Δύο σπουδαῖα ὄνειρα. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. (Μέρος Β')

Δύο σπουδαῖα ὄνειρα. (Μέρος Β')
                                                     Ὁ πληγωμένος Ἀετός. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

Ὅμως κάτι συνέβαινε μέ τή Νόννα. Μέσα της φούντωνε ὧρες-ὧρες μιά ὑπόκωφη ἀνησυχία. Ὁ σημαδεμένος ἀπό τό Θεό γιός της, ὁ Γρηγόριος τί θά ἔκανε τελικά; Τόν εἶχε ἀφιερώσει στό Θεό. Καί ’κεῖνος, μικρότερος ὅταν ἦταν, συμφωνοῦσε.
Τώρα, τώρα πού ἔγινε σχεδόν ἄντρας, εἴκοσι χρονῶν παλληκάρι; τί σκέπτεται καί πῶς βλέπει τά πράγματα; Περίμενε μιά καλή εὐκαιρία, νά τοῦ μιλήσει ἰδιαίτερα. Νά εἶναι μόνο οἱ δύο τους καί νά εἶναι τό παλληκάρι ἀπόλυτα ἤρεμο.
Ἕνα πρωί, πού ὁ πατέρας βγῆκε νωρίς παίρνοντας μαζί του τόν Καισάριο, ἡ Νόννα ἔκατσε κοντά στόν Γρηγόριο μέ μάτια πού ρωτοῦσαν καί θαύμαζαν τό γιό της. Ἄρχισε πρώτη: -Θυμᾶσαι Γρηγόριε, ὅταν ἤσουν μικρός... σοῦ ’λεγα πῶς γεννήθηκες... σ’ ἔστειλε ὁ Θεός... καί τοῦ ὑποσχέθηκα, δηλαδή τοῦ εἶπα ὅτι ἄν ἀποκτήσω γιό, θά τοῦ τόν ἀφιερώσω. Καί μοῦ ’δωσε ὁ Θεός τά ἱερά σημάδια. Εἶδα τή μορφή σου, παιδί μου, πρίν γεννηθεῖς.... καί τ’ ὄνομά σου ἀκόμη!
-Ναί μητέρα, ὅλα τά θυμᾶμαι καλά. Ποτέ δέν φύγανε ἀπ’τό μυαλό μου.
Ἀνακουφίστηκε ἡ μητέρα. Γαλήνεψε τό πρόσωπό της. Ἡ καρδιά της χτυποῦσε τώρα μέ κανονικό ρυθμό. Καί συνέχισε:
-Γρηγόριε μου, σέ ἀφιέρωσα στό Θεό πρίν γεννηθεῖς, καταλαβαίνεις τί σημαίνει..... Χωρίς νά σέ ρωτήσω, παιδί μου, βλέπεις, δέ γινόταν. Ἔτσι ἤρθανε τά πράγματα. Πάντως ἔχουμε μαζί τήν εὐθύνη.....
-Ναί μητέρα, τή διέκοψε ὁ Γρηγόριος. Νά μήν ἀνησυχεῖς καθόλου. Ποτέ δέν ἄλλαξα γνώμη. Σκέφτομαι πάντα τήν ἀφιέρωσή του στό Θεό καί μάλιστα σάν ἄγαμος, ὁ μοναχισμός, οἱ μοναχοί.... συνεχῶς αὐτά σκέφτομαι.

Ἡ Νόννα ἔσκυψε αὐθόρμητα καί τοῦ φίλησε τά δυό χέρια πάνω στό τραπέζι. Μέ σεβασμό φίλησε κι ἐκεῖνος τά δικά της. Ἡ σκηνή εἶχε ἱερότητα. Ὅλα ἦταν φανερά στίς καρδιές καί τῶν δύο. Ὁ Θεός τίς πλημμύριζε καί ὅλα εἶχαν γίνει καθαρά, ἔτσι ἀποφάσισε ὁ Γρηγόριος, γιά νά ἡσυχάσει ἀκομα περισσότερο τή μητέρα του, νά μιλήσει κι αὐτός γιά ἱερά σημάδια. Ὁ Θεός εἶχε δώσει καί σ’ αὐτόν σημάδια, γιά τά ὁποῖα δέν εἶχε μιλήσει. Τά κρατοῦσε, χρόνια τώρα, στήν καρδιά καί τό νοῦ του μέ δέος.
-Ἄκου καί μένα, μητέρα, λέει ὁ Γρηγόριος. Δέ σοῦ τά εἶπα ποτέ.... Τότε πού μέ πήγατε στή Διοκαισάρεια.... στό θεῖο μου τόν Ἀμφιλόχιο. Τότε, λοιπόν, εἶδα ὄνειρο, πού δέν τό ξεχνῶ. Ἀπό τότε βαθιά καί καθαρά εἶναι χαραγμένο στήν καρδιά μου.
-Ἔχει, παιδί μου, σχέση μέ τήν ἀφιέρωσή σου, μέ τόν προορισμό σου; διέκοψε ἡ Νόννα.
-Ἀσφαλῶς κι ἔχει, γιατί ἀπό τότε ἄναψε μέσα μου ἔρωτας, ἀγάπη, γιά τήν παρθενία. Ἐμφανίστηκαν, μάνα, στόν ὕπνο μου δύο πανέμορφες κοπέλλες. Καί γλυκές ὅσο δέν παίρνει. Δέν εἶχαν παράταιρα στή φύση στολίδια. Φοροῦσαν ἀσημένια μακριά φορέματα, χυτά στό σεμνό σῶμα τους. Δέν εἶχαν βαμμένα βλέφαρα καί μάτια. Τά μάτια τους γλυκά καί καθαρά ἤτανε σκυμμένα καί καθρεφτίζανε τήν ὡραιότητα τῆς ψυχῆς τους. Ὁ λαιμός τους δέν εἶχε ἁλυσίδες καί διαμάντια. Ὡραῖο πέπλο ἔπεφτε μέχρι τόν ἀστράγαλο καί ζώνη τό ἔσφιγγε στή μέση. Δέ μιλοῦσαν. Τά κλειστά χείλη τους ἴδια μέ ροδοπέταλα σέ δροσερούς κάλυκες. Τίς ἔβλεπα, μητέρα, σχεδόν ἀποσβολωμένος. Ἀπό εὐχαρίστηση, ἀγαλλίαση. Δέν μπορῶ νά σοῦ περιγράψω τήν ὀμορφιά τους καί τή χαρά πού μου ἔφεραν. Τόσο ὄμορφες κοπέλλες δέν ξαναεῖδα. Στέκονταν πλησίον καί ἤτανε σά νά μέ φιλοῦσαν μέ τά χείλη τους. Στήν κατάστασή μου αὐτή βρῆκα τό κουράγιο νά τίς ρωτήσω. Ποιές ἤσαστε καί ἀπό ποῦ ἐρχόσαστε; Καί ἦρθε ἱερή ἀπάντηση: ἡ μιά, εἶπε, εἶναι ἡ ἁγνεία, ἡ ἄλλη ἡ σωφροσύνη. Μοῦ εἶπαν ἀκόμα ὅτι στόν οὐρανό στέκονται δίπλα στό Χριστό καί ὅτι ἐκεῖ ἀπολαμβάνουν τή χαρά ἐκείνων πού δέν εἶχαν παντρευτεῖ στή γῆ, πού μόναζαν.

Ὁ πληγωμένος Ἀετός (Γρηγόριος ὁ Θεολόγος)
(ἀφηγηματικὴ Βιογραφία)
σελ.21-28
Στυλιανοῦ Γ. Παπαδοπούλου Καθηγητή Πανεπιστημίου
Ἔκδοση Δ΄
Ἀποστολική διακονία

Δακτυλογράφηση & ἐπιμέλεια κειμένου: Αἰκατερίνη Κ.
Ἀναβάσεις
30 Αὐγούστου 2013
Διαβάστε τά ὑπόλοιπα πατώντας Ὁ πληγωμένος Ἀετός - Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

Ἄκτιστον: Δύο σπουδαῖα ὄνειρα. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. (Μέρος Β')

KAI ΣΗΜΕΡΑ;

Αρχιεπίσκοπος: “Η Εκκλησία δεν επιβάλλει την θέασή της, αλλά την προβάλλει προς ελεύθερη αποδοχή”

    Το Άγιο Πνεύμα απο το ένα μέρος, είναι οπωσδήποτε το πνεύμα το οποίο ενεργεί, είναι ενεργό, ανάμεσα στον Χριστό και την Εκκλησία. Αλλά απο το άλλο μέρος Αυτό είναι το Άγιο Πνεύμα που

πέμπεται απο την ενότητα Χριστός Εκκλησία (όπως απο την αιώνια ενότητα τού Πατρός με τον Υιό) 

και επομένως είναι άνοιγμα το οποίο η ένωση αγάπης ανάμεσα στην Νύμφη και τον Νυμφίο δοκιμάζει πρός το νέο, πρός τον Υιό, πρός τον κόσμο τής δημιουργίας, και σήμερα ακριβώς προς τον "εκκοσμικευμένο"  μή-Χριστιανικό κόσμο.

Προσέγγιση του Θεού – Χρήστος Γιανναράς

Όταν η Εκκλησία μας καλεί στην αλήθεια της, δεν μας προτείνει κάποιες θεωρητικές θέσεις που πρέπει καταρχήν να αποδεχθούμε. Μας καλεί σε μια προσωπική σχέση, σε ένα τρόπο ζωής που συνιστά σχέση με τον Θεό ή οδηγεί προοδευτικά και βιωματικά στη σχέση μαζί του. Αυτός ο τρόπος μεταμορφώνει τη σύνολη ζωή από ατομική επιβίωση σε γεγονός κοινωνίας. Η Εκκλησία είναι ένα σώμα κοινωνίας, όπου τα μέλη ζουν όχι το καθένα για τον εαυτό του, αλλά το καθένα σε οργανική ενότητα αγάπης με τα υπόλοιπα μέλη και την κεφαλή του σώματος, τον Χριστό. Πιστεύω στην αλήθεια της Εκκλησίας, σημαίνει ότι δέχομαι να ενταχθώ στο «σύνδεσμο της αγάπης» που τη συνιστά, εμπιστεύομαι στην αγάπη των αγίων και του Θεού, και αυτοί με δέχονται με πίστη - εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου.Φτάνουμε στον Θεό μέσα από ένα τρόπο ζωής, όχι μέσα από ένα τρόπο σκέψης. Τρόπος της ζωής είναι κάθε οργανική λειτουργία αύξησης και ωριμότητας – είναι ο τρόπος λ.χ. που συγκροτεί τη σχέση με τη μητέρα και τον πατέρα μας. Από το θηλασμό και το χάδι και τη στοργή και φροντίδα, ως τη συνειδητή κοινωνία και αποδοχή της αγάπης τους, βλασταίνει σιωπηλά κι ανεπαίσθητα στην ψυχή του παιδιού η πίστη στη μητέρα και τον πατέρα του. Δεν χρειάζεται λογικές αποδείξεις ή θεωρητικές κατοχυρώσεις αυτός ο δεσμός, παρά μόνο αν διαταραχθεί η ίδια η σχέση. Μόνο τότε την πραγματικότητα της ζωής προσπαθούν να υποκαταστήσουν τα επιχειρήματα της σκέψης.
Χρήστος Γιανναράς

ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΛΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣ.