Όταν ξεσπάσει η επόμενη κρίση στον πλανήτη, από όπου και αν αυτή προέλθει, η κατάρρευση της Ευρωζώνης θα είναι κάτι περισσότερο από εκκωφαντική – οπότε σωστά η καγκελάριος παρομοιάζεται με το κοριτσάκι που παίζει με τα σπίρτα, στην κυριολεξία σε μία μπαρουταποθήκη.
«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν (οι δυτικοευρωπαίοι) δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνόταν, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούραΈτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά (για κάθε εποχή) ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. Μα ποιοι, επιτέλους, είναι αυτοί των οποίων η ιστορική αίγλη υπήρξε τόσο εφήμερη, οι θεσμοί τους τόσο περιορισμένοι, τα ήθη τους αμφίβολα έως απαράδεκτα και οι οποίοι απαιτούν μια εξαίρετη θέση ανάμεσα στα έθνη, μια θέση πάνω από το πλήθος; Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς.Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους. Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια. Την αλήθεια που διδάσκει ότι, οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα άσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνιόχους (Έλληνες) – οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο άλμα« (Φ. Νίτσε, Γέννηση της τραγωδίας, κεφάλαιο 15).
Ανάλυση
Προπαραμονή Πρωτοχρονιάς είμαστε υποχρεωμένοι να ευχηθούμε σε όλους Καλή Χρονιά και ευτυχισμένο το 2019 – αν και για να είμαστε ειλικρινείς, δεν πιστεύουμε πως θα είναι ένα καλό έτος ούτε για την Ελλάδα, ούτε για την Ευρώπη, ούτε για τον πλανήτη, υπό τις προϋποθέσεις που έχουν δημιουργηθεί. Ευτυχισμένο νέο έτος λοιπόν, ελπίζοντας πως όλα θα είναι καλά για τον εκάστοτε από όλους εμάς τους ανθρώπους – όσες δυσκολίες και αν μεσολαβήσουν, αφού τα τελευταία χρόνια δεν λύθηκε δυστυχώς κανένα απολύτως πρόβλημα, πουθενά. Όπως διαπιστώνει όμως ακόμη και ο Νίτσε, η Ελλάδα τελικά πάντοτε τα καταφέρνει – παρά το ότι πολλοί από εμάς έχουν χάσει την αισιοδοξία τους.
Περαιτέρω, για να έχουμε μία καλύτερη εικόνα του παρελθόντος, υπενθυμίζουμε πως οι Ευρωπαίοι ανακάλυψαν το 2010 με αφετηρία την Ελλάδα ότι, βίωναν έναν τρομακτικό εφιάλτη – ευρισκόμενοι όλοι μαζί σε ένα ελαττωματικό πλοίο που ήταν αδύνατον να επισκευασθεί, με μία τραπεζική βόμβα μεγατόνων στο αμπάρι του! Επειδή λοιπόν δεν μπορούσαν να κάνουν οτιδήποτε άλλο, χρησιμοποίησαν την Ελλάδα ως πειραματόζωο, εκβιάζοντας εν ψυχρώ την ανόητη και ενδοτική κυβέρνηση της – βαφτίζοντας την τεράστια τραπεζική κρίση της Ευρώπης ως κρίση δημοσίου χρέους, καθώς επίσης εντείνοντας την πολιτική λιτότητας, για να μη βυθιστεί το πλοίο αύτανδρο (αλλά να θυσιαστεί μία ή έστω μερικές χώρες).
Οφείλει να θυμηθεί εδώ κανείς πως μόνο η Ελλάδα αντιμετώπιζε τότε μία κρίση δημοσίου χρέους – λιγότερο η Πορτογαλία και η Ιταλία. Όλα τα υπόλοιπα κράτη βίωναν τραπεζικές κρίσεις τεραστίου μεγέθους – τις οποίες κάλυψαν με την ακούσια βοήθεια της Ελλάδας και την εκούσια του ΔΝΤ. Εύλογα, αφού εάν χρεοκοπούσε μία μόνο τράπεζα της Ιταλίας, για παράδειγμα, θα ακολουθούσαν όλες οι υπόλοιπες – λόγω της σύνδεσης μεταξύ τους (συγκοινωνούντα δοχεία).
Με απλά λόγια, σκόπιμα η Ελλάδα ενοχοποιήθηκε τοποθετούμενη στο στόχαστρο όλων (ανάλυση). Ενδεχομένως δε να διαδραμάτισε ενεργό ρόλο ο τότε πρωθυπουργός και ο υπουργός οικονομικών του, αφού δεν εξηγείται διαφορετικά η στάση τους – όπως η μη λήψη των 25 δις € στις αρχές του 2010, ο διεθνής διασυρμός της Ελλάδας με τις περί φοροφυγάδων δηλώσεις, το βρώμικο παιχνίδι της ΤτΕ με τα CDS κοκ.
Συνεχίζοντας, η επίσημη διάγνωση της κρίσης ήταν σκόπιμα διπλά παραποιημένη, όπως τεκμηριώσαμε προηγουμένως, αφού δεν ήταν κρίση δημοσίου χρέους ούτε καν στην περίπτωση της Ελλάδας – η οποία οδηγήθηκε στο ικρίωμα με ένα έλλειμμα που δεν ήταν τόσο υψηλό, με ένα δημόσιο χρέος χαμηλότερο από της Ιταλίας ή της Πορτογαλίας σήμερα, με ένα μηδαμινό ιδιωτικό χρέος, καθώς επίσης με υγιείς τράπεζες.
Ήταν κρίση ιδιωτικού χρέους, ακινήτων και τραπεζών δηλαδή στα περισσότερα κράτη της Ευρωζώνης – ενώ αυτοί που τιμωρήθηκαν δεν ήταν εκείνοι που είχαν προκαλέσει την κρίση, όπως οι τράπεζες, αλλά οι Ευρωπαίοι και κυρίως οι Έλληνες. Οι Ευρωπαίοι μεταξύ άλλων επειδή οι κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας μετέφεραν στους ίδιους τα δάνεια των τραπεζών προς την Ελλάδα – οπότε ουσιαστικά πλήρωσαν για τη διάσωση των δικών τους τραπεζών και όχι της πατρίδας μας.
Εκτός αυτού, τράπεζες και χρηματιστήρια στηρίχθηκαν με εκατοντάδες δις €, ενώ από την άλλη πλευρά θυσιάστηκαν εκατομμύρια θέσεις εργασίας, μειώθηκαν οι μισθοί, τα εισοδήματα και οι συντάξεις, έκλεισαν δεκάδες νοσοκομεία και σχολεία, καθώς επίσης καταστράφηκε μία ολόκληρη χώρα: η πατρίδα μας, η οποία πλήρωσε άδικα τη μερίδα του λέοντος του λογαριασμού.
Αναλυτικότερα, όταν η Τρόικα εισέβαλλε στην Ελλάδα, ξεκινώντας τα άθλια προγράμματα της, προέβλεπε μία πτώση του ΑΕΠ της τάξης του 0,3% – ενώ τελικά ακολούθησε η κατάρρευση της οικονομίας μας σε τέτοιο βαθμό που μόνο σε περίοδο πολέμων μπορεί να συμβεί σε μία χώρα: -26%. Όπως στον πόλεμο δε, η αλήθεια ήταν το πρώτο θύμα – κρίνοντας από το γεγονός ότι, το ακριβότερο χρηματοδοτικό πρόγραμμα όλων των εποχών δεν έφτασε ποτέ στη χώρα μας, αφού το 90% των δανείων κατευθύνθηκε μυστικά στις ευρωπαϊκές τράπεζες.
Εκτός αυτού δεν αναφέρθηκε ποτέ ότι, το ευρώ λειτουργεί μόνο με μεταβιβάσεις χρημάτων από τις πλεονασματικές στις ελλειμματικές οικονομίες, όπως συμβαίνει εντός της ομοσπονδιακής Γερμανίας – ενώ προϋποθέτει τη δημοσιονομική, πολιτική και τραπεζική ένωση της Ευρωζώνης, κατά το παράδειγμα των Η.Π.Α.
Όσον αφορά την ίδια την πολιτική λιτότητας, δεν λέχθηκε πως παρά τις μεγάλες προσπάθειες εξοικονόμησης, οι οποίες προκάλεσαν τεράστιες ζημίες στα κράτη, το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό – αφού ήταν εις βάρος της ανάπτυξης και των χρεών, τα οποία αυξήθηκαν τρομακτικά στις χώρες της κρίσης. Ούτε πως για την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας δεν προσφερόταν κανένα απολύτως αντάλλαγμα αλλά, αντίθετα, ακολουθούσε η λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας των κρατών που είχαν το ρόλο του θύματος – όπως η Πορτογαλία που μετατράπηκε σε χώρα της Lidl.
Σε σχέση με το ΔΝΤ, η δραστηριοποίηση του σε συνεργασία με τη Γερμανία δεν είχε και δεν έχει καμία σχέση με τη διάσωση της Ελλάδας, αλλά με αυτήν των τραπεζών και του ευρώ – επειδή, εάν κατέρρεαν οι ευρωπαϊκές τράπεζες, ολόκληρος ο πλανήτης μαζί με τις Η.Π.Α. θα βυθιζόταν στο χάος ενώ, εάν συνέβαινε κάτι στο δεύτερο μεγαλύτερο αποθεματικό νόμισμα του πλανήτη, στο ευρώ, το χρηματοπιστωτικό σύστημα μαζί με το δολάριο θα αποτελούσε μακρινό παρελθόν.
Δεν πρέπει λοιπόν να εντυπωσιάζει κανέναν η βίαιη αντίδραση της Τρόικας, όπως στο παράδειγμα του παράνομου κλεισίματος των τραπεζών από την ΕΚΤ, όταν μία αφελής και άπειρη ελληνική κυβέρνηση έκανε το 2015 κάτι εντελώς ασυγχώρητο: είπε την αλήθεια, σύμφωνα με την οποία χρεοκόπησε από την πολιτική των μνημονίων, τα δισεκατομμύρια που εισέπραξε χωρίς να έλθουν ποτέ στη χώρα κάηκαν χωρίς λόγο, ενώ η πολιτική λιτότητας είναι καταστροφική.
Δυστυχώς η κυβέρνηση αυτή δεν είχε συνειδητοποιήσει πως η Ελλάδα τοποθετήθηκε στην καραντίνα το 2011/12 με το έγκλημα του PSI, έχοντας απομονωθεί εντελώς από την Ευρώπη – η οποία άλλαξε πολιτική αμέσως μετά, το καλοκαίρι του 2012, όπου η ΕΚΤ δήλωσε πως θα κάνει τα πάντα για τη διατήρηση του ευρώ, προτού χρεοκοπήσει κάποια άλλη χώρα της Ευρωζώνης.
Η πολιτική αυτή δε διευρύνθηκε το 2015 με τα πακέτα αγοράς παγίων περιουσιακών στοιχείων (QE), από τα οποία αποκλείσθηκε ξανά η Ελλάδα – με αποτέλεσμα να είναι σήμερα τυπικά μία χώρα της Ευρωζώνης και της ΕΕ, αφού στην ουσία έχει το καθεστώς του Πουέρτο Ρίκο με τις Η.Π.Α.
Η αφέλεια δε αυτή συνεχίστηκε, όταν απαίτησε η κυβέρνηση την ονομαστική μείωση του χρέους της, όπου της επιβλήθηκαν νέα αιμοχαρή μέτρα – επίσης όταν είπε πως οι Πολίτες της δεν χρειάζονταν μόνο μεταρρυθμίσεις αλλά, επί πλέον, ελπίδα για το μέλλον τους, κάτι που φυσικά θεώρησαν ανόητο οι δυνάμεις κατοχής της χώρας, οι οποίες μας έχουν ξεγράψει από το χάρτη.
Τέλος, η αντιμετώπιση της Ελλάδας ήταν πάντοτε προσβλητική, εξευτελιστική, ειρωνική, όποια κυβέρνηση και αν είχε – κυρίως εκ μέρους του συμπλεγματικού κ. Σόιμπλε, ο οποίος ήθελε με αυτόν τον τρόπο να θάψει την αλήθεια όσο πιο βαθειά μπορούσε, τουλάχιστον έως ότου έβρισκε μία ασφαλή πόρτα εξόδου από την Ευρωζώνη για τη χώρα του. Ως εκ τούτου οι υποσχέσεις του ήταν νομοτελειακά ψευδείς – κάτι που δεν ήθελε να πιστέψει η πολιτική ηγεσία της χώρας μας, προτιμώντας τις ψευδαισθήσεις.
Ότι και να συμβεί όμως στην Ελλάδα, η πολιτική λιτότητας ήλθε στην ήπειρο μας για να παραμείνει – δυστυχώς παρά τα καταστροφικά της αποτελέσματα, καθώς επίσης ανεξάρτητα από το ότι έχει μετατρέψει το ευρωπαϊκό όραμα σε εφιάλτη: σε μία ΕΕ που μοιάζει όλο και περισσότερο με τη σοβιετική ένωση, στη χειρότερη της μορφή.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, η Ελλάδα είχε μεν πολλά προβλήματα εξαιτίας των χρόνιων παθογενειών του συστήματος της το 2010, αλλά δεν ήταν σε χειρότερη θέση συγκριτικά με πολλά άλλα κράτη – γεγονός που σημαίνει ότι, δεν αποτελούσε το μοναδικό αδύναμο κρίκο του ευρώ, αλλά τον πιο ανόητο, με τη χειρότερη κυβέρνηση στην ιστορία της.
Ανεξάρτητα όμως από την οδυνηρή χρησιμοποίηση της πατρίδας μας στο ρόλο της Ιφιγένειας τόσο από τις Η.Π.Α. (ΔΝΤ), όσο και από την Ευρώπη (πρωσική κυβέρνηση), όπου αναμφίβολα ο κ. Σόιμπλε κέρδισε το παιχνίδι, ενώ είναι ο νούμερο ένα εχθρός της Ελλάδας, θεωρούμε υποχρέωση μας να απαντήσουμε στα παρακάτω ερωτήματα:
(1) «Είμαστε υπέρ του ευρώ;»: Δεν θα μπορούσαμε (α) γνωρίζοντας τα τεράστια ελαττώματα του, (β) όταν δεν πιστεύουμε πως είναι δυνατόν να ιδρυθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, ειδικά μετά τις τελευταίες εξελίξεις και (γ) έχοντας αναφέρει ότι είναι ένα θνησιγενές νόμισμα (άρθρο), καθώς επίσης από την αρχή πως η καλύτερη λύση είναι η επιστροφή όλων των χωρών της Ευρωζώνης μαζί στην αφετηρία.
(2) «Είμαστε υπέρ της υιοθέτησης της δραχμής μονομερώς από την Ελλάδα;»: Ασφαλώς όχι, έχοντας αναλύσει ότι είμαστε εγκλωβισμένοι στο ευρώ, χωρίς καμία σοβαρή έξοδο διαφυγής (άρθρο) – ενώ τα προβλήματα της δραχμής είναι πάρα πολλά και σύνθετα, για εκείνους που δεν θέλουν να οδηγήσουν την πατρίδα τους στο γκρεμό.
(3) «Υπάρχουν κερδισμένοι στην Ευρωζώνη;»: Μόνο η Γερμανία σήμερα, αλλά όχι για πολύ ακόμη, αφού κάποια στιγμή θα εξεγερθούν οι Ευρωπαίοι ή/και ο οικονομικός κύκλος θα γυρίσει εναντίον της – οπότε θα χάσει όλα όσα έχει δανείσει απ’ ευθείας στα αλλά κράτη εξαιτίας των πλεονασμάτων της (ανάλυση), μέσω των τραπεζών της ή έμμεσα από το Target 2, αφού πιστεύουμε πως θα ακολουθήσουν μαζικές αθετήσεις πληρωμών εκ μέρους ορισμένων κρατών στο μέλλον ή/και η έξοδος κάποιας χώρας από το ευρώ.
(4) «Πέρασε η κρίση τραπεζών της Ευρωζώνης;»: Σε καμία περίπτωση. Αντίθετα διογκώνεται συνεχώς, παρά τις προσπάθειες της ΕΚΤ να την ελέγξει ή να την κρύψει πίσω από την Ελλάδα – η οποία ως εκ τούτου θα μείνει για πολλά χρόνια ακόμη στο στόχαστρο.
(5) «Υπάρχει λύση για την Ελλάδα;»: Φυσικά, αλλά μία και μοναδική εάν δεν χάσουμε ακόμη περισσότερο χρόνο – αυτή που έχουμε ήδη αναφέρει, όσο και αν κοστίσει. Εν τούτοις δεν πρόκειται για κάτι εύκολο ή ανώδυνο, ενώ δεν έχει καμία εγγυημένη επιτυχία.
(6) «Μπορεί κάποια πολιτική παράταξη να την δρομολογήσει;»: Κατά την άποψη μας καμία, αφού πρόκειται για το νούμερο ένα εθνικό μας ζήτημα που απαιτεί τη συνεργασία όλων, όσον αφορά μόνο το συγκεκριμένο θέμα – ενώ τα ξένα συμφέροντα που εξαρτώνται από την Ελλάδα είναι πάρα πολύ μεγάλα, ικανά να οδηγήσουν τη χώρα μας στο χάος, εάν το θεωρήσουν απαραίτητο.
(7) «Κινδυνεύει μόνο η Ευρωζώνη ή επίσης η ΕΕ;»: Δυστυχώς και η ΕΕ, αφενός μεν επειδή έχει μετατραπεί σε γερμανική αποτελώντας απειλή για την ειρήνη, αφετέρου λόγω του ευρώ που, εάν δεν βρεθεί άμεσα λύση, θα προκαλέσει την ανεξέλεγκτη διάλυση της. Αυτό θα συμβεί το αργότερο όταν ξεσπάσει η επόμενη κρίση στον πλανήτη, από όπου και αν αυτή προέλθει – επειδή τότε οι χώρες της νομισματικής ένωσης που είναι ανοχύρωτες απέναντι σε κρίσεις και έχουν ήδη υπερχρεωθεί για να αντιμετωπίσουν την προηγούμενη κρίση, δεν θα διαθέτουν άλλα όπλα.
Δεν θα έχει όπλα ούτε η ΕΚΤ αυτή τη φορά, οπότε η κατάρρευση θα ήταν κάτι περισσότερο από εκκωφαντική – γεγονός που οφείλει να λάβει υπ’ όψιν της η Ελλάδα, απαιτώντας τη λύση που προτείναμε χωρίς καμία άλλη καθυστέρηση. Συμπερασματικά λοιπόν η καγκελάριος σωστά παρομοιάζεται με το κοριτσάκι που παίζει με τα σπίρτα – στην κυριολεξία σε μία μπαρουταποθήκη, όπως είναι η Ευρώπη σήμερα με το BREXIT, με τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα της Ιταλίας και της Γαλλίας, με τις αμερικανικές επιθέσεις κοκ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου