Η συνοδία του οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστή (καθιστός). Από αριστερά: π. Αθανάσιος, Γέροντας, π. Εφραίμ Φιλοθεΐτης και Αριζονίτης, Γέροντας, π. Αρσένιος, Γέροντας, π. Ιωσήφ Βατοπαιδινός, π. Θεοφύλακτος, Γέροντας, π. Χαράλαμπος Διονυσιάτης.
(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Ο διακριτικός άγιος Γέροντάς του [του Γέροντα, π. Χαραλάμπους Διονυσιάτη, όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής], ήδη από τον δεύτερον χρόνον της αποταγής του τον προήγαγε εις πρεσβύτερον.
Έκτοτε και μέχρις ότου εις τα γηρατειά του προσεβλήθη από οξύ έμφραγμα μυοκαρδίου, ουδέποτε άφησε την καθημερινήν Θείαν Λειτουργίαν. Πάντοτε οι λειτουργίες του μετέδιδαν πλούσιαν χάριν εις τους παρόντες.
Δεν αμφισβητούμε βεβαίως τον οιονδήποτε λειτουργόν, όμως ο πλαισιούμενος με πλούσιαν χάριν ιερουργός μεταδίδει αισθητά και εις τους «συνδαιτημόνας» του.
Αναμνήσεις άσβεστες παραμένουν οι ιερές λειτουργίες του εις τα ασκητικά καλυβάκια της Μ. Αγίας Άννης αλλά και της Νέας Σκήτης, όπου πολλές φορές μη δυνάμενος να κρατήση το πλήθος των δακρύων, παρέτεινε επί πολύ, διακόπτοντας τις εκφωνήσεις.
Αλλά το πλέον ανεξίτηλο είναι οι λειτουργίες της Αναστάσεως.
Ο Γέροντάς του έστελλεν όλους τους υποτακτικούς του εις το Κυριακό της Σκήτης και παρέμεναν, Ιερουργός ο παπα-Χαράλαμπος και ιεροψάλτες οι Γέροντες Ιωσήφ και Αρσένιος [Γέροντας, Μοναχός, π. Αρσένιος Σπηλαιώτης, συνασκητής του οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστή].
Από το «Ευλογημένη η βασιλεία…» μέχρι και την απόλυσιν και οι τρεις συμμετείχαν με συνεχή δάκρυα και λυγμούς αγάπης και δοξολογίας και με πολλές διακοπές.
– Εκεί παιδί μου δεν γιορτάζαμε Την Ανάστασιν· την εζούσαμεν. Ξέρεις τι είναι να σου δείξη λίγο ο Χριστός από Την χαράν που αισθανόταν εκείνην Την ώραν η Παναγία μας;
[Λόγια του Γέροντα, π. Χαραλάμπους Διονυσιάτη].
Απόσπασμα από το βιβλίο του Μοναχού Ιωσήφ Διονυσιάτη, ο «Γέρων Αρσένιος ο Σπηλαιώτης, (1886-1983), Συνασκητής Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου