Απαρχές και μεταμορφώσεις τού περί Θεού ερωτήματος στην σκέψη του Martin Heidegger (ιγ)

Συνέχεια από: Παρασκευή 3 Μαίου 2019

Απαρχές και μεταμορφώσεις τού περί Θεού ερωτήματος στην σκέψη του Martin Heidegger 

Του Friedrich-Wilhelm von Herrmann

3. «Ο τελευταίος Θεός» ως ο «εντελώς άλλος εναντίον όσων υπήρξαν, ακόμα και εναντίον του χριστιανικού» Θεού. Ereignis και ο «τελευταίος Θεός»

Στην σκέψη του για το Ereignis, που στηρίζεται στην ιστορία τού Είναι,  η ανάμνηση τού «τελευταίου Θεού» είναι μια δυνατότητα- αλλά όπως είμαστε πεπεισμένοι, δια τού συλλογισμού μας- δεν είναι ο μοναδικός δρόμος της σκέψης. Ένας άλλος δυνατός δρόμος είναι η σκέψη περί του χριστιανικού Θεού στην σχέση του προς το Ereignis. Η σκέψη αυτή μπορεί μπορεί να επικαλεστεί (την ιστορικά μαρτυρημένη) αποκάλυψη του Θεού της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης. Η αποκάλυψη έχει τον δικό της χαρακτήρα πραγματικότητας, ο οποίος εκδηλώνεται στην πραγματικότητα τού Dasein η οποία μόνο δια της φαινομενολογίας επιδεικνύεται (η κατάσταση τής ρίψης). Ποια η σχέση αυτού του Θεού που αποκαλύφθηκε δυο φορές προς το Ereignis; Στην σχέση αυτή το Ereignis δεν έχει καμιά «προτεραιότητα» έναντι του χριστιανικού Θεού, αν και η διαφορά μεταξύ Ereignis και Θεού παραμένει. Αν και αυτός ο θεός έχει ανάγκη το Ereignis για να μπορέσει να εμφανιστεί στον άνθρωπο που ζει σύμφωνα με το Dasein, τότε «ετοιμάζει για τον εαυτό του» το Ereignis  για να μπορέσει να εμφανιστεί. Στην αλήθεια η οποία λαμβάνει χώρα ως ξέφωτο του Είναι ανήκει και η πηγαία απόκρυψη που κρύβει. Από αυτή την απόκρυψη προέρχεται η προς-ρίψη που δημιουργεί το ξέφωτο , και από αυτήν την απόκρυψη εμφανίζεται ο Θεός. Το πώς ο Θεός αυτός, για την εμφάνιση του που έχει τον χαρακτήρα τού Ereignis, «ετοιμάζει» το γεγονός του Ereignis, παραμένει κρυμμένο για την σκέψη. Γιατί «η προετοιμασία για τον εαυτό του» του γεγονότος της εμφάνισής του παραμένει στην απόκρυψη η οποία κρύβει, που από την πλευρά της, σύμφωνα με τον Heidegger, είναι ένα απροσπέλαστο μυστικό.

Η σκέψη που βασίζεται στην ιστορία τού Είναι και η ιστορικότητα του Ereignis που λαμβάνει χώρα είναι κέρδος για την σκέψη περί του χριστιανικού Θεού. Γιατί η σκέψη περί του/βασιζόμενη στο Ereignis προσφέρει μια γόνιμη δυνατότητα, να συλλογιστεί κανείς τις σχέσεις, του χριστιανικού Θεού προς τον πιστεύοντα άνθρωπο και του πιστεύοντος ανθρώπου προς τον χριστιανικό Θεό, μέσα στην ιστορικότητα τους και την ιστορική τους μεταβολή. Η σκέψη, η βασιζόμενη στο Ereignis, επιτρέπει να μιλήσουμε, όχι μόνο για την στροφή του Θεού προς τον άνθρωπο, αλλά και να συλλογιστούμε ιστορικά την στροφή αυτή. Στην στροφή αυτή του Θεού που λαμβάνει χώρα ανήκει η στροφή του ανθρώπου, που ήδη έλαβε χώρα, προς τον προς αυτόν στρεφόμενο Θεό. Στην στροφή (αυτή του Θεού) που λαμβάνει χώρα δρα η θεϊκή χάρις, στην στροφή που έλαβε χώρα δρα η ελευθερία του ανθρώπου. Η σκέψη που βασίζεται στο Ereignis δίνει στην χριστιανική περί Θεού σκέψη την σκέψη περί της ιστορικότητας τής χάριτος και τής ελευθερίας.

                                  ΤΕΛΟΣ

O Παρμενίδης λοιπόν είναι ο νέος Θεός τού Ereignis:
"Το εκπληκτικό είναι πως ήδη η πρώτη παράδοση του Heidegger ως υφηγητού, η οποία είχε ανακοινωθεί υπό τον τίτλο Περί Προσωκρατικών: Ο Παρμενίδης, απέπνεε την ιδέα μιας φιλοσοφίας τής ζωντανής ζωής".

Στήν συνέχεια θά δώσουμε μιά πιθανή εξήγηση. Πρόκειται γιά τήν αντιστοιχία μέ τήν  γνωστή στροφή τού Μπάρτ στήν πρώτη εκκλησία  η οποία καταλήγει σήμερα στόν καθολικό νεο-πεντηκοστιανισμό καί γιά τήν κυριαρχία τής λογικής αρχής τής ταυτότητος στόν Γερμανικό Ιδεαλισμό μέ τήν ταυτόχρονη απόρριψη τής αρχής τής μή-αντιφάσεως. Διότι η φιλοσοφία τού Παρμενίδη είναι μονοσήμαντη, αποκλείει τήν δυνατότητα τού ψεύδους εφόσον τό μή-είναι δέν μπορεί νά είναι. 
Καί τήν ταυτόχρονη απόρριψη τού δεύτερου πλού τού Φαίδωνος

Αμέθυστος