Η ΦΡΙΚΤΗ ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ

 Η ΦΡΙΚΤΗ ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ

Θά επανέλθουμε με συντομία στήν φρικτή αίρεση πού γέννησε ο οικουμενισμός καί η οποία εξελίσσεται μέσα στά δεδομένα τής ορθοδοξίας διαλύοντας τά πάντα, φτάνοντας στήν μετάφραση τών λειτουργικών κειμένων καί στήν κατάργηση  τού μαθήματος τής θεολογίας στά σχολεία.

Διότι ξεσηκώθηκαν άσχετοι ‘‘θεολόγοι’’, ακαδημαϊκοί κάτ’ όνομα, νά μάς βεβαιώσουν ότι αυτοί δέν βλέπουν καμία παρανομία, στούς παρθενικούς διαλόγους στούς οποίους συμμετέχουν γιά τήν ένωση τών δογμάτων ή τών εκκλησιών μέ τίς άλλες θρησκείες, πού θά βυθίσει τήν ανθρωπότητα γιά άλλη μιά φορά στό σκοτάδι.

Ο κ.Ζηζιούλας στήν Πάτρα, μέ τήν ευκαιρεία ενθρονίσεως τού νέου επισκόπου, εκφώνησε τόν παρακάτω λόγο:

«1. Η επισκοπική προεδρεία της Θείας Ευχαριστίας είναι το κύριο και κατ’ εξοχήν έργο του Επισκόπου. Από την ιδιότητα του αυτή «πηγάζει όλη η εξουσία του Επισκόπου, όχι μόνον η αγιαστική αλλά και η λεγόμενη διοικητική». Έτσι ο Επίσκοπος «έχει ως κύριον έργον του πρωταρχικόν να ηγείται της Θείας Ευχαριστίας, όλα τα άλλα έργα του είναι δευτερεύοντα» (σ. 5).

2. Ο Επίσκοπος, συνεπώς, «όταν διοικεί, δεν ασκεί διοίκησιν, αλλά προεκτείνει σε όλους τους τομείς της ζωής της Εκκλησίας τη χάρη και την ευλογία της Θείας Ευχαριστίας, της οποίας προΐσταται». «Όλα στην Εκκλησία γίνονται με την ευλογία του Επισκόπου», εφ’ όσον ο Επίσκοπος «είναι προεστώς της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 6).

3. Ο Επίσκοπος εικονίζει, ως προεστώς της Εκκλησίας, «τον Βασιλέα Χριστόν όπως θα έλθει στη Βασιλεία του», με λαμπρότητα και ακτινοβολία!

4. Η Θεία Λειτουργία είναι εντελώς αδιανόητος χωρίς την έννοια του εικονισμού. Αλλά όταν λέμε ότι ο Επίσκοπος στη Θεία Ευχαριστία είναι εικών του Χριστού, «δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε αυτό, διότι χάσαμε πλέον τη γλώσσα της εικόνος της εκκλησιαστικής ζωής» (σ. 7).

5. Πάντως, εφ’ όσον «ο Επίσκοπος είναι εικών του Χριστού, δεν μπορούμε να παρακάμψουμε την εικόνα του και να πάμε απευθείας στο πρωτότυπο … Με άλλα λόγια, δεν μπορούμε να προσευχόμαστε στον Χριστό (σημείωση: απ’ ευθείας), αλλά πρέπει να παρεμβάλλεται η εικόνα του Επισκόπου» (σ. 7). «Υπάρχουν βέβαια ακόμη πολλοί που βλέπουν στο πρόσωπο του Επισκόπου τον ίδιο τον Χριστό, αλλά ο αριθμός τους μειώνεται διαρκώς και χάνεται η εικονολογική αντίληψη των δρωμένων της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 8).

6. «Εάν η επικοινωνία μας με τον Θεό παρακάμπτει τον άνθρωπο (Επίσκοπο), τότε η επικοινωνία αυτή πραγματοποιείται μέσω της φαντασίας» (σ. 9).

7. «Το μνημόσυνο του Επισκόπου κατά τη Θεία Λειτουργία αποτελεί το πλέον καίριο στοιχείο, που αναδεικνύει τη Θεία Ευχαριστία επισκοποκεντρικό γεγονός στην ζωή της Εκκλησίας» (σ. 10).

8. «Το γεγονός ότι ο ιερεύς, όταν πρόκειται να τελέσει τη Θεία Ευχαριστία, λαμβάνει καιρόν … και από τον θρόνο του Επισκόπου, έστω και αν είναι κενός, δείχνει ότι και όταν ακόμη δεν λειτουργεί ο Επίσκοπος, αυτός είναι το κέντρο της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 10).»

Κανείς εκ τών παρισταμένων δέν αντέδρασε καί ουδείς ανησύχησε όταν ο λόγος δημοσιεύτηκε σέ περιοδικό Μητροπόλεως. Ο λόγος αυτός είναι μιά λογική συνέπεια τής ευχαριστιακής εκκλησιολογίας πού επινόησε. Προόδευσε δέ, ακόμη περισσότερο, φτάνοντας νά δηλώσει πώς ο επίσκοπος μοιράζει καί τά χαρίσματα.

Όποιος λοιπόν ενδιαφέρεται νά δεί τό φρικτό τής αιρέσεως, άς ρίξει μιά ματιά στόν λόγο τού Αγίου Ιωάννου τού Χρυσοστόμου ΣΤΟΝ ΜΕΛΧΙΣΕΔΕΚ. Όπου καταγγέλλεται η φρικτή ταύτιση τού τύπου μέ τήν αλήθεια, τού τύπου μέ τήν φύση.

«Ο Κύριος παρομοιάζοντας τόν κόσμο μέ χωράφι καί τό κήρυγμα τής αλήθειας μέ σπόρο, λέγει, ότι πρώτα σπάρθηκε ο σπόρος καί ύστερα τά ζιζάνια. Από αυτό μπορούμε νά μάθουμε, ότι όλες οι διδασκαλίες πού επινοήθηκαν μετά τήν αποστολική παράδοση αποτελούν μιά περιττή καί δαιμονική πρόσθετη σπορά. Γιατί, ενώ οι Άγιοι μαθητές τους δέν παρέλειψαν τίποτε από τήν αλήθεια, καί ο Παύλος δέν υστέρησε καθόλου από τούς κατ’εξοχήν Αποστόλους (σήμερα έχουμε τόν κληρικαλισμό νά επαίρεται ότι διαδέχεται τούς Απόστόλους μέ μιά απλή χειροτονία καί τόν Αμβρόσιο ότι είναι ισαπόστολος), αλλά έσπειρε μέ τόν λόγο του σάν σιτάρι όλον τόν κόσμο, μερικοί μέ πίστη διαφορετική (η ακαδημία Βόλου π.χ. καί ο Ιγνάτιος) πού σάν ζιζάνια ξεφύτρωσαν μετά τό σιτάρι, προσπαθούν νά εμβαθύνουν μυστηριακά περισσότερο από τούς Αποστόλους, όπως νομίζουν, μέ τήν διδασκαλία τους (πειρώνται υπερεκτείνεσθαι μυστικώτερα τών αποστόλων). ΟΙ ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΕΣ!

Μετά τούς Πατέρες ασεβείς, θυμηθείτε πώς υπάρχει μόνον ο πρεσβύτερος υϊός.

Όσοι επιθυμούν καί θέλουν άς συνεχίσουν τήν ανάγνωση τού λόγου τού Άγίου Χρυσοστόμου.

Αμέθυστος