Η παύση της Θείας Λειτουργίας (3)

Συνέχεια από Πέμπτη, 2 Απριλίου 2020

Η συντονισμένη δράση σήπουσας κοσμικής-εκκοσμικευμένης πολιτείας και εκκοσμικευμένης Εκκλησίας πρέπει να ιδωθεί από τους χριστιανούς όχι απλά ως επιτίμιο για την πνευματική μας ανωριμότητα, απάθεια ή και ξεπεσμό, αλλά κυρίως ως επίθεση στα Άγια των Αγίων του Κυρίου. Δεν είναι μόνο μια ευκαιρία για ενδοσκόπηση και πλουτισμό της αυτογνωσίας, τουτέστιν ένταση της μετανοίας μας, αλλά και ευκαιρία για επαναπροσδιορισμό και επανατοποθέτηση των χριστιανών ως προς την πολιτειακή τους θέση αλλά και τις σχέσεις τους με την πολιτεία. Η συναλληλία έχει υποστεί, όπως και πλήθος εννοιών με την επιδρομή της μετανεωτερικής άρνησης, εννοιολογικό στροβιλισμό και μετατεθεί εννοιολογικά σε συγκάλυψη. Η επίθεση προς τον Κύριο και κατ’ επέκταση στους λίγους πιστούς φίλους του φέρει τον μανδύα του νόμιμου εκ μέρους της πολιτείας και του ηθικού εκ μέρους της εκκλησίας. Η συνταγματική κατοχύρωση της πίστεως, που πνέει τα λοίσθια ούτως ή άλλως εδώ και χρόνους, δεν είναι δωρεά της αντίχριστης πολιτείας αλλά πεδίο συναλλαγής. Έχει δε δύο παραμέτρους. Την κατοχύρωση της άσκησης εξουσίας. Με λίγα λόγια δεν κατοχυρώνεται η πίστη μας στον Κύριο αλλά η δυνατότητα της θεσμικής εκκλησίας να διαχειρίζεται τα της πίστεως ημών. Κατοχυρώνεται ο φαρισαϊσμός εξασφαλίζοντας όπως είπαμε το ηθικό προσωπείο της πολιτείας, ταυτόχρονα δε ενδυναμώνοντας το εξουσιαστικό μοντέλο της εκκλησίας, μέσα από την εξουσία της κυρίως επί της Θείας Κοινωνίας. Αυτό δε μάλιστα την στιγμή που έχει δείξει περίτρανα και την αδυναμία της να κατανοήσει, πολύ περισσότερο να γευθεί αυτήν την πίστη. Κι ενώ θα έπρεπε η κατοχύρωση της πίστεως να είναι εφαλτήριο προς τα άνω έχει εξοκείλει σε βαρίδιο και φάσκιωμα αυτής της ανάπτυξης. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Κύριος είχε προειδοποιήσει περί αυτού: «πάντα οὖν ὅσα ἐὰν εἴπωσιν ὑμῖν τηρεῖν, τηρεῖτε καὶ ποιεῖτε, κατὰ δὲ τὰ ἔργα αὐτῶν μὴ ποιεῖτε· λέγουσι γάρ, καὶ οὐ ποιοῦσι». Το δεύτερο στοιχείο αυτής της συνταγματικής κατοχύρωσης είναι πιο σκοτεινό. Επιδιώκεται η συνταγματική κατοχύρωση της κάλπικης πίστης. Αυτό που κομίζεται ως παράδοση ως προς τα πράγματα της πίστεως δυστυχώς, δυστυχέστατα είναι μακράν της ορθόδοξης πίστεως. Απαιτείται ισχυρότατο πλέον αισθητήριο για να διαγνώσουμε που ευδοκιμεί και που ευαρεστείται ο Κύριος εντός της θεσμικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος. Δεν θα επεκταθούμε επ’ αυτού κατά ώρας. Μπορούμε όμως άνετα να προτείνουμε τον ιστότοπο ¨αμέθυστος¨ για τις πρώτες εντυπώσεις. Οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι τόσο η πολιτεία όσο και η εκκλησία συνταγματικά κατοχυρώνουν την επίθεση στο λείμμα. Ιστορικά έχει επαναληφθεί όμως η τραγωδία της εποχής μας έγκειται στα χωροχρονικά έσχατα που τριβελίζουν την ανθρωπότητα. Η εκκοσμίκευση οδήγησε στην αρπαγή της Εκκλησίας από τα χέρια του Αγίων του Κυρίου. Ένας ιδρυματικός τύπος εκκλησίας έπνιξε και πνίγει ασφυκτικά την Εκκλησία-Σώμα Κυρίου. Κι ενώ η αρπαγή εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας αδυνατούμε να την οσμιστούμε διότι αδυνατούμε να ορίσουμε τον τρόπο της αρπαγής. Αν δεν ορίσουμε τον τρόπο δεν αντιλαμβανόμαστε την δολιότητα του ληστή. Επακόλουθο της αρπαγής η αλλοίωση της πίστεως διότι την πίστη μπορούν να την φανερώσουν οι πιστεύοντες. Οι Άγιοι Κυρίου και όχι οι σφετεριστές. 
Ο εγκιβωτισμός της Εκκλησίας στα χωροχρονικά δεδομένα αντανακλά και την εξουσία επί της Θείας Κοινωνίας. Μια Εκκλησία εκ του κόσμου τούτου προσλαμβάνεται από τον κόσμο και υφίσταται τα δεδομένα του κόσμου. Εξ ου και όλη η φιλολογία περί λειτουργικής αναγέννησης, μετάφρασης και άλλα διάφορα. Μια τέτοια θρασύτητα έναντι των ιερών είναι και η άσκηση εξουσίας επί της Θείας Κοινωνίας. Εδώ οφείλουμε να διακρίνουμε τα χωροχρονικά έσχατα από τα εκκλησιαστικά. Δεν ταυτίζονται, δεν εφάπτονται και δεν συνάπτονται. Η Εκκλησία του Κυρίου είναι η πρώτη και η έσχατη πύλη της σωτηρίας. Ευρισκόμενη εντός του κόσμου διακονεί την ιστορία της σωτηρίας ως πρώτη και έσχατη. Δεν υπόκειται σε χωροχρονική αλλοίωση πολύ περισσότερο δε συμμετείχε στην χρονική εξέλιξη. Η Εκκλησία του Κυρίου ως Σώμα Κυρίου είναι και μόνο είναι και δεν μπορεί να μην είναι. Διότι η Εκκλησία ως Σώμα Κυρίου αληθεύει και είναι αλήθεια μόνο εν Κυρίω, την όντως Αλήθεια και Αυτοαλήθεια. Δεν οδηγείται στα ιστορικά έσχατα. Σκοπός της είναι να ελκύσει προς τα άνω τα κάτω. Ως ανώτερο ελκύει και προσλαμβάνει τα κατώτερα και δεν προσλαμβάνεται. Επ’ αυτού θα συμπληρώσουμε ότι σύμφωνα και με τον Άγιο Νικόλαο Καβάσιλα ο Κύριος μάς λαμβάνει δεν τον λαμβάνουμε. Δεν κοινωνούμε με λίγα λόγια τον Κύριο αλλά μας παραλαμβάνει ο Κύριος, μας δωρίζει την άφεση των αμαρτιών, εισερχόμενος πληρώνει την ύπαρξή μας με τους λόγους που αυτός γνωρίζει πολύ καλύτερα από εμάς. Η παραπάνω διαπίστωση εγκυμονεί μια τραγική εξέλιξη για την αντίχριστη πολιτεία πολύ περισσότερο δε για τους επισκόπους και την πλειοψηφία του αδιάφορου λαού. Η επίθεση προς τον Κύριο είναι περίοδος δοκιμίας για τους εν μετανοία ευρισκομένους, επιτίμιο για τους επισκόπους που οδηγεί στην ενδεχόμενη απόρριψή τους από τον Κύριο, επιτίμιο για τον λαό που απαθής βουλιάζει σε ένα κυνικό αγνωστικισμό. Η παύση της θείας λειτουργίας είναι η εκκωφαντική κατίσχυση του Κυρίου. Η παύση της Θείας λειτουργίας είναι η νίκη επί του θανάτου που διακονείται από την κάλπικη πίστη. Ο Κύριος παυόμενος εξέρχεται νικητής διότι στερεί την δυνατότητα στους βλάσφημους να βλασφημούν με πρόσχημα το Σώμα του. Ο Κύριος διωκόμενος εξέρχεται νικητής. Επιτρέπει την παύση και αφαιρεί από τους επισκόπους το πρόσχημα της ευσέβειας και δίνει την δυνατότητα να φωτισθεί η κάλπικη πίστη τους. Ο λαός πρέπει να τα εκτιμήσει σωστά αυτά τα πράγματα αν θέλει να δει έλεος από τον Κύριο. Το λάκτισμα προς το κέντρο θα αποδειχτεί για μία ακόμη φορά θανατηφόρο για τους ανιέρως ανίερους λακτίζοντες. Δεν δύνανται οι επίσκοποι και η πλειοψηφία του λαού να μείνει με τη ζωή ως συμμαχήσαντες με τον θάνατο. Ο Κύριος βδελύσσεται το φαρισαϊσμό. Αυτό σημαίνει ότι οι μετανοούντες βρίσκονται σε κατάσταση δοκιμίας, και η εσωτερική αυτοκατάκριση οφείλει να είναι προς ελπίδα. Οφείλει να είναι μετάνοια που ελπίζει στον Κύριο. Ο Κύριος αντιστρέφει την επίθεση στα Άγια των Αγίων που είναι επίθεση και εναντίον του πλάσματος Του. Επιτρέπει το παιδαγωγικό επιτίμιο αλλά ταυτόχρονα αποκαλύπτει και τον φαρισαϊσμό κλήρου και λαού. Δεν θα ξαναδοθεί η Θεία λειτουργία στους βλάσφημους επισκόπους και στον άπιστο λαό εάν δεν υπάρξει έμπρακτη μετάνοια, εάν ο λαός δεν αντιληφθεί την αλλοιωμένη πίστη που διαλαλούν οι επίσκοποι. Αν λοιπόν θέλησε να μας επιτιμήσει για την ούτως η άλλως άξια επιτιμίου βιωτή μας, τότε η παύση είναι το επιτίμιο για τους μη μετανοούντας. Πέραν της οποιασδήποτε πικρίας του Κυρίου για τα ανομήματά μας μεγαλύτερος είναι φθόνος του απάνθρωπου που επιθυμεί να μας οδηγήσει σε καθολική θλίψη. Η θλίψη αυτή έχει την σφραγίδα των επισκόπων της εκπεσούσης Εκκλησίας και την αδιαφορία του λαού. Νυν δε Ημέρα Κυρίου. Αλλού η ήρα αλλού το σιτάρι. Ο Κύριος δεν θα στερήσει το Σώμα Του και το Αίμα Του από τους αγαπώντας Αυτόν. 
Θα προσπαθήσουμε να ανιχνεύσουμε τις δογματικές εκτροπές. Η επίθεση λοιπόν αφορά κυρίως στον Κύριο παρά στην αναξιότητά μας που εν τούτοις συμμετέχει με την απόλυτη αδιαφορία της. Έχει χαρακτηριστικά πρωτοχριστιανικής περιόδου, διότι είναι ευθεία επίθεση στην υπόσταση του Κυρίου. Κι ενώ δεν υφίσταται πουθενά δογματική αναφορά εν τούτοις είναι ένα σοβαρότατο δογματικό θέμα. Και είναι ένα δογματικό ζήτημα που έρχεται με ένταση στο προσκήνιο πλέον μιας και εδώ και δεκαετίες για να μην πούμε εκατονταετίες ζυμώνεται και μορφοποιείται από τις συνεχείς εκπτώσεις και αλλοιώσεις της ορθόδοξης παραθεολογίας.
Αμφισβητείται καθ’ ολοκληρίαν η θεανθρώπινη υπόσταση του Κυρίου και συντελείται η αρπαγή της κτίσης Του. Μια αδέσποτη κτίση οπωσδήποτε θα υιοθετηθεί από άλλους κάλπικους κτίστες. Αφενός ο Κύριος δεν υπάρχει πουθενά ως παντοδύναμος Θεός στους λόγους των επισκόπων, πως θα μπορούσε άραγε από την στιγμή που πείθονται για τα περί του αντιθέτου, πράγμα που εδράζεται στις παγιωμένες πίστεις πλέον και όχι αντιλήψεις μόνο, των επισκόπων περί διαδόχων των Αποστόλων, εκπροσώπων, αντιπροσώπων, εις τύπον και τόπον Χριστού κ.α. Αφετέρου διαπιστώνουμε ότι ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων είναι ένας ιδεαλιστικός ιατρός, αφιστάμενος της πραγματικότητας του πιστού και της κτίσης εν γένει, μιας και δεν επεμβαίνει άμεσα και απροϋπόθετα να σώσει την κτίση και όλους τους πάσχοντες από επιδημίες ή ότι άλλο κι αυτό το βεβαιώνει η απόλυτη απιστία στους λόγους του Κυρίου είτε από τους επισκόπους, είτε από τον λαό που εξέκλινε. Καταργείται όλο το κεφάλαιο της καινής κτίσης, των εντολών και των διδαχών του Κυρίου. Η θεραπεία που ο Κύριος υπόσχεται και έρχεται μέσα από την πιστή εφαρμογή των εντολών Του, η οποία προϋποθέτει πίστη, μειώνεται με δόλιο τρόπο σε μια ουτοπική απροσδιόριστη πνευματική θεραπεία, η οποία ονομάζεται δύναμη, ηρεμία, εσωτερική ισορροπία, αποκατάσταση σχέσεων με έναν Κύριο διαβιούντα στον επέκεινα της κτίσης κόσμο, ενώ το κομμάτι που αφορά στην αποκατάσταση της σωματικής υγείας εκχωρείται αποκλειστικά στις ικανότητες του κτίσματος. Ως προς την αποκατάσταση της σωματικής υγείας ενώ ο Κύριος έχει δείξει τον δρόμο εν τούτοις το σύνολο των επισκόπων το αγνοεί συμπαρασύροντας τον λαό, του ιδίου πολλάκις αδιάφορου, στην ασέβεια και στην ύβρη του Αγίου Πνεύματος.  Ο Ιησούς Χριστός πάντα ζητάει πίστη από εκείνους που ζητάνε το έλεός του· «ἡ πίστις σου σέσωκέ σε», είπε στον τυφλό, ή «Ἴδε ὑγιὴς γέγονας• μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται» άκουσε ο παράλυτος. Πίστη και εφαρμογή των εντολών προϋποθέτουν την θεραπεία του Κυρίου. Σε τι έγκειται όμως η θεραπεία του Κυρίου. Ο Κύριος μας το δίδαξε. Έγκειται στην γέννηση τού θελήματός του εντός ημών σύμφωνα με την Κυριακή προσευχή. Είναι η απόλυτη ελευθερία που προσφέρουμε στον Κύριο εντός ημών, η οποία επιτρέπει στον Κύριο εν Αγίω Πνεύματι να ανασυντάσσει τον νου, ο οποίος ως στοιχείο ενώ μας έχει δωρισθεί εν τούτοις άνευ της επικρατήσεως του Κυρίου δεν δύναται να θεωρηθεί εντός ημών, αλλά δυνάμει θύραθεν ευρισκόμενος περιμένει τους βιαστές να επιτρέψουν την ανασύνταξη και την επάνοδο εντός. Έτσι Κύριος καινά ποιεί τα πάντα ή δε ανθρώπινη φύση που συνίσταται στον νου Κυρίου παίρνει την ρότα για την Βασιλεία των Ουρανών. Η ρότα είναι σχήμα λόγου διότι δεν ομιλούμε για χωροχρονικά φαινόμενα, αλλά βρισκόμαστε πλέον πέραν των φαινομένων. Αυτήν την αναγέννηση που μόνο ο Κύριος εν Αγίω Πνεύματι μπορεί να μας δωρίσει την ισοσκελίζουμε, με τα επισκοπικά τερτίπια και την λαϊκή αδιαφορία, απιστία και αθεΐα, με μια σωματική ευεξία συμπορευόμενη από μια απροσδιόριστη πνευματική ιλαρότητα στα όρια του γελοίου η οποία δεν εκπορεύεται από τον Κύριο, αλλά από το ίδιον θέλημα, γι’ αυτό και εμφαίνεται ως εκδήλωση μιας πνευματικής πλαδαρότητας παντελώς  μακράν της Αγιοπνευματικής  ρωμαλεότητας.

Μπόρας Γεώργιος

ΙΧΝΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΚΕΙΝΑ. ΕΝΑ ΚΑΛΕΣΜΑ ΕΓΡΗΓΟΡΣΗΣ. Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΓΓΥΣ.