Ο μονόλογος και τα όρια της βλακείας

"Τα όρια της σάτυρας είναι η ευστοχία της, η αλήθεια της. Αν δεν λέει αλήθεια είναι κακός (σημ. ο σάτυρος), δεν ενοχλεί κανένα και δεν ασχολείται κανείς. Ενοχλεί η ευστοχία, άρα η αλήθεια. Αν δεν σου αρέσει η αλήθεια δεν είναι πρόβλημα της σάτυρας, δεν είναι πρόβλημα της αλήθειας ... η τέχνη είναι αναπαράσταση της αλήθειας ... ιερά σύμβολα δεν υπάρχουν για την Τέχνη"

Η βλακεία δεν έχει όρια, αν όμως έχει, τότε το όριό της είναι ... η βλακεία.

Τα όρια της σάτυρας (Τέχνης) είναι η ευστοχία της και ευστοχία για τη σάτυρα (Τέχνη) είναι η αλήθεια. Αν ο σάτυρος (λειτουργός της Τέχνης) δεν είναι εύστοχος, δεν λέει αλήθεια, είναι κακός, δεν ενοχλεί κανένα (σημ. να όμως που ενοχλεί) και δεν ασχολείται κανείς (σημ. ασχολούνται, πώς δεν το βλέπει;).

Ο καλός σάτυρος ενοχλεί, διότι είναι εύστοχος, δηλαδή λέει αλήθεια. Και ποια είναι η καλή, και εύστοχη, αλήθεια του σάτυρου; Ότι ο γέροντας Παΐσιος είναι παστίτσιο, που το τρώνε όσοι πεινάνε. Το μυαλό του Σίλα είναι χορτάτο, δεν πεινάει και καθώς είναι σκασμένος από το πολλή φαΐ μας λέει : Τι παστίτσιο, τι Παΐσιος;

Δεν μας είπε όμως τι έφαγε και χόρτασε, και έσκασε; Το παστίτσιο ή τον Παΐσιο; Αν έφαγε παστίτσιο ουδέν πρόβλημα για μας, είναι εύστοχος, λέει αλήθεια. Αν όμως έφαγε Παΐσιο, έχει όντως πρόβλημα. Δεν είναι εύστοχος, δεν λέει αλήθεια, ψεύδεται, ανθρωποφάγος δεν είναι. Αλλά είναι, είτε με τις βλακείες που λέει, είτε με την Τέχνη χωρίς ιερό και όσιο, που μας προτείνει. Η βλακεία, δηλαδή η Τέχνη και η έκφρασή της, δεν έχει όρια! Τα εκφραστικά μέσα όμως τι είναι; Δεν είναι όρια; Μπορεί η Τέχνη να εκφράσει την έκφρασή της χωρίς τα εκφραστικά μέσα;

Το μυαλό του Σίλα έσκασε από το πολύ παστίτσιο που έφαγε. Φαλακρό κρανίο έγινε, η κεφαλή του σαν τα γυμνά κρανία των σκελετών. Ζόμπι περιφερόμενο με σάρκες και ομιλών είναι. Αν έτρωγε Παΐσιο δεν θα έσκαγε : "Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ήμερα. ή γαρ σαρξ μου αληθώς εστί βρώσις, και το αίμα μου αληθώς εστί πόσις. ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ".

Ας πρόσεχε.

Πηγή : Κυπριανός Χριστοδουλίδης