Πρόσφατα έπεσε στην αντίληψή μου αυτός ο… «συγκινητικός» τίτλος: «Συγκλονίζει η Μάρω Κοντού: ‘Περιμένω το φινάλε μου, το οποίο έχω ονειρευτεί. Σε δύο χρόνια’…». Μπήκα να δω τι λέει και βρέθηκα στο gossip-tv.gr ! Ο διάλογος που ακολουθεί είναι αφάνταστα θλιβερός και ο τίτλος του θα έπρεπε να είναι «Δίχως Θεό όλα επιτρέπονται».
Τα ερωτήματα που προκαλούνται είναι πολλά. Τι ακριβώς περιμένουμε από τα 16αχρονα που κάνουν εκτρώσεις όταν τα μπουκώνουν με τέτοια πρότυπα; Πως καταντήσαμε έτσι ωρέ και πόσους ακόμη πάτους θα «κατακτήσουμε» με την (κατη)φόρα που πήραμε; Και η Εκκλησία; Δυστυχώς αντί να εκκλησιαστικοποιεί τον κόσμο κοσμικοποιείται η ίδια. Και εμείς; Φταίμε κι εμείς διότι σε τούτον τον κόσμο ζούμε, έχουμε συμβάλει με τον τρόπο μας, δεν αγωνιζόμαστε όσο ή όπως πρέπει.
Ξέρετε όμως, δεν θα πω τίποτε από αυτά διότι διαπίστωσα κάτι ακόμη πιο θλιβερό. Το πιο θλιβερό απ’ όλα στον διάλογο που ακολουθεί είναι η τελευταία φράση. Είναι η διαπίστωση ότι ένας άνθρωπος φτάνει στη δύση της ζωής του δίχως να τον έχει αγγίξει ο Θεός.
Η συνέχεια στό ΑΒΕΡΩΦ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου