Ο ΦΡΑΝΚΕΝΣΤΑΪΝ ΤΟΥ ΝΤΕ ΤΟΡΟ ΚΑΙ Ο ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ ΤΟΥ ΜΠΕΣΟΝ: ΔΥΟ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΤΕΡΟΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ
.
Σπάνια έχω δει δύο ταινίες, που κυκλοφορούν ταυτόχρονα, να προκαλούν μια κοινή κριτική, όπως ο ΦΡΑΝΚΕΝΣΤΑΪΝ του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο και ο ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ του Λικ Μπεσόν.
Πρόκειται για δύο έργα που ασχολούνται με τα δύο μεγαλύτερα κλασικά έργα της γοτθικής λογοτεχνίας, και τα δύο το κάνουν με μια «αντιδραστική» αισθητική προσέγγιση, η οποία -τολμώ- θα μπορούσε να είναι ένας από τους λόγους της επιτυχίας τους (ο Ντελ Τόρο, στην πραγματικότητα, βρίσκεται στο νούμερο ένα στα charts streaming σε δεκάδες χώρες, ενώ ο Μπεσόν βρίσκεται εξίσου στο νούμερο ένα στο box office σε αρκετές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ιταλίας).
Και τα δύο έργα εφαρμόζουν μια μανιεριστική και μπαρόκ αισθητική που, βασιζόμενη στην ακριβή φωτογραφία και τον σχεδιασμό παραγωγής, καθιστά τα δύο έργα τεχνικά άψογα, τουλάχιστον οπτικά.
Η «αντιδραστική» ποιότητα που ανέφερα συνίσταται, εκτός από τον ρετρό μανιερισμό, και πάνω απ' όλα σε μια νεο-υστερο-ρομαντική και έντονα ετεροφυλόφιλη προσέγγιση.
Στον Φρανκενστάιν, υπάρχει μια ιστορία αγάπης που αποκλίνει από το κείμενο της Μαίρης Σέλεϊ, η οποία, δυστυχώς, ελάχιστα υπονοείται και επομένως βιάζεται (ενώ το κλασικά Φρανκενστάιν θέμα της σχέσης μεταξύ Δημιουργού και Πλάσματος, αντίθετα, αναπτύσσεται με εξαιρετική σεναριακή αριστεία).
Όσο για τον Δράκουλα, δημοσιεύτηκε χθες στο Iodonna.it ένα άρθρο από τη Σίλβια Λεβάντι, το οποίο είχε τον τίτλο του ερωτήματος: «Γιατί η ταινία Δράκουλα του Μπεσόν έχει τόση επιτυχία;» Η συγγραφέας σημειώνει, με έκπληξη, ότι η ταινία προσελκύει ιδιαίτερα τη Γενιά Ζ και συμπεραίνει ότι αυτό μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι ο Μπεσόν αφηγείται κάτι που δεν λέγεται πλέον σήμερα: την αγάπη ως έκφραση της απόλυτης, αιώνιας αγάπης, αγάπης που υπερνικά τον θάνατο
.
Ας το σκεφτούμε για μια στιγμή: έχουμε περάσει δύο δεκαετίες μετα-κανονιστικής προπαγάνδας εχθρικής προς το «ανδρικό βλέμμα», το οποίο έχει ουσιαστικά σβήσει τον γυναικείο αισθησιασμό και έχει επιβάλει πρότυπα ψυχρών γυναικών όπως η Ρέι από το Star Wars ή η Κάπτεν Μάρβελ. Για να είμαστε συμπεριληπτικοί, οι ετεροφυλόφιλες ιστορίες αγάπης έχουν εξαλειφθεί ή έχουν θιγεί ελάχιστα στις υπερπαραγωγές. Είχαμε τρανσφεμινιστικές θεωρίες σύμφωνα με τις οποίες ο ανδρικός ρομαντισμός που στόχευε στο φλερτ είναι η χειρότερη έκφραση της πατριαρχικής κυριαρχίας. Είχαμε μια επιτυχημένη ταινία όπως η Barbie, που διατυπώνει τη φιλοσοφική θέση ότι οι γυναίκες, για να ολοκληρωθούν, πρέπει να ζουν χωρίς έναν άντρα στο πλευρό τους.
Ήταν αναπόφευκτο όλος αυτός ο ιδεολογικός βομβαρδισμός που στόχευε στον διαχωρισμό των ανδρών από τις γυναίκες και στην επιβεβαίωση του μετα-ανθρώπινου στοιχείου, αργά ή γρήγορα, να προκαλέσει αντίδραση.
Σήμερα, επομένως, το πραγματικό σκάνδαλο προκαλείται από τον Μπεσόν, παρουσιάζοντας έναν άνδρα και μια γυναίκα που υπόσχονται ο ένας στον άλλον αιώνια αγάπη: το εκπληκτικά αντιδραστικό σκάνδαλο που είναι εγγενές στην επιβεβαίωση κάτι που δεν μπορεί να συλληφθεί από κανέναν αλγόριθμο και που δεν μπορεί να αναπαραχθεί από καμία Τεχνητή Νοημοσύνη.
Όσο για τον Δράκουλα, δημοσιεύτηκε χθες στο Iodonna.it ένα άρθρο από τη Σίλβια Λεβάντι, το οποίο είχε τον τίτλο του ερωτήματος: «Γιατί η ταινία Δράκουλα του Μπεσόν έχει τόση επιτυχία;» Η συγγραφέας σημειώνει, με έκπληξη, ότι η ταινία προσελκύει ιδιαίτερα τη Γενιά Ζ και συμπεραίνει ότι αυτό μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι ο Μπεσόν αφηγείται κάτι που δεν λέγεται πλέον σήμερα: την αγάπη ως έκφραση της απόλυτης, αιώνιας αγάπης, αγάπης που υπερνικά τον θάνατο
.
Ας το σκεφτούμε για μια στιγμή: έχουμε περάσει δύο δεκαετίες μετα-κανονιστικής προπαγάνδας εχθρικής προς το «ανδρικό βλέμμα», το οποίο έχει ουσιαστικά σβήσει τον γυναικείο αισθησιασμό και έχει επιβάλει πρότυπα ψυχρών γυναικών όπως η Ρέι από το Star Wars ή η Κάπτεν Μάρβελ. Για να είμαστε συμπεριληπτικοί, οι ετεροφυλόφιλες ιστορίες αγάπης έχουν εξαλειφθεί ή έχουν θιγεί ελάχιστα στις υπερπαραγωγές. Είχαμε τρανσφεμινιστικές θεωρίες σύμφωνα με τις οποίες ο ανδρικός ρομαντισμός που στόχευε στο φλερτ είναι η χειρότερη έκφραση της πατριαρχικής κυριαρχίας. Είχαμε μια επιτυχημένη ταινία όπως η Barbie, που διατυπώνει τη φιλοσοφική θέση ότι οι γυναίκες, για να ολοκληρωθούν, πρέπει να ζουν χωρίς έναν άντρα στο πλευρό τους.
Ήταν αναπόφευκτο όλος αυτός ο ιδεολογικός βομβαρδισμός που στόχευε στον διαχωρισμό των ανδρών από τις γυναίκες και στην επιβεβαίωση του μετα-ανθρώπινου στοιχείου, αργά ή γρήγορα, να προκαλέσει αντίδραση.
Σήμερα, επομένως, το πραγματικό σκάνδαλο προκαλείται από τον Μπεσόν, παρουσιάζοντας έναν άνδρα και μια γυναίκα που υπόσχονται ο ένας στον άλλον αιώνια αγάπη: το εκπληκτικά αντιδραστικό σκάνδαλο που είναι εγγενές στην επιβεβαίωση κάτι που δεν μπορεί να συλληφθεί από κανέναν αλγόριθμο και που δεν μπορεί να αναπαραχθεί από καμία Τεχνητή Νοημοσύνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου