ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣΣτην ταινία από όπου δανείζομαι τον τίτλο του σημερινού μου σημειώματος, ο γιος προσπαθεί να κρύψει από τη μητέρα του την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος στο Ανατολικό Βερολίνο. Εκείνη μόλις έχει συνέλθει από καρδιακή προσβολή και φοβάται ότι θα πάθει σοκ και θα καταρρεύσει και η ίδια μαζί με το καθεστώς που αγαπούσε. Ισως από τις πιο καίριες περιγραφές της ψυχολογικής κατάστασης στην οποία βρέθηκαν πολλοί τρόφιμοι του υπαρκτού σοσιαλισμού. Μεγάλο προτέρημα της ταινίας η ελαφρότητα και το χιούμορ. Αλλο όμως να το βλέπεις στον κινηματογράφο και άλλο να το βλέπεις στην πραγματικότητα. Αυτό σκέφτηκα όταν είδα την αναμνηστική φωτογραφία των δικών μας παιδιών, που συγκεντρώθηκαν στον Γράμμο για να γιορτάσουν το παρελθόν του κομμουνιστικού κινήματος. Εννοείται, χωρίς καμία διάθεση να κάνουν χιούμορ, αφού παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά. Μια χαρά παιδιά, με τις βερμούδες τους, τα σνίκερς τους, τα μούσια τους και τα μπλουζάκια τους, αγόρια και κορίτσια, αν και δεν δείχνουν θυμωμένα, ποζάρουν με υψωμένες τις γροθιές τους. Δείχνουν αποφασισμένα, όπως και οι δυο - τρεις ασπρομάλληδες που βρίσκονται ανάμεσά τους. Αναρωτιέσαι για τι είναι αποφασισμένα, ώσπου βλέπεις το πανό, με σφυροδρέπανο σε κόκκινο φόντο που γράφει: «Κάνουμε τη σιωπή φωνή και τη φωνή τραγούδι». Υπογραφή: Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αποφασισμένα να τραγουδήσουν.
Εχω ξαναγράψει για το «εναλλακτικό κάμπινγκ» που διοργανώθηκε στον Γράμμο, όμως βλέποντας τη φωτογραφία σκέφτηκα ότι θα πρέπει να ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον από ό,τι το φανταζόμουν. Αυτά τα παιδιά γεννήθηκαν δεκαετίες μετά την ήττα των κομμουνιστών στον Γράμμο. Αμφιβάλλω αν την έζησαν και οι γονείς τους. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Σημασία έχει ότι κάποιοι φροντίζουν την ψυχική τους ισορροπία στήνοντας ένα σκηνικό, όπως ο γιος της ταινίας για τη μητέρα του, ώστε να μην ανακαλύψουν ότι στον κόσμο στον οποίο μεγαλώνουν, τα όσα συνέβησαν εκεί δεν υπάρχουν παρά μόνον ως ιστορική μνήμη. Αν το ανακαλύψουν, ενδέχεται η φωνή τους να βυθιστεί στη σιωπή και να μην μπορούν να τραγουδήσουν. Και αυτό δεν το θέλει κανείς.
Το όλο χάπενινγκ μου έφερε στον νου και μια άλλη σκηνή. Στην άκρη ενός κόκκινου χαλιού που γλείφει το κύμα, ένας ευτραφής κύριος υποκλίνεται στη θάλασσα. Πίσω του μερικοί ένστολοι σε στάση προσοχής χαιρετούν στρατιωτικά. Θα μπορούσε να είναι σκηνή από ταινία του Αγγελόπουλου, όμως και αυτή αποτυπώνει ένα πραγματικό γεγονός. Είναι ο τότε υπουργός Αμυνας, Πάνος Καμμένος, ο οποίος αποτίει φόρο τιμής στους πεσόντες στη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Εκαστος εφ’ ω ετάχθη: ο μεν στη Σαλαμίνα, οι δε στον Γράμμο, όμως και ο μεν και οι δε εγκλωβισμένοι σε ένα σκηνικό που έφτιαξαν για να προστατεύσουν τον εαυτό τους από την πραγματικότητα. Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι συγκυβέρνησαν για τέσσερα συναπτά έτη.
https://www.kathimerini.gr/1092447/opinion/epikairothta/politikh/good-bye-lenin
1 σχόλιο:
Για τα παιδιά δεν χρειάζεται κάποιος να πει κάτι, σε αυτές τις ηλικίες είτε από εδώ πάνε είτε από εκεί, λίγη σημασία έχει. Το θέμα είναι οι ασπρομάλληδες που στήνουν τα όποια σκηνικά. Στη μεταπολίτευση η αριστερά είχε εισβάλει μέσα στα γυμνάσια και τα λύκεια, να μην τα ξεχνάμε . Επίσης στις μαζικές δημοκρατίες κάποιος μπορεί να προτείνει ακόμη και ένα κίνημα για να κλείσουν οι κρατήρες στην σελήνη, και είναι σίγουρο ότι θα βρει οπαδούς. Εδώ πριν λίγο καιρό οι vegan έσπαγαν τα κρεοπωλεία για να προστατέψουν τα κατσίκια. Ό,τι να'ναι.Ο καθείς και η τρέλα του .
Δημοσίευση σχολίου