του Παναγιώτη Τραιανού*Οι συνταγματικές αλλαγές δεν πρέπει να γίνονται άνευ λόγου και σκοπού, απλά για να "συμβολίσουν" ή να "σηματοδοτήσουν" κάποιου είδους εξέλιξη. Το Σύνταγμα είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, για να χρησιμοποιούνται οι αλλαγές του για συμβολικούς ή "εκπαιδευτικούς" λόγους. Το Σύνταγμα είναι το "λειτουργικό" της Δημοκρατίας και ο απόλυτος "εγγυητής" της ασφάλειας του λαού και του κράτους. Ο Συνταγματικός Νόμος μέσα από τις διατάξεις του εκφράζει την ταυτότητα, τον πολιτισμό και την ευαισθησία ενός λαού. Εκφράζει όμως και την ευφυΐα του, καθώς αποτελεί το βασικό αμυντικό μέσο για την ασφάλεια της Δημοκρατίας και του πολιτισμού του. Ως εκ τούτου, οι αλλαγές σ' αυτό είναι πολύ σημαντική υπόθεση και γίνονται μόνον όταν αποκαλύπτεται πρόβλημα στη λειτουργία της Δημοκρατίας. Γίνονται, για να απαλειφθεί ο κίνδυνος του φασισμού.
Απώτατος στόχος των όποιων αλλαγών επιχειρούνται είναι πάντα ο τέλειος νόμος, ο οποίος θα είναι παντοτινός και δεν θα επιδέχεται καμία αλλαγή μέσα στους αιώνες.
Μακάρι να είχαμε τον τέλειο συνταγματικό νόμο, ώστε να μην είχαμε ποτέ την ανάγκη να προτείνουμε αλλαγές. Όμως, από τη στιγμή που δεν έχουμε τέτοιον νόμο και ταυτόχρονα ο φασισμός μας απειλεί σήμερα περισσότερο από ποτέ, είμαστε υποχρεωμένοι να "θωρακίσουμε" το Σύνταγμα. Η αδυναμία του Συνταγματικού Νόμου μας οδήγησε στο Μνημόνιο, εφόσον δεν μπόρεσε να σταματήσει τους προδότες. Η αδυναμία του Συνταγματικού Νόμου επέτρεψε σε επίορκους δικαστικούς να μην σταματήσουν τους προδότες πολιτικούς. Η αδυναμία του Συνταγματικού Νόμου επέτρεψε στους διεφθαρμένους πολιτικούς και κρατικούς παράγοντες να "ξεκοκαλίζουν" τη "λεία" τους, εξασφαλίζοντας την ασυλία τους μέσω "παραγραφών" των αδικημάτων τους. Αν η χώρα διέθετε καλό Συνταγματικό Νόμο, σήμερα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.
Αν είχαμε καλό Συνταγματικό Νόμο, σήμερα οι προδότες θα ήταν στην καλύτερη περίπτωση στη φυλακή και η χώρα δεν θα τελούσε υπό την κηδεμονία της Τρόικας. Οι διεθνείς τοκογλύφοι όχι μόνον δεν θα είχαν επωφεληθεί από τις παρανομίες τους, αλλά θα είχαν υποστεί τεράστιες ζημιές από τη νόμιμη αντίδραση του ελληνικού κράτους. Θα είχαν μπει σε περιπέτειες για τις απάτες που είχαν δοκιμάσει εις βάρος ενός ελεύθερου κράτους, το οποίο φόρτωναν ερήμην του λαού του με χρέη. Θα είχε αναλάβει η Δικαιοσύνη να βρει τους υπεύθυνους της υπερχρέωσης της χώρας και θα τους είχε συνδέσει εύκολα με τους διεθνείς τοκογλύφους. Οι τοκογλύφοι όχι μόνον δεν θα μας κουνούσαν το "δάκτυλο", αλλά τώρα θα ήταν υπόλογοι στα διεθνή δικαστήρια για απρόκλητη επίθεση και συνωμοσία εις βάρος του ελληνικού κράτους και του ελληνικού λαού.
Αυτή η τεράστια απάτη, την οποία δεν μπορέσαμε να αποτρέψουμε, είχε για τον λαό μας απώλειες πολέμου. Καταστράφηκε η οικονομία και η καταστροφή αυτή έπληξε το σύνολο σχεδόν του λαού. Οι οικονομίες των νοικοκυριών κατέρρευσαν και το κράτος καθημερινά λεηλατείται από τους "επενδυτές", οι οποίοι είναι οι ίδιοι που μας κατέστρεