ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Γράφει ο  Ελευθέριος  Αναστασιάδης

Υποτίθεται, ότι ένα κόμμα θα έπρεπε να εκφράζει μία ιδεολογία, ένα όνειρο που θέλει να πραγματώσει, μία άποψη του κόσμου που θέλει να εδραιώσει. Αυτό  τουλάχιστον προσπαθούν  να πείσουν τους ψηφοφόρους τους  τα πολιτικά  κόμματα. 

Η περίπτωση του κόμματος  της  ΝΔ είναι πολύ διαφορετική από εκείνη των υπολοίπων κόμματων, τα οποία σχεδόν όλα έχουν το καθένα την δική  του  ιδεολογία  και  κοσμοθεωρία. Πράγματι,  αυτό το  κόμμα  δεν περιέχει  καμία  ιδεολογία, κανένα όνειρο, καμία  άποψη  για  τον κόσμο. Ο μόνος στόχος του είναι η ΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ ΤΟΥ ΥΠΑΡΧΟΝΤΟΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, δηλαδή, οτιδήποτε υπάρχει, και είναι καθιερωμένο από  τις  δυνάμεις  εκείνες  που έχουν τον έλεγχο των καταστάσεων. Οτιδήποτε υπάρχει, όπως και εάν  υπάρχει. Η ΝΔ δεν είναι πολιτικό κόμμα, είναι ένα κλαμπ που βγάζει  διαχειριστές του status quo. Στην ερώτηση λοιπόν, «ποια είναι η ουσία της ΝΔ;», η απάντηση είναι: «Το τίποτα». Στην ερώτηση, «ποιος είναι ο στόχος της ΝΔ», η απάντηση είναι: «Το εξουσιάζειν». Επειδή λοιπόν η ουσία της ΝΔ είναι το τίποτα, αυτό την  κάνει να διακατέχεται από δύο στοιχεία:

Α) Το μίσος προς οποιονδήποτε ΕΙΝΑΙ κάτι. Έτσι, μισεί τον κομμουνιστή, μισεί τον πραγματικό δεξιό, μισεί  τον αναρχικό, μισεί τον Χριστιανό, κλπ. Τους μισεί όχι γι’ αυτό που είναι, αλλά μόνον για το γεγονός ότι  ΕΙΝΑΙ.

Β) Την μεταμφίεση: Όπως όλα τα ουδέτερα και άδεια πράγματα, η ΝΔ έχει την ικανότητα να καμουφλάρεται και να φορά ότι ένδυμα την συμφέρει: άλλοτε φορά την ενδυμασία της θεοσέβειας και της πίστης στην εκκλησιαστική μας παράδοση, άλλοτε παριστάνει τον ακοίμητο φύλακα των εθνικών ιδεωδών, την ζεστή φωλιά για όλους τους πατριώτες, άλλοτε είναι φιλελεύθερη, άλλοτε είναι συντηρητική και πάει λέγοντας.

Επειδή, όπως όλοι οι φυσιογνωμιστές γνωρίζουν, ο εσωτερικός κόσμος αντανακλάται στα χαρακτηριστικά του προσώπου μας, αυτό το τίποτα, αυτό το pΗ 7(σαν το σαπούνι που δεν ερεθίζει τις επιδερμίδες), αυτό το άδειο, φαίνεται και στα πρόσωπα των στελεχών της: τον αναρχικό τον αναγνωρίζεις, τον κομμουνιστή τον αναγνωρίζεις, τον αριστοκράτη τον αναγνωρίζεις, τον πραγματικό δεξιό τον αναγνωρίζεις• γιατί όλων αυτών τα πρόσωπα δεν είναι ουδέτερα, έχουν…''κάτι'', εκείνο το ''κάτι'' που σου μαρτυρεί τι ΕΙΝΑΙ ο άλλος.

Αντίθετα, ο ΝΔκράτης μοιάζει με τις τυποποιημένες κούκλες που τα μεγάλα μαγαζιά βάζουν στις βιτρίνες, ντυμένες με ένα μπλε σακάκι και ένα γαλάζιο πουκάμισο. Θα έχετε προσέξει ότι το πρόσωπο που έχουν αυτές οι κούκλες «πάει με όλα» γιατί είναι ουδέτερο, ανέκφραστο, τυποποιημενο.

Συνοψίζοντας λοιπόν , θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ουσία της ΝΔ , είναι ένα μπλε  σακάκι με γαλάζιο πουκάμισο που το φοράει μια… κρεμάστρα.

Θεόδοτος

Νίκος Κ. είπε...

Βασικά η Νέα Δημοκρατία, όπως και όλα τα κόμματα εξουσίας, στις δημοκρατικές πάντα χώρες, υποφέρει από τον μηδενισμό του φιλελευθερισμού (Liberalism) γιατί οικονομικά φιλελεύθερη (Libertarian) δεν τη λες, λόγω των επιδρομών μέσω φόρων, μόνο για τους φόρους, προσπάθειες ουσιαστικές για ανάπτυξη (επενδύσεις, ξένα κεφάλαια κλπ) δεν κάνει.
Αυτό που είναι, δεν είναι ένα κόμμα χωρίς ουσία. Είναι από τα κόμματα που έχουν ως ουσία την έλλειψη ουσίας. Όταν ο Νίτσε έβαζε μαζί με άλλους μηδενιστές φιλοσόφους τη βάση του νιχιλισμού-μηδενισμού, που χαρακτήρισε την μοντέρνα σκέψη, αυτό ήθελε μυαλό. Τώρα όμως ο μηδενισμός προωθείται μέσω της πολιτικής ορθότητας και αποτελεί κύρια σύγχρονη ιδεολογία. Η βάσεις του είναι υπαρκτές, στη σημερινή κατάσταση, και επίσης οποιαδήποτε μη μηδενιστική θεώρηση της ζωής αντιμετωπίζεται με χαρακτηρισμούς όπως: φασιστική, ρατσιστική, μεσαιωνική, σκοταδιστική κλπ.
Οπότε δεν είναι δύσκολο να υποστηρίξει κάποια πιστεύω τα οποία του δίνουν το πιο εύκολο τρόπο, δημόσιας (ευχή του και η ουσιαστική) εξόντωσης-εκμηδένισης του ιδεολογικού του αντιπάλου. Στο κάτω κάτω οι περισσότεροι μηδενιστές που γνωρίζω γίνονται μηδενιστές μόνο και μόνο για είναι πολιτικά ορθοί. Με αυτό θεωρούνται έξυπνοι, προχωρημένοι, εύσπλαχνοι και πρώτα από όλα αλάθητοι και σωστοί. Τα άτομα που μου έρχονται στο μυαλό μες τα κόμπλεξ είναι και η εξυπνάδα τους λάμπει δια της ανυπαρξίας της.
Ο μηδενισμός, ο σύγχρονος (προτιμώ το αγγλοπρεπές νιχιλισμός γιατί νίχιλ σημαίνει "τίποτα" στα λατινικά, οπότε ομιλούμε για τιποτισμό, η λέξη παρεμπιπτόντως: παραχθείσα από σοβιετικούς καθηγητές φιλοσοφικής και την εγνώρισε η αγγλική από την ρώσικη, παθούσα και αυτή, γλώσσα) έχει θριαμβεύσει των εχθρών του, κανείς δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στην κριτική του, πράγμα που εδραιώνει την θέση, επίσης σημαντικός παράγοντας είναι το γεγονός ότι οι μηδενιστές συγκεκριμένο τρόπο ζωής δεν έχουν ούτε ακολουθούν με αποτέλεσμα να κάνουν ό,τι κάνουν χωρίς ενδιασμούς και τύψεις, ενώ οι περισσότεροι πιθανότατα δεν ξέρουν κατά πόσο μηδενιστές είναι.
Θέλω να καταλήξω ότι δεν χρειάζεται ο μηδενιστής μυαλό πλέον για να υπερασπιστεί την ιδεολογία καθώς και οι υποσχέσεις της προσωπικής ακολασίας είναι υπέρ-αρκετή για την προώθησή του, με λίγα λόγια το ότι η ΝΔ είναι μηδενιστική ως φιλελεύθερη δεν σημαίνει πως της είναι κάποιο σημαντικό επίτευγμα.
Εάν το σκεφτούμε λιγάκι, όχι πολύ, ολόκληρη η βάση της φιλελεύθερης ιδεολογίας είναι η μείωση των αξιών, έχουμε φτάσει μετά από πενήντα χρόνια περίπου, κυριαρχίας του φιλελευθερισμού στις δυτικές χώρες, σε εμάς λιγότερο, αλλά δυστυχώς μικρή πλέον η διαφορά, έχουν αποβληθεί τα αξιακά συστήματα από την πολιτική και τις ιδεολογίες. Η νέα δημοκρατία δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα, άμα το σκεφτούμε καθαρά και το ΠΑΣΟΚ από τα ίδια υπέφερε, και απλά ακολουθεί την ίδια τακτική.
Οι μόνοι με αξιακά συστήματα που απέμειναν εν Ελλάδι είναι δυστυχώς οι κομμουνιστές (ψυχοπαθείς, ναι αλλά κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει την προσήλωση των μελών τους στην κυριαρχία του προλεταριάτου, με αποτέλεσμα να κυριάρχησαν σε ορισμένους χώρους ιδεολογικά) πράγμα το οποίο αποδεικνύει περίτρανα την ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς αλλά προσοχή, όχι των σταλινιστών μόνο των αριστερών γενικότερα.
Αφότου αυτή η κυριαρχία εδραιώθηκε και ενδυνάμωσε, για άλλη μία κι ακόμη φορά, έχοντας εξουδετερώσει, πάλι, τους ιδεολογικούς της αντίπαλους (έστω και αν η τελευταία έκφραση ελληνικού εθνικισμού πιο πολύ lifestyle ήτανε αντίγραφο του ανάλογου ακροαριστερού χώρου) μένοντας μόνη, ενεργεί με το "έτσι θέλω, έτσι κάνω" που πάντα σχεδόν (η 17Ν το παράκανε και δεν μπόρεσε να κρυφτεί για πάντα) στην μεταπολιτευτική ιστορία τη χαρακτήριζε.

Το αποτέλεσμα είναι ένα: σε αυτή τη χώρα έχει απομείνει ένα απολίθωμα καταστροφικών αξιών (αυτών του προλεταριάτου που ο μόνο στόχος του: η επιβολή της δικτατορίας του.) που ευτυχώς λίγοι κολλημένοι έχουν απομείνει να πιστεύουν και να ενεργούν βάσει αυτού. Το υπόλοιπο όμως σκηνικό είναι ότι ό,τι άλλο έχει μείνει αξία του είναι η καταστροφή των αξιών μιας και αξία του είναι η ελευθερία. Συνδυάζοντας τώρα την ελευθερία με τον καπιταλισμό δημιουργείς το έκτρωμα του φιλελευθερισμού. Αυτό έχει εγκαθιδρυθεί στην μάζα των νεοελλήνων από τις πρώτες δεκαετίες της κυβέρνησης του πράσινου ήλιου όπου το ρουσφέτι έγινε όχι απλά η βάση αλλά ο κανόνας.
Ο πυρσός του μπλε ουρανού και της πορτοκαλής φλόγας αρνήθηκε να αλλάξει την κατάσταση και να αρχίσει να επιβάλει αξίες, εθνικές (σημειωτέον στο κράτος-έθνος το έθνος είναι η βασικότερη αξία της ύπαρξής του) και θρησκευτικές, αλλά συνέχισε να προωθεί πολιτικές "τσέπης" στερούμενες αξιών και συνέχισε το γδύσιμο της ελληνικής κοινωνίας από αυτές. Λίγοι έχουν, δυστυχώς, μείνει που δεν θυσιάζουν την αξιοπρέπεια των πιστεύω τους για την μέγιστη "ελευθερία" και την δημοκρατία. Όσοι έχουν το θάρρος αυτό, αυτοί μειώνονται ως μεσαιωνικοί, "ταλιμπάν", φασίστες, ρατσιστές και σκοταδιστές.
Έχουμε φτάσει σε αυτήν την εποχή που η έλλειψη αξιών για χάρη της ελευθερίας να έχει γίνει η βάση των κοινωνιών, δεν θέλω να μάθω άμα αποτελεί τον κανόνα, το σίγουρο είναι πως έτσι άμα συνεχιστεί η τωρινή κατάσταση δεν θα αργήσει να γίνει ο κανόνας. Για να γίνει πάντως η τσέπη και το ρουσφέτι ο κανόνας στην πολύπαθη τούτη χώρα χρειάστηκαν μόνο δέκα με είκοσι χρόνια.
Ο Μαρξισμός, ο αυτούσιος τον οποίο ο Τρότσκυ και ο Λένιν επίστευσαν αποτελεί τη βάσει και το πεπρωμένο του φιλελευθερισμού (liberalism) η διαφορά είναι ότι οι φιλελεύθεροι το προχώρησαν αργά αργά το θέμα ώστε οι άπατρις μονάδες, να συμπτυγχθούν στην τελική αφαίρεση της ταυτότητας τους, το οποίο σημαίνει ότι ακολουθείται το ανθρωπιστικό-ουμανιστικό-θρησκευτικό παράρτημα, στο οποίο ο άνθρωπος δεν είναι ελεύθερος να οριστεί από τον εαυτό του, δηλαδή των άνθρωπο, αλλά όχι τους ανθρώπους, τα συλλογικά πιστεύω, ένα κοινό χαρακτηριστικό της σύγχρονης λογοτεχνίας όταν ασχοληθεί με τα πνευματικά είναι η προώθηση της λεγομένης προσωπικής θρησκείας ή θεού(το θ δεν είναι κεφαλαίο γιατί Θεός είναι ένας και δεν είναι προσωπικός εφόσον κάποιος πιστεύει σε Αυτόν και όχι σε κάτι το οποίο ο ίδιος δημιουργεί και ράβει για να μπορέσει να "τελειοποιήσει-θεοποιήσει" τον ατελή εαυτό του) αφαιρώντας έτσι την οποιαδήποτε κοινωνική κατασκευή και αλληλεγγύη την οποία μόνο άνθρωποι που κατέχουν την οποιαδήποτε πίστη στο οτιδήποτε μπορούν να έχουν και να νοιώσουν.
Η νεωτερικότητα και η φιλελευθερία δεν άφησε ούτε τα όσια, ούτε τα ιερά ελεύθερα από την επιρροή του εγωισμού της: ο προσωπικός θεός που παίρνει όποια μορφή ο άνθρωπος θέλει και πολλές φορές δεν είναι καν θεϊκή αλλά πιο συχνά ιδεολογική.
(από εύστοχα σχόλια στην ανάρτηση,στο ιστολόγιο Θεόδοτος)