Και τώρα, ποιο καθήκον θα έχει ο διάδοχος του Μπεργκόλιο στο τιμόνι της Εκκλησίας; Θα πρέπει να ακολουθήσει τη δική του πορεία ή αυτήν των προκατόχων του, Ράτσινγκερ και Βοϊτίλα. Θα πρέπει να συνεχίσει στη γραμμή του ανοίγματος στο παρόν ή θα πρέπει να επιχειρήσει να επανασυνδέσει το νήμα της Παράδοσης με το μέλλον; Αυτή τη φορά υπάρχει μια πρωτοφανής κατάσταση: 110 καρδινάλιοι από τους 138 που έχουν δικαίωμα ψήφου στο Κονκλάβιο διορίστηκαν από τον Μπεργκόλιο, επομένως το πρώτο πράγμα που πρέπει να περιμένουμε είναι ότι θα αναδειχθεί ένας Φραγκίσκος Β', από κάθε άποψη. Και όχι μόνο αυτό: είναι αναμενόμενο ότι θα εκφράσουν το χρέος ευγνωμοσύνης τους ανοίγοντας τον δρόμο για την αγιοποίηση του Μπεργκόλιο. Αλλά η εκλογή του Πάπα, σύμφωνα με την Παράδοση, προτείνεται από το Άγιο Πνεύμα και υπόκειται σε πολλές πρακτικές και στρατηγικές αξιολογήσεις. Επομένως δεν είναι δυνατόν να πούμε εκ των προτέρων ποιο θα είναι το αποτέλεσμα, ακόμη και αν είναι πιθανό ότι θα είναι σε συνέχεια με την παποσύνη του Μπεργκόλιο.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να συλλογιστούμε. Από ποια Εκκλησία έφυγε ο Πάπας Φραγκίσκος; Πρώτα απ 'όλα, μια βαθιά διχασμένη Εκκλησία, μεταξύ συντηρητικών και προοδευτικών, μεταξύ υποστηρικτών του χριστιανικού πολιτισμού και κοινωνικών καινοτόμων, μεταξύ εκείνων που λένε ότι πρέπει να επιστρέψουμε στην Παράδοση και εκείνων που λένε ότι πρέπει να επιστρέψουμε στον Χριστιανισμό των αρχών, φτωχών και φτωχότερων, χωρίς τελετουργίες, δόξα και λειτουργία, όλα με στόχο τον σημερινό κόσμο, ξεκινώντας από τους τελευταίους και τους αποκλεισμένους. [ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ. ΠΛΗΡΗΣ ΘΕΙΚΗΣ ΔΟΞΑΣ. ΑΝΑΛΑΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ ΔΙΑΔΟΧΕΣ ΚΑΙ ΘΡΟΝΟΥΣ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟΥΣ]. Αλλά το γεγονός από το οποίο πρέπει να ξεκινήσουμε είναι ότι ο Πάπας της ένταξης και της υποδοχής έχει προκαλέσει πολλούς αποκλεισμούς εντός της εκκλησίας και μεταξύ των ίδιων των πιστών, και πολλά ρήγματα, κάτι που δεν είχε συμβεί στους προκατόχους του.
Δεύτερον, έχει γίνει ένα ακόμη βήμα προς την ερήμωση και την άδειασμα των εκκλησιών: λιγότεροι πιστοί στις λειτουργίες, λιγότερα κλήματα, λιγότερη χριστιανική παρουσία παντού. Μια διαδικασία που συμβαδίζει με την εκκοσμίκευση και την αποχριστιανοποίηση της κοινωνίας μας και την οποία κανείς δεν είναι σε θέση να σταματήσει και να αντιστρέψει. Αλλά στα δώδεκα χρόνια της θητείας του Μπεργκόλιο, παρά το ανοιχτό του πνεύμα στην εποχή μας, ή ίσως εξαιτίας αυτής, έχει γίνει ακόμη πιο έντονο. Ο Μπεργκόλιο έχει κερδίσει τη συμπάθεια των μη πιστών. Αλλά προσωπικές συμπάθειες, οι οποίες δεν μεταφράστηκαν σε μεταστροφές στην πίστη και σε επαναπροσέγγιση με την Εκκλησία. Αυτές είναι οι συμπάθειες των κοσμικών και των άθεων που παραμένουν τέτοιες, έξω από κάθε θρησκευτικό κίνητρο.
Και τι θα γινόταν αν το μονοπάτι που έπρεπε να ακολουθήσει κανείς δεν ήταν να κυνηγήσει τον δικό του χρόνο και να τον ευχαριστήσει, αλλά να θυμηθεί το παράδειγμα, τη μαρτυρία, την παρουσία του μυστηρίου του Θεού, του ιερού, της αγιότητας και της πίστης; Τι θα γινόταν αν η εναρμόνιση με το παρόν για να γίνουμε πιο κοντά και πιο διαθέσιμοι δεν ήταν η θεραπεία, αλλά αντιθέτως μέρος της ίδιας ασθένειας από την οποία υποφέρουν ο Χριστιανισμός και η Καθολική Εκκλησία; Τι θα γινόταν αν η ποιμαντική αποστολή της Εκκλησίας δεν ήταν προσαρμοστική στο άψυχο πνεύμα της εποχής μας, αλλά ικανή να εμπνεύσει άνοιγμα στον ουρανό, στο θείο, στην Πρόνοια και στο χριστιανικό μήνυμα;
Αυτοί οι λόγοι μας οδηγούν στο να πούμε ότι ο μελλοντικός Παπισμός θα πρέπει να δοκιμάσει μια διαφορετική πορεία από αυτήν του Μπεργκόλιο. Θα πρέπει να ξεκινήσει ξανά από τον μηδενισμό της εποχής μας, από τη σιωπή του Θεού, από την ευρέως διαδεδομένη συσχέτιση μεταξύ απελπισίας και απόστασης από κάθε πίστη, μεταξύ κατάθλιψης και έλλειψης θρησκευτικού αισθήματος. Και θα πρέπει να βρει μια αποτελεσματική γλώσσα, μια γλώσσα όχι μόνο λέξεων αλλά και πράξεων, συμβόλων, στάσεων, παραδειγμάτων, για να αναζωπυρώσει στους ανθρώπους την περιέργεια για την πρόκληση του Θεού, τον πειρασμό να δοκιμάσουν αυτό το μονοπάτι, αποκαθιστώντας την εμπιστοσύνη και την ελπίδα στους ανθρώπους και στον κόσμο. Η πρώτη αποστολή της Εκκλησίας θα πρέπει να είναι η εξής: θρησκευτική αφύπνιση, η αναγέννηση της προσευχής, η αναμονή του Θεού, η αμφισβήτηση του ιερού. Και η υπεράσπιση του χριστιανικού πολιτισμού κινδυνεύει. Στη συνέχεια θα ακολουθήσουν οι άλλες αποστολές, ανθρωπιστικές και κοινωνικές, αλλά θα αποτελούν συνεκτικές συνέπειες της πρώτης και όχι αυτόνομες οδούς προς μια ανθρωπιστική φιλανθρωπία.
Χρειαζόμαστε έναν Πάπα που να είναι περισσότερο Άγιος Πατέρας παρά Αδελφός, που να αναλαμβάνει στους ώμους του το τεράστιο βάρος της ευθύνης να καθοδηγήσει το ταξίδι προς την πίστη, προς τον Θεό και όχι να τοποθετηθεί ως «ένας από εμάς», ανάμεσα στον λαό, στο πλευρό των τελευταίων και των αποκλεισμένων. Ας είναι ποιμένας και όχι από το ποίμνιο.
Δεν πρόκειται για αποκήρυξη του προηγούμενου ποντιφικάτου ή για έναρξη πολεμικής με τον Φραγκίσκο. Μάλλον, πρόκειται για επανέναρξη της ποιμαντικής και οικουμενικής κλίσης και για την υιοθέτηση ολόκληρου του Χριστιανισμού, ανοίγοντας ξανά γέφυρες με άλλες χριστιανικές εκκλησίες, ξεκινώντας από την πλησιέστερη, την ελληνοβυζαντινή, ορθόδοξη. Πρόκειται για την επούλωση του χάσματος μεταξύ συντηρητικών και καινοτόμων, μεταξύ παραδοσιακών και προοδευτικών, λέγοντας ότι υπάρχει χώρος για όλους στην Εκκλησία, είναι όλοι παιδιά του Θεού και ότι ο καθένας μπορεί να συμβάλει με την έντονη ευαισθησία του από τη μία πλευρά και όχι από την άλλη, στο θείο έργο.
Όσοι φροντίζουν τους φτωχούς και τους μετανάστες, το περιβάλλον και τους αποκλεισμένους έχουν έναν πολύτιμο ρόλο στην Εκκλησία. Αλλά και εκείνοι που θεωρούν πιο επείγον να ασχοληθούν με την αναζωπύρωση της πίστης στον Θεό, και τους τρόπους της τελετουργίας, του συμβόλου, της λειτουργίας, της συμμετοχής στις λειτουργίες και τη θρησκευτική ζωή, τη συνοχή μεταξύ πίστης και σκέψης, μεταξύ ζωής και προσευχής, είναι απαραίτητοι για την Εκκλησία και είναι καλοί για τους ίδιους και τους άλλους. Αυτός που αγαπά τους μακριά δέχεται τον Χριστό, αλλά αυτός που φροντίζει για τη μητέρα και τον πατέρα του, για τους ηλικιωμένους και τα παιδιά του, και εφαρμόζει την αδελφοσύνη ξεκινώντας από τους αδελφούς του, ζει στο σημάδι του Χριστού. Και ας μην ξεχνάμε ότι οι φτωχοί στους οποίους απευθύνθηκε ευαγγελικά ο Μπεργκόλιο αποτελούν μόνο το δέκα τοις εκατό του πληθυσμού στην Ιταλία και την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων των μεταναστών. Αν το ρήμα που έφερε ο Μπεργκόλιο στην εκκλησία ήταν η αλλαγή, είναι σωστό ότι ο διάδοχός του τώρα ν' αλλάξει σε σχέση με τον προκάτοχό του.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να συλλογιστούμε. Από ποια Εκκλησία έφυγε ο Πάπας Φραγκίσκος; Πρώτα απ 'όλα, μια βαθιά διχασμένη Εκκλησία, μεταξύ συντηρητικών και προοδευτικών, μεταξύ υποστηρικτών του χριστιανικού πολιτισμού και κοινωνικών καινοτόμων, μεταξύ εκείνων που λένε ότι πρέπει να επιστρέψουμε στην Παράδοση και εκείνων που λένε ότι πρέπει να επιστρέψουμε στον Χριστιανισμό των αρχών, φτωχών και φτωχότερων, χωρίς τελετουργίες, δόξα και λειτουργία, όλα με στόχο τον σημερινό κόσμο, ξεκινώντας από τους τελευταίους και τους αποκλεισμένους. [ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ. ΠΛΗΡΗΣ ΘΕΙΚΗΣ ΔΟΞΑΣ. ΑΝΑΛΑΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ ΔΙΑΔΟΧΕΣ ΚΑΙ ΘΡΟΝΟΥΣ ΣΙΔΕΡΕΝΙΟΥΣ]. Αλλά το γεγονός από το οποίο πρέπει να ξεκινήσουμε είναι ότι ο Πάπας της ένταξης και της υποδοχής έχει προκαλέσει πολλούς αποκλεισμούς εντός της εκκλησίας και μεταξύ των ίδιων των πιστών, και πολλά ρήγματα, κάτι που δεν είχε συμβεί στους προκατόχους του.
Δεύτερον, έχει γίνει ένα ακόμη βήμα προς την ερήμωση και την άδειασμα των εκκλησιών: λιγότεροι πιστοί στις λειτουργίες, λιγότερα κλήματα, λιγότερη χριστιανική παρουσία παντού. Μια διαδικασία που συμβαδίζει με την εκκοσμίκευση και την αποχριστιανοποίηση της κοινωνίας μας και την οποία κανείς δεν είναι σε θέση να σταματήσει και να αντιστρέψει. Αλλά στα δώδεκα χρόνια της θητείας του Μπεργκόλιο, παρά το ανοιχτό του πνεύμα στην εποχή μας, ή ίσως εξαιτίας αυτής, έχει γίνει ακόμη πιο έντονο. Ο Μπεργκόλιο έχει κερδίσει τη συμπάθεια των μη πιστών. Αλλά προσωπικές συμπάθειες, οι οποίες δεν μεταφράστηκαν σε μεταστροφές στην πίστη και σε επαναπροσέγγιση με την Εκκλησία. Αυτές είναι οι συμπάθειες των κοσμικών και των άθεων που παραμένουν τέτοιες, έξω από κάθε θρησκευτικό κίνητρο.
Και τι θα γινόταν αν το μονοπάτι που έπρεπε να ακολουθήσει κανείς δεν ήταν να κυνηγήσει τον δικό του χρόνο και να τον ευχαριστήσει, αλλά να θυμηθεί το παράδειγμα, τη μαρτυρία, την παρουσία του μυστηρίου του Θεού, του ιερού, της αγιότητας και της πίστης; Τι θα γινόταν αν η εναρμόνιση με το παρόν για να γίνουμε πιο κοντά και πιο διαθέσιμοι δεν ήταν η θεραπεία, αλλά αντιθέτως μέρος της ίδιας ασθένειας από την οποία υποφέρουν ο Χριστιανισμός και η Καθολική Εκκλησία; Τι θα γινόταν αν η ποιμαντική αποστολή της Εκκλησίας δεν ήταν προσαρμοστική στο άψυχο πνεύμα της εποχής μας, αλλά ικανή να εμπνεύσει άνοιγμα στον ουρανό, στο θείο, στην Πρόνοια και στο χριστιανικό μήνυμα;
Αυτοί οι λόγοι μας οδηγούν στο να πούμε ότι ο μελλοντικός Παπισμός θα πρέπει να δοκιμάσει μια διαφορετική πορεία από αυτήν του Μπεργκόλιο. Θα πρέπει να ξεκινήσει ξανά από τον μηδενισμό της εποχής μας, από τη σιωπή του Θεού, από την ευρέως διαδεδομένη συσχέτιση μεταξύ απελπισίας και απόστασης από κάθε πίστη, μεταξύ κατάθλιψης και έλλειψης θρησκευτικού αισθήματος. Και θα πρέπει να βρει μια αποτελεσματική γλώσσα, μια γλώσσα όχι μόνο λέξεων αλλά και πράξεων, συμβόλων, στάσεων, παραδειγμάτων, για να αναζωπυρώσει στους ανθρώπους την περιέργεια για την πρόκληση του Θεού, τον πειρασμό να δοκιμάσουν αυτό το μονοπάτι, αποκαθιστώντας την εμπιστοσύνη και την ελπίδα στους ανθρώπους και στον κόσμο. Η πρώτη αποστολή της Εκκλησίας θα πρέπει να είναι η εξής: θρησκευτική αφύπνιση, η αναγέννηση της προσευχής, η αναμονή του Θεού, η αμφισβήτηση του ιερού. Και η υπεράσπιση του χριστιανικού πολιτισμού κινδυνεύει. Στη συνέχεια θα ακολουθήσουν οι άλλες αποστολές, ανθρωπιστικές και κοινωνικές, αλλά θα αποτελούν συνεκτικές συνέπειες της πρώτης και όχι αυτόνομες οδούς προς μια ανθρωπιστική φιλανθρωπία.
Χρειαζόμαστε έναν Πάπα που να είναι περισσότερο Άγιος Πατέρας παρά Αδελφός, που να αναλαμβάνει στους ώμους του το τεράστιο βάρος της ευθύνης να καθοδηγήσει το ταξίδι προς την πίστη, προς τον Θεό και όχι να τοποθετηθεί ως «ένας από εμάς», ανάμεσα στον λαό, στο πλευρό των τελευταίων και των αποκλεισμένων. Ας είναι ποιμένας και όχι από το ποίμνιο.
Δεν πρόκειται για αποκήρυξη του προηγούμενου ποντιφικάτου ή για έναρξη πολεμικής με τον Φραγκίσκο. Μάλλον, πρόκειται για επανέναρξη της ποιμαντικής και οικουμενικής κλίσης και για την υιοθέτηση ολόκληρου του Χριστιανισμού, ανοίγοντας ξανά γέφυρες με άλλες χριστιανικές εκκλησίες, ξεκινώντας από την πλησιέστερη, την ελληνοβυζαντινή, ορθόδοξη. Πρόκειται για την επούλωση του χάσματος μεταξύ συντηρητικών και καινοτόμων, μεταξύ παραδοσιακών και προοδευτικών, λέγοντας ότι υπάρχει χώρος για όλους στην Εκκλησία, είναι όλοι παιδιά του Θεού και ότι ο καθένας μπορεί να συμβάλει με την έντονη ευαισθησία του από τη μία πλευρά και όχι από την άλλη, στο θείο έργο.
Όσοι φροντίζουν τους φτωχούς και τους μετανάστες, το περιβάλλον και τους αποκλεισμένους έχουν έναν πολύτιμο ρόλο στην Εκκλησία. Αλλά και εκείνοι που θεωρούν πιο επείγον να ασχοληθούν με την αναζωπύρωση της πίστης στον Θεό, και τους τρόπους της τελετουργίας, του συμβόλου, της λειτουργίας, της συμμετοχής στις λειτουργίες και τη θρησκευτική ζωή, τη συνοχή μεταξύ πίστης και σκέψης, μεταξύ ζωής και προσευχής, είναι απαραίτητοι για την Εκκλησία και είναι καλοί για τους ίδιους και τους άλλους. Αυτός που αγαπά τους μακριά δέχεται τον Χριστό, αλλά αυτός που φροντίζει για τη μητέρα και τον πατέρα του, για τους ηλικιωμένους και τα παιδιά του, και εφαρμόζει την αδελφοσύνη ξεκινώντας από τους αδελφούς του, ζει στο σημάδι του Χριστού. Και ας μην ξεχνάμε ότι οι φτωχοί στους οποίους απευθύνθηκε ευαγγελικά ο Μπεργκόλιο αποτελούν μόνο το δέκα τοις εκατό του πληθυσμού στην Ιταλία και την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων των μεταναστών. Αν το ρήμα που έφερε ο Μπεργκόλιο στην εκκλησία ήταν η αλλαγή, είναι σωστό ότι ο διάδοχός του τώρα ν' αλλάξει σε σχέση με τον προκάτοχό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου