Ένας φίλος με ρώτησε "γιατί;"...

Αναγκαία στάση για φόρτιση ενέργειας. Πνευματικής και ψυχικής. Αυτός ήταν ο λόγος που επί τρεις συνεχόμενες ημέρες δεν υπήρξε καμία ανάρτηση στον χωρο αυτό.

Πήγα για ένα τριήμερο στο Άγιο Όρος, έχοντας τεράστια ανάγκη να βρεθώ στο Περιβόλι της Παναγίας.
Αποτέλεσμα, το "κατέβασα στους διακόπτες" προκειμένου να ανασυντάξω τα ψυχικά μου αποθέματα για να στηρίξω αλλά και να εμπλουτίσω έτι περισσότερο την μικρότατη πνευματική μου αποθήκη.

Επέστρεψα με σοβαρούς προβληματισμούς όχι για τον προσανατολισμό αλλά κυρίως για την ταξινόμηση - ιεράρχηση των θεματικών του αγώνα που δίνουμε, εις έκαστος για τον εαυτό του αλλά και όλοι μαζί για τια αξίες, τα ιδανικά και την ίδια μας την Πίστη, έχοντας "ξεχάσει" πως τα κύρια προβλήματά μας είναι ηθικά, αξιών, παιδείας, πνευματικά και, κυρίως, πίστεως, αφού ξεχνάμε ή και αποφεύγουμε να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας, να εντρυφήσουμε στην αναγκαιότητα αναγνώρισης και δημιουργίας μιας επίπονης αλλά βέβαιης οδού εξόδου από τα μαρτύρια που έχουμε υποβάλει εαυτούς με διακύβευμα όχι μόνο την ίδια μας την πατρίδα, αλλά κυρίως, την ίδια μας την ψυχή.

Είμαστε μόλις στον προθάλαμο ενός τεράστιου αγώνα που έχουμε να δώσουμε τόσο για τα φαινόμενα λίαν επικίνδυνα προβλήματα και εχθρούς, όσο και για τα μη φαινόμενα και εσωτερικά μας προβλήματα και κυρίως πάθη που απειλούν να μας εξοντώσουν και να μας προσφέρουν ως καύσιμη ύλη στην πηγή ενέργειας των δαιμόνων.

Ειρωνικό μεν, αλλά λίαν πραγματικό, πως πρέπει να ξεχάσουμε το εγώ και να κοινωνήσουμε στο εμείς, εάν πραγματικά επιθυμούμε να διασώσουμε όλα όσα μας δόθηκαν από τους προγόνους για να τα μεταφέρουμε ακέραια (ως απλοί αχθοφόροι) στους απογόνους. 
Και το τραγικό είναι πως πρέπει πρώτα να ενσκύψουμε στο "εγώ" μας, κοιτώντας τα πάθη του σώματος αλλά και της ψυχής μας, να νικήσουμε τους δαίμονες που μας κατατρύχουν και μας εμποδίζουν να παράξουμε εκείνο το έργο που θα σώσει εμάς και θα γίνει αφετηρία για να βαδίσουμε προς την κατεύθυνση της απελευθέρωσής μας από τις αλυσίδες (ορατές και αόρατες) που αυτή τη στιγμή μας κρατούν υποταγμένους είτε λόγω της δειλίας μας είτε λόγω του άκρατου εγωισμού μας.

Κλείνοντας ετούτες τις γραμμές θυμάμαι τα λόγια του ποιητή:

"...βόηθα με Θεέ μου να μάθω το ακρογιάλι
κι έπειτα να ξανοιχτώ στο πέλαγος..."

Κωνσταντίνος 


kostasxan

ΣΧΟΛΙΟ: Ακόμη καί ξεχνώντας τό Εγώ στήν θέση του θά μπούν οι Αλλοι πού τό γέννησαν. Τό εμείς  βρίσκεται στό Πανδοχείο στό οποίο θά μάς μεταφέρει ο Καλός Σαμαρείτης  όταν θά μάς περιμαζέψει από τόν δρόμο στήν μέση τού οποίου βρισκόμαστε βαρειά πληγωμένοι καί ετοιμοθάνατοι. Παρατημένοι από τούς κλέφτες πού μάς άρπαξαν τόν πλούτο μας.

Αμέθυστος