Αυτό που προέχει για τους Έλληνες, είναι να πάψουν να εισάγουν περισσότερα από όσα εξάγουν – να καταναλώνουν μόνο ελληνικά προϊόντα, καθώς επίσης να μην αγοράζουν κανένα προϊόν που παράγουν οι πλεονασματικές χώρες, όσο αυτές δεν εισάγουν ανάλογα ελληνικά προϊόντα. Εάν έχουν απόλυτη ανάγκη δε από εισαγωγές, ας προτιμήσουν τουλάχιστον τα προϊόντα κρατών που δεν έχουν την αλαζονεία των πέντε και που δεν εκμεταλλεύονται τους εταίρους τους – όπως την Ιταλία ή την Ισπανία. Το μοντέλο πάντως των Ολλανδών, των Δανών, των Σουηδών, των Αυστριακών και των Γερμανών λειτουργεί τότε μόνο, όταν οι άλλες χώρες δεν κάνουν το ίδιο – όταν εισάγουν δηλαδή λιγότερα από όσα εξάγουν. Όταν εξάγουν λιγότερα από όσα εισάγουν, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, τότε πλουτίζουν οι εμπορικοί εταίροι τους εις βάρος τους και αυξάνουν τα χρέη τους – ενώ μετατρέπονται σταδιακά στα γκαρσόνια της Ευρώπης. Είναι τόσο δύσκολο να το καταλάβει η ελληνική κυβέρνηση και οι Έλληνες; Τόσο ανόητος λαός είμαστε;
Άποψη
Η μακροοικονομική επιτυχία μίας χώρας είναι πολύ απλή, αρκεί να μη λειτουργούν η κυβέρνηση και οι Πολίτες της ανόητα – αφού αυτό που απαιτείται δεν είναι τίποτα άλλο, από ένα πλεονασματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, ακόμη καλύτερα από ένα θετικό εμπορικό ισοζύγιο. Για να επιτευχθεί δε κάτι τέτοιο, δεν χρειάζεται καν η επιθυμητή μεν, αλλά μη απαραίτητη ανταγωνιστικότητα της οικονομίας – επειδή το πλέον σημαντικό είναι να εισάγει ένα κράτος λιγότερες υπηρεσίες και προϊόντα, από όσα εξάγει.
Αυτό ακριβώς εφαρμόζουν οι βδέλλες της Ευρώπης – οι «τέσσερις λιτοδίαιτοι» (Frugal Four) όπως αποκαλούνται, η Ολλανδία, η Δανία, η Σουηδία και η Αυστρία. Οι χώρες που έχουν το θράσος να είναι αντίθετες με την πρόταση της Γαλλίας, όσον αφορά τη στήριξη των 500 δις € (ανάλυση), επιμένοντας να είναι δάνεια και όχι επιδοτήσεις – καθώς επίσης η Γερμανία. Ουσιαστικά βέβαια ζουν εις βάρος των εταίρων τους, αφού τα πλεονάσματα του ενός είναι ελλείμματα του άλλου – οπότε σωστά τις αποκαλούμε βδέλλες και όχι λιτοδίαιτες.
Χρόνια τώρα αναφερόμαστε στο θέμα, επειδή το εμπορικό έλλειμμα αποτελεί το νούμερο ένα πρόβλημα της Ελλάδας – λόγω του οποίου υπερχρεώθηκε, χρεοκόπησε από τη συνεχιζόμενη κακοδιαχείριση των κυβερνήσεων της και μετατράπηκε σε γερμανική αποικία χρέους. Πόσο μάλλον όταν είναι απλούστατο στην επίλυση του, αρκεί οι Έλληνες να αγοράζουν μόνο ελληνικά προϊόντα – μειώνοντας τις εισαγωγές και στηρίζοντας τις εγχώριες επενδύσεις.
Εν τούτοις, επιμένουν ανόητα να μην το κάνουν – εισάγοντας για παράδειγμα φράουλες από την Ολλανδία το καλοκαίρι, παρά το ότι διαθέτουν πολλά δικά τους φρούτα εποχής. Ένα φορτηγό φράουλες όμως, με την τιμή τους το καλοκαίρι να υπερβαίνει τα 20 € το κιλό, κοστίζει σχεδόν 370.000 € – όπου για να τις πληρώσουν θα πρέπει να εξάγουν δεκάδες φορτηγά καρπούζια! Πρόκειται για το άκρον άωτο της ανοησίας και του επαρχιωτισμού, αφού ασφαλώς δεν χρειάζεται να καταναλώνουν φράουλες το καλοκαίρι για να παριστάνουν ότι παριστάνουν – κάτι που ισχύει για πολλά άλλα προϊόντα.
Το εμπορικό πλεόνασμα είναι το άλφα και το ωμέγα, όσον αφορά επίσης την άνοδο του ΑΕΠ, από την οποία εξαρτώνται τα έσοδα του δημοσίου, το έλλειμμα και το δημόσιο χρέος – αφού είναι ο τέταρτος συντελεστής του (εξαγωγές -εισαγωγές), ο οποίος όταν είναι θετικός το αυξάνει, ενώ όταν είναι αρνητικός το μειώνει.
