Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΟΣ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΟΣ ΙΔΩΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟPΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΛΟΓΙΑΣ (2)

Συνέχεια από:Πέμπτη 16 Ιουλίου 2020

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΧΕΤΙΚΟΤΗΤΟΣ

ΙΔΩΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟPΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΛΟΓΙΑΣ

JURGEN RENN
3) Το θαυμαστό έτος τού Αϊνστάιν(συνέχεια)

Το επόμενο άρθρο που ανακοίνωσε ο Αϊνστάιν στον Habicht ήταν η διδακτορική του εργασία: Γράφει:

          Το δεύτερο άρθρο είναι ένας προσδιορισμός τών αληθινών διαστάσεων τών ατόμων, ξεκινώντας από την διάχυση και από την γλοιότητα τών αραιωμένων διαλυμάτων από ουδέτερες ουσίες. Κατόπιν αναγγέλλει το άρθρο του πάνω στην κίνηση τού Brawn, ένα ακόμη επαναστατικό άρθρο καθότι προσφέρει σημαντικές αποδείξεις για την ύπαρξη των ατόμων, ένα θέμα μάλιστα το οποίο θεωρείται ακόμη αμφίβολο. Ο Αϊνστάιν γράφει: Το τρίτο άρθρο αποδεικνύει πώς, προϋποθέτοντας τήν μοριακή θεωρία τής θερμότητος, τα σώματα τής τάξεως του μεγέθους 1/1000 mm, αιωρούμενα στα υγρά πρέπει να ακολουθήσουν μιά τυχαία κίνηση πού μπορεί νά παρατηρηθεί, δημιουργημένη από μία θερμική πηγή (ή κίνηση).

          Στην πραγματικότητα η κίνηση Brown ήταν γνωστή από έναν αιώνα περίπου. Η ιδέα κλειδί τού Αϊνστάιν, που κατέστησε δυνατή την επαναστατική στροφή, ήταν η ερμηνεία τής ασταθούς κινήσεως των σωματιδίων που αιωρούνται, όχι με όρους μιας συνεχούς κινήσεως με μία ταχύτητα καλώς καθορισμένη σε κάθε σημείο, αλλά σαν μία στοχαστική πρόοδο η οποία ελέγχεται από έναν νόμο τής πιθανότητος.

          Όπως και στην περίπτωση τού άρθρου του σχετικά με τα κβάντα τού φωτός, ο Αϊνστάιν πήρε σαν σημείο εκκινήσεως ένα αποτέλεσμα το οποίο είχε ολοκληρωθεί στο παρελθόν, δίνοντάς του μία διαφορετική ερμηνεία. Στην περίπτωση τού άρθρου του πάνω στα κβάντα φωτός, αυτό το αποτέλεσμα που είχε επιτευχθεί προηγουμένως ήταν ο νόμος τής ακρινοβολίας τού Planck. Στην περίπτωση τής κινήσεως τού Brown, επρόκειτο για την εξίσωση τής διάχυσης τού Fick, την οποία ο Αϊνστάιν επανερμήνευσε σαν συνέπεια του γεγονότος ότι η κίνηση Brown είναι μία στοιχειώδης στατιστική πρόοδος η οποία παράγει το ορατό φαινόμενη τής διάχυσης.          

          Τα χρόνια στα οποία ο Αϊνστάιν  έγραψε στον Habicht, το άρθρο για την σχετικότητα ετοιμαζόταν ακόμη . Έγραψε : το τέταρτο άρθρο είναι μόνον ένα σχέδιο, είναι μία ηλεκτροδυναμική τών σωμάτων σε κίνηση που χρησιμοποιεί μία τροποποίηση τής θεωρίας του χώρου και του χρόνου.

          Χάριν δε τού Habicht ο οποίος δεν ήταν επαγγελματίας, ο Αϊνστάιν ταπεινά προσθέτει: Το αποκλειστικά κινηματικό μέρος αυτού του άρθρου θα σε ενδιαφέρει στα σίγουρα! 
Σε κάθε περίπτωση το κύμα τών επαναστατικών στροφών δεν είχε ακόμη τελειώσει.

          Σε ένα γράμμα ξανά γραμμένο στον Habicht πάνω από έναν χρόνο μετά, ο Αϊνστάιν έγραψε σχετικά με μία άλλη συνέπεια τής εργασίας του στην ηλεκτροδυναμική των σωμάτων σε κίνηση E=mc², μία διατύπωση η οποία, όπως εξηγεί ο ίδιος, υποστηρίζει ότι η μάζα είναι ένα άμεσο μέτρο τής ενέργειας η οποία περιέχεται σε ένα σώμα και ότι το φως μεταφέρει μάζα μαζί του.

          Ακριβώς δε όπως και για τις άλλες επαναστατικές στροφές τού Αϊνστάιν, η θεωρία τής ειδικής σχετικότητος αναδύεται από ένα προηγούμενο αποτέλεσμα τής κλασσικής φυσικής, την ηλεκτροδυναμική τών σωμάτων σε κίνηση, την οποία ανέπτυξε ο Lorentz, μία θεωρία η οποία ήταν ικανή να εξηγήσει τα πιο σπουδαία φαινόμενα, αλλά η οποία βασιζόταν στην ιδέα ενός αιθέρος ο οποίος ήταν σε διάχυση παντού.

          Ο αιθήρ θα έπρεπε να προσφέρει ένα πλεονεκτικό σύστημα αναφοράς για τα σώματα σε κίνηση μέσω αυτού σε καθαρή αντίθεση με την αρχή της σχετικότητος της κλασσικής μηχανικής. Παρ’όλα αυτά δεν στάθηκε δυνατό να εντοπιστεί αυτή η κίνηση μέσω πειραμάτων, μία λεπτομέρεια η οποία, τουλάχιστον στο μυαλό του Αϊνστάιν, προσέφερε επιχειρήματα υπέρ μίας επέκτασης τής αρχής τής σχετικότητος στην ηλεκτροδυναμική. Επι πλέον, η εργασία του στην θερμική ακτινοβολία και στο κβάντο τού φωτός τον είχε πείσει ότι ένας αιθήρ, όπως εκείνος ο οποίος είχε προσληφθεί από τον Lorentz, δεν θα είχε παράγει μία θερμική ισορροπία αρκετά σταθερή ανάμεσα στην ύλη και την ακτινοβολία.

          Ο Αϊνστάιν βρισκόταν σε μία αβέβαιη θέση: η θεωρία του Lorentz φαινόταν αδιαμφισβήτητη, αλλά η εννοιολογική του βασική τάξη, ο αιθήρ, ήταν αστήρικτη. Στην δομή τής θεωρίας του Lorentz ο Αϊνστάιν λοιπόν εφάρμοσε την ίδια μέθοδο την οποία είχε χρησιμοποιήσει πριν για την θεωρία της ακτινοβολίας τού Planck, την κινητική θεωρία τής θερμότητος, και την θεωρία τής διαδόσεως: επανερμήνευσε τα αποτελέσματα από την δική του προοπτική. Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε “κοπερνίκειο” αυτή την πρόοδο, χάρις στην αναλογία με το πέρασμα από το γήϊνο πτολεμαϊκό σύστημα στο σύστημα τού Κοπέρνικου. Σ’αυτό το πέρασμα, η απαγωγική δομή μίας παλαιάς θεωρίας διατηρείται ώς επί το πλείστον, ενώ η φυσική της σημαντική αλλάζει, όπως είναι δυνατόν να απεικονισθεί με το παράδειγμα της βοηθητικής μεταβλητής τού Lorentz για τον τοπικό χρόνο ενός συστήματος αναφοράς σε κίνηση! Αυτή η μεταβλητή ή βοηθητική αντιπροσώπευε καταρχάς μία δευτερεύουσα όψη τής θεωρίας, αλλά στην συνέχεια επανερμηνεύθηκε από τον Αϊνστάιν σαν χρόνος πραγματικώς μετρημένος από τα ωρολόγια σε ένα σύστημα αναφοράς σε κίνηση, εμπιστευόμενος μ’αυτόν τον τρόπο στην βοηθητική μεταβλητή έναν κεντρικό ρόλο στην νέα δομή τής κινήσεως η οποία καθορίσθη από την ειδική σχετικότητα!

Συνεχίζεται

ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΕΡΜΗΝΕΙΑΣ.
"Σ’αυτό το πέρασμα, η απαγωγική δομή μίας παλαιάς θεωρίας διατηρείται ώς επί το πλείστον, ενώ η φυσική της σημαντική αλλάζει".
ΕΠΑΝΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΑΙΝΤΕΓΚΕΡ, ΕΠΑΝΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟΝ ΑΞΟΝΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΟΥ, δηλ. ΤΟΥ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ. ΤΟ ΝΕΟ ΣΤΟΥΣ ΠΑΛΗΟΥΣ ΑΣΚΟΥΣ.
ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΤΑΘΕΡΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΣΕ ΚΙΝΗΣΗ. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ.

Αμέθυστος.