πηγή : UDemand
Τελικά, μοιάζουν να επιβεβαιώνονται όσοι πιστεύουν ότι στη ζωή επιλέγεις το τέλος που δικαιούσαι. Η χθεσινή χαοτική συνεδρίαση του διευρυμένου Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ ήταν οι τίτλοι τέλους μιας προβληματικής ηγεσίας σε ένα από τα μεγαλύτερα κόμματα της χώρας, που έφερε την Ελλάδα στα πρόθυρα της διάλυσης και το ΠΑΣΟΚ ένα βήμα πριν από την καταστροφή.
Ο Γιώργος Παπανδρέου που επί δεκαετίες μεταμφιέστηκε σε έναν δημοκράτη και φιλελεύθερο πολιτικό υπήρξε βαθύτατα εξουσιομανής και κολλημένος στην καρέκλα. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι πρωθυπουργοί της Μεταπολίτευσης έφυγαν με αξιοπρέπεια. Ακόμα κι αυτοί που ανήκαν στα μεγάλα μεταπολεμικά τζάκια της χώρας. Ο γέρος Καραμανλής όταν διαισθάνθηκε ότι τέλειωσε ο πολιτικός του χρόνος το 1978 μεταπήδησε στην Προεδρία της Δημοκρατίας αφήνοντας στους διαδόχους του την ηγεσία του κόμματος. Ο Μητσοτάκης όταν έχασε τις εκλογές του 1993 έπραξε το ίδιο. Είχε μάλιστα φροντίσει να δηλώσει πριν τις εκλογές ότι αν έχανε θα έφευγε από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Και τήρησε το λόγο του. Το ίδιο έκανε και ο Σημίτης το 2004 χωρίς να δημιουργήσει το παραμικρό πρόβλημα στο διάδοχό του, Γιώργο Παπανδρέου. Τα ίδια έκανε και ο Κώστας Καραμανλής το 2009, ανοίγοντας το ίδιο βράδυ της ήττας του στις βουλευτικές εκλογές τις διαδικασίες αντικατάστασής του στη Νέα Δημοκρατία.
Αντιθέτως, ο Γιώργος Παπανδρέου ακόμα και τώρα που όλα έχουν τελειώσει αρνείται πεισματικά να προφέρει τη λέξη «παραιτούμαι». Αν ανατρέξει κανείς σε όλους τους δημόσιους λόγους αυτού του δήθεν δημοκράτη ηγέτη, δεν θα βρει ποτέ τη λέξη «παραίτηση», λες κι αυτή η λέξη είναι άγνωστη στο λεξιλόγιο του. Θυμηθείτε πως έφυγε πριν από μερικούς μήνες από την πρωθυπουργία. Η αποχώρηση ήταν πάντα υπαινικτική, ίσως προέκυπτε από τα συμφραζόμενα αλλά τη λέξη παραιτούμαι δεν την πρόφερε ποτέ. Ίσως γιατί αυτός ο κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος της οικογενειοκρατίας είχε γαλουχηθεί με τη βεβαιότητα ότι ένας «πρίγκηπας» δεν παραιτείται ποτέ αφού γεννιέται για να κυβερνάει. Ίσως να πίστεψε την ολέθρια εκείνη αρλούμπα του πρώην συνεργάτη του Νίκου Κοτζιά που με την βεβαιότητα του σταλινικού αυταρχισμού τον είχε προτρέψει μετά τις εκλογές του 2007 να μην εγκαταλείψει το κόμμα. «Ένας Παπανδρέου», είπε τότε ο Κοτζιάς «δεν παραιτείται ποτέ!» Αυτή η φράση συνοψίζει ίσως το δράμα της ελληνικής πολιτικής ζωής, μιας χώρας που κυβερνήθηκε συχνά από ανίκανους και επικίνδυνους κληρονόμους.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, που χτες ήταν η σκιά του εαυτού του, εγκατελειμένος από φίλους και αντιπάλους υπήρξε εσωκομματικά ένας από τους πιο αυταρχικούς και αντιδημοκρατικούς ηγέτες της Μεταπολίτευσης. Το μειλίχιο χαμόγελο έκρυβε μια δεσποτική εσωκομματική διακυβέρνηση που βασιζόταν στην οικογένεια, σε μια διεφθαρμένη γραφειοκρατία και σε πιστούς υπαλλήλους τυφλά αφοσιωμένους στην ηγεσία.
Φεύγοντας ο Παπανδρέου αφήνει πίσω του ένα κόμμα διαλυμένο, διεφθαρμένο, αναποτελεσματικό και σε πλήρη αναντιστοιχία με την κοινωνία. Από το 2004 που ανέλαβε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν υπήρξε καμία ουσιαστική δημοκρατική μεταρρύθμιση, καμία αλλαγή στην εσωκομματική λειτουργία του ΠΑΣΟΚ που να επιβεβαιώνει όλες εκείνες τις διακηρύξεις που έκανε περί νέας εποχής και αλλαγών στη λειτουργία του κόμματος του. Αντιθέτως, στηρίχθηκε στην πιο σκληρή και αναχρονιστική πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ, αυτήν που ζούσε στη σπηλιά του ’81 και δεν μπορούσε να αντιληφθεί την αυτομεταρρύθμιση που μεσολάβησε έκτοτε στην ελληνική κοινωνία.
Τελικά, μοιάζουν να επιβεβαιώνονται όσοι πιστεύουν ότι στη ζωή επιλέγεις το τέλος που δικαιούσαι. Η χθεσινή χαοτική συνεδρίαση του διευρυμένου Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ ήταν οι τίτλοι τέλους μιας προβληματικής ηγεσίας σε ένα από τα μεγαλύτερα κόμματα της χώρας, που έφερε την Ελλάδα στα πρόθυρα της διάλυσης και το ΠΑΣΟΚ ένα βήμα πριν από την καταστροφή.Ο Γιώργος Παπανδρέου που επί δεκαετίες μεταμφιέστηκε σε έναν δημοκράτη και φιλελεύθερο πολιτικό υπήρξε βαθύτατα εξουσιομανής και κολλημένος στην καρέκλα. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι πρωθυπουργοί της Μεταπολίτευσης έφυγαν με αξιοπρέπεια. Ακόμα κι αυτοί που ανήκαν στα μεγάλα μεταπολεμικά τζάκια της χώρας. Ο γέρος Καραμανλής όταν διαισθάνθηκε ότι τέλειωσε ο πολιτικός του χρόνος το 1978 μεταπήδησε στην Προεδρία της Δημοκρατίας αφήνοντας στους διαδόχους του την ηγεσία του κόμματος. Ο Μητσοτάκης όταν έχασε τις εκλογές του 1993 έπραξε το ίδιο. Είχε μάλιστα φροντίσει να δηλώσει πριν τις εκλογές ότι αν έχανε θα έφευγε από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Και τήρησε το λόγο του. Το ίδιο έκανε και ο Σημίτης το 2004 χωρίς να δημιουργήσει το παραμικρό πρόβλημα στο διάδοχό του, Γιώργο Παπανδρέου. Τα ίδια έκανε και ο Κώστας Καραμανλής το 2009, ανοίγοντας το ίδιο βράδυ της ήττας του στις βουλευτικές εκλογές τις διαδικασίες αντικατάστασής του στη Νέα Δημοκρατία.
Αντιθέτως, ο Γιώργος Παπανδρέου ακόμα και τώρα που όλα έχουν τελειώσει αρνείται πεισματικά να προφέρει τη λέξη «παραιτούμαι». Αν ανατρέξει κανείς σε όλους τους δημόσιους λόγους αυτού του δήθεν δημοκράτη ηγέτη, δεν θα βρει ποτέ τη λέξη «παραίτηση», λες κι αυτή η λέξη είναι άγνωστη στο λεξιλόγιο του. Θυμηθείτε πως έφυγε πριν από μερικούς μήνες από την πρωθυπουργία. Η αποχώρηση ήταν πάντα υπαινικτική, ίσως προέκυπτε από τα συμφραζόμενα αλλά τη λέξη παραιτούμαι δεν την πρόφερε ποτέ. Ίσως γιατί αυτός ο κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος της οικογενειοκρατίας είχε γαλουχηθεί με τη βεβαιότητα ότι ένας «πρίγκηπας» δεν παραιτείται ποτέ αφού γεννιέται για να κυβερνάει. Ίσως να πίστεψε την ολέθρια εκείνη αρλούμπα του πρώην συνεργάτη του Νίκου Κοτζιά που με την βεβαιότητα του σταλινικού αυταρχισμού τον είχε προτρέψει μετά τις εκλογές του 2007 να μην εγκαταλείψει το κόμμα. «Ένας Παπανδρέου», είπε τότε ο Κοτζιάς «δεν παραιτείται ποτέ!» Αυτή η φράση συνοψίζει ίσως το δράμα της ελληνικής πολιτικής ζωής, μιας χώρας που κυβερνήθηκε συχνά από ανίκανους και επικίνδυνους κληρονόμους.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, που χτες ήταν η σκιά του εαυτού του, εγκατελειμένος από φίλους και αντιπάλους υπήρξε εσωκομματικά ένας από τους πιο αυταρχικούς και αντιδημοκρατικούς ηγέτες της Μεταπολίτευσης. Το μειλίχιο χαμόγελο έκρυβε μια δεσποτική εσωκομματική διακυβέρνηση που βασιζόταν στην οικογένεια, σε μια διεφθαρμένη γραφειοκρατία και σε πιστούς υπαλλήλους τυφλά αφοσιωμένους στην ηγεσία.
Φεύγοντας ο Παπανδρέου αφήνει πίσω του ένα κόμμα διαλυμένο, διεφθαρμένο, αναποτελεσματικό και σε πλήρη αναντιστοιχία με την κοινωνία. Από το 2004 που ανέλαβε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν υπήρξε καμία ουσιαστική δημοκρατική μεταρρύθμιση, καμία αλλαγή στην εσωκομματική λειτουργία του ΠΑΣΟΚ που να επιβεβαιώνει όλες εκείνες τις διακηρύξεις που έκανε περί νέας εποχής και αλλαγών στη λειτουργία του κόμματος του. Αντιθέτως, στηρίχθηκε στην πιο σκληρή και αναχρονιστική πτέρυγα του ΠΑΣΟΚ, αυτήν που ζούσε στη σπηλιά του ’81 και δεν μπορούσε να αντιληφθεί την αυτομεταρρύθμιση που μεσολάβησε έκτοτε στην ελληνική κοινωνία.
Ίσως με την αποχώρηση του Γιώργου Παπανδρέου να κλείνει οριστικά ο κύκλος της οικογενειοκρατίας στην Ελλάδα που δημιούργησε τόσα δεινά στη χώρα και ευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά για τα μεγάλα αδιέξοδα που ζούμε σήμερα. Οι διάδοχοί του είναι πλέον καταδικασμένοι, αν θέλουν να επιβιώσει σε έναν πολιτικό οργανισμό η Κεντροαριστερά, να τα αλλάξουν όλα και να σβήσουν αυτή τη θλιβερή και ίσως τραγική παρένθεση της οικογενειοκρατίας.
iefimerida
iefimerida
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου