Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2018

Ασφαλώς και κάθε λόγος έχει τον αντίλογο


π. Γεώργιος Μεταλληνός, «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός».

Γράφει ο Βασίλειος Τουλουμτσής
Πτυχιούχος Θεολογίας Α.Π.Θ.

Ασφαλώς και κάθε λόγος έχει τον αντίλογό του, ώστε ο κάθε καλοπροαίρετος και φιλαλήθης αναγνώστης να έχει τη δυνατότητα να εξάγει ασφαλή συμπεράσματα για κάθε εξεταζόμενο θέμα. Θα ήθελα να αναφερθώ εντελώς αυθόρμητα και χωρίς προδιάθεση δικαιώσεως του πολυσέβαστου π. Γεωργίου Μεταλληνού, σε ένα πρόσφατο δημοσίευμα ενός ιστολογίου, στο οποίο κατά τη γνώμη του γράφοντος,  εντελώς αντιεπιστημονικά και χρησιμοποιώντας ανυπόστατα επιχειρήματα, αποδίδεται το χαρακτηριστικό της υιοθέτησης και εξύμνησης εκ μέρους του π. Γεωργίου, προβληματικών εκκλησιολογικών θέσεων σύγχρονου ακαδημαϊκού θεολόγου, ενάντια στη διαχρονική εκκλησιαστική παράδοση.
Το τεράστιο θεολογικό έργο και η εν γένει προσφορά του π. Γεωργίου είναι ήδη γνωστά και ως εκ τούτου δεν διακατέχομαι από την ψευδαίσθηση ότι ο π. Γεώργιος χρειάζεται τη δική μου «υπεράσπιση», καθώς κατά την Παύλεια γραφίδα «τὸ ἔλαττον ὑπὸ τοῦ κρείττονος εὐλογεῖται». Έχοντας όμως μελετήσει αρκετά από τα συγγράμματα του π. Γεωργίου και έχοντας παρακολουθήσει πολλές από τις  ομιλίες του, μου φάνηκε αδιανόητο να συμβαίνει κάτι τέτοιο, τη στιγμή μάλιστα που στο πανεπιστημιακό του σύγγραμμα «Θεολογική Μαρτυρία της Εκκλησιαστικής Λατρείας, Αρμός, Αθήνα 19962», γράφει εκτενώς για τη θέση του Επισκόπου στην Εκκλησία (ιδιαίτερα στις σελ. 198-211), ως παροντοποίηση της σώζουσας πίστης κατά τη διαχρονική παράδοση της Εκκλησίας, πέρα από κάθε δυτικού τύπου επισκοποκεντρικότητα.
Προκειμένου να σχηματίσω ακριβή εικόνα, ασφαλώς και άκουσα ολόκληρη την εν λόγω ομιλία διάρκειας περίπου εξήντα (60) λεπτών, και δεν αρκέστηκα στο τετράλεπτο απόσπασμα της ανάρτησης, το οποίο όντας αποκομμένο πλήρως από τη γενικότερη νοηματική συνάφεια, οδηγεί σε επισφαλή συμπεράσματα. Άλλωστε δεν είναι άγνωστο, ότι η αλήθεια όταν αποκόβεται ως μερίδιο από την καθολικότητά της, παύει να είναι αλήθεια και εκπίπτει σε ψεύδος. Με αυτά τα δεδομένα, μου δημιουργήθηκε έντονος προβληματισμός ως προς τις προθέσεις του συντάκτη της ανάρτησης. 
Η ανάλυση που κάνει ο π. Γεώργιος γίνεται με το δεδομένο ότι ο Επίσκοπος  ορθοτομεί την καθολικότητα της πίστεως, ενώ αναφερόμενος στην περίπτωση αιρετικής απόκλισης, αναφέρεται επί λέξει με την εξής φράση: «Ο Επίσκοπος είναι εις τόπον των Αποστόλων, όταν είναι Επίσκοπος, άμα δεν κάνει, είναι σκέτη αποτυχία»[1]. Αποτελεί τραγική ειρωνία το γεγονός ότι ο π. Γεώργιος ήδη στο πρώτο εικοσάλεπτο, υποστηρίζει ακριβώς τις αντίθετες θέσεις από αυτές που του αποδίδονται, προβάλλοντας την άρρηκτη σχέση θεσμού και χαρίσματος και πάντα στη βάση της πίστεως. Η διασπαστική εμμονή είτε αποκλειστικά στον θεσμό, είτε αποκλειστικά στο χάρισμα, μας παραπέμπει να δούμε τα τραγικά αποτελέσματά της στον παπισμό και στους προτεσταντισμούς αντίστοιχα.
