ΠΑΠΙΚΗ ΜΟΝΑΧΗ, ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ, ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΕΙ ΟΤΙ Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΘΕΝΟΣ
Μία πρύτανις του διαχριστιανικού συγκρητιστικού οικουμενισμού, η διάσημη παπική μοναχή Lucía Caram, η οποία είχε τιμηθεί το έτος 2006 με το βραβείο Memorial Alex Seglers, για τη δραστηριότητα της υπέρ του Οικουμενισμού, δημοσίως διακήρυξε βλάσφημα, κατά του αειπάρθενου της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Η παπική μοναχή Lucía Caram, γεννήθηκε στην Αργεντινή και ζεί στην Ισπανία. Δημιούργησε ομάδα διαθρησκειακού διαλόγου στην πόλη Manresa και ανέλαβε την εθύνη για την οργάνωση του καταλανικού κοινοβουλίου των θρησκείων το έτος 2006. Ζει σε ένα μοναστήρι Δομηνικανών μοναχών στη Βαρκελώνη και έχει έντονη οικουμενιστική δράση.
Είναι διάσημη, αν είναι δυνατό, και για τη δραστηριότητά της στη μαγειρική. Το πρόγραμμα της με μαγειρικές συνταγές που παρουσιάζει το κανάλι Gourment’s, ονομάζεται ‘’αδελφή Lucy’’. Αντί άλλου σχολιασμού θα προσθέσω αυτό που είπε κάποτε σε ομιλία του ο Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Γοντικάκης, για τη ζωή σε ένα Ορθόδοξο Μοναστήρι, ότι δηλαδή ‘’τα πάντα στο Μοναστήρι κινούνται γύρω από το εν ούτινος έστι χρεία’’. Δυστυχώς η εκκοσμίκευση μαστίζει τον Παπισμό μετά το σχίσμα και την αποκοπή των από την Εκκλησία.
Η παπική αυτή μοναχή Lucía Caram, βλασφήμησε σε εκπομπή το περασμένο Σαββατοκυρίακο στην Ισπανία, κατά του αειπάρθενου της Υπεραγίας Θεοτόκου, λέγοντας ότι η Παναγία δεν είναι Παρθένος, προσθέτοντας και άλλη βλασφημία για τη Παναγία μας που δεν θεωρώ σωστό να αναφέρω (The Guardian, Newser, RT). Ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης λέγει ότι «ούτω, τον μη δι’ όλου του μυστηρίου την αληθή μόρφωσιν της ευσεβείας δεξάμενον, χριστιανόν ουκ είδεν ο λόγος». Και φυσικά δεν θα μπορούσε να παραλήψει παπική μοναχή Lucía Caram, τον γνωστό οικουμενιστικό καημό, ότι δήθεν ‘’έχουμε χάσει το αληθινό μήνυμα και έχουμε κολλήσει με τους κανόνες που έχουμε εφεύρει’’.
Η λύπη μας είναι τόσο μεγάλη που πιστεύω εις απάντηση αρκεί να παραθέσομε αυτό που ψάλλομε στην Ακολουθία της Εορτής της Συνάξεως της Θεοτόκου : «Τον αγεώργητον βότρυν βλαστήσασα, η μυστική άμπελος ως επί κλάδων, αγκάλαις εβάσταζε, και έλεγε. Συ ει καρπός μου, συ ει η ζωή μου αφ’ ου έγνων, ότι και ό ήμην ειμί, συ μου Θεός. Συ ει καρπός μου, συ ει η ζωή μου. Αφ’ ου έγνων, ότι και ό ήμην ειμί, συ μου Θεός∙ την γαρ σφραγίδα της Παρθενίας μου ορώσα ακατάλυτον, κηρύττω σε τον άτρεπτον Λόγον, σάρκα γενόμενον. Ουκ οίδα σποράν, οίδα σε λύτην της φθοράς∙ Αγνή γαρ ειμί, σου προελθόντος εξ εμού∙ ως γαρ εύρες, έλιπες μήτραν εμήν. Διατούτο συχορεύει πάσα η κτίσις βοώσα μοι∙ Χαίρε η Κεχαριτωμένη».
15 σχόλια:
Φαντάζομαι ότι εάν η συγκεκριμένη μοναχή δεν ήταν "βραβευμένη για την οικουμενιστική δράση της" δεν θα είχαν ασχοληθεί μαζί της οι "γνωστοί κύκλοι" των "υπερασπιστών της πίστης". Το ότι βέβαια δεν είπε αυτά ακριβώς που της καταλογίζει ο Β.Χ. αλλά κάτι ίσως παρεξηγήσιμο, το οποίο έσπευσε όμως να διευκρινήσει μετά τις διαμαρτυρίες, που θα απαιτούσε να ψάξει κάποιος να δει τι ακριβώς είπε και τι ακριβώς εννούσε, μάλλον δεν ενδιαφέρει. Όταν κάποιος θέλει απλώς να εκτονώσει τα πολεμικά του ένστικτα, η έρευνα περιττεύει. Πίστευε και μη ερεύνα.
Ν.
Καί ο Γιανναράς υπέπεσε στήν ίδια ασέβεια καί παρ' όλες τίς διαμαρτυρίες δέν διευκρίνησε τίποτε. Τί νά πεί. Συγγνώμη δέν πρόσεξα;
Ο Γιανναράς δεν υπέπεσε σε καμιά ασέβεια, τουλάχιστον γιο όποιον γνωρίζει ελληνικά και ξέρει να διαβάζει κι έχει και λίγο μυαλό για να καταλαβαίνει. Φυσικά για όποιον αρπάζεται με το παραμικρό, έτσι κι αλλιώς, οποιαδήποτε συζήτηση είναι περιττή.
Ν.
Σέ ακούμε! Εκτός καί άν γενικολογείς. Λέμε στήν ίδια ασέβεια.
Δεν έχω το απόσπασμα. Θυμάμαι μόνο την εντύπωσή μου όταν το διάβασα (ότι δηλ. οι επικριτές άλλα διάβαζαν και άλλα καταλάβαιναν). Γράψε τι ακριβώς είπε (παράθεση) και μετά βλέπουμε.
Ν.
Βρήκα ένα απόσπασμα (από εδώ:http://bit.ly/2kAdbJU)
«....Ότι η λειτουργία της μητρότητας συνιστά ακαθαρσία βεβαιώνεται όχι μόνο με τις ευχές που διαβάζονται στη λεχώ, όχι μόνο με την απαγόρευση μετοχής στην Ευχαριστία (ή και εισόδου στο ναό) των γυναικών κατά την περίοδο των εμμήνων. Βεβαιώνεται και στις επίμονες επαναλήψεις της εκκλησιαστικής υμνολογίας ότι η Παναγία Θεοτόκος έμεινε και μετά τόκον Παρθένος, ότι είναι αειπάρθενος, ότι ο τόκος (τοκετός) ουκ ελυμήνατο τας κλεις της Παρθένου, δεν κατέλυσε τη σωματική (ανατομική) της παρθενία» (σ. 200, 2001)...» Σταματάει όμως εδώ.
Η συνέχεια στα αγγλικά υπάρχει εδώ:
https://yannarasbooks.files.wordpress.com/2015/12/against-religion.pdf (σ.129 ή σ.67 του PDF), όπου φαίνεται ότι αυτό που κατηγορεί ο Γιανναράς δεν είναι η πραγματικότητα της αειπαρθενίας της Θεοτόκου, αλλά το ότι αυτό θεωρείται πιο σημαντικό από το ότι ένας άνθρωπος θεωρήθηκε άξιος να γεννήσει τον Θεό. Καμιά σχέση. Εντελώς άλλο.
Όσο για την "δαιμονοποίηση της σεξουαλικότητας" για την οποίαν κάνει λόγο και στα πλαίσια της οποίας λέγονται και τα παραπάνω, πως να το κάνουμε, είναι μια πραγματικότητα λυπηρή, στους εκκλησιαστικούς κύκλους.
Ν
Νά τί καταλάβαιναν.
«Μόλις είχε περάσει την ηλικία των είκοσι ετών ο Μοτοβίλωφ (αγαπημένος μαθητής του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ) καθηλώθηκε στο κρεβάτι από ρευματισμούς. Αφού συμβουλεύτηκε μάταια πολλούς γιατρούς κατέφυγε στον Όσιο, ο οποίος, αφού έμαθε την αιτία της επίσκεψης του, τον ρώτησε:
– Πιστεύετε ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος και ότι η Παναγία Μητέρα του είναι αειπάρθενος;
– Πιστεύω, απάντησε ο Μοτοβίλωφ.
– Πιστεύετε ακόμα πως ο Κύριος, που τα χρόνια της επίγειας ζωής Του θεράπευε αμέσως τις ασθένειες των ανθρώπων, μπορεί με την ίδια ευκολία να βοηθήσει αυτούς που τον ικετεύουν, πως η μεσιτεία της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι πανίσχυρη και ότι για χάρη της ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μπορεί αμέσως και με μια μόνη λέξη να σας δώσει την υγεία σας;
– Πιστεύω πραγματικά με όλη μου την καρδιά και με όλη μου την ψυχή, αλλιώς δεν θα ερχόμουν.
– Αν πιστεύετε, είπε σαν συμπέρασμα, είστε ήδη θεραπευμένος.
Και στη συνέχεια, παρά τη διστακτικότητα του Μοτοβίλωφ, τον έπιασε από τους ώμους, τον σήκωσε και τον στήριξε. Ο Μοτοβίλωφ αισθάνθηκε γεμάτος από μια καινούργια δύναμη και άρχισε να περπατάει.
Στη συνέχεια ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ του αποκάλυψε τα εξής:
“Ένα πράγμα θα σας πω και αυτό είναι το πιο βασικό: Αν ο ίδιος ο Κύριος και η Παναγία, δεν μου φανέρωναν την ζωή σας, δεν θα πίστευα ότι μπορεί να υπάρχει μια τέτοια ζωή! Ο Κύριος μού είπε ότι στη ζωή σας τα πνευματικά με τα κοσμικά και τα κοσμικά με τα πνευματικά είναι τόσο στενά συνδεδεμένα, ώστε είναι αδύνατον να ξεχωρίσουμε το ένα από το άλλο, και ότι Αυτός ο ίδιος αποφάσισε να έχετε μια τέτοια ζωή και ότι η ανθρωπότητα στο μέλλον θα ακολουθήσει αυτόν ακριβώς το δρόμο, αν θελήσει να σωθεί, και ότι όλα αυτά είναι σύμφωνα με το θέλημα Του, και ότι μόνο γι’ αυτό το λόγο μου επιτρέπει να σας αποκαλύψω κάτι από τη ζωή σας, για να μην χαθείτε βλέποντας τόσες δυσκολίες στο δρόμο σας.”»
Τό Αειπάρθενο ανήκει στόν Κύριο, είναι ιδιότης τής Υποστάσεως τού Υιού.
Οτι καί άν καταλαβαίνεις ο Γιανναράς τό έγραψε σάν ένας ψυχολογικά υγιής χριστιανός. Η δαιμονοποίηση τής σεξουαλικότητας είναι μιά θλιβερή οργανωσιακή πραγματικότης, διότι ο κλήρος αποφεύγει νά θίξει τήν ρίζα τού πάθους, τήν κενολογία καί τήν οίηση. Αλλά δέν είναι αυτός επαρκής λόγος γιά νά αλλάξουμε τήν υμνολογία καί τό δόγμα! Τήν υμνολογία δέ τήν έγραψαν οι οργανωσιακοί. Αυτά υπάρχουν από τήν εποχή τής πρώτης εκκλησίας καί τού Μ. Βασιλείου.
Ὅτι ἡ λειτουργία τῆς μητρότητας συνιστᾶ ἀκαθαρσία βεβαιώνεται ὄχι μόνο μὲ τὶς εὐχὲς ποὺ διαβάζονται στὴ λεχώ, ὄχι μόνο μὲ τὴν ἀπαγόρευση μετοχῆς στὴν Εὐχαριστία (ἢ καὶ εἰσόδου στὸν ναό) τῶν γυναικῶν κατὰ τὴν περίοδο τῶν ἐμμήνων. Βεβαιώνεται καὶ στὶς ἐπίμονες ἐπαναλήψεις τῆς ἐκκλησιαστικῆς ὑμνολογίας ὅτι ἡ Παναγία Θεοτόκος ἔμεινε καὶ μετὰ τόκον παρθένος , ὅτι εἶναι ἀειπάρθενος, ὅτι ὁ τόκος (τοκετὸς) οὐκ ἐλημήνατο τὰς κλεῖς τῆς παρθένου, δὲν κατέλυσε τὴ σωματικὴ (ἀνατομικὴ) της παρθενία. Ὁ ψυχολογικὰ ὑγιὴς Χριστιανὸς κατανοεῖ ὅτι ἡ σάρκωση-γέννηση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ Πατρὸς ἀπὸ μητέρα παρθένο φανερώνει νίκη-ἐλευθερία ἀπὸ τοὺς ὅρους τῆς φύσης(νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι ἐν σοὶ Παρθένε ἄχραντε). Κατανοεῖ τὴν πρόσληψη τῆς ἀνθρώπινης φύσης ἀπὸ τὸν Υἱὸ ὡς γεγονὸς ἀπόλυτης ἐλευθερίας ἀπὸ τὶς ἀναγκαιότητες-προδιαγραφὲς τῆς κτιστότητας. Ὅμως δὲν καταλαβαίνει τὶ ἀκριβῶς προσθέτει σὲ αὐτὸ τὸ θαῦμα (: μιὰ κτιστὴ γυναίκα νὰ γεννάει τὸν ἄκτιστο —ὁ ἀχώρητος παντὶ νὰ χωρεῖται ἐν γαστρί, ὁ ἐν κόλποις τοῦ Πατρὸς νὰ νηπιάζει ἐν ἀγκάλαις τῆς μητρός), τὶ μεγαλειωδέστερο ἐξασφαλίζει ἡ διατήρηση τῆς ἀνατομικῆς παρθενίας τῆς Θεοτόκου καὶ μετὰ τὸν τοκετό.
Ο Γιανναρας νομιζει οτι η Εκκλησια τονιζει το αειπαρθενο διοτι θελει παντι τροπω να διαφυλαξει την καθαροτητα της παρθενου.
Τι ειπατε; Νομικισμος ειπατε στον Γιανναρα;
συνεχ
Είναι λίγο κωμικός ο Γιανναράς. Σπουδαιοφανής. Καί άν δέν προσθέτει, τί αφαιρεί; Μά η Θεοτόκος είναι η Εκκλησία. Μόνος του πέρασε δέκα χρόνια στήν Ζωή. Πολύ περίεργο. Γιά ποιόν λόγο; Γιά νά γίνει αρχηγός; Είναι ίδιον ενός ψυχολογικά υγιούς χριστιανού αυτό; Δέκα χρόνια; Ακούγοντας τίς φλυαρίες τού Τρεμπέλα; Πιστεύει επίσης όπως καί ο Τρεμπέλας ότι ο Αγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος δέν ήταν ένας ψυχολογικά υγιής χριστιανός.
συνεχ
Ἡ ἀνάγκη κριτικῆς ἀναμέτρησης μὲ αὐτὰ τὰ ἐρωτήματα γίνεται ἐπιτακτικὴ γιὰ ἕναν πρωτίστως λόγο: Ἐπειδὴ ἡ ἀνεπαίσθητη (κατὰ κανόνα ἀνεπίγνωστη) διολίσθηση καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς Ὀρθοδοξίας στὴ θρησκειοποίηση, στὸν θρησκευτικὸ Ὀρθοδοξισμό, εἶχε σὲ μεγάλο ποσοστὸ συντελεστεῖ ὅταν συγκροτήθηκε καὶ ἐκδόθηκε γιὰ πρώτη φορὰ ἡ Φιλοκαλία. Ἡκριτικὴ ἑπομένως ἐγρήγορση ὑποχρεώνει νὰ ἐλέγξουμε τὰ αἴτια τῆς κατάφασης ἢ τοῦ ἐνθουσιασμοῦ καὶ τῶν Ὀρθοδόξων γιὰ τὴ Φιλοκαλία σὲ ἐποχὴ ποὺ οἱ προτεραιότητες εἶναι κυρίως θρησκευτικὲς-ἀτομοκεντρικές. Νὰ ἐλέγξουμε τὴν πιθανὴ ἀνταπόκριση τῶν κειμένων τῆς Φιλοκαλίας στὸν θρησκευτικὸ ἀτομοκεντρισμὸ τοῦ Ὀρθοδοξισμοῦ. Ὄχι γιὰ νὰ ἀμφισβητηθοῦν τὰ πατερικὰ κείμενα (ἡ κατάθεση τῆς πολύτιμης γιὰ τὸ ἐκκλησιαστικὸ ἄθλημα μαρτυρίας τους), ἀλλά, ἐνδεχομένως, ἡ ἀνθολόγησή τους: Οἱ στοχεύσεις ἢ τὰ κριτήρια ποὺ πρυτάνευσαν προκειμένου νὰ ἀποσπαστοῦν οἱ συγκεκριμένες περικοπὲς ἀπὸ τὴν ὁλοκληρία τῶν πρωτοτύπων.Ἕνας τέτοιος ἔλεγχος ὁδηγεῖ ἀμέσως σὲ ἔκπληξη: Διαπιστώνει ἐνεὸς ὁ ἀναγνώστης ὅτι ἀπὸ τοὺς πέντε τόμους τοῦ ἑλληνικοῦ ὁλοκληρώματος τῆς Φιλοκαλίας ἀπουσιάζει ὁποιαδήποτε ἀναφορὰ στὸ ἐκκλησιαστικὸ γεγονός, στὴν προϋπόθεση τῆς εὐαγγελικῆςσωτηρίας. Ἡ λέξη «Ἐκκλησία» ἐμφανίζεται τριάνταἕξι (36) φορὲς στοὺς πέντε τόμους, ἀλλὰ μόνο γιὰ νὰ δηλώσει τὸν θεσμὸ ἢ τὸ κτίσμα τῆς λατρευτικῆς σύναξης — ποτὲ τὸ εὐχαριστιακὸ σῶμα, τὸ ἄθλημα εἰκονισμοῦ τοῦ Τριαδικοῦ Πρωτοτύπου ἀγαπητικῆς κοινωνίας.
Ἀπὸ τοὺς πέντε τόμους τῆς Φιλοκαλίας ὁ ἀναγνώστης ἀποκλείεται νὰ συναγάγει, ἔστω καὶ ἔμμεση νύξη, γιὰ τὴ μετοχὴ στὴν Ἐκκλησία ὡς μοναδικὴ δυνατότητα εἰσόδου στὴ Βασιλεία, μοναδικὴ ὁδὸ πραγμάτωσης τοῦ χριστιανικοῦ εὐαγγελίου. Ἀντίθετα, πείθεται ὁ ἀναγνώστης, σὲ κάθε σελίδα, ὅτι ἡ σωτηρία κερδίζεται μὲ τὴν ἀτομικὴ ἀποκλειστικὰ προσπάθεια: τὴν ἐργασία τῶν ἐντολῶν, τὴν φυλακὴν τοῦ νοός, τὴν νοερὰ προσευχή.
σαν ψυχολογικα ντουρος ο Γιανναρας διαβλεπει και τους υποκωφους κατοχθονιους ηχους της φιλοκαλικης συνθεσης. ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ ΥΓΙΗΣ ΚΑΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΑΥΤΑ ΟΛΑ ΤΑ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΦΙΛΟΚΑΛΙΚΑ ΠΟΥ ΕΝΤΕΛΛΟΥΝ ΤΗΝ ΤΗΡΗΣΗ ΤΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ, ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΑΓΩΓΟΙ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΚΟΥ ΑΤΟΜΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΤΟΞΕΥΕΙ ΤΟ ΚΑΥΜΕΝΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΟΥ ΛΙΑΖΕΤΑΙ ΑΜΕΡΙΜΝΟ...ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ.
ΚΑΛΑ ΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗς ΦΙΛΟΚΑΛΙΚΗΣ ΣΥΝΘΕΣΗΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΓΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΤΡΟΦΗ ΣΕ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΣΠΗΛΑΙΩΔΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ ΤΙΣ ΠΑΡΑΒΛΕΠΟΥΜΕ.
36 φορες Κυριοι. Ναι μονο 36. Ενω αν ηταν 8.536 θα συνιστουσε οπωσδηποτε πληρεστερη μαρτυρια οτι το εκκλησιαστικο γεγονος ακουμπησε τους συνθετες της φιλοκαλιας. Ο αμεθυστος εχει τις αναρτησεις του Ignace de La Potterie οπου ο ανθρωπος μετραει συνεχως ποσες φορες λεγεται η δεν λεγεται κατι. Αναλογα με την συχνοτητα εχουμε και βαρυτητα δογματος. Η ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΔΟΓΜΑΤΙΖΕΙ.
Σαν ψυχολογικά υγιής χριστιανός, ο νέος – προφήτης καταλαβαίνει πως το αειπάρθενο της Θεοτόκου κρύβει σοβαρά προβλήματα! Χρήζει ψυχαναλύσεως! Από κάτω υπάρχει σεξουαλική στέρηση! Πάμε για αυθυπέρβαση λοιπόν! Πώς; Εάν, “σαν ψυχολογικά υγιής ο χριστιανός κατανοήσει την πρόσληψη της ανθρώπινης φύσεως από τον Υιό ως γεγονός απόλυτης ελευθερίας από τις αναγκαιότητες – προδιαγραφές της κτιστότητας!” Νά η νέα θεότης! Η απόλυτη ελευθερία! Γεννήθηκε στα μουσικά παλάτια του Ρήνου και σιγοτραγουδώντας Βάγκνερ χειραφετήθηκε με τον Χίτλερ, εξολοθρεύοντας όλους τους εχθρούς της απόλυτης ελευθερίας, τους Εβραίους, τα αρχέτυπα του θρησκειοποιημένου ανθρώπου! Από ολοκληρωτισμό σε ολοκληρωτισμό, από την Γερμανία, διαμέσου της Ρωσίας, της Ελλάδος του εμφυλίου, ρυθμίζει τις μοίρες της ανθρωπότητας σήμερα στους πάλλευκους οίκους ναούς των Η.Π.Α. Αυτή είναι η νέα θεότης! Προσκυνήστε την! Πριν να είναι αργά! Η δόξα και το χρήμα είναι εξασφαλισμένα!
Δυστυχώς για τον λάτρη του αίματος, η Εκκλησία ύμνησε την Γυναίκα που παραστάθηκε στην Σταύρωση του Κυρίου, ακριβώς όπως την όρισε ο Κύριος. Γύναι ιδού ο Υιός σου! Γιατί αδέλφια του Κυρίου είναι μόνον αυτοί που τηρούν τις εντολές Του! Και μόνον αυτοί!
Τελειώνοντας την εναντίωσή του στη θρησκεία ο κ. Γιανναράς, εναντιώνεται και στο Άγιον Όρος. Δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στους κεραυνούς που εξαπέλυσε ο νέος Δίας της δικαιοσύνης στο Άγιον Όρος και στην μεγάλη του αγάπη, τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη (και εδώ όμως χωρά μια εύλογη απορία: Πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος, ο οποίος ομολογεί με ειλικρίνεια ότι τα δύο πιο σημαντικά του βιβλία είναι επηρεασμένα από τον Χάιντεγκερ και τον Βιτγκενστάιν αντίστοιχα, να κατηγορεί με μένος τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη ότι πρόδωσε την Ορθοδοξία παραφράζοντας βιβλία Δυτικών συγγραφέων!). Παρότι δεν ανήκει στα θεολογικά του όπλα, το Άγιον Όρος είναι το αγαπημένο του πεδίο βολής, όπου δοκιμάζει τις δυνάμεις του αυτός ο νέος αμνός του Θεού, το Puer aeternus! Και γιατί στον σκοτεινό λαβύρινθο του μυαλού του κ. Γιανναρά, ίσως κρύβεται ήδη, περιμένοντας την ευκαιρία του, ο συνομήλικος του Αγ. Νικοδήμου και δηλωμένος εχθρός του, ο Κοραής! Ο μεγάλος ευεργέτης του Έθνους, μεγάλος κι’ αυτός Γενάρχης πεπρωμένων.
Το Άγιον Όρος, πηγή χαράς ανέλπιστης, για τον συγγραφέα μας απελευθερώθη από τους αγραμμάτους καλόγερους που το είχαν υποδουλώσει προ αμνημονεύτων χρόνων, τους λεγόμενους και “Αγρότες”, και κατοικείται πλέον αποκλειστικά από μορφωμένους, τη μεγάλη μας ελπίδα! Η πρώτη νικηφόρα μάχη, που προανήγγειλε την μεγάλη νίκη, κερδήθηκε από τον μεγάλο, πολυμορφωμένο, Αρχετυπικό Ηγούμενο κ. Γοντικάκη εις βάρος του Αγρότη πατρός Παϊσίου.
Έκτοτε όλα τα οχυρά μοναστήρια κατέρρευσαν ένα – ένα και σήμερα λιγοστοί “Αγρότες” ζουν και κρύβονται στις σπηλιές και στις ερήμους του Αγίου Όρους σαν ζώα θεοφοβούμενα, όπως τους αξίζει!
Ο κύριος Γιανναράς συμβάλλει τώρα πλέον αποφασιστικά στην διατήρηση αυτής της ανέλπιστης νίκης, αποδομώντας το Αλφαβητάριο των Αγροτών Μοναχών, την Φιλοκαλία! Βρίσκει λοιπόν, μετά από εμπεριστατωμένες μελέτες αυτούς τους Αγρότες ατομικιστές, αφιερωμένους σε Ατομικές Ασκήσεις, από τις οποίες και μόνον πιστεύουν πως θα κερδίσουν την Σωτηρία, χωρίς κανένα διδακτορικό! Ανακαλύπτει πως κηρύττουν ακόμη και την αγάπη σαν ατομική αρετή, σαν εγωτική “εσωτερικότητα”, οι βάρβαροι! Διδάσκουν ακόμη, οι μισάνθρωποι, να εκβάλουμε ταχέως εκ της καρδίας μνήμην μητρός, γυναικός και άλλων γυναικών πολλών… άκουσον, άκουσον, το άλας της ζωής! Κι’ έπειτα; Τί ζωή θα γευθούμε εμείς οι μορφωμένοι; Τί κόκκαλο θα γλείψουμε;
Υπάρχει όμως γιά ψυχολογικά υγιείς χριστιανούς η παναγία τού Ραφαήλ χωρίς τό αειπάρθενο.
Υπαρχει ατομική Σωτηρία στήν πίστη μας; Σώζει ατομικά ο Κύριος; Ο εχθρός όμως είναι ο Αγιος, η αγιότης. Ο Δάσκαλος τής πλειοψηφίας τών επισκόπων μέχρι τελευταία. Αλλοίμονο.
Φίλε Ν. προσθέτει επίσης η κακόγρια:
Σύμφωνα με τις δημοσιογραφικές πληροφοριες, η ηγουμένη παπικής ισπανικής μονής, Lucia Caram, υποστήριξε δημόσια σε μια τηλεοπτική εκπομπή ότι η Παναγία δεν μπορεί να ήταν Παρθένα και ότι μαζί με τον Ιωσήφ ήταν ένα… κανονικό έγγαμο ζευγάρι και ότι… είχε μαζί του κανονικές σχέσεις.
επισης ο αγαπητος Ν να δει τα παρακατω:
Ο Γιανναράς δεν υπέπεσε σε καμιά ασέβεια, τουλάχιστον γιο όποιον γνωρίζει ελληνικά και ξέρει να διαβάζει κι έχει και λίγο μυαλό για να καταλαβαίνει. Φυσικά για όποιον αρπάζεται με το παραμικρό, έτσι κι αλλιώς, οποιαδήποτε συζήτηση είναι περιττή.
Δεν έχω το απόσπασμα. Θυμάμαι μόνο την εντύπωσή μου όταν το διάβασα (ότι δηλ. οι επικριτές άλλα διάβαζαν και άλλα καταλάβαιναν). Γράψε τι ακριβώς είπε (παράθεση) και μετά βλέπουμε.
όπου φαίνεται ότι αυτό που κατηγορεί ο Γιανναράς δεν είναι η πραγματικότητα της αειπαρθενίας της Θεοτόκου, αλλά το ότι αυτό θεωρείται πιο σημαντικό από το ότι ένας άνθρωπος θεωρήθηκε άξιος να γεννήσει τον Θεό. Καμιά σχέση. Εντελώς άλλο.
Λοιπον αγαπητε κομμενη η τρομπα. Η ΑΝΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΕΠΙΠΟΛΑΙΑ ΚΑΙ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΗ ΣΦΟΔΡΑ. ΜΑΡΣΣ!!!
Δημοσίευση σχολίου