ΠΕΡΙ ΤΩΝ "ΙΕΡΩΝ" ΚΑΝΟΝΩΝ

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Τελευταίως κυκλοφόρησε τό βιβλίο τού π.Λάμπρου Φωτόπουλου, νομικού καί θεολόγου «Σχέση Ἱερῶν Κανόνων καί κοσμικῶν νόμων».

Από τήν παρουσίαση τού βιβλίου, διαθέτουμε τήν εισήγηση τού π.Σαράντη Σαράντου, η οποία κυκλοφορεί στό διαδίκτυο, όπως π.χ. στίς Αναβάσεις καί στά Θρησκευτικά, γιά όσους ενδιαφερθούν. Σύντομη η εισήγηση, η οποία όμως, παρόλη τήν συντομία της, μάς βοηθά νά κατανοήσουμε ‘‘ουσιαστικώς’’ αυτό τό ακάνθινο φαινόμενο πού εμφανίστηκε στό εσωτερικό τής Εκκλησίας καί λέγεται  κληρικαλισμός.

Η εκκλησία η οποία αναπτύσσεται στήν Ελληνική επικράτεια ΔΕΝ είναι η συνέχεια τής παραδοσιακής Εκκλησίας τού Κυρίου. Φαίνεται σάν νά έγινε ένα πραξικόπημα στήν πορεία της μέ τήν βοήθεια τού οποίου ο κλήρος έστησε τήν δικτατορία του, αλλοιώνοντας πλήρως τά πράγματα τής σωτηρίας μας. Αυτή τήν στιγμή διαθέτουμε δύο (ευτυχώς ακόμη) εκκλησίες. Τών Αγίων καί τού κλήρου. Προσφέρουν δύο διαφορετικές σωτηρίες καί διακρίνονται ξεκάθαρα από τόν τρόπο σωτηρίας. Οι Άγιοί μας τηρούν τίς εντολές τού Κυρίου καί ο λαός τών κληρικών υπακούει στούς ‘‘ιερούς κανόνες’’. Η πρώτη μεγάλη διαφορά είναι πώς τηρώντας τίς εντολές βρισκόμαστε ήδη στήν αγκαλιά τού Κυρίου, διότι Αυτός είναι η οδός, ενώ υπακούοντας στούς κανόνες, «οι οποίοι επιβάλλονται στή ζωή κάθε πιστού μέ τήν εκούσια καί ελεύθερη αποδοχή τους, εξασφαλίζοντας τό επίγειο καί αιώνιο συμφέρον μας», ο δρόμος πρός τόν Κύριο είναι πολύ μακρυνός καί ασύμφορος. Αυτή λοιπόν η πρώτη διαφορά, είναι στήν πραγματικότητα  σύγκρουση μέ τούς Αγίους, διότι οι Άγιοι μάς διδάσκουν πώς δέν μπορούμε νά φυλάξουμε τίς εντολές τού Κυρίου (χωρίς Εμένα δέν μπορείτε νά κάνετε τίποτε), καί μπορούμε μόνον αντιθέτως να αναθέσουμε στίς εντολές τού Κυρίου τήν φύλαξή μας. ΟΙ ΕΝΤΟΛΕΣ ΜΑΣ ΦΥΛΑΝΕ. ΕΝΩ ΟΙ  ΚΑΝΟΝΕΣ «ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΜΑΣ. ΕΠΙΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΕΚΟΥΣΙΑ». Καί ενώ ο Κύριος μάς ελευθέρωσε τήν ελευθερία, τήν πουλάμε ξανά γιά τίς φακές τών παπάδων.

Γιατί συμβαίνει αυτή η ανωμαλία; Αυτό τό σχίσμα; Διότι η εκκλησία τού κλήρου καταργεί τό Κύριο, τήν ενσάρκωσή Του. Μάς μεταφέρει στήν πρό Χριστού εποχή, τών προφητών καί τών φαρισαίων «στό κανονικό δίκαιο ο άνθρωπος θεωρείται ως εικόνα τού εν Τριάδι Θεού, πού έχει προικισθεί μέ βούληση καί χαρισματικές δυνατότητες, γιά νά φθάσει στό καθ’ομοίωσιν, στήν κατά χάριν θέωσιν». Φυσικά όλοι μας γνωρίζουμε πώς πέσαμε ενώ διαθέταμε πλήρως τόν εξοπλισμό τού ‘‘κατ’εικόνα καί καθ’ομοίωσιν’’, τής ψυχής ζώσης πού μάς εμφύσησε ο Θεός κατά τήν δημιουργία μας. Διαθέταμε πλήρως τό καθ’ομοίωσιν, καθ’ότι συναντώμεθα καθημερινώς μέ τόν Θεό, ο οποίος μάς επισκεπτόταν στόν παράδεισο. Φυσικά όλοι μας γνωρίζουμε πώς πιστέψαμε ότι αυτός ήταν ο σκοπός τής δημιουργίας μας, νά εικονίσουμε τόν Θεό, νά γίνουμε δηλ, σάν Θεοί. Πώς μυστικά αυτό περίμενε από εμάς ο Θεός, νά γίνουμε σάν Αυτόν, γνωρίζοντας τό καλό καί τό κακό, κυριαρχώντας δηλ. στόν παράδεισο, κατακτώντας δηλ. καί τό δένδρο πού βρισκόταν απέναντι από τήν Ζωή τήν αιώνιο. Νά γίνουμε βασιλείς τής κτίσεως, νά τήν κληρονομήσουμε καί νά τήν απολαύσουμε, νά τήν σπαταλήσουμε. Καί ανακαλύψαμε, μέ μεγάλη μας θλίψη, πώς η είσοδος τού Παραδείσου λειτουργούσε καί σάν έξοδος.

Σήμερα λοιπόν έρχονται οι κανόνες καί σφραγίζουν τήν πύλη, νομίζοντας πώς εμποδίζουν τήν έξοδο, πώς σφραγίζουν τήν έξοδο από τήν αιώνιο ζωή. Αγνοώντας γιά άλλη  μιά φορά τόν Θεό, ο οποίος προειδοποιεί: χωρίς Εμένα σφραγίζετε ξανά τήν είσοδο, βρίσκεστε έξω τού παραδείσου, βρίσκεστε σ΄έναν τόπο πού διαθέτει μόνον τό δένδρο πού διαλέξατε, τού καλού καί τού κακού, πού δέν διαθέτει τό δένδρο τής Ζωής. Καί ενώ στήν πρώτη ανταρσία γίνατε σάν θεοί, στήν δεύτερη γίνεστε σάν σωσμένοι καί λυτρωμένοι από τήν αμαρτία καί τόν θάνατο. «Στό κανονικό δίκαιο επιβάλλονται κάποιοι κανόνες, κάποιες ποινές πού βοηθούν τόν πιστό νά πορευθεί πρός τό καθ’ομοίωσιν. Θά μεταλλαχθεί τό μεταπτωτικό κατα φύσιν σέ εν Χριστώ πρόσωπο». Τό οποίο γιά άλλη μιά φορά είναι κίβδηλο, ένας μεταλλαγμένος χριστιανός, χωρίς μέλλον, ευνούχος, όπως καί οι μεταλλαγμένοι καρποί τής τεχνολογίας. Καταραμένοι από τόν ίδιο τόν Κύριο, καταδικασμένοι νά ζήσουμε πάνω σέ ένα ξερό δέντρο, αυτό πού διαλέξαμε, από τό οποίο μπορούμε μόνο νά κρεμαστούμε. Κάι νά είμαστε ο μόνος του καρπός. Ο κρεμασμένος Ιούδας.

Δέν αποκατέστησε τά πάντα ο Κύριος, δέν μάς ελευθέρωσε στήν προπτωτική κατάσταση, δέν αποκατέστησε τόν Αδάμ. Είναι ο Νέος Αδάμ, ο Θεάνθρωπος μέ τόν οποίο καλούμαστε νά ενωθούμε. Ο Κύριος κατήργησε τό κατ’εικόνα καί τό καθ’ομοίωση.  ΙΔΟΥ ΚΑΙΝΑ ΠΟΙΩ ΠΑΝΤΑ. Στήν πνοή ζώσα έθεσε κέντρο πού δέν είχε. Στήν αθάνατη ψυχή προσέφερε ενότητα πού δέν είχε. Τόν λόγο μέσα στόν Νού, τό βάπτισμα πού ντύνει τόν άνθρωπο μέ Χριστό. Μεταμορφώνει ο Κύριος δέν μεταλλάσσει. Κάι γιά νά μήν έχουμε αμφιβολίες άς δούμε τήν ταυτότητα αυτής τής αλλότριας εκκλησίας, πού σάν τόν κισσό, εξουθενώνει τήν εκκλησία τού Κυρίου:

«Ἡ ἀθάνατη ψυχή, ὑπέρ ἧς Χριστός ἀπέθανε, ἔχει, διαφυλάσσει καί ἀναπτύσσει ὅλα τά χαρίσματα τοῦ «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ» πλασθέντος δημιουργήματος, κορωνίδος συμπάσης τῆς δημιουργίας.
Ἡγεμών νοῦς, νόηση, φαντασία, βούληση, συναίσθημα, ἁρμονική συμφυΐα μετά τοῦ σώματος, συλλειτουργία ὅλων τῶν ψυχοδυναμικῶν, εἶναι γνωστά στούς ἱερούς κανόνες πού βοηθοῦν στήν ἀρχετυπική, κατά Θεόν, προπτωτική λειτουργία, γιά τό καλό, γιά τήν ἐν Χριστῷ καταξίωση τοῦ ἰδίου τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά καί γιά τή δοξολογική συλλειτουργία τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ μετά τῶν ἄλλων ἐν Χριστῷ συν-αδελφῶν».

Μά καλά, ο πνευματικός πατήρ, ζεί κάνοντας τό θέλημα τού Θεού, καί διδάσκει τούς πιστούς του, νά αποκτήσουν θέληση;

«Ὑποτίθεται ἤ προϋποτίθεται, ὅτι ὁ πνευματικός πατήρ, ὁ πνευματικός ὁδηγός θά πρέπει νά διαθέτει τήν ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί τήν πνευματική γνώση τῶν ἱερῶν κανόνων μα­ζί βέβαια μέ τήν ἐν Χριστῷ πνευματική βιοτή. Ἐπίσης θά πρέπει νά ἔχει ἀποκτήσει κεκαθαρμένο νοῦ ἀπό τά στοιχεῖα τοῦ κοσμικοῦ πανθρησκειακοῦ φρονήματος».

Άς προσέξουμε, οι πνευματικοί πατέρες, πουλάνε μεταλλαγμένα!!!

Αμέθυστος