Η Σοφιανή αίρεση και οι προσπάθειες εκθήλυνσης του Θεού - Ludmilla Perepiolkina

Από το βιβλίο "Οικουμενισμός - Ένας δρόμος στον όλεθρο"

της  Ludmilla Perepiolkina, Dr. phil.

Η Σοφιανή (sic: SOPHIAN) αίρεση και  οι προσπάθειες εκθήλυνσης του Θεού

Η λέξη "Σοφία" μεταφράστηκε από τα ελληνικά και σημαίνει και αναφέρεται στη «Θεία Σοφία». Όπως χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή ο όρος αυτός προσδιορίζει ένα γενικό χαρακτηριστικό της Θεότητας, την πάνσοφη εξουσία Του, καθώς και τον ανώτερο λόγο Του.

Οι όροι οι οποίοι προσωποποιούν τη Σοφία, που συνήθως χρησιμοποιούνται στην Παλαιά Διαθήκη, ιδιαίτερα στα εδάφια που είναι παρόμοια με αυτά της Καινής Διαθήκης, και στην Αποκάλυψη του Χριστού, θεωρήθηκαν ομόφωνα από τους Πατέρες ως η Υπόσταση του Υιού του Θεού. Για παράδειγμα, όπως κατανοεί η Εκκλησία τις λέξεις για τη Σοφία που περιέχονται στο βιβλίο των Παροιμιών (9, 1-9).

Τα πρακτικά της Πρώτης, της Τρίτης, της Έκτης και της Έβδομης Οικουμενικής Συνόδου πιστοποιούν το γεγονός ότι ολόκληρη η Ορθόδοξη Εκκλησία αντιστοίχισε την Θεία Σοφία με την Υπόσταση του Θεού Λόγου, του Κύριου Ιησού Χριστού δηλαδή.  Έτσι, η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος μίλησε για την ανεξερεύνητη Σοφία, «η οποία δημιούργησε όλα όσα έχουν δημιουργηθεί»,- την άκτιστη, άναρχη Σοφία, τη Σοφία χωρίς αρχή, δηλαδή του Χριστού, διότι ο Χριστός είναι η δύναμη του Θεού και η Σοφία του Θεού και Θεός αληθινός, μία εκ των τριών Υποστάσεων της Αγίας Τριάδας (Προς Κορινθίους Α΄ 1,24).

 «Από τους πιο αρχαίους χρόνους και μετά, πολλές Ορθόδοξες χώρες έχουν αφιερώσει εκκλησίες στον Κύριο Ιησού Χριστό ως την Σοφία του Θεού». Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει, επίσης, ότι οι λέξεις «Σοφία του Θεού» αναφέρονται στην θεία Υπόσταση του Κυρίου.

Ο πρωτοπρεσβύτερος Μιχαήλ Pomazansky σημειώνει το γεγονός ότι γενικά στους αρχαίους χριστιανικούς ναούς δεν δινόταν συχνά τα ονόματα των χριστιανικών εννοιών. Έτσι, στη Χαλκηδόνα υπήρχε ο ναός της Αγίας Ειρήνης -«Όχι της μάρτυρος του Κυρίου, αλλά της Ειρήνης, της ειρήνης του Χριστού». «Στην Κωνσταντινούπολη ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος είχε προφέρει τα διάσημα λόγια σχετικά με την Αγία Τριάδα στο ναό της Αναστασίας. Όχι της μάρτυρος Αναστασίας, αλλά της Ανάστασης, της Ανάστασης του Χριστού. Τέτοιος είναι επίσης ο ναός της Παρασκευής - όχι  της μάρτυρος Παρασκευής, αλλά της Παρασκευής, της ημέρας Παρασκευή, της ημέρας του πάθους του Σωτήρα μας και της καθόδου του στην κόλαση (πολύ συχνά απεικονίζεται σε αρχαίες εικόνες)».

«Ως εκ τούτου», λέει ο πρωτοπρεσβύτερος Μιχαήλ Pomazansky, «η σοφιολογική αναφορά στην Εκκλησιαστική παράδοση, στη διατήρηση της ιδέας της Σοφίας στην Ανατολή η οποία εκφράζεται στα κτίριο των ναών της Αγίας Σοφίας και στην εικονογραφία πάσχει από το γεγονός ότι είναι εξαιρετικά τραβηγμένη. Στην διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας ο Ιησούς Χριστός είναι η Σοφία του Θεού και αυτό το όνομα της Θείας Υπόστασης του Κυρίου θεωρήθηκε «ως μια σαφή και αδιαμφισβήτητη αλήθεια από το σύνολο της καθολικής Εκκλησίας». Ωστόσο, η ψευδο-σοφία αυτού του κόσμου επέλεξε να δει μια ιδιαίτερη, προσωπική πνευματική ύπαρξη στον όρο "Σοφία" της Παλαιάς Διαθήκης.

Τα γραπτά του Vladimir Soloviev (1853-1900) έχουν με πολλούς τρόπους συμβάλλει στην διάδοση της  Σοφιανής μυθολογίας στη Ρωσία. Αυτός ο λαμπρός στοχαστής άσκησε τεράστια επιρροή επάνω στη ρωσική θρησκευτική φιλοσοφία και θεολογική σκέψη. Οι επιπτώσεις του είναι μεγάλες, ακόμη και σήμερα. Η έννοια της Σοφίας καταλαμβάνει μια εξαιρετική θέση στα γραπτά του Soloviev, όπου υποβάλλεται σε όλων των ειδών τις μεταμορφώσεις. Την συνδέει με τον Χριστό, με την «ψυχή του κόσμου» (Παγκόσμια Ψυχή), με την «ιδανική και την αιώνια παγκόσμια ανθρωπότητα», με την Μητέρα του Θεού, με το «Φύλακα Άγγελο του Κόσμου». Η Σοφία του Soloviev απέκτησε επίσης μια εντελώς διαφορετική, πνευματικά αμφισβητήσιμη, άποψη— αυτήν της Αιώνιας Θηλυκότητας (Die ewige Weiblichkeit), η οποία προέκυψε στην βάση του Ρομαντισμού, της ραβινικής Καββάλα και θυελλωδών γνωστικών φαντασιών.

Αυτή η θηλυκή όψη της Σοφίας είχε μια ιδιαίτερη προσωπική σημασία για τον Soloviev.  Ήταν ένα είδος μυστικής εμπειρίας της αγάπης η οποία τον συνόδευσε όλη του τη ζωή. Η Σοφία ενέπνευσε όχι μόνο την ποίηση του, αλλά ολόκληρη τη φιλοσοφική δημιουργικότητά του. Για τον Soloviev ο φιλόσοφος δεν ήταν τόσο πολύ ένας θεωρητικός, όσο ένα μυστικιστικό-πραγματικό φαινόμενο (δεν έχει σημασία όσο παράδοξο κι αν ακούγεται). Ο Soloviev (όπως αργότερα και ο Bulgakov) είχε μια οπτική αντίληψη της Σοφίας και περιέγραψε τις μυστικές του συναντήσεις με την εικόνα της στα εσώτατα λυρικά ποιήματά του, τα οποία στη συνέχεια ενέπνευσαν ολόκληρη την γενιά των ρώσων συμβολιστών. Εμείς δεν θα μιλούσαμε για αυτήν την προφανή πνευματική πλάνη και το πονηρό "ειδύλλιο" του Soloviev με τη "Σοφία" αν αυτό δεν είχε συνεχιστεί στη διδασκαλία των δύο διάσημων θεολογικών στοχαστών του 20^ου αιώνα· των ιερέων Pavel Florensky και του Σεργκέι Μπουλγκάκοφ που σήμερα έχουν πολλούς οπαδούς στη Ρωσία και σε πολλές άλλες χώρες.

Αυτοί οι άμεσοι μαθητές και οπαδοί του Vladimir Soloviev έχουν απορροφήσει όχι μόνο την γνωστική-πανθεϊστική αμφισημία (ΣτΜ: Η πλάνη της αμφισημίας οφείλεται στο γεγονός ότι η χρήση μίας λέξης μπορεί να πάρει περισσότερες από μία έννοιες. Σε θεολογικό επίπεδο η αμφισημία ποτέ δεν αποτέλεσε σύμβουλο των Πατέρων, τουναντίον οι Πατέρες προσπάθησαν να στεγανοποιήσουν, στο επίπεδο της γλωσσικής κατανόησης και εφόσον το γλωσσικό εργαλείο το επιτρέπει, τις καίριες λέξεις στη διατύπωση των όρων της πίστεως) του δασκάλου τους, αλλά όλη την «θολότητα της ερωτικής ψευδαίσθησης» του (π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ), επίσης. Στην διανοητικό τους προβληματισμό σχετικά με το Αιώνια Θηλυκό, την "Σοφία", ο Florensky και ο Μπουλγκάκοφ έχουν αφήσει τον Soloviev πολύ πίσω, δημιουργώντας ακόμη πιο βλάσφημες εικόνες της. Εάν, σύμφωνα με το π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ, ο δάσκαλός τους προσπάθησε να δημιουργήσει μία «εκκλησιαστική σύνθεση από μια εξωεκκλησιατική εμπειρία», αυτοί οι δύο κήρυκες της Σοφιανισμού ενδύθηκαν με την ιερατική τάξη. Ο Αρχιεπισκόπος Σεραφείμ Sobolev (ΣτΜ: Άγιος της Ορθοδόξου Εκκλησίας· εκοιμήθη το 1950) μιλά για το Σοφιανικό δόγμα των Florensky και Μπουλγκάκοφ ως «αληθινά αιρετική διδασκαλία με Γνωστική και παγανιστική θεώρηση του κόσμου», που οδηγεί σε «δογματικό χάος¹⁴⁶». Όσον αφορά τη θεολογία του π. Σέργιου Μπουλγκάκοφ, ο Αρχιεπίσκοπος γράφει ότι «δεν είναι μόνο μια ανώμαλη ανάπτυξη της θεολογικής σκέψης, αλλά και η πιο σοβαρή αμαρτία. Σύμφωνα με τους Πατέρες, η σοβαρότερη αμαρτία είναι η αμαρτία κατά της Ορθόδοξης πίστης, διότι δεν έχει τις ρίζες της σε συγγνωστή αδυναμία της ανθρώπινης φύσης, αλλά είναι αμαρτία της πνευματικής φύσης μας, στερώντας μας την χάρη του Αγίου Πνεύματος¹⁴⁷». Όντας μια αίρεση, η διδασκαλία του Σοφιανισμού, λέει ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, «μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας στη γη, αν δεν διαψευσθεί αποφασιστικά και καταδικαστεί από τις υψηλότερες αρχές της Εκκλησίας¹⁴⁸. Τον τελευταίο καιρό στη Ρωσία οι Σοφιανικές ιδέες του π. Pavel Florensky και του π. Σεργκέι Μπουλγκάκοφ όλο και περισσότερο διαδίδονται. Για πολλούς το ζήτημα της Σοφίας παραμένει ακόμα όχι αρκετά σαφές. Για το λόγο αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό να γνωρίζουμε ότι ο Σοφιανισμός δύο φορές καταδικάστηκε από συνοδική απόφαση, όπως αποδεικνύεται από δύο έγγραφα:

1) Ένα διάταγμα του Πατριαρχείου Μόσχας με ημερομηνία 24 του Αυγούστου 1935, Νo.93.

Στο έγγραφο αυτό λέγονται τα ακόλουθα: «Με την απόφασή μας της 24^ης  Αυγούστου, το 1935, Νo.93 καθορίστηκε ότι:

i) Η διδασκαλία του καθηγητή και ιερέως Σεργκέι Μπουλγκάκοφ— η οποία, με την ιδιόμορφη και αυθαίρετη (sic: Sophianus) ερμηνεία της, συχνά διαστρεβλώνει τα δόγματα της Ορθοδόξου πίστεως, η οποία σε ορισμένα σημεία της επαναλαμβάνει άμεσα ψεύτικες διδασκαλίες που έχουν ήδη καταδικαστεί από συνοδική απόφαση της Εκκλησίας, και οι πιθανές εκπτώσεις που προκύπτουν από τις οποίες θα μπορούσε ακόμη και να αποδειχθεί επικίνδυνη για την πνευματική ζωή— αυτή η διδασκαλία αναγνωρίζεται ως ξένη προς την Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, και όλοι πιστοί υπηρέτες και τα παιδιά της οφείλουν  να αποφεύγουν την αποδοχή αυτής της διδασκαλίας.

ii) Οι Ορθόδοξοι Αιδεσιμότατοι αρχιερείς, κληρικοί και λαϊκοί που έχουν αδιάκριτα αγκαλιάσει τη διδασκαλία του π. Σεργκέι Μπουλγκάκοφ και οι οποίοι την έχουν προάγει στο κήρυγμα και τα έργα τους, είτε γραπτά ή τυπωμένα, καλούνται να διορθώσουν τα σφάλματα που διαπράχθηκαν και να είναι σταθερά πιστοί για να "ηχήσει η διδασκαλία. "

2) Η απόφαση του Συμβουλίου της Ιεραρχίας της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Διασποράς της 17/30 Οκτ 1935, σχετικά με τη νέα διδασκαλία του πρωθιερέα Σεργκέι Μπουλγκάκοφ για τη Σοφία, τη Σοφία του Θεού.

Τα τρία πρώτα σημεία της παρούσας απόφασης αναφέρουν:

i) Να αναγνωρίσουν τη διδασκαλία του πρωθιερέα Σεργκέι Μπουλγκάκοφ για την Σοφία, την Σοφία του Θεού ως αιρετική.

ii) Να ενημερώσουν τον Μητροπολίτη Yevlogy γι΄ αυτή την απόφαση του συμβουλίου και να του ζητήσουν να νουθετήσει τον πρωθιερέα Μπουλγκάκοφ με την πρόθεση της προτροπής να αποκηρύξει δημοσίως την αιρετική διδασκαλία του σχετικά με την Σοφία και να υποβάλει έκθεση, σχετικά με τις συνέπειες αυτής της νουθεσίας, προς την Σύνοδο των Επισκόπων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Διασποράς.

iii) Σε περίπτωση που ο πρωθιερέας Μπουλγκάκοφ δεν μετανοήσει, η παρούσα απόφαση του Συμβουλίου, η οποία καταδικάζει την αίρεση του Σοφιανισμού (sic: Sophianism) πρέπει να γίνει γνωστή σε όλες τις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες».

Ανάμεσα στα έργα που αντικρούουν την αίρεση του Σοφιανισμού πρέπει πριν απ' όλα να αναφέρω τα έργα του Αγίου Ιωάννη¹⁴⁹ (Μαξίμοβιτς) και το βιβλίο του Αρχιεπίσκοπου Σεραφείμ Sobolev "Μια νέα διδασκαλία σχετικά με τη Σοφία, τη Σοφία του Θεού", Σόφια, 1935. Αν κάποιος κάνει μια ανάλυση του βιβλίου του π. Pavel Florensky με τον επιτηδευμένο τίτλο "Ο πυλώνας και μια επιβεβαίωση της αλήθειας» και των άλλων έργων του, τότε ένας Ορθόδοξος αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με μια εικόνα αυτού του σπουδαίου ιερέα, με μια ταραγμένη ψυχή, που ρίχτηκε από μόνος του στη θάλασσα της θεολογίας χωρίς πυξίδα και που πλέει προς ένα στόχο που δεν είναι γνωστός σε όλους, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού του ". (Metropolitan Vitaly).

Το Πατριαρχείο Μόσχας έχει εκλαΐκευση την ψευδή διδασκαλία του ιερέα Pavel Florensky και του πρωθιερέα Σεργκέι Μπουλγκάκοφ εδώ και αρκετό καιρό. Πολλοί ιεράρχες του Πατριαρχείου της Μόσχας έχουν μιλήσει και γράψει γι' αυτούς· μεταξύ των οποίων είναι: ο νυν Πατριάρχης Αλέξιος ΙΙ (Ομιλία στην 8η Γενική Συνέλευση της KEC, JMP Νο. 1, 1980), ο Μητροπολίτης Ροστόφ και Novocherkassk Vladimir, ο πρώην πρύτανη της Μόσχας Θεολογικής Ακαδημίας της Μόσχας. Ο κατάλογος των ατόμων που ανήκουν στο Πατριαρχείο Μόσχας και γράφουν απολογητικά για τον Florensky και τον Μπουλγκάκοφ μπορεί να επεκταθεί με πάρα πολλά ονόματα κληρικών, καθηγητών και δασκάλων. Τα παραπάνω είναι σημαντική απόδειξη του ρόλου του MP (Πατριαρχείο Μόσχας) στην αιτία της διάδοσης των ιδεών των Σοφιανιστών στη Ρωσία. Επιπλέον, η Εφημερίδα της Πατριαρχείου Μόσχας (JMP) ήταν μέχρι πρόσφατα ουσιαστικά η μόνη πνευματική ανάγνωση που επιτρεπόταν από τις σοβιετικές αρχές για τα εκατομμύρια των Ορθοδόξων στη Ρωσία· αυτοί οι άνθρωποι ήταν, κατά κανόνα, όχι μόνο θεολογικά αγράμματοι, αλλά στερούνταν ακόμη της βασικής κατήχησης. Και για να κάνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα, οι σελίδες αυτού του περιοδικού έχουν παρουσιάσει  για πολλές δεκαετίες μια εικόνα του «βδελύγματος της ερημώσεως».  Το JMP κηρύττει, εκτός από τον Οικουμενισμό, όλα τα είδη των ψεύτικων διδασκαλιών και των απλών αιρέσεων στους κληρικούς του MP και σε πολλές αθώες ψυχές. Και, κατά πάσα πιθανότητα, στην  αίρεση του Σοφιανισμού αποδίδεται η μεγαλύτερη τιμή. Αυτή η αίρεση, υπό το πρόσχημα της λεπτής "θεολογικής δημιουργικότητας" είναι υποχρεωτική για τους μαθητές των Θεολογικών Ακαδημιών και των Σεμιναρίων, δηλαδή για τους μελλοντικούς ιερείς και θεολόγους· είναι αντικείμενο πολλών Μάστερ και Διδακτορικών διατριβών Υποψηφίων· προς το παρόν, κι αυτό χάρη στο παράδειγμα του Πατριαρχείου Μόσχας (MP), τα λαϊκά περιοδικά και οι εφημερίδες αναφέρουν τον Florensky και τον Μπουλγκάκοφ συχνά, συζητιούνται στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση για ώρες.

Η αίρεση του Σοφιανισμού έχει τόσο βαθιά διεισδύσει στα μυαλά πολλών κληρικών του Πατριαρχείου Μόσχας και του ποιμνίου τους, έχει δηλητηριάσει τη συνείδηση ​​τους, σε τέτοιο βαθμό που δεν είναι όλοι σε θέση να απελευθερώσουν τον εαυτό τους από αυτήν! Σοβαρές εργασίες που υποβάλλουν, αυτήν την πνευματικά επικίνδυνή ψεύτικη διδασκαλία σε αυστηρή κριτική, έχουν γραφτεί για το Σοφιανισμό. Πρέπει να τονιστεί ότι οι Σοφιανιστές συνήθως είτε στρεβλώνουν ή επίμονα αποσιωπούν τις κριτικές στον ιερέα Pavel Florensky και στον πρωθιερέα Σεργκέι Μπουλγκάκοφ¹⁵¹.

Το ενδιαφέρον μας όμως εστιάζεται στο γεγονός ότι οι δημιουργοί της αιρέσεως, ιερέας Pavel Florensky και πρωθιερέας Σεργκέι Μπουλγκάκοφ, εισήγαγαν μία τέταρτη, θηλυκή, υπόσταση στην Αγία Τριάδα με τη βοήθεια μιας πονηρά συλληφθείσας διδασκαλίας για τη Σοφία (ριζωμένη στην παγανιστική φιλοσοφία του Πλάτωνα, στην Καμπαλιστική διδασκαλία , καθώς και στο Γνωστικισμό που καταδικάστηκε από την Εκκλησία, ιδιαίτερα του Βαλεντινιανού γνωστικισμού και μια σειρά άλλων αργότερα Γνωστικών-θεοσοφιστών (sic: theosophers). Λίγα ακόμη βήματα και θα είμαστε κοντά σε μια «θεολογία των γυναικών» και στο οικουμενικό φεμινιστικό όνειρο της "θηλεοποίησης" του Θεού.  Έχουμε ήδη ακούσει τις φωνές που μιλούν για την "θεά- μητέρα"  δίπλα στο "Θεό Πατέρα" μέσα στον Χριστιανισμό. Έτσι, στην 6^η Συνέλευση του ΠΣΕ στο Βανκούβερ (1983), όπου το «ιερατείο» των γυναικών νομιμοποιήθηκε, πολλοί συμμετέχοντες «παρότρυναν τις γυναίκες να αντικαταστήσουν την ιδέα του Θεού Πατέρα από εκείνη της θεάς-μητέρας. Και το 1993 γυναίκες-οικουμενίστριες ανέφεραν την Σοφία ως θεά τους και την λάτρευσαν. Νέες "μεταφράσεις" της Αγίας Γραφής που περιέχουν θηλυκοποιημένες γραμματικές μορφές έχουν ήδη δημοσιευθεί. Τις τελευταίες δεκαετίες, η Αγία Γραφή έχει συχνά υποστεί παραμόρφωση από "νέες μεταφράσεις" στα αγγλικά και σε άλλες γλώσσες. Αλλά καμιά από αυτές τις "μεταφράσεις" δεν εισήγαγε τόσες βλασφημίες, όσες εκείνη που δημοσιεύτηκε από το ΠΣΕ το 1983 και με τίτλο "Inclusive Language Lectionary" («Περιεκτικό Γλωσσικό Βιβλίο Αναγνωσμάτων»). Για να ευχαριστήσουν οι φεμινίστριες το ΠΣΕ αποφάσισαν να "απαλλάξουν" τον Λόγο του Θεού από τον γενετικό του προσδιορισμό (sic: sexism), αφαιρώντας από την Αγία Γραφή όλα τα εδάφια όπου η «προτίμηση» δίνεται στους άνδρες και το αρσενικό φύλο. Στη νέα «μετάφραση», βλάσφημες αλλαγές έχουν εισαχθεί ακόμη και σε τέτοιες απαραβίαστες φράσεις όπως «ο Θεός Πατέρας» (God the Father), η οποία διατυπώνεται ως εξής: «Ο Θεός Πατέρας/Μητέρα» (God Father/Mother)(ΣτΜ: αυτά παθαίνει όποιος βλέπει σαν Θεό την υπόσταση του Πατρός και τις άλλες δύο υποστάσεις ως έχουσες περιφερειακή βαρύτητα λόγω της αιτιότητας)· ο «Υιός του Ανθρώπου» (Son of Man) αντικαθίσταται από το «Ανθρώπινο Παιδί» (Human Child)· η «Βασιλεία του Θεού» (Kingdom of God) αντικαθίστανται από τις λέξεις «η Σφαίρα του Θεού» (the Sphere of God)· ο «Κύριος» (Lord), γένους αρσενικού, περικόπτεται από την Αγία Γραφή για να αντικατασταθεί από τη λέξη «Sovereign One» (Μοναδικός Μονάρχης) που είναι ουδετέρου γένους (ΣτΜ: εδώ, θεωρώ ότι μεγαλύτερη σημασία έχει το γεγονός ότι η λέξη είναι φορτισμένη με την υπόσταση του Κυρίου. Όλοι οι χριστιανοί αγαπούμε τον Χριστό, τον Κύριό μας, αυτόν που μας έχει κυριεύσει και όχι τον μονάρχη που ασκεί εξουσία. Υποσυνείδητα μας υποβάλλουν στην αποδοχή της άσκησης εξουσίας από τον Δυνατό, εν αντιθέσει με τον Κύριό μας που είναι δεκτικός της εξουσίας μας με την άκρα ταπείνωση του. Διότι ενανθρώπισε και υπέστη τα ανθρώπινα. Επίσης αναφέρεται σε Μονάρχη και έτσι η Μοναρχία του Πατρός ενισχύεται έτι με τις γλωσσολογικές αντικαταστάσεις. Ουσιαστικά θα πάμε σε μια έκδοση η οποία, εν καιρώ, θα υμνεί ξεκάθαρα τον υιό της απώλειας· αυτός δε και ο λόγος που κατά τον Άγιο Γαβριήλ τον Γεωργιανό, οι ναοί θα είναι γεμάτοι, αλλά όχι με τους μαθητές του Κυρίου). Αντί του «ο Κύριος ο Θεός» (the Lord God) η νέα "μετάφραση" προφέρει «ο Θεός ο Μονάρχης» (God the Sovereign). Στο βιβλίο της Γένεσης, το οποίο αναφέρεται στην δημιουργία του ανθρώπου, η λέξη "άνθρωπος" (man) αντικαθίσταται από τη λέξη "ανθρωπιά" (humanity). Στην αναφορά των Πατριαρχών προστίθενται τα ονόματα των γυναικών: «Αβραάμ ο πατέρας μας /και Σάρα και Αγάρ οι μητέρες μας". Στην Καινή Διαθήκη, όπου οι Ευαγγελιστές μιλούν για τα θαύματα του Σωτήρα μας, οι οικουμενιστές μεταφραστές λένε ότι ο Χριστός θεράπευσε ένα "πρόσωπο". Η Αρχιερατική προσευχή του Σωτήρος στον Μυστικό Δείπνο, από το Ευαγγέλιο του Άγιου Ιωάννη του Θεολόγου, ακούγεται ιδιαίτερα βλάσφημη σε αυτήν τη μετάφραση. Για την σύνταξη της δικής του Βίβλου, στο ΠΣΕ είχε συσταθεί μια επιτροπή με επικεφαλής τον Λουθηρανό, Victor Roland Gold. Αποτελούνταν από τρεις άνδρες και έξι γυναίκες, μία εκ των οποίων ήταν ρωμαιοκαθολική καλόγρια. Κατά τη διαδικασία της εργασίας, ένα από τα μέλη της επιτροπής έφυγε γιατί πίστευε ότι «το έργο αυτό προχώρησε πέρα από τα όρια που επιτρέπονται από τη συνείδησή του». Από τις μεγαλύτερες δυσκολίες για την Επιτροπή ήταν τα λόγια «Ο Θεός Πατέρας» (God the Father). Οι φεμινίστριες απαίτησαν τη χρήση του "Θεού / Dess", αλλά αυτό απορρίφτηκε ως μη αποδεκτό· μια προτεινόμενη αντικατάσταση ήταν η λέξη "γονείς" (parents), η οποία φάνηκε επίσης πολύ απρόσωπη γι' αυτές τις καινοτόμους· ως εκ τούτου, ήρθαν με έναν επαίσχυντο όρο «Θεός Πατέρας / Μητέρα μας» (God our Father/Mother).

Οι επικριτές αυτής της εξωφρενικής εργασίας, που δημοσιεύεται με τον τίτλο "Αποσπάσματα από την Αγία Γραφή", είναι απολύτως σωστοί, όταν σχολιάζουν ότι υπονομεύει τα ίδια τα θεμέλια του Χριστιανισμού καταστρέφοντας ολοκληρωτικά το δόγμα της Αγίας Τριάδος. Αυτή η εσκεμμένη παραποίηση της Αγίας Γραφής προκάλεσε θύελλα διαμαρτυριών ακόμη και από περιοδικά και εφημερίδες τα οποία είναι μακριά από τη θρησκεία, όπως το New York Times, το Newsweek, το Time, το Human Events, κ.λπ. Παρ΄όλες τις διαμαρτυρίες και μαζικές επικρίσεις, το ΠΣΕ ανακοίνωσε ότι υποστηρίζει πλήρως το νέο κείμενο της «μετάφρασης» ορισμένων τμημάτων της Αγίας Γραφής. Ως εκ τούτου, δεν ήταν έκπληξη το γεγονός ότι οι εκπρόσωποι της «θεολογίας των γυναικών» στη τελευταία έβδομη Συνέλευση στην Καμπέρα επέτρεψαν στον εαυτό τους να μιλούν για τη Μητέρα του Θεού με οικείους όρους, ή να θέσουν μια ερώτηση παρόμοια με εκείνη του Δρ Margo Kessman από τη Γερμανία, «είναι η Εύα, η οποία προσπάθησε για τη γνώση, τόσο αμαρτωλή παρόλα αυτά;».

Είναι αξιοσημείωτο ότι οι «θεολόγοι» Θεολογικού Ινστιτούτου στο Παρίσι κρίνουν κατά τον ίδιο τρόπο. Έτσι, ένας από τους δασκάλους του ινστιτούτου, o Νικολάι Osorgin, στον προβληματισμό του σχετικά με την Μητέρα του Θεού, ισχυρίζεται: «Αν φτάνουμε στην έννοια της ενότητας όλων των γυναικών στην εικόνα της Μητέρας του Θεού, με την τάξη του αιώνιου παρόντος το οποίο αγκαλιάζει ό, τι ήταν και δεν ήταν, τότε όλες οι γυναίκες (!) έχουν την ευκαιρία (!) να γίνουν Μητέρα του Θεού».