ΠΕΡΙ ΗΣΥΧΙΑΣ ΚΑΙ ΘΕΩΡΙΑΣ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΧΙΛΙΕΤΙΑΣ

Απο την εισαγωγή του π.Χρήστου στα Μυστικα συγγράματα του Νικήτα Στηθάτου.

            Ο τρόπος ασκήσεως εν ησυχία και θεωρία εφηρμόζετο μεταξύ των ασκητών απο του τέλους του Δ’ αιώνος, και η εφαρμογή αυτή συνεχίσθη μέχρι της ενάρξεως της εικονομαχικής έριδος. Στην συνέχεια και επί δυόμισυ αιώνες, δέν ακούγεται τίποτε περί θεωρητικού βίου εν ησυχία, πράγμα που οφείλεται, αφενός στον διωγμό κατά του μοναχικού βίου απο τους εικονομάχους, αφετέρου στην αναγέννηση των κλασσικών γραμμάτων που επακολούθησε. Κατά την διάρκεια όλης αυτής της περιόδου, η πλήρης ηθική και πνευματική τελείωσις εθεωρείτο ανέφικτος. Γι’αυτό και σταμάτησε και η αγιοποίησις νέων προσώπων. Απο τα μέσα όμως του δεκάτου αιώνος παρατηρείται προσπάθεια επανόδου στον θεωρητικό βίο των παλαιών ασκητών, διά του Συμεών του Ευλαβούς, του Συμεών του Νέου Θεολόγου και του Νικήτα Στηθάτου. Η επιδίωξη του Συμεών του Νέου να προβάλη τον δάσκαλον του ως άγιο ξένισε τους εκκλησιαστικούς παράγοντες και γι’αυτό πολεμήθηκε με πείσμα. Ένας άλλος λόγος των διωγμών που υπέστησαν οι Συμεών και Νικήτας, είναι ότι στην μονή του Στουδίου, όπου εμόναζαν υπήρχε ισχυρή φιλολατινική παράδοσις η οποία ξεκινούσε απο τον ιδρυτή της Στούδιον, ο οποίος κατήγετο απο την Ρώμη. Μία παράδοσις η οποία πολεμήθηκε με σθένος απο τους μοναχούς μας.

            Σ’αυτή την διαμάχη βλέπουμε ήδη μία μικρογραφία της ησυχαστικής έριδος και ώς πρός τα αίτια καί προς το περιεχόμενο.

            Η Νίκη όμως της Εκκλησίας επί των εικονομάχων είχε και μερικές δυσάρεστες συνέπειες. Σύνοδος θέσπισε ότι δέν πρέπει δημόσια λαϊκός να κινεί δογματικό λόγο ή να διδάσκει, και να διεκδικεί για τον εαυτό του αξίωμα διδασκαλικό, αλλά να τα εμπιστεύεται στην τάξιν που ορίσθη παρά του Κυρίου και σ’αυτούς οι οποίοι την Χάριν του διδασκάλου έλαβον να διανοίγουν λόγον.

         Απο εδώ ξεκινά επίσημα ο κληρικαλισμός, ο οποίος τελειώνει στις μέρες μας, με την απόλυτη διαφθορά του Κλήρου και την απόλυτη απάθεια των λαϊκών.

            Ο Συμεών τόνιζε αντιθέτως ότι η θεολογία δέν είναι κτήμα οιουδήποτε Χριστιανού που δέχθηκε το βάπτισμα, αλλά μόνον εκείνων οι οποίοι έχουν ιδιαίτερο χάρισμα του Αγίου Πνεύματος και την επιδιώκουν δι’ασκήσεως και θεωρίας.

Ας προσέξουμε, χάρισμα, όχι αξίωμα!! Πώς είναι δυνατόν να αντικαθιστά το αξίωμα το Χάρισμα;;

            Αυτή η αντικατάσταση, εξαφάνισε την Εκκλησία του Κυρίου, και έφτιαξε στην θέσι της, την Εκκλησία του Κλήρου! Την οποία σήμερα αποθεώνει ο Ζηζιούλας με τον Οικουμενισμό του. Μία αποθέωση η οποία θα σημάνει και το τέλος της πίστεως μας.

            Ας προσέξουμε και την ουσία των κανόνων. Μετά την νίκη επί των εικονομάχων, με τα κείμενα των γνωστών πατέρων της Εκκλησίας, η Σύνοδος συντάσσει κανόνα. Τον οποίο δυστυχώς σήμερα πολλοί πιστεύουν σαν Θεόσδοτο. Οι κανόνες προσπαθούν να προστατεύουν απο την συγκεκριμένη αίρεση που αντιμετωπίστηκε. Όχι απο ΤΗΝ αίρεση. απο κάθε αίρεση. κάθε αίρεση είναι καινοφανής, όπως και η Εκκλησιολογική αίρεση του Ζηζιούλα, η οποία τερματίζει και σφραγίζει την τραγική επιρροή των δυτικών οργανώσεων στον τόπο μας. Την βίαιη εισδοχή της Ηθικής στην θέση του Ευαγγελίου, Σήμερα στην Δύση, η ηθική αντικαθίσταται απο την λογική, διότι καταλαμβάνουν ακριβώς τον ίδιο χώρο και δυστυχώς αυτή η αντικατάσταση, μέσω της νεοορθοδοξίας έδωσε την χαριστική βολή στην πίστη μας. Στην περίπτωση όμως του κανόνος αυτού, ο κανόνας ξεπέρασε κάθε όριο, διότι ενώ στόχος ήταν οι αυτοκράτορες, υποβάθμισαν όλο το περιεχόμενο της Εκκλησίας, τον λαό, τα πρόβατα του Κυρίου, για πρώτη και για τελευταία φορά. Αυτός ο κανόνας ταλαιπωρεί μέχρι σήμερα το Εκκλησιαστικό σώμα.

Υπάρχουν δύο θρησκείες οι οποίες αρνούνται τίς εικόνες. Ο μωαμεθανισμός καί η παπική θρησκεία. Επιβάλλοντας αυτόν τόν κανόνα πού απαγορεύει στούς λαϊκούς νά ερμηνεύουν τήν πίστη τους, δηλ καταδικάζοντάς τους στήν ανοησία, η ορθοδοξία κατά μία παράδοξη ειρωνεία τής ιστορίας, επιστρέφει στόν τόπο από τόν οποίο ξεκίνησε ο πόλεμος τών εικόνων. Στην παπική και μωαμεθανική θρησκεία, διότι σε αυτές λαός δέν υπάρχει, υπάρχει μόνο ο κλήρος και οι κανόνες με τους οποίους ρυθμίζεται η ζωή των λαϊκών. Ήταν μία Πύρρειος νίκη η οποία μας κόστισε την αληθινή Εκκλησία.
 

Αμέθυστος.