ΟΡΘΟΤΟΜΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΛΟΓΟΝ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ, ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ. ΤΟΝ "ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ" ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ. ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΑΝΕΥ ΙΣΩΝ ΤΩΝ "ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ" ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ.

Πασχαλινή Εγκύκλιος Αρχιεπ. Θυατείρων

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ

ΘΥΑΤΕΙΡΩΝ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΑΣ κ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ

ΕΠΙ ΤΗ ΛΑΜΠΡΟΦΟΡΩ  ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ

ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Προς τους Ευλαβεστάτους Ιερείς και Διακόνους, τους Αξιοτίμους Προέδρους και τα Μέλη των Επιτροπών των Εκκλησιών, των Σχολικών Εφορειών, των Βοηθητικών Αδελφοτήτων των Ιερών μας Κοινοτήτων, τα Σωματεία, τους Συλλόγους, τις Οργανώσεις και το Χριστεπώνυμον Πλήρωμα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας.

Αγαπητοί μας εν Κυρίω,

Μας αξίωσε και φέτος ο εν Τριάδι Προσκυνούμενος και Δεδοξασμένος Θεός να εορτάσουμε τα Πάθη και την εκ Νεκρών Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό θα ηχήσουν και πάλιν οι καμπάνες χαροποιά να καλέσουν τους πιστούς για να δοξολογήσουν ιεροπρεπώς τον Αίτιον της χαράς και της ευφροσύνης, που δικαιολογημένα πλημμυρίζουν την ύπαρξή μας αυτές τις Άγιες Ημέρες, όπως ψάλλει ο υμνωδός: «Τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου τὰς ἀπαρχὰς ἡ παροῦσα ἡμέρα λαμπροφορεῖ. Δεῦτε οὖν, φιλέορτοι, ὑπαντήσωμεν ἄσμασιν». (Μ. Δευτέρα)

Η Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα αποτελεί μια λαμπρά, ιεροπρεπή, πνευματική πανήγυρη, είναι ένας θείος, μυστικός και μυροβόλος κόσμος όπου διακηρύσσεται κατά τρόπο θαυμαστό και απερίγραπτον η μεγαλωσύνη του Θεού, τονίζεται η θεία συγκατάβαση και αγάπη «τοῦ Ἀρνίου» προς το ανθρώπινο Γένος, χάριν του οποίου «ἐπείγεται τοῦ παθεῖν ἀγαθότητι· καταδέχεται ἀναρτηθῆναι ἐν ξύλῳ, τοῦ σῶσαι τὸν ἄνθρωπον» (Μ. Δευτέρα). «Καὶ εἴδομεν αὐτόν, καὶ οὐκ εἶχεν εἶδος οὐδὲ κάλλος·  ἀλλὰ τὸ εἶδος αὐτοῦ ἄτιμον καὶ ἐκλεῖπον παρὰ πάντας τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων». (Ησαϊας Κεφ 53,2-3). O Χριστός μπήκε στην ιστορία ως άνθρωπος και «ἐκένωσεν ἑαυτὸν, γενόμενος ὑπήκοος  μέχρι θανάτου,  θανάτου  δὲ  σταυροῦ» (Φιλιπ. Β, 8) με την θέλησή Του να γίνει «λύτρον ἀντὶ πολλῶν». Γι’αυτό «ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη, καὶ ὡς ἀμνὸς ἐναντίον τοῦ κείροντος αὐτὸν ἄφωνος, οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα αὐτοῦ» ( Ησαΐας Κεφ 53, 7).

Όπως δε ορθά ελέχθη, «ο Χριστός είναι το πρόσωπο Εκείνο, το οποίο γεννήθηκε και ανατράφηκε από τον Ιουδαϊσμόν, και αποτελεί μέρος της μακρόχρονης, πλούσιας παραδόσεώς του. Ο μεσσιανικός ρόλος του Χριστού δεν δημιουργήθηκε από τους Χριστιανούς, αλλά από τον  Ιουδαϊσμόν· Σ᾽αυτόν προϋπήρχε μια μεσσιανική προσδοκία, την οποία ο Χριστός ζήτησε να εκπληρώσει» (Τablet. "Jesus and the Jews"). Γι’ αυτό είναι καιρός οι Ιουδαίοι και οι Χριστιανοί διανοούμενοι και Θεολόγοι να μελετήσουν με νέο πρίσμα τις σχέσεις του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού και να ανακαλύψουν νέους  τρόπους επαναπροσέγγισής τους προς δόξαν Θεού, ο οποίος «ἐπ’ ἐσχάτου τῶν ἡμερῶν τούτων ἐλάλησεν ἡμῖν ἐν Υἱῷ δι’ οὗ καὶ τοὺς αἰῶνας ἐποίησεν». (Εβραίους Κεφ. Α, 3)

Συνεχίζουμε οι Χριστιανοί την ιστορία του Χριστού και αποστολικά την ακολουθούμεν και  ως μέλη της Εκκλησίας Του μυστικά και εκκλησιαστικά βιώνουμε τα Πάθη και την Ανάστασή Του. Ταπεινά δε ασκούμε χρέη Μυροφόρου και Μάρτυρος της θείας φιλανθρωπίας, την οποία μετά βαθείας πίστεως και υπομονής και αυτοθυσίας ου της τυχούσης διεφύλαξαν οι φυσικοί και πνευματικοί μας πατέρες μέχρι και τούτη την ώρα που αναβιώνουμε εκκλησιαστικά την «ἐπὶ πῶλον ὄνου» είσοδο του Χριστού εις τα Ιεροσόλυμα, την προδοσία, την καταδίκη και την παράδοσή Του από τον Πόντιο Πιλάτο εις τον όχλον «ἵνα σταυρωθῇ». Παραμένουμε συνεπείς μάρτυρες της Σταύρωσης του Θεανθρώπου και της ομολογίας του ευγνώμονος ληστή. Συμμετέχουμε νοερά στον θάνατο και την ταφή Του «εἰς τὸ καινὸν μνημεῖον» και, μετά του υμνωδού, επαναλαμβάνουμεν: «Σὲ τὸν ἀναβαλλόμενον τὸ φῶς, ὥσπερ ἰμάτιον, καθελὼν Ἰωσὴφ ἀπὸ τοῦ ξύλου, σὺν Νικοδήμῳ, καὶ θεωρήσας νεκρόν γυμνόν ἄταφον, εὐσυμπάθητον θρῆνον ἀναλαβών, ὀδυρόμενος ἔλεγεν· Οἴμοι γλυκύτατε Ἰησοῦ! ὃν πρὸ μικροῦ ὁ Ἥλιος ἐν σταυρῷ κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφον περιεβάλλετο, καὶ ἡ γῆ τῷ φόβῳ ἐκυμαίνετο, καὶ διερρήγνυτο ναοῦ τὸ καταπέτασμα· ἀλλ’ ἰδοὺ νῦν βλέπω σε, δι’ ἐμὲ ἐκουσίως ὑπελθόντα θάνατον· Πῶς σε κηδεύσω Θεέ μου; ἢ πῶς σινδόσιν εἱλήσω; ποίαις χερσὶ δὲ προσψαύσω, τὸ σὸν ἀκήρατον σῶμα; ἢ ποῖα ᾄσματα μέλψω τῇ σῇ ἐξόδῳ οἰκτίρμον;» (ύμνος Μ. Παρασκευής).

.....

 anastasiosds

Θά σχολιάσουμε τήν πρωτοφανή αυτή ύβρη στή συνέχεια....