Μαθαίνουμε λοιπόν πώς η συναφειακή ανάγκη, γεννήθηκε στην Καμπέρα το 1991, μέσα στα πλαίσια του παγκοσμίου συμβουλίου των Εκκλησιών. Μιά Κορεάτισσα θεολόγος η κ. Τσούνγκ προτρέπει τις Εκκλησίες να ακούσουν την κραυγή του Αγίου Πνεύματος το οποίο βρίσκεται μέσα στην κτίση και συμπάσχει με αυτή. Και τοιουτοτρόπως η Κορεάτισσα Θεολόγος στον σωτηριολογικό ρόλο του Αγίου Πνεύματος μέσα στην Ιστορία, της Προτεσταντικής θεολογίας, προσθέτει το κοσμολογικό έργο του Αγίου Πνεύματος.
«Κάνει συναφειακή χρήση και κατάχρηση της Κορεατικής νοοτροπίας» καταγγέλει ο συμπαθέστατος κ.Μαρτζέλος, ένα είδος Μπάρκουλη της θεολογικής σχολής της Θεσ/νίκης.
Και συνεπώς αναδεικνύεται το ρήγμα το οποίο υπήρχε μέσα στο παγκόσμιο συμβούλιο των Εκκλησιών ανάμεσα στην Κλασσική και στην συναφειακή θεολογία. (Ρήγμα το οποίο δεν μας άφηνε τόσο καιρό να ζήσουμε ήσυχοι). Το γεφύρωμα του ρήγματος θα γίνει κατα τον κ. Μαρτζέλο πρώτον αναδεικνύοντας τον συναφειακό χαρακτήρα της Ορθοδόξου Ιεραποστολής και ιδιαιτέρως της Ορθοδόξου πνευματολογίας.
Η ουσία η ίδια της Θεολογίας είναι συναφειακή, καθότι παντρεύτηκε αμέσως η αποκάλυψη του Θεού με τον Ελληνιστικό κόσμο και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα του. Χρησιμοποίησε, όπως ο Απ. Παύλος, στην Εκκλησία του δήμου της Αθήνας, συναφειακές παραστάσεις και εικόνες των λαών, στους οποίους απευθύνεται το μήνυμα του Χριστιανισμού για να γίνει εύκολα κατανοητό. Έτσι την σάρκωση του Θεού στο συναφειακό ανθρώπινο περιβάλλον, ακολουθεί εκ μέρους της Εκκλησίας η σάρκωση του λόγου του Θεού στο ιστορικό γίγνεσθαι. Θα ακολουθήσει η ενσάρκωση στον πολιτισμό και στις ιδέες που είναι ακριβώς η αποστολή και το έργο της Εκκλησίας.
Έτσι λοιπόν η Ορθόδοξη θεολογία με τον βασικό της συναφειακό χαρακτήρα, θα αναδείξει τον Ορθόδοξο χαρακτήρα της πνευματολογίας μας και μαζί τον ρόλο του Αγίου Πνεύματος στην κτίση και στην Ιστορία. Με μοναδική προϋπόθεση να γίνουν αποδεκτές οι δύο βασικές θέσεις της Ορθοδόξου θεολογίας. η διάκριση Κτιστού και Ακτίστου και η διάκριση ουσίας και ενεργειών.
Θα πρέπει να δεχθούν επομένως οι Κορεάτες και οι λοιποί λαοί της Ανατολής την παρουσία του Αγίου Πνεύματος μόνον κατ’ενέργειαν, όχι κατ’ουσίαν, και να καταλάβουν πώς οι ενέργειες του Αγίου Πνεύματος είναι άκτιστες. Διότι και εμείς, σύμφωνα με τον Ησαία κεφ. 11ο, στίχος 2ος, μπορούμε να ονομάσουμε τις ενέργειες του Πνεύματος, πνεύματα. Επομένως μπορούμε και να δεχθούμε τις κραυγές των Πνευμάτων της Κτίσεως που στεναχωρούνται και πάσχουν σαν κραυγές του Αγίου Πνεύματος.
Αυτά είναι τα φωτισμένα λόγια του κ.Μαρτζέλου. Εάν με αυτές τις Θεολογικές προϋποθέσεις οι ανατολικοί δεχθούν να ονομάσουν τα πνεύματα σαν τις κατ' ενέργειαν παρουσίες του Αγίου Πνεύματος και να κατανοήσουν τον Άκτιστο χαρακτήρα τους, τότε και εμείς θα μπορέσουμε να δεχθούμε το Νιρβάνα σαν την Βασιλεία των ουρανών.
Σε όλα αυτά ο σύγχρονος Λούθηρος της Ορθοδοξίας κ. Καλαϊτζίδης, προσθέτει μία ακόμη διάσταση, συμπληρώνοντας τον Κ.Μαρτζέλο «Τα συναφειακά στοιχεία που τυχόν προσλαμβάνονται από τις άλλες παραδόσεις και νοοτροπίες, την ετερότητα, δέν είναι μόνον ένα ένδυμα του λόγου της Εκκλησίας αλλά καθαρή σάρκωση του».
Ο λόγος του Κυρίου δέν περιορίζεται μόνο στη σάρκωση του, στις ιδέες και στον πολιτισμό αλλά και στις εικόνες όλων των θρησκευτικών παραδόσεων.
ΛΙΓΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΟΝΟΝ ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΣΟΥΜΕ.
Κατ’αρχάς έχει εγκαταλειφθεί η διάκριση ουσίας και υποστάσεως. Διότι ενσαρκώνεται η υπόστασις του Κυρίου, δέν ενσαρκώνονται οι άκτιστες ενέργειες. Παρομοίως το Άγιο Πνεύμα είναι και αυτό υπόσταση της Αγίας Τριάδος. Αντιθέτως μιλούμε για κοινές άκτιστες ενέργειες της Αγίας Τριάδος. Έτσι λοιπόν εφόσον δέν υπάρχει ουσία ανυπόστατος, η υπόστασις του Κυρίου ενώνεται με δύο φύσεις, όχι με δύο ουσίες. Γι’ αυτό και ονομάζουμε την ένωση κατά χάριν.
Οι Πατέρες δέν προσέλαβαν τον ειδωλολατρικό Ελληνισμό, όπως μας διδάσκει ο Μ.Αθανάσιος, αλλά προσέλαβαν όρους και δομές της φιλοσοφίας, διότι η φιλοσοφία των Αρχαίων Ελλήνων δίδασκε τον μονοθεϊσμό. Επομένως η συναφειακή θεολογία είναι η κατάφωρη παράβαση του πρώτου νόμου της Διαθήκης ο οποίος καταδικάζει την ειδωλολατρεία. «Ού ποιήσεις σεαυτώ είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα». Επομένως η συναφειακή θεολογία είναι ένα καινούργιο είδος ειδωλολατρείας.
Άς προσθέσουμε επίσης ότι τα πνεύματα της φύσεως τα οποία υποτίθεται ότι πάσχουν είναι οι γνωστοί δαίμονες και δέν προτιθέμεθα να μπλέξουμε ποτέ το Άγιο Πνεύμα ούτε και τις Άκτιστες ενέργειες με τους δάιμονες, σατανάδες. Ο Κύριος δέν ενσαρκώθηκε σε ένα συναφειακό ανθρώπινο περιβάλλον αλλά λόγω της Θεοτόκου σε ένα προφητικό περιβάλλον.
Αρχίζουμε να απορούμε ειλικρινά γιατί διαμαρτύρονται οι θεολόγοι καθηγητές για την μετατροπή του μαθήματος των θρησκευτικών σε θρησκειολογία, εάν τέτοιες διδασκαλίες διδάσκονται αδιαμαρτύρητα στα παν/μία.
Πηγή : intv.gr
Αμέθυστος
1 σχόλιο:
"...εάν τέτοιες διδασκαλίες διδάσκονται αδιαμαρτύρητα στα παν/μία".
Που νάξερες αδερφέ...τι ακόμα διδάσκουνε στα Παν/μια και δή τα ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ!!!
Που νάξερες!
Μυρμιδόνας
Δημοσίευση σχολίου