Η ΜΟΝΑΧΗ ΑΓΙΑ ΓΑΒΡΙΗΛΙΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗ - Αθανάσιος Κοτταδάκης

                                                  

«ΑΓΑΠΗ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ ! ΑΓΑΠΑΤΕ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ !»

    Την εκπληκτικής χριστιανικής αγάπης και ουσιαστικής Ορθοδοξίας πολυκύμαντη ζωή της Γερόντισσας Γαβριηλίας Παπαγιάννη ανανεωμένη και εμπλουτισμένη έχω περιλάβει μαζί με εκείνη των : Αμαλίας Φαραζουλή. Τασίας Θεοφιλάκη, Θεοδούλης Κούνδουρου, Μαρίας Μαστρογιαννοπούλου στο βιβλίο : «Γυναίκες Σταυρικής Αγάπης». Που, εκδόθηκε από την Ι. Μονή «Κοιμήσεως Θεοτόκου» Καλαμίου Αργολίδος με πρωτοβουλία τριών μαθητριών της και καλλιτεχνική επιμέλεια της Ζωγράφου Μάρθας Καπετανάκου-Ξυνοπούλου το 2013. Με αφορμή όσα ωραία έγραψε ο κ. Άγις Μπεκιάρης, θέτω στη διάθεση των επισκεπτών της Ιστοσελίδας τις δυο εισαγωγικές παραγράφους και την προτελευταία, συν το τηλέφωνο της ανωτέρω Μονής -27530-22160, και της κας Αριέττας Παλιατσάρα-6975/884447 για όσους ενδιαφέρονται.

17. Μαρτυρίες με νόημα και νεύμα.

   

  Συμβαίνει συχνά στην Ελλάδα αυτό, χριστιανοί που ξεπερνούν τα τετριμμένα παρεξηγούνται! Και όχι μόνο, κάποτε και στιγματίζονται, και στέλλονται στο «πυρ το εξώτερο». Και η αδελφή Γαβριηλία με την ασυνήθιστη ζωή της, δεν ξέφυγε από αυτό το δεινό. Κάποιοι «κυνηγοί κεφαλών» αιρετικών διονυσιάστηκαν σε στιγματισμό και χλεύη της, έβγαλαν τα απωθημένα του κενού τους! Το είχε προβλέψει και η ίδια, το είχε εκμυστηρευτεί: «Αυτή, θα πουν, είναι μια αιρετικιά…». Και, βέβαια, δε θα ήταν άστοχο να θυμίσουμε εδώ ότι, και ο Χριστός, και οι Απόστολοι, και πολλοί όντως Άγιοι-Ιωάννης Χρυσόστομος -είχαν τον ίδιο κλήρο από κάποιους … υπέρ-άγιους της εποχής τους, και να τελειώσουμε. Πλην δε θα έβλαπτε όμως να προσέξουμε, πώς παρουσίασαν κάποια γραπτά ιδιαίτερα την «εις Ινδίας φυγήν της»! Γιατί έχει επισημανθεί ότι: «Ο τρόπος που την παρουσίασε το γνωστό βιβλίο -«best-seller» -δημιούργησε πολλά ερωτηματικά… αδικούσε την πραγματική εικόνα της Γερόντισσας Γαβριηλίας»! Και, ενώ «εξ αγαθού συνειδότως», απέβλεπε στην ανάδειξή της, πράγμα το οποίο χρειάζεται «πάρα πολλή προσοχή για να μη δημιουργήσουμε μια φιλολογία αγιοποιήσεως», συντέλεσε στο να γίνει τουλάχιστον, «σημείον αντιλεγόμενον».
Ωστόσο, επειδή η αδελφή Γαβριηλία, ούτως ή άλλως ξεπέρασε θετικά και δημιουργικά τα τυπικά μιας ορθόδοξης χριστιανής, κατόπιν και μοναχής, δεν έμεινε αλώβητη από πολύτροπη «ρετσινιάς». Βλέπετε η υπόθεση «πουλάει», και «μοστράρει» κάποιους που έχουν μια απύθμενη αντιπάθεια σε μια οδό Χριστού, που δε στάθηκαν άξιοι να ακολουθήσουν! Και, επειδή η ταπείνωση είναι «είδος εν ανεπάρκεια», σε αντίθεση με την πληθωρική ταπεινολογία, σε όχι λίγους του εκκλησιαστικού, μοναστικού, και ευρύτερου θρησκευόμενου χώρου, επιβάλλεται να κατατεθούν σαν αντίδοτο, αλλά και για αποτροπή περαιτέρω σκανδαλισμού ανύποπτων πιστών, οι ακόλουθες ενδεικτικές μαρτυρίες κάθε άλλο παρά τυχαίων εκκλησιαστικών ανδρών. Εκπέμπουν μήνυμα με ουσιαστικό νόημα και αξιοπρόσεκτο νεύμα προς πολλούς αποδέκτες.

Και, ας μου συγχωρηθεί να ξεκινήσω με τον από κοινού λίαν αγαπημένο μας, όσο και έκτακτα σεβαστό λόγιο Αρχιμανδρίτη και συγγραφέα π. Ηλία Μαστρογιαννόπουλου, «τελευταία και Πνευματικού της», ή όπως λέει η μοναχή Αυγουστίνα, «αξιολάτρευτό της», που γράφει: «Την εγνώρισα, κοντεύουν 48 χρόνια… είδα την καλοσύνη της, την αγάπη της τη χριστιανική, την ευρύτητα, το ζήλο να μεταδώσει κάτι καλό, με διάκριση, με μετριοφροσύνη… με τρόπο πολύ κατάλληλο και οικοδομητικό… Λόγο ζωντανό, αληθινό, γνήσιο… από την εμπειρία της. Ποτέ δεν έκανε το δάσκαλο, ποτέ δεν έλεγε μεγάλα λόγια, ποτέ δεν έκανε επίδειξη… Έκρυβε τον πλούτο της τον πνευματικό… Είχε μεγάλες επιδράσεις σε αγγλόφωνο και γαλλόφωνο κόσμο… ήταν μια αφανής ιεραπόστολος… μετέδιδε εμπειρίες με διάκριση, με λεπτότητα… Και στα Ιεροσόλυμα… κι εδώ στην Ευρώπη… Εντρύφησε στην Αγία Γραφή, στην εμπειρία της Εκκλησίας, χωρίς να το διαφημίζει, είχε εμβαθύνει πολύ, και είχε κάτι να μεταδώσει σε κάθε άνθρωπο… Διακόνησε στο έργο των, π. Παπασαραντόπουλου, πρώτου Έλληνα Ιεραπόστολου της Αφρικής στην εποχή μας, Αρχιεπίσκοπου Σινά Δαμιανού, που την κάλεσε… κάτω στην κοιλάδα της Φαράν… να οργανώσει το γυναικείο Μοναστήρι, Μητροπολίτη Γερμανίας Ειρηναίου, ευλογήθηκε από τον Αμφιλόχιο Μακρή, ονομαστό Γέροντα της Πάτμου, που της έδωσε το

μικρό μοναχικό σχήμα με οικουμενική αποστολή, κράτησε επαφή αμοιβαίου σεβασμού με το Γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ-Αγγλία… Λοιπόν είναι σημαντικό, το τονίζουμε και πάλι, διακόνησε σε κορυφαίους ορθόδοξους αρχιερείς, που λένε μερικοί είχε μόνο ξένους, τι βλακείες είναι αυτές, ο Δαμιανός βαστάει το Σινά, την μεγάλη αυτή ύπαρξη, ο Ειρηναίος άνοιξε δρόμο στη Γερμανία, μέσα στο πλήθος των Ελλήνων εργατών, τους μάζεψε στους ναούς στη Βόννη… Ο Δεσπότης με το βαλιτσάκι, που έμπαινε στο τραίνο στη σειρά… Κοινωνικότατος, αλλά και σωστός άνθρωπος, ούτε κοινωνικότης πολύ προς τα έξω, που μερικοί μοντερνίζουνε, μερικοί ανόητοι κληρικοί, ούτε πάλι κλειδωμένος, διάλογο… Δεν είναι τυχαίο αυτό για όσους σχολιάζουν και λένε με ποιους είχε επικοινωνία και με ποιους είχε αναφορά πνευματική εναλλάξ, ξέρετε τι είναι πέντε κορυφαίοι ευσεβείς και σπουδαίοι κληρικοί, δεν είναι τυχαίο».

Περνώ στο Μητροπολίτη Κισσάμου και Σελίνου, και μετά Γερμανίας Ειρηναίο-Γαλανάκη-εκκλησιαστικό άνδρα με ανοιχτούς ορίζοντας, γνωστό για το αξιοθαύμαστο κοινωνικό και πολιτιστικό έργο του και στη Μητρόπολη Κισσάμου και Σελίνου, όπου το λαμπρό δημιούργημά του, το Συνεδριακό Κέντρο «Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης», στο Κολυμπάρι, είναι μεγάλος «πομπό» προβολής της Ορθοδοξίας στον κόσμο !
«Όταν αρχές του 1972, με εκλογή του Οικουμενικού Πατριαρχείου ανέλαβα την ποιμαντορία της Ιεράς Μητροπόλεως Γερμανίας, γράφει, ήλθε κι εκείνη μαζί μου τον πρώτο καιρό και βοηθούσε στη νέα αυτή αποστολή μου στον Ευρωπαϊκό χώρο. Αργότερα την συναντούσα στην Αθήνα όπου είχε το κελί της… μια «κατ’ οίκον Εκκλησία» των πρώτων χριστιανικών χρόνων, στην οποία ακουγόταν ο λόγος του Θεού στα πλαίσια της Ορθόδοξης Παράδοσής μας… Η Γερόντισσα Γαβριηλία ήταν μια μοναχή με μόρφωση, γλωσσομάθεια και ευρύτερη αντίληψη… Την ίδια ευρύτητα είχε στα θέματα χριστιανικής ζωής και συμπεριφοράς, και βοηθούσε πολλούς, μάλιστα νέους, να γνωρίσουν την Εκκλησία, και ν’ αναπαυθούνε στην Χάρη του Θεού… Δεν έζησε κλεισμένη σ’ ένα Μοναστήρι. Μοναστήρι της ήταν ο κόσμος όλος. Η μεγάλη προσφορά της, πνευματική και κοινωνική την καθιστά ένα πολύτιμο κεφάλαιο στη ζωή της σημερινής Ορθοδοξίας...»
Αργότερα της αφιέρωσε και το ποίημα «Γυναίκες Μυροφόρες», με ευδιάκριτες προεκτάσεις και συμβολισμούς, αν κρίνουμε και από τις τρεις στροφές του που παραθέτω: = «Νύχτα βαθιά ξεκίνησαν με τα σταμνιά των «Μύρων»/ της Γαλιλαίας οι σεμνές, πονόψυχες γυναίκες,/ για να ’ρθουνε στο μνήμα Σου, Χριστέ μου και Σωτήρα/ να ρίξουνε «αρώματα», αγάπη και συμπόνια»/. =«Οι μαθητές σου κρύφτηκαν δειλοί, κι ο φλογερός ο Πέτρος/ κι αυτός τριπλά Σ’ αρνήθηκε, και μόνο οι μυροφόρες/ πιστές σ’ ακολουθήσανε στου Γολγοθά το δρόμο/ γιατί ’καμε πονόψυχη ο Πλάστης τη γυναίκα»/ =«Κι όσες φορές τον άνθρωπο τα βάσανα πληγώνουν/ και τον υψώνουν στο Σταυρό και τον κυλούν στο μνήμα,/ τ’ άλλου ανθρώπου η κακιά και της ζωής οι μπόρες,/ Γυναίκα, που τον ακλουθάς, αιώνια Μυροφόρα».
Τώρα θα έλεγα ότι, είναι έκτακτα καίρια και ουσιαστική η μαρτυρία του Μητροπολίτη Ύδρας, Σπετσών, Αιγίνης… Ιερόθεου Τσαντίλη, ανθρώπου εγνωσμένης αγιοσύνης, ιδιαίτερα προσεκτικού, και άκρως παραδοσιακού ! Σημειώνω ότι, είχα την ευλογία να συνεργαστώ μαζί του, άμεσα, στενά και θερμά δώδεκα χρόνια -1968/1980- ως Διευθυντής του Γυμνασίου και Λυκείου Σπετσών, έμμεσα και διακριτικά ως τη μακάρια κοίμησή του. Παραθέτω χωρίς σχόλια το κείμενο της μαρτυρίας, όμως μου παραδόθηκε από αξιόπιστη παρουσία στις αναφερόμενες συναντήσεις, και αφήνω τον αναγνώστη να κρίνει.

«Ένα απόγευμα ο μακαριστός γέρων π. Ιερόθεος, Μητροπολίτης Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης, επισκέφθηκε την Αδελφή Γαβριηλία στο Μοναστηράκι της Αγίας Σκέπης, -Αίγινα- συνοδευόμενος από ένα ιερομόναχο. Αμέσως η Αδ. Γαβριηλία με το δεξί της χέρι έκρουσε το τάλαντο εις ένδειξη επίσημης υποδοχής και τιμής στον Δεσπότη, πήρε την ευχή του να παραμείνουμε, απαντώντας στην ερώτησή του, ποιες είμαστε, «τρείς φίλες της Μονής». Την προσφώνησε «Καθηγουμένη», και της πρότεινε να περάσει πρώτη, ακολουθώντας την σε ένα χώρο κατάλληλα διαμορφωμένο για «αρχονταρίκι». Μας αιφνιδίασε η βιβλική παρουσία και απλότητά του. Έδειχνε έναν πολύ καλό άνθρωπο, καλλιεργημένο και ευπροσήγορο. Κάθισε αρκετή ώρα, όπως και τις άλλες φορές… άρχισαν μια συζήτηση περί Αγίων, Αγγέλων… του θελήματος του Θεού στη ζωή των ανθρώπων και την Αγάπη… Άκουγε την Αδ. Γαβριηλία, που του μιλούσε… χαμογελαστή, όπως πάντα, με σεβασμό και τρυφερότητα. Απαντούσε στις ερωτήσεις του, τις ίδιες που είχε κάνει και μια προηγούμενη φορά, που έτυχε να παρευρεθώ. Εκείνος χαλάρωσε…πλησίασε πιο κοντά το κάθισμά του και… κρατώντας το χέρι της είπε: «Δεν έχω καμιά αμφιβολία για σας Γερόντισσα. Είσθε μια αποκάλυψη για μένα, αλλά πέστε μου, σας παρακαλώ, πως δεν παρασυρθήκατε στην Ινδία; Εάν κάποτε γράφατε την αυτοβιογραφία σας, ως κοσμική εννοώ, θα είχε γίνει επιτυχία, αλλά ως μοναχή, θα καταλάβουν μόνον όσοι σας γνωρίζουν από κοντά». Κι εκείνη απάντησε: «Ποιος τολμάει κάτι τέτοιο; Προσευχήθηκα στον Κύριο να κάνει φανερό το θέλημά του στη ζωή μου, κι Εκείνος μου απάντησε «Ινδία». Ο Κύριος με οδήγησε στην Ινδία για να ζήσω ως Χριστιανή Ορθόδοξη, αυτό μόνο. Δεν μου ανέθεσε συγγραφικό έργο. Έζησα τόσες πολλές καταστάσεις, σε τόσο πολλά και διαφορετικά περιβάλλοντα… Όπως γνωρίζετε πολύ καλά, οι άνθρωποι φοβούνται να ζητήσουν από το Θεό να γίνει το θέλημά του στη ζωή τους, γιατί κατά βάθος είναι αναποφάσιστοι….
Όταν έφευγε ο Δεσπότης, κοντοστάθηκαν στην πόρτα και συνομιλούσαν... Δεν καταλαβαίναμε τι ακριβώς έλεγαν. Ήταν κι οι δυο σαν αρπαγμένοι σε μια άλλη πραγματικότητα… Όταν έμεινε μόνη η Αδ. Γαβριηλία, ήταν συγκλονισμένη και μας είπε: «Πρώτη φορά στη ζωή μου συνάντησα ολοζώντανη φλόγα προσευχής και αγάπης. Αυτήν την συνάντηση δεν θα την ξεχάσω ποτέ». Έκτοτε επικοινωνούσαν τακτικότατα στο τηλέφωνο και αντάλλασαν γνώμες σε αρκετά θέματα. Όταν αρρώστησε η Γερόντισσα, έστειλε να την εξετάσουν οι καλύτεροι γιατροί, κι όταν μπήκε στην «Παμμακάριστο», διέθεσε ένα αρκετά σεβαστό ποσό για έξοδα πρώτης ανάγκης. Την πρόσεχε με σεβασμό και αγάπη, τηλεφωνούσε στους γιατρούς του νοσοκομείου να πληροφορηθεί την εξέλιξη της υγείας της, και στην ίδια έδινε πάντα κουράγιο. «Σας θέλουμε μάχιμη», της έλεγε.
Και, μετά την κοίμησή της ακούστηκε να λέει: «Μνημονεύω με πολλήν συγκίνησιν πάντοτε της αγίας κοιμηθείσης Γερόντισσας Γαβριηλίας το όνομα και το πρόσωπον, και παρακαλώ τον Πανάγαθον να αναπληροί την απουσίαν και το αισθητόν κενόν που άφησε…»
Και ο π. Λεβ Ζιλλέ, εξαίρετος ρωμαιοκαθολικός θεολόγος, από τους θεμελιωτές της γνωστής από τις θετικές μελέτες και εκδόσεις της για την Ορθοδοξία Μονής Chevetogne του Βελγίου, ορθόδοξος Αρχιμανδρίτης μετά, τη σφραγίζει συνοπτικά πλην λίαν εύστοχα με τα ακόλουθα: «Η φίλη του Αγαπημένου, κινείται αθόρυβα, γοργά, με χάρη μέσα στους θορύβους… Είναι σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά φαίνεται να ανήκει ολόκληρη στον κόσμο της χάριτος. Η μορφή της φωτίζεται απαλά από το αόρατο φως, αλλά γίνεται φωτεινή για όσους την κοιτάζουν. Με χέρι δυνατό και ελαφρό αγγίζει και τακτοποιεί ό,τι εμείς αγγίζουμε… δένει τις πληγές… στέκεται όρθια ανάμεσα σ’ εκείνους που κάθονται… η καρδιά τη αγρυπνεί τη νύχτα για κείνους που κοιμούνται, αυτή αγρυπνεί και… ξυπνάει την αγάπη σ’ εκείνους που είναι χωρίς αγάπη. Μεταδίδει αγάπη σ’ εκείνους που το χέρι της ή το βλέμμα της αγγίζει, τείνει αδιάκοπα στην πηγή, με αφάνταστη προσοχή δίνεται ολοένα».
Οι μαρτυρίες αυτών των κληρικών εγνωσμένης ορθόδοξης παρουσίας και ευρέος πνευματικού φάσματος θα αρκούσαν να τινάξουν στον αέρα τις μικρόψυχες και μικρόνοες κατά π. Ηλία, «βλακείες», που εκτοξεύτηκαν εναντίον της.

Με «την αγάπην την πρώτην, ην ουκ αφήκα»

Αθανάσιος Κοτταδάκης

Αναστάσιος: Η ΜΟΝΑΧΗ ΓΑΒΡΙΗΛΙΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗ - Αθανάσιος Κοτταδάκης (anastasiosk.blogspot.com)