ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ (43) – Marie-Louise von Franz

Συνέχεια από Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Κεφάλαιο 11 (1ο μέρος)

Η νέα υπόθεση του Jung

Εάν πάρουμε στα σοβαρά την υπόθεση για την ύπαρξη ενός άυλου σώματος, τότε αυτό θα σήμαινε ότι η μεταμόρφωση του κατώτερου υλικού σώματος (και η ενεργητική εκδήλωσή του) θα κατέληγαν σταδιακά στην ψυχή. Αυτό θα σήμαινε πως αυτά που ονομάζουμε φυσική ενέργεια και ψυχική ενέργεια σήμερα, θα μπορούσαν, σε τελευταία ανάλυση, να είναι δύο πλευρές μιας και της αυτής ενέργειας. Ο Γιούνγκ (Jung) διατύπωσε αυτή την υπόθεση στην επιστολή του στον Raymond Smithies, στην οποία μίλησε για την ύπαρξη ενός άυλου σώματος. Έπειτα από αυτή την ιδέα, ο Jung συνεχίζει:

«Θα ήταν πιθανό ότι η ψυχή θα έπρεπε να κατανοηθεί σαν μία μη εκτεταμένη στον χώρο ένταση, και όχι σαν ένα σώμα που κινείται μέσα στον χρόνο. Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι η ψυχή σταδιακά υψώνεται από την μικρότερη έκταση έως την άπειρη ένταση, υπερβαίνοντας για παράδειγμα την ταχύτητα του φωτός, και έτσι εξαϋλώνοντας το σώμα...

Σύμφωνα με αυτή την άποψη ο εγκέφαλος θα μπορούσε να είναι ένας σταθμός μετατροπής, στον οποίο η σχετικά άπειρη ένταση της ενέργειας της καθαυτό ψυχής μεταμορφώνεται σε αντιληπτές συχνότητες ή “εκτάσεις”⁽¹⁾. Αντίστροφα, η εξασθένιση της αντίληψης μέσω της ενδοσκόπησης του σώματος εξηγείται χάρη σε μία σταδιακή “ψυχοποίηση”, δηλαδή τονισμό της έντασης σε βάρος της έκτασης. Ψυχή = η μεγαλύτερη ένταση στον μικρότερο χώρο»⁽²⁾.

Επομένως έχουμε να κάνουμε εδώ με μία μορφή ενέργειας που σταδιακά αλλάζει, από το φυσικά μετρητό στο ψυχικά μη μετρητό. Το άυλο σώμα με αυτή την έννοια θα ήταν τότε μία μορφή της ψυχής που θα παρέμενε πράγματι κοντά στο σώμα, αλλά που επίσης θα κατείχε κάποια ελάχιστη μάζα και έκταση στον χώρο-χρόνο, και θα εμφανιζόταν με μία μορφή, που ομολογουμένως δεν θα μπορούσε πλέον να θεωρηθεί σαν φυσική με την συνηθισμένη έννοια της λέξης.

Οπωσδήποτε, πρέπει κανείς να έχει στο μυαλό του σχετικά ότι η σύγχρονη φυσική έχει σε μεγάλο βαθμό μεταβάλει την ιδέα που είχαμε όσον αφορά την υλική πραγματικότητα. Ο Fritjof Capra, για παράδειγμα, γράφει:

«Στην σύγχρονη φυσική η μάζα δεν συνδέεται πλέον με την υλική ουσία, και συνεπώς τα σωματίδια δεν θεωρούνται ότι αποτελούνται από κάποιο βασικό “υλικό”, αλλά ότι είναι δέσμες ενέργειας... Τα σωματίδια δεν θα πρέπει να τα φαντασθούμε σαν στατικά τρισδιάστατα αντικείμενα, σαν τις μπάλες του μπιλιάρδου ή τους κόκκους της άμμου, αλλά μάλλον σαν τετραδιάστατες οντότητες που υπάρχουν στον χώρο-χρόνο. Οι μορφές τους πρέπει να κατανοηθούν δυναμικά, σαν μορφές που υπάρχουν στον χώρο και στον χρόνο. Τα υποατομικά σωματίδια είναι δυναμικά πρότυπα, που έχουν μία χωρική όψη και μία χρονική όψη. Η χωρική τους όψη τα κάνει να εμφανίζονται σαν αντικείμενα με μία ορισμένη μάζα, η χρονική τους όψη σαν διεργασίες, που προϋποθέτουν την αντίστοιχη ενέργεια»⁽³⁾.

Εάν κατανοήσουμε την “ύλη” με αυτόν τον τρόπο, τότε η ιδέα ενός σώματος που μετατρέπεται σε ένταση, μία συγκέντρωση ενέργειας που δεν εκτείνεται πλέον σε χώρο και χρόνο, δεν θα ήταν κάτι απίθανο. Σε μία επιστολή, στην οποία σχολιάζει το έργο του Stewart Edward White “Το σύμπαν χωρίς εμπόδια”, ο Jung γράφει επίσης:

«Η καλύτερη ιδέα στο “Σύμπαν χωρίς εμπόδια” είναι ίσως εκείνη της συχνότητας. Είναι μία ιδέα που ήρθε και στο δικό μου μυαλό κατά τις προσπάθειές μου να εξηγήσω την σχετική πραγματικότητα των μεταφυσικών φαινομένων. Ο παραλληλισμός που κάνει ο White με την φύση της σκέψης, μου φαίνεται πως βρίσκει τον στόχο θαυμάσια. Η σκέψη δεν έχει καμία ιδιότητα κοινή με τον φυσικό κόσμο εκτός από την έντασή της, η οποία με μαθηματικούς όρους μπορεί να θεωρηθεί σαν συχνότητα. Παρατηρείται μία καθαρή αύξηση αυτής της έντασης ή συχνότητας σε όλες τις περιπτώσεις, που είτε εκδηλώνεται ένα αρχέτυπο, είτε, εξαιτίας μια απόλυτης εξασθένισης του νοητικού επιπέδου, το ασυνείδητο μπαίνει δυναμικά στο προσκήνιο όπως σε οράματα του μέλλοντος, εκστατικές καταστάσεις, οράσεις των ετοιμοθάνατων, κλπ»⁽⁴⁾.

(Συνεχίζεται)

Σημειώσεις

1. Ο Sir John Eccles, ο διάσημος γιατρός-ειδικός για τον εγκέφαλο, υποστήριξε πρόσφατα την ανεξαρτησία ενός μέρους της ψυχής από τον εγκέφαλο. Βλέπε το έργο «Ο εγκέφαλος του ανθρώπου». Επίσης το έργο του Wilder Penfield: «Το μυστήριο του νου».

2. «Επιστολές», Τόμος 2, σελ. 45.

3. «Το Ταό της Φυσικής», σελ. 188.

4. «Επιστολές», Τόμος 1, σελ. 433.

Αμέθυστος