Ο επιστήμονας που ενεργεί απροκατάληπτη έρευνα, δεν λειτουργεί ανελαστικά ως προς την χρησιμοποιούμενη βιβλιογραφία, αλλά αντιθέτως χρησιμοποιεί το σύνολο της διαθέσιμης βιβλιογραφίας, και οτιδήποτε ορθό έχει γραφεί από τον οποιοδήποτε, αξιοποιείται δημιουργικά. Πολλώ δε μάλλον αυτό συνέβη και στη περίπτωση της αναφοράς στη διδακτορική διατριβή του Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα, η οποία γράφτηκε το έτος 1965 με ορθόδοξες προθέσεις και πηγαίο υλικό έργα Αποστολικών Πατέρων και Απολογητών. Βέβαια, ο Μητρ. Περγάμου αργότερα, θέλοντας να φτάσει σε συγκεκριμένα συμπεράσματα, συγγράφει τα μεταγενέστερα έργα του κατά τη μέθοδο της «λήψεως του ζητουμένου», ερμηνεύοντας ως εκ τούτου τα πατερικά κείμενα μέσα από τις ιδιαίτερες προσωπικές του ερμηνευτικές προϋποθέσεις, καταλήγοντας σε προβληματικές θεολογικά και φιλο-οικουμενιστικές θέσεις, καμία από τις οποίες ο π. Γεώργιος δεν αναφέρει, υιοθετεί ή εξυμνεί. Επιπρόσθετα, ως προς την ερμηνευτική προσέγγιση του οποιουδήποτε κειμένου, δεν αρκεί απλώς η ανάγνωσή του, αλλά απαιτούνται και συγκεκριμένα κριτήρια, ώστε να εξαχθούν τα ορθά συμπεράσματα.
Η Εκκλησία, από όσο τουλάχιστον δύναμαι να γνωρίζω από την έως σήμερα μελέτη μου, δεν εντόπισε την ακρίβεια της πίστεως σε μια στείρα ορολογία,  αλλά στο κατά πόσο το περιεχόμενο αυτής, μπορεί να περιγράψει με «κτιστά ρήματα» και με κάθε δυνατή ακρίβεια, την αποκεκαλυμμένη εν Χριστώ αλήθεια. Άρα λοιπόν, στην προσπάθεια κανείς να αντιπαρατεθεί στην κοσμικού τύπου επισκοποκεντρικότητα, πολύ εύκολα μπορεί να «σκοντάψει», και να καταλήξει στην σχετικοποίηση της θέσης και του ρόλου του Επισκόπου εντός της Εκκλησίας και στην υποστήριξη ενός άκρατου «πρεσβυτεριανισμού», παραθεωρώντας τις τραγικές συνέπειες ενός τέτοιου εγχειρήματος.
Το καίριο ζήτημα της ενότητας εν τω Επισκόπω, δύναται να καταλήξει σε εντελώς αντίθετα συμπεράσματα αναλόγως των ερμηνευτικών κριτηρίων ανάγνωσης. Όταν το θέμα εξεταστεί ορθόδοξα επί τη βάσει της ενότητας και καθολικότητας της Αποστολικής Πίστεως της οποίας ο Επίσκοπος είναι εγγυητής και την οποία φυσικά ομολόγησε κατά τη χειροτονία του, τότε γίνεται φανερή η λειτουργία και η θέση του Επισκόπου στην τέλεση των μυστηρίων, ιδίως δε της θείας Ευχαριστίας, όπου ενεργεί «εις τύπον Χριστού» παροντοποιώντας σωματικά τον «αοράτως συν ημίν όντα Χριστόν»[2], για τη σωτηρία του ανθρώπου και του σύμπαντος κόσμου. Έτσι λοιπόν, η φύση της συνάξεως είναι πάντοτε Χριστο-κεντρική, όπως το τονίζει και ο π. Γεώργιος στο προαναφερόμενο σύγγραμμα[3].
Σε διαφορετική προσέγγιση απροϋπόθετης ενότητος στο πρόσωπο του Επισκόπου (ως πρώτου), μοιραία έχουμε έκπτωση σε έναν εξουσιαστικό επισκοπικό θεσμό, αποκομμένο από το γενικότερο χαρισματικό του ρόλο και δεσμευμένο κάτω από νομικές και φυλετικές θεωρήσεις, όπου η ιερωσύνη ταυτίζεται «με την κοσμική έννοια της εξουσίας»[4].
Η ενότητα δηλαδή της Εκκλησίας γύρω από τόν Επίσκοπο, ερμηνεύεται στό πλαίσιο της λειτουργικής σύναξης καί της τέλεσης των μυστηρίων και σε καμία περίπτωση στό ίδιο τό πρόσωπο του Επισκόπου. Ο άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος περιγράφοντας τη λατρευτική σύναξη των πιστών παρουσιάζει την ενότητα του ενιαίου σώματος της Εκκλησίας τονίζοντας την ισότητα όλων στη θ. Ευχαριστία και τα μυστήρια, όπου «ὁμοίως πάντες ἀξιούμεθα τῶν αὐτῶν [=όλοι αξιωνόμαστε να απολαύσουμε τα ίδια]»[5] . Γι' αυτό και ο Επίσκοπος συμμετέχει της συνόδου όχι ως άτομο, αλλά ως ενσαρκωτὴς της τοπικής Εκκλησίας[6].
Θα ήθελα να απευθυνθώ σε αυτούς τους αδελφούς που «κοπίασαν» να βρουν την ομιλία του π. Γεωργίου, σπατάλησαν από τον προσωπικό τους χρόνο ώστε να την ακούσουν ολόκληρη, και φυσικά να την επεξεργαστούν ώστε να απομονώσουν ακριβώς το απόσπασμα που τους εξυπηρετεί και να το δημοσιεύσουν, αναφέροντάς τους τη φράση του Μ. Βασιλείου «εἰ κατ΄ἀλλήλων ὁπλιζόμεθα, οὐδέ τοῦ διαβόλου χρείαν, ὡς πρός τήν ἡμετέραν ἀπώλειαν». Έχουμε συνδετικό κρίκο την κοινή πίστη και το κοινό μας βάπτισμα. Αλλού βρίσκονται τα προβλήματα που αλλοιώνουν την πίστη και χρήζουν αντιμετώπισης. Μην σπαταλάτε δυνάμεις σε τέτοιου είδους εγχειρήματα. Ο π. Γεώργιος είναι ένα σύγχρονος εκκλησιαστικός άνδρας, που αφιέρωσε όλη του τη ζωή και όλες του τις δυνάμεις στη διακονία της Εκκλησίας με προφητική ευαισθησία. Δεν μπορεί να σταθεί η δυσφήμιση της υποστήριξης της εξουσιαστικής επισκοποκεντρικότητας, τη στιγμή που στην αρχή της ομιλίας του τονίζει ότι ο Επίσκοπος είναι ένας εκ των πρεσβυτέρων ως συμπρεσβύτερος με μοναδικό Μυσταγωγό τον Αρχιερέα Χριστό, στον Οποίο «δανείζει τήν ἑαυτοῦ γλῶτταν και παρέχει την ἑαυτοῦ χεῖρα» για να  τελέσει το μυστήριο ως «προσφέρων καί προσφερόμενος καί προσδεχόμενος καί διαδιδόμενος», ενώ επιπρόσθετα κάνει λόγο για την μη ύπαρξη τάξεως αρχόντων και αρχομένων στην Εκκλησία[7]. Με τέτοιες επιφανειακές προσεγγίσεις, κατηγορήθηκε και ο Γρηγόριος Νύσσης ότι υιοθέτησε την αποκατάσταση των πάντων του Ωριγένους, πράγμα το οποίο ακόμη και σήμερα αναπαράγεται, ένεκα της ομωνυμίας των χρησιμοποιούμενων όρων. Όμως «κοινά μέν τά ρήματα, έτερα δέ τά νοήματα», ενώ σε διαφορετική διατύπωση από τον άγιο Μάξιμο, «τήν ἐκ τῆς ὁμωνυμίας βλάβην φυλάξασθε» .




[1] Αρχική ομιλία με θέμα «Οι εμπειρίες των αγίων μας καθοδηγούν» στο σημείο 18:40.
[3] Βλ. ό. π.
[4] Ό. π. σελ. 206.
[5] ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Εις τὴν Β´ Προς Κορινθίους Επιστολήν ΙΗ', PG 61, 527ΑΒ.
[6] Βλ. ομιλία 13:15 και εξής.
[7] Βλ. επίσης και π. Γ. Δ. Μεταλληνού, Θεολογική Μαρτυρία της Εκκλησιαστικής Λατρείας, σελ. 211.


Στάλθηκε στο email

ΣΧΟΛΙΟ: Ο Ζηζιούλας είναι ναρκοπέδιο, επικίνδυνος. Ανήκει στό ΠΣΕ. Δέν υφίσταται ορθόδοξη εργασία του. Η διδακτορική του διατριβή ακολούθησε τίς σπουδές του στό ΠΣΕ. Ο πλήρης τίτλος της είναι: "Η ενότης τής εκκλησίας εν τή Θεία Ευχαριστία καί τώ επισκόπω κατά τούς τρείς πρώτους αιώνες."  Δέν εμπιστεύεται κανέναν Πατέρα τής Εκκλησίας μετά τόν Αγιο Ιωάννη Δαμασκηνό. Δέν τούς κατανοεί. Η ίδια η διατριβή είναι απάντηση στήν αντίστοιχη εργασία τού Αφανάσιεφ, η οποία πρόβαλε τήν θέση  ότι "οπουδήποτε τελείται η Ευχαριστία εκεί είναι καί η Εκκλησία". Η θέση του είναι ότι "όπου ο Επίσκοπος εκεί καί η Εκκλησία". Φυσικά δέν είναι αλήθεια. 
Ο Μεταλληνός ισχυρίστηκε ότι η θέση αυτή τώρα έχει αρχίσει νά περνά στούς επισκόπους. Ο Μεταλληνός είναι θεολογικά υποταγμένος στόν Ζηζιούλα, όπως καί τό σύνολο τών ορθοδόξων. Ακόμη καί οι ζηλωτές κινούνται πάνω σ' αυτή τήν γραμμή.

Αμέθυστος

6 σχόλια:

Ζηλωτής είπε...

Η δικιά μας η θέση είναι: Όπου η Αλήθεια εκεί και η Εκκλησία.Αντε και καλή χρονιά.

amethystos είπε...

Οπου χριστός εκεί καί η Εκκλησία. Η αλήθεια χωρίς Χριστό είναι κομμουνιστική ή ζηλωτική πού είναι τό ίδιο. Απρόσωπη, αόριστη, απροσδιόριστη, αποτειχισμένη. Ενας έξυπνος συνάδελφός σας ισχυρίσθηκε ότι ο χριστιανός από τήν στιγμή πού βαπτίζεται αποτειχίζεται από τήν αίρεση. Οτι η χριστιανική ζωή είναι μιά συνεχής αποτείχιση. Καί η ορθοδοξία είναι μιά αντιαίρεση. Η καλύτερη. Δικαίως λοιπόν ο προφήτης αυτής τής σέκτας είναι ο κάθε Μυτιληναίος ο οποίος πιστεύει ότι η Αποκάλυψη είναι η αποκάλυψη τού Εωσφόρου.

Ανώνυμος είπε...

Η Αλήθεια είναι ο Χριστός.Δηλαδή ήταν κομμούνι ο Προφήτης Ηλίας;Αυτοί που κοινωνούν με τον Βαρθολομαίο θα πάρουν το σφράγισμα του Αντιχρίστου.Αυτός που δεν βαπτίζει το παιδί του στους Οικουμενιστές ψευδοκληρικούς,τότε πραγματικά έχει βαπτίσει το παιδί του( Χρυσόστομος Ιωάννης).Ο π.Αθανάσιος δεν είναι αλάθητος.Εντολή είναι η διακοπή κοινωνίας από τους πόρνους,μέθυσους,άρπαγες κ.λπ.(όταν αυτοί το παίζουν Χριστιανοί),αλλά και από τους αιρετικούς.Αίρεση = διάβολος και ψέμα.Οι Πατέρες σάρωσαν τους πλάνους και νίκησαν τον Σατανά.Το Άγιο Πνεύμα μας φανερώνει τον Χριστό.Ο Χριστός είναι η οδός προς τον Πατέρα.

amethystos είπε...

Παπαριές πρωινές. Μάλλον στραβοκοιμήθηκες.

Ανώνυμος είπε...

Ουδείς έρχεται πρός τον Υιόν εάν μη ο Πατήρ ελκύση αυτόν,και ουδείς γάρ δύναται ειπείν Κύριον Ιησούν Χριστόν,ΕΙ ΜΗ ΕΝ Πνεύματι Αγίο.

amethystos είπε...

Οπότε;