Είναι αλήθεια τόσο δύσκολο να το καταλάβουν οι Έλληνες και οι κυβερνήσεις τους, παύοντας να βγάζουν τα μάτια τους με τα ίδια τους τα χέρια; Δεν ντρέπονται να τους κοροϊδεύουν οι Ολλανδοί, παρά το ότι το ολλανδικό ιδιωτικό χρέος είναι στη στρατόσφαιρα; (ανάλυση). Δεν είναι άδικο να προσβάλει την Ελλάδα μία χώρα που είναι βασίλισσα της φοροδιαφυγής (πηγή), επειδή οι Έλληνες αγοράζουν ακόμη και αγροτικά προϊόντα από αυτήν; Γιατί η ελληνική κυβέρνηση αδυνατεί να καταλάβει ότι, πρέπει να στηρίξει τον πρωτογενή τομέα, πριν από όλα επιδοτώντας τη δημιουργία θερμοκηπίων (διχτυοκηπίων, ενυδρειοκαλλιεργειών κλπ);
Όσον αφορά την άλλη ελληνική ανοησία, το χαρακτηρισμό του τουρισμού ως βιομηχανία παρά το ότι είναι παροχή υπηρεσιών, τι νόημα έχει όταν εισάγεται πάνω από το 80% των προϊόντων που καταναλώνει ή επενδύει; Το ίδιο ισχύει και για τον πρωτογενή τομέα βέβαια, όπου για κάθε 1 € που παράγεται φεύγουν στο εξωτερικό τα 0,90 € (ανάλυση). Έτσι καταντήσαμε εκεί που καταντήσαμε, όπως περιγράφουμε ξανά παρακάτω:
“Το άκρον άωτο της ανοησίας στην Ελλάδα είναι η αναφορές στο ότι, ο τουρισμός είναι η βαριά μας βιομηχανία. Εκτός του ότι δεν είναι βιομηχανία, αλλά υπηρεσίες, με ανειδίκευτες και φθηνές θέσεις εργασίας, όπου ήδη καταλαμβάνονται από ακόμη πιο φθηνούς μετανάστες, όλοι όσοι το ισχυρίζονται δεν βλέπουν το εξής:το ότι οι Γερμανοί κλείνουν το τουριστικό πακέτο σε γερμανικές εταιρείες που απομυζούν τους ξενοδόχους, πως ταξιδεύουν με τα δικά τους αεροπλάνα, ότι προσγειώνονται στα δικά τους αεροδρόμια (FRAPORT), πως χρησιμοποιούν τις δικές τους τηλεπικοινωνίες (ΟΤΕ), ότι σύντομα θα πηγαίνουν στα δικά τους ξενοδοχεία, πως αγοράζουν από τα δικά τους καταστήματα δικά τους τρόφιμα (LIDL) – ενώ λίγο αργότερα θα έχουν το δικό τους ηλεκτρικό ρεύμα (ΔΕΗ).Τι θα μένει αλήθεια στην Ελλάδα από τους τουρίστες της; Ένας μισθός πείνας που θα καταναλώνεται σε εισαγωγές από άλλες χώρες στο μεγαλύτερο ποσοστό του ή σε προϊόντα επιχειρήσεων που θα ανήκουν σε ξένους. Πρόκειται λοιπόν αλήθεια για βαριά βιομηχανία;”
Περαιτέρω, οι τέσσερις βδέλλες της Ευρώπης έχουν τα παρακάτω πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών τους, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ τους (σε απόλυτο μέγεθος συνολικά 137 δις € ετήσια) – ενώ η πέμπτη, η Γερμανία, σταθερά μετά το 2012 πάνω από 7% του ΑΕΠ της ή σχεδόν 250 δις € ετήσια, αφού είναι μεγάλη οικονομία. Εν τούτοις, η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ιταλία είχαν μεγαλύτερα πρωτογενή πλεονάσματα στους προϋπολογισμούς τους του 2019 από τις τέσσερις βδέλλες – ενώ η Ισπανία από τη Σουηδία. Η διαφορά είναι πως οι βδέλλες δεν έχουν παλαιά δημόσια χρέη για να τις επιβαρύνουν με τους τόκους τους – όσον αφορά τους προϋπολογισμούς.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που προέχει για τους Έλληνες είναι να πάψουν να εισάγουν περισσότερα από όσα εξάγουν – καθώς επίσης να μην αγοράζουν κανένα προϊόν που παράγουν οι βδέλλες, όσο αυτές δεν εισάγουν ανάλογα ελληνικά προϊόντα. Εάν έχουν απόλυτη ανάγκη δε από εισαγωγές, ας προτιμήσουν τουλάχιστον τα προϊόντα κρατών που δεν έχουν την αλαζονεία των πέντε και που δεν εκμεταλλεύονται τους εταίρους τους – όπως την Ιταλία ή την Ισπανία.
Το μοντέλο πάντως των Ολλανδών, των Δανών, των Σουηδών, των Αυστριακών και των Γερμανών λειτουργεί τότε μόνο, όταν οι άλλες χώρες δεν κάνουν το ίδιο – όταν εισάγουν δηλαδή λιγότερα από όσα εξάγουν. Όταν εξάγουν λιγότερα από όσα εισάγουν, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, τότε πλουτίζουν οι εμπορικοί εταίροι τους εις βάρος τους και αυξάνουν τα χρέη τους – ενώ μετατρέπονται σταδιακά στα γκαρσόνια της Ευρώπης. Είναι τόσο δύσκολο να το καταλάβει η ελληνική κυβέρνηση και οι Έλληνες; Τόσο ανόητος λαός είμαστε;
Βασίλης Βιλιάρδος24 Μαΐου 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου