ΠΡΟΣ ΑΝΩΝΥΜΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ

πηγή : οlympia

Γράφει ο Απέλλης

Φίλε αστυνομικέ,.

Τα τελευταία βίαια γεγονότα με έβαλαν σε βαθιές σκέψεις και με οδήγησαν σε ορισμένες διαπιστώσεις που θέλω να μοιραστώ μαζί σου.
Κατά αρχήν θέλω να σου πω, ότι ήμουν από εκείνους τους Έλληνες που δάκρυσαν για τους δολοφονημένους συναδέλφους σου επειδή τους θεώρησα παιδιά του λαού μας που σκοτώθηκαν την ώρα του καθήκοντος για να προστατεύουν όλους εμάς.
Έδωσα τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια σε συναδέλφους σου που είδα στον δρόμο και τους ευχήθηκα να συλληφθούν οι δολοφόνοι.
Από τότε μέχρι σήμερα, φαίνεται σαν να κύλησε ένας ολόκληρος χρόνος. Τώρα πια δεν είμαι σίγουρος για το τι ακριβώς συμβαίνει. Μετά από τα πρόσφατα γεγονότα που είδα να λαμβάνουν χώρα με την δολοφονία του 44χρονου Μανόλη Καντάρη και με την βίαια και απρόκλητη συμπεριφορά των ΜΑΤ εναντίον διαδηλωτών, κάτι άλλαξε μέσα μου. Σαν να τράβηξες μια κλωτσιά και να έχυσες την καρδάρα με το γάλα της συμπόνιας και της αποδοχής μου.
Θα μου πεις, ότι δεν ήσουν εσύ κάτω από το κράνος και πίσω από την ασπίδα. Σωστά! Όμως ούτε εσύ ήσουν ένας από τους νεκρούς συναδέλφους σου. Ωστόσο η ίδια στολή που φοράς με εκείνους μετέφερε την θλίψη και την αλληλεγγύη μου για τον άδικο θάνατο τους και σε εσένα, που δεν ήσουν εκεί. Ήταν δικά σας παιδιά, ήταν και δικά μας. Έτσι και τώρα, ο ίδιος μηχανισμός αντίδρασης μεταφέρει την οργή μου και την αποστροφή μου στον καθένα από εσάς και σε εσένα, καθώς φοράτε την ίδια στολή με τα ανθρωπόμορφα των ΜΑΤ.
Και ας μην σε ξέρω. Και ας είσαι το καλύτερο παλικάρι, όπως είναι και κάποιοι αστυνομικοί φίλοι μου.
Στενοχωριέμαι με την κατάντια της πατρίδας μας. Θλίβομαι γιατί από άνθρωποι αρχίσατε να γίνεστε ανθρωποφάγοι των συμπατριωτών σας. Και απορώ πως χάσατε τον αληθινό στόχο σας που είναι η προστασία των πολιτών, η ευνομία και η τάξη. Όχι αυτή την δια ροπάλου τάξη που επιθυμεί η Κυβέρνηση για να περάσει τα σχέδια της, αλλά την τάξη της κοινωνίας, την ευνομία στους δρόμους, την προστασία και την ασφάλεια των πολιτών από τα αρπακτικά χέρια που βιαιοπραγούν καθημερινά στους δρόμους της χώρας. Αυτή η τάξη, το πρώτιστο καθήκον σου και η υψηλότερη αποστολή σου έχει πλέον εγκαταλειφθεί. Αντί αυτού, εσύ επιδίδεσαι σε αδελφοκτόνα γυμνάσια, υπηρετείς τους λάθος ανθρώπους εναντίον αυτών που θα έπρεπε να προστατεύεις. Έχεις αποτύχει στο έργο σου. Έγινες ένα φάντασμα μέσα σε μια άδεια στολή. Σου πήραν την ψυχή για 1000 €. Σου μαγάρισαν το Εθνόσημο. Σε μεταμόρφωσαν σε ένα άχρηστο φύλακα, που όπως λέει και ο Πλάτων, μοιάζει με ένα σκύλο που αντί να δαγκώνει τους ξένους που μπαίνουν στην πολιτεία αυτός αντίθετα δαγκώνει τους οικείους.
Σκέψου όμως φίλε αστυνομικέ αυτό:
Την δυνατότητα να ζεις αξιοπρεπώς ως πολίτης, σου την εξασφάλισα ΕΓΩ.
Το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου σου, το γέμισα ΕΓΩ.
Τις διακοπές σου στο νησί, τις πλήρωσα ΕΓΩ.
Το βρακί που φοράς για να σκεπάζεις τον κώλο σου, σου το αγόρασα ΕΓΩ.
Το σπίτι που κοιμούνται τα παιδιά σου, το πλήρωσα ΕΓΩ.
Όλα αυτά που αφορούν την ζωή σου τα πληρώνω ΕΓΩ και όχι η κάθε Κυβέρνηση και ο κάθε τυχάρπαστος πολιτικάντης!

ΕΣΥ όμως τι κάνεις για ΕΜΕΝΑ φίλε αστυνομικέ; Θα σου πω.
Δεν κάνεις και πολλά. Δεν σε αφήνουν, δεν θέλεις, δε μπορείς, μου είναι αδιάφορο. Το αποτέλεσμα μετράει. Και το αποτέλεσμα όπως το βιώνω στην καθημερινότητα μου είναι κάθε άλλο παρά ικανοποιητικό. Αλήθεια, η σύζυγος σου έχει προσαρμοσθεί στις οδηγίες της ΕΛΑΣ να μην κυκλοφορεί μόνη τα βράδια στους δρόμους όπου συνήθιζε να παίζει μικρή; Τα παιδιά σου τα αφήνεις να βγαίνουν στο δρόμο;
Πόσο χαμηλά θα πέσεις ακόμη στη συνείδηση των συμπολιτών σου και του λαού ολόκληρου, πριν πεις θυμωμένος «μέχρι εδώ»; Κατρακυλούν με πάταγο οι πολιτικοί και παρασέρνουν και σένα μαζί τους στην ανυποληψία. Τα πιο άθλια, τσαλακωμένα και βρώμικα 1000 € που κέρδισε ποτέ άνθρωπος, είναι τα δικά σου. Και όμως, ίσως να άξιζες κάτι περισσότερο από τις δικαιολογημένες βρισιές του λαού σου, ίσως να γινόσουν πάλι ένας τίμια και φιλότιμα εργαζόμενος Έλληνας, όπως έλπιζες τότε που ενθουσιώδης νέος κατατάχθηκες για πρώτη φορά στο Σώμα. Η κιμαδομηχανή όμως του παρακράτους σε αλλοτρίωσε, σε ξεζούμισε, δεν σου έχει αφήσει τίποτα σχεδόν από τον παλιό εαυτό σου.
Έτσι, προτίμησες να γίνεις η πειθήνια «θεραπαινίδα» μιας αυταρχικής και αυθαίρετης σπείρας προδοτών που δίχως ντροπή θέλει να ονομάζεται κυβερνητική.
Σου κόβουν μισθούς και συντάξεις, ασελγούν στον πατέρα και στην μάνα σου, στα αδέλφια σου, αλλά εσύ ΕΚΕΙ, υπό τις διαταγές των φονιάδων της πατρίδας σου.
Τι κάνεις λοιπόν για εμένα, φίλε αστυνομικέ που σου πληρώνω την ζωή;
Προστατεύεις την «Δημοκρατία»; Ποια Δημοκρατία; Θα έπρεπε, αν ήταν έτσι, να έχεις γυρίσει την ασπίδα από την άλλη πλευρά εναντίον των βιαστών της Δημοκρατίας.
Ανοίγεις τα κεφάλια των αδελφών σου που παλεύουν για αυτήν την χώρα και το μέλλον των παιδιών τους και αισθάνεσαι υπερήφανος που έκανες το «καθήκον» σου;
Αφήνεις απροστάτευτους ηλικιωμένους και γυναίκες στα χέρια των εγκληματιών εισβολέων και είσαι εντάξει με τη συνείδηση σου;
Γνωρίζεις ότι αρκετοί συνάδελφοί σου συμμετέχουν στα τάγματα του παρακράτους, φορώντας κουκούλες και δημιουργώντας προβοκατόρικα επεισόδια, αλλά δεν μιλάς, ούτε ντρέπεσαι;
Ντρέπομαι όμως ΕΓΩ για σένα, γιατί σήκωσες ένα αισχρό τείχος στο κέντρο της Αθήνας, της πόλης της Δημοκρατίας και κρύφτηκες από πίσω του σαν χακί μαριονέτα, άβουλη, μοιραία, ανεγκέφαλη.
Όμως η μοίρα σου είναι προγεγραμμένη. Αν σκοτωθείς ή αν τραυματιστείς θα έχεις την τύχη των άλλων συναδέλφων σου που πετάχτηκαν στον κάδο των ανθρώπινων απορριμμάτων, όπως ο Ειδικός φρουρός στα Ζωνιανά, ή όπως η χήρα του άλλου μακαρίτη-ήρωα συναδέλφου σου-που ούτε τη σύνταξη δεν της έδωσαν!
Είσαι αναλώσιμος για αυτούς! Ένα νούμερο!
Μόνο για τους δικούς σου έχεις αξία, για όσους σε αγαπούν και σε ξέρουν με το μικρό σου όνομα, Γιάννης, Κώστας, Παναγιώτης.
Όταν οι κυβερνώντες θα φύγουν με τα ελικόπτερα για τους εξωτικούς παραδείσους, ΕΣΥ θα μείνεις εδώ, μαζί μας. Στην Κόλαση που μας έφτιαξαν οι άγγελοι του σκότους και θα βράζεις μαζί μας δίχως διάκριση και δίχως ελπίδα.
Για αυτό σου εφιστώ την προσοχή, φίλε αστυνομικέ.

Σύνελθε πια και έλα στα συγκαλά σου, πριν να είναι αργά για όλους μας.