Κυκλοφόρησαν προσφάτως δύο βιβλία σχετιζόμενα με τον Αυγουστίνο. Το ένα του π.Σεραφείμ Ρόουζ και το άλλο σχετικά με την Αγιότητα του Αυγουστίνου τού αρχιμ. Λαυρέντιου Γρατσία. Ας ξεκινήσουμε θυμίζοντας την μεγάλη θέση του Αυγουστίνου στην σύγχρονη Ορθόδοξη Ρωσική θεολογία, η οποία αγνοεί και περιφρονεί τους Έλληνες Πατέρες. Κάτι που συμπαρασύρει και τους Ορθόδοξους Νεοέλληνες. Γίνεται λοιπόν στην πραγματικότητα μία αντιπαράθεση ανάμεσα στις δύο Ορθοδοξίες, η οποία όπως είναι ευνόητο, γέρνει νικηφόρα πρός την Ρωσική, καθότι Νεοελληνική δέν υφίσταται, εκτός του κληρικαλισμού και της νεο ορθοδοξίας, τα οποία είναι εξω-εκκλησιαστικά φαινόμενα. Πρίν αναφερθούμε στις κακοδοξίες του κειμένου του αρχιμ. Γρατσία ας ρίξουμε μια σύντομη ματιά σ’αυτά που λένε οι ίδιοι οι Δυτικοί για τον Αυγουστίνο, ο οποίος είναι και ο θεμέλιος λίθος του πολιτισμού της Δύσεως.
«Το έργο του Αυγουστίνου στην Τριάδα (όχι στην Αγία Τριάδα αναγκαίως – De Trinitate), περιέχει τέτοια στοιχεία που δικαιολογούν και την υποτίμησί του και την υπερτίμησί του σε σχέση με την πραγματική του αξία : υπερτιμάται εάν ξεχαστούν οι πρωτόγονες έννοιες τις οποίες περιέχει το έργο π.χ. θεμελιώνει την έννοια της Σωτηρίας στην απώλεια του δικαιώματος που απέκτησε ο σατανάς πάνω σ’όλη την ανθρωπότητα μετά το προπατορικό του Αδάμ, σχεδόν σαν να είχε κλείσει συμφωνία ο Θεός με τον διάβολο, δεχόμενος να του προσφέρει το σώμα του Υιού του, έτσι ώστε να του επιστρέψει το δικαίωμα του πάνω στον άνθρωπο. (περί Τριάδος IV 13,17). Η αγνότης και η καθαρότης της ανθρώπινης σάρκας που προσφέρεται στην θυσία του Χριστού δικαιολογείται από το γεγονός πώς συνελήφθη σε μία παρθενική μήτρα χωρίς την μόλυνση του σαρκικού ζευγαρώματος» (Περί Τριάδος IV 14,19).
Και υποτιμάται όταν μεταφέρουμε το περιεχόμενο του έργου στην θεολογία αδιαφορώντας γιά την φιλοσοφία που περιέχεται στο Περί Τριάδος».
«Μέ τον Αυγουστίνο η ψυχή είναι εικόνα της Τριάδος και η έρευνα της ψυχής μας βοηθά να συλλάβουμε και να κατανοήσουμε το μεταφυσικό μοντέλλο του Τριαδικού Μυστηρίου»
«Με τον Αυγουστίνο αρχίζει, στην ιστορία της σκέψης, μία διαφορετική κατεύθυνση που οδηγεί στον μοντέρνο υποκειμενισμό. Ο Πλωτίνος διέκρινε το Είναι, ταυτόσημο με το νοητό και τον Νού, επομένως αντικείμενο Γνώσεως, και το Απόλυτο, το Ένα που υπερβαίνει το νοητό και τον Νού, και ξεφεύγει επομένως από κάθε δυνατότητα Γνώσεως. Με τον Αυγουστίνο το Είναι τείνει να ταυτιστεί με το Απόλυτο. Χάνει κάθε νοητό περιεχόμενο, γίνεται άλλο, διαφορετικό από τους προσδιορισμούς του. Έτσι λοιπόν το ουσιώδες στην Αγία Τριάδα, είναι αυτό που είναι κοινό και αδιαφοροποίητο, κάτω από τα προσωπικά χαρακτηριστικά των ΠΡΟΣΩΠΩΝ. Η τριάδα των υποστάσεων του Πλωτίνου, γίνεται μία αδιαφοροποίητη ΕΝΟΤΗΣ. Έτσι το Είναι, αντικείμενο ιδιαίτερο της νοήσεως δέν ασχολείται πλέον με την σκέψη με άμεσο τρόπο. Στην θέση της αμέσου γνώσεως τού Είναι, αρχίζει να εμφανίζεται η αναλογική γνώση του Θεού μέσα στην ψυχή η οποία είναι κατ’εικόνα Θεού. Η μοναδική δυνατότης γνώσεως του Είναι που είναι δυνατή, πέρα από την πίστη, για τον άνθρωπο στην σημερινή του κατάσταση, είναι η επιστροφή της ψυχής στον εαυτό της. ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ Η ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗΣ ΨΥΧΗΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΜΕΣΟΝ ΤΗΣ ΓΝΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ».
Έτσι λοιπόν, γράφοντας το Περι Τριάδος, μπόρεσε να πεί: γνωρίζω ότι οι φίλοι μας οι Έλληνες δέν το βλέπουν το πράγμα όπως εμείς, αλλά όσον αφορά ένα τόσο άγνωστο αντικείμενο, ότι και να πούμε δέν μπορεί αν είναι και μεγάλο λάθος. Αυτή την θεολογία προσπάθησε να εισάγει ο Βαρλαάμ στο Βυζάντιο, στην εποχή του Παλαμά.
Όσον αφορά τον αρχιμανδρίτη, στην σελ. 20 γράφει: «η Ορθόδοξος διδασκαλία λέει ότι ο άναρχος Πατήρ γεννά αχρόνως τον συνάναρχο Υιό και εκπορεύει αχρόνως το Συναΐδιο και Πανάγιο Πνεύμα. Οι παπικοί με το Filioque καταργούν την μοναρχία και εισάγουν διαρχία στην θεότητα». Ελπίζουμε να μήν εννοεί σαν μοναρχία, την υπόσταση του Πατρός, διότι διαβάζουμε στον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο: Λόγος κθ, 2,8: «Ημείς όμως τιμώμεν την μοναρχίαν, και μάλιστα την μοναρχίαν η οποία δεν περιορίζεται εις ένα πρόσωπον, αλλά μοναρχίαν την οποίαν πραγματοποιεί η ισοτιμία της φύσεως, η σύμπνοια της γνώμης, η ταυτότης της κινήσεως και η συμφωνία με το ένα πρόσωπον, πράγμα που δεν επιτυγχάνεται εις την κτιστήν φύσιν, δια τούτο μονάς απ’ αρχής, εις δυάδα κινηθείσα, μέχρι Τριάδος έστη».
Καί ο Ιωάννης Δαμασκηνός προειδοποιεί : «Δεν υπάρχει εν τη κτίσει εικόνα απαραλλάκτως εν εαυτή τον τρόπον της Αγίας Τριάδος παραδεικνύουσα», ώστε να στηρίξει οποιαδήποτε αναλογία.
Υ.Γ. : Όποιος έχει τήν παραμικρή αμφιβολία γιά τίς ηθελημένες κακοδοξίες τού Αυγουστίνου περί τού Αγίου Πνεύματος μπορεί νά δεί τήν ανάρτηση :
Απόσπασμα από το δοκίμιο «ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΣΑΝ “ΚΟΙΝΩΝΙΑ”» του Joseph Ratzinger.
Υ.Γ. : Όποιος έχει τήν παραμικρή αμφιβολία γιά τίς ηθελημένες κακοδοξίες τού Αυγουστίνου περί τού Αγίου Πνεύματος μπορεί νά δεί τήν ανάρτηση :
Απόσπασμα από το δοκίμιο «ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΣΑΝ “ΚΟΙΝΩΝΙΑ”» του Joseph Ratzinger.
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου