Στην δουλοπρεπή ομιλία του Βαρθολομαίου προς τον πάπα και τον Κάσπερ, προστίθεται το Μήνυμα του πάπα, που ολοκληρώνει το νόημα! Ενώ λοιπόν ο Βαρθολομαίος μιλούσε στον πάπα, ο πάπας μιλά για τον εαυτό του, όπως μιλά κάθε αρχηγός.
«Οι Εκκλησίες μας έχουν δεσμευτεί να ακολουθήσουν το μονοπάτι για την αποκατάσταση της πλήρους Κοινωνίας». Οι Εκκλησίες μας, λέει: Ποιος τους χάρισε Εκκλησίες, η μαμά τους; Για να τις κάνουν ό,τι θέλουν;
«Η θέλησή μας να συναντήσει και να αναγνωρίσει ο ένας τον άλλο ως αδελφοί εν Χριστώ...» Ευτυχώς που προσεύχονται καθημερινώς “Γεννηθήτω το θέλημά Σου”! Και δεν είναι μόνον αυτό, πιστεύει πως η θέλησή τους είναι σημαντικότερη από την θέλησή μας, όλων όσων δηλαδή αντιστέκονται στην κωμωδία!
Και συνεχίζει: Οι θελήσεις μας «δεν θα πρέπει να παρεμποδίζονται από εκείνους που παραμένουν προσηλωμένοι στην ανάμνηση των ιστορικών διαφορών»!
Οι διαφορές μας είναι Ιστορικές λοιπόν και εμείς σαν ψυχοπαθείς δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τα Ιστορικά λάθη και να προχωρήσουμε στο Ιστορικό μας χρέος! Πίστη δεν υπάρχει, Δογματική διαφορά δεν υπάρχει, Θεός δεν υπάρχει! Μας κρίνουν με μέτρο τον εαυτό τους. Εφόσον κάνουν το θέλημά τους, άρα δεν πιστεύουν σε τίποτε, και εμείς που αντιστεκόμεθα δεν κάνουμε παρά το θέλημά μας. Μόνο που το δικό μας ζητά εκδίκηση για τις Ιστορικές τραγωδίες. Δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε! Είμαστε μικρόψυχοι, Φανατισμένοι! Ψυχούλες μου ... αδικημένες!
Ο Άρχοντας των θεσμών, ο Βασιληάς της πολιτείας του θεού, ολοκληρώνει τις διαταγές του «Η Καθολική Εκκλησία κατανοεί το Πέτριο Δόγμα (ministry) ως ένα δώρο του Θεού στην Εκκλησία Του». Ο Έλληνας μεταφραστής αποδίδει το ministry σαν Δόγμα. Είναι ένα λειτούργημα, ένα υπούργημα! Ο Θεός σαν πρόεδρος της Εκκλησίας του δήμου, της Εκκλησιαστικής δημοκρατίας, αναθέτει την πρωθυπουργία (για πάντα) στον πάπα!
«Η διακονία αυτή δεν θα πρέπει να ερμηνεύεται στο πλαίσιο της δύναμης, αλλά μέσα (μέσω) στην Εκκλησιολογία της Κοινωνίας, σαν μια διακονία για την ενότητα εν αληθεία και φιλανθρωπία». Αυτή είναι η στρατευμένη Εκκλησία! Ένα διαχρονικό κόμμα που κάνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για τη δικαιοσύνη, την ειρήνη και την φιλανθρωπία!
Φιλενάδες, προς τί η Ενσάρκωση; Δεν θα μπορούσε ο Παντοδύναμος να ανοίξει τους Ουρανούς και να φωνάξει, φωνή μεγάλη; Διαβάστε το περί φιλίας του Αριστοτέλη!
Ο Θεός μπήκε στην Ιστορία και χάθηκε! Δεν εντοπίζεται πλέον πουθενά. Οι περισσότεροι πιστεύουν πως πέθανε, πως δεν θα τον ξαναδούμε πια. Οι υπόλοιποι πιστεύουν πως θα τον ξανασυναντήσουμε σ’ έναν περίεργο και Μυστικό τόπο, τα Έσχατα, ο οποίος τόπος είναι και η έξοδος από τον Λαβύρινθο της Ιστορίας. Μετά θ’ ανοίξουμε τα φτερά μας και θα πετάξουμε προς την Βασιλεία, σαν τον Ίκαρο. Πέφτοντας να μην ξεχάσουμε όλοι μας να κραυγάσουμε με όλη μας τη δύναμη: “ΕΓΩ ΚΙ ΕΣΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ”. Σαν τον Ίκαρο.
ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΤΗΣ ΒΛΑΚΕΙΑΣ
Σαν συμπέρασμα των θρονικών ομιλιών και του θρήνου του Επισκόπου Αλεξανδρουπόλεως, θα επαναλάβουμε τη συγκλονιστική εικόνα από το “Μπλόου Απ” του Αντονιόνι.
Δύο άνθρωποι φαίνεται να παίζουν τέννις χωρίς μπάλα όμως. Στην αρχή φαίνεται εντελώς παράλογο. Όμως σιγά-σιγά το παράλογο γίνεται όλο και πιο πραγματικό. Ακούμε όλο και πιο δυνατά τους χτύπους της μπάλας και ο θεατής κινεί το κεφάλι του στο ρυθμό της. Ξαφνικά η μπάλα προσγειώνεται από λάθος χτύπημα στα πόδια του θεατού. Μετά έναν στιγμιαίο δισταγμό, εκείνος σκύβει, μαζεύει την αόρατη μπάλα και την πετά με αποφασιστικότητα πίσω, ξαναβάζοντάς την στο παιχνίδι.
Για την μπάλα δεν γνωρίζουμε τίποτα, μας είναι άγνωστη όπως και ο Θεός. Γνωρίζουμε μόνο τους αντιπροσώπους του. Αλλά η δυναμική του παιχνιδιού μεταμορφώνει τους θεατές (εμάς) σε συμπαίχτες. Το παν είναι να ξεκινήσουμε να παίζουμε. Και η μπάλα σιγά-σιγά γίνεται πιο αληθινή από την πραγματική. Καθένας μας παρακολουθεί το δικό του παιχνίδι. Γίνεται ΠΡΟΣΩΠΟ.
Αμέθυστος
Πηγή: amen
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου