ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ -
"ΣΥΝΑΞΗ" ΤΕΥΧΟΣ120
Του Παναγιώτη Τελεβάντου
Η συμπλήρωση
τριάντα χρόνων από την έκδοση του περιοδικού “Σύναξη” δίνει αφορμή για
κάποιες σκέψεις.
Είναι μεγάλο πράγμα ένα περιοδικό να εκδίδεται για τρεις συνεχόμενες δεκαετίες και να συμπληρώνει αισίως 120 τεύχη.
Το πρόβλημα με το περιοδικό είναι βασικά ότι ο ιδρυτής του κοιμήθηκε τέσσερα χρόνια μετά την ίδρυσή του.
Ο πρώτος διάδοχος του αείμνηστου Παναγιώτη Νέλλα - ο κ. Σωτήρης Γουνελάς - δεν είχε ούτε κατά προσέγγιση τη δυνατότητα να το διευθύνει, εκτός των άλλων, αλλά και επειδή εστερείτο απλού πτυχίου θεολογίας.
Μετά από 11 χρόνια παραμονής στη διεύθυνση του περιοδικού ανέλαβε και διατηρεί μέχρι σήμερα την ευθύνη της έκδοσης ο κ. Θανάσης Παπαθανασίου.
Ο κ. Παπαθανασίου δεν έπεσε από τα σύννεφα. Η διαδρομή του ξεκινά από τον "ψαρουδακισμό", είναι στενά συνυφασμένος με την Αγουριδική θεολογία, τους κύκλους της Νεορθοδοξίας, της "μεταπατερικής" θεολογίας και είναι εκ των απορρήτων του κ. Γιαγκάζογλου.
Φυσικό λοιπόν είναι να εκφράζει τον εαυτό του και τη θεολογία του μέσα από το περιοδικό.
"To make things worse" η συντακτική επιτροπή του περιοδικού είναι ότι πιο προβληματικό σχεδόν στην ολότητά της. Αναφέρω δειγματοληπτικά τους π. Βασίλειο Θερμό, Αγγελο Βαλλιανάτο, Παναγιώτη Υφαντή, κτλ.
Δύσκολο να ακούσεις κοράκια να κελαηδούν σαν αηδόνια.
Πώς να το κάνουμε;
Θα σταθούμε σε τέσσερα μόνον κείμενα του 120ού τεύχους.
Ο κ. Παπαθανασίου προσπαθεί να θεμελιώσει τη “βαπτισματική θεολογία” δίνοντας αυθαίρετες και αντιπατερικές διαστάσεις στο "βάπτισμα αίματος". Λέγει βεβαια πολλά και διάφορα στο άρθρο του, αλλά το ψητό της προσέγγισής του σ’ αυτό καταλήγει.
Το άρθρο του κ. Δ. Μόσχου προσπαθεί να θεμελιώσει την θεολογία της "συνάφειας" μέσα από την ιστορία του Βυζαντίου για να πριμοδοτήσει τελικά τον χωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας.
Το άρθρο του κ. Γιαγκάζογλου προσπαθεί να ερμηνεύσει τον όρο “νεοπατερική” θεολογία ώστε να σημαίνει “μεταπατερική” θεολογία.
Το άρθρο του π. Βασίλειου Θερμού, αν και ομολογουμένως λέγει και ορισμένα ορθά πράγματα για την εκκοσμίκευση του μοναχισμού, εντούτοις η επίθεση του εναντίον του Βυζαντίου διακρίνεται από χιλιόμετρα όπως και η εμμονή του στις Νεοβαρλααμικές του πλάνες.
Συγχαίρουμε την συντακτική επιτροπή για το επίτευγμα της τριακονταετούς παρουσίας στα θεολογικά μας πράγματα και ευχόμαστε - με όλη μας την ψυχή - να αλλάξει πορεία πλεύσεως για να είναι η παρουσία της “Σύναξης” όχι μόνον εκδοτικός, αλλά και θεολογικός άθλος
ΣΧΟΛΙΟ : Αυτή η α-νοησία, αγοράζεται από πολλούς σάν βιβλιοκρισία ή σάν σχολιασμός. Ό άνθρωπος αυτός, πρωταθλητής κατακρίσεως, σχολιάζει καί κρίνει όχι τούς λόγους καί τά έργα, αλλά τά κουτσομπολιά τού διαδρόμου. ΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΦΙΛΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ ΑΡΓΟΛΟΓΙΑΣ.
"Σύναξη", Τριμηνιαία Εκδοση Σπουδής
στην Ορθοδοξία, Κεντρομόλα και φυγόκεντρα, Τεύχος 120, Οκτώβριος - Δεκέμβριος
2011, σσ.106.
Του Παναγιώτη Τελεβάντου
Είναι μεγάλο πράγμα ένα περιοδικό να εκδίδεται για τρεις συνεχόμενες δεκαετίες και να συμπληρώνει αισίως 120 τεύχη.
Το πρόβλημα με το περιοδικό είναι βασικά ότι ο ιδρυτής του κοιμήθηκε τέσσερα χρόνια μετά την ίδρυσή του.
Ο πρώτος διάδοχος του αείμνηστου Παναγιώτη Νέλλα - ο κ. Σωτήρης Γουνελάς - δεν είχε ούτε κατά προσέγγιση τη δυνατότητα να το διευθύνει, εκτός των άλλων, αλλά και επειδή εστερείτο απλού πτυχίου θεολογίας.
Μετά από 11 χρόνια παραμονής στη διεύθυνση του περιοδικού ανέλαβε και διατηρεί μέχρι σήμερα την ευθύνη της έκδοσης ο κ. Θανάσης Παπαθανασίου.
Ο κ. Παπαθανασίου δεν έπεσε από τα σύννεφα. Η διαδρομή του ξεκινά από τον "ψαρουδακισμό", είναι στενά συνυφασμένος με την Αγουριδική θεολογία, τους κύκλους της Νεορθοδοξίας, της "μεταπατερικής" θεολογίας και είναι εκ των απορρήτων του κ. Γιαγκάζογλου.
Φυσικό λοιπόν είναι να εκφράζει τον εαυτό του και τη θεολογία του μέσα από το περιοδικό.
"To make things worse" η συντακτική επιτροπή του περιοδικού είναι ότι πιο προβληματικό σχεδόν στην ολότητά της. Αναφέρω δειγματοληπτικά τους π. Βασίλειο Θερμό, Αγγελο Βαλλιανάτο, Παναγιώτη Υφαντή, κτλ.
Δύσκολο να ακούσεις κοράκια να κελαηδούν σαν αηδόνια.
Πώς να το κάνουμε;
Θα σταθούμε σε τέσσερα μόνον κείμενα του 120ού τεύχους.
Ο κ. Παπαθανασίου προσπαθεί να θεμελιώσει τη “βαπτισματική θεολογία” δίνοντας αυθαίρετες και αντιπατερικές διαστάσεις στο "βάπτισμα αίματος". Λέγει βεβαια πολλά και διάφορα στο άρθρο του, αλλά το ψητό της προσέγγισής του σ’ αυτό καταλήγει.
Το άρθρο του κ. Δ. Μόσχου προσπαθεί να θεμελιώσει την θεολογία της "συνάφειας" μέσα από την ιστορία του Βυζαντίου για να πριμοδοτήσει τελικά τον χωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας.
Το άρθρο του κ. Γιαγκάζογλου προσπαθεί να ερμηνεύσει τον όρο “νεοπατερική” θεολογία ώστε να σημαίνει “μεταπατερική” θεολογία.
Το άρθρο του π. Βασίλειου Θερμού, αν και ομολογουμένως λέγει και ορισμένα ορθά πράγματα για την εκκοσμίκευση του μοναχισμού, εντούτοις η επίθεση του εναντίον του Βυζαντίου διακρίνεται από χιλιόμετρα όπως και η εμμονή του στις Νεοβαρλααμικές του πλάνες.
Συγχαίρουμε την συντακτική επιτροπή για το επίτευγμα της τριακονταετούς παρουσίας στα θεολογικά μας πράγματα και ευχόμαστε - με όλη μας την ψυχή - να αλλάξει πορεία πλεύσεως για να είναι η παρουσία της “Σύναξης” όχι μόνον εκδοτικός, αλλά και θεολογικός άθλος
ΣΧΟΛΙΟ : Αυτή η α-νοησία, αγοράζεται από πολλούς σάν βιβλιοκρισία ή σάν σχολιασμός. Ό άνθρωπος αυτός, πρωταθλητής κατακρίσεως, σχολιάζει καί κρίνει όχι τούς λόγους καί τά έργα, αλλά τά κουτσομπολιά τού διαδρόμου. ΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΦΙΛΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ ΑΡΓΟΛΟΓΙΑΣ.
Ο άνθρωπος πού κρίνει στηριζόμενος στά ματάκια του
τά δυό, υπηρετεί τόν δαίμονα.
«Ο πρώτος
διάδοχος του αείμνηστου Παναγιώτη Νέλλα - ο κ. Σωτήρης Γουνελάς - δεν είχε ούτε
κατά προσέγγιση τη δυνατότητα να το διευθύνει, εκτός των άλλων, αλλά και επειδή
εστερείτο απλού πτυχίου θεολογίας.»
Πόση αναίδεια
από πτυχιούχους θεολογίας καί καθηγητές μέσης εκπαιδεύσεως νά νομίζουν ότι
είναι θεολόγοι τής εκκλησίας.
Καί όμως
υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι πιστεύουν ότι ο Τελεβάντος διαθέτει ευφυΐα,
υπάρχουν ιστολόγοι οι οποίοι εκθέτουν τά απορρίμματά του.
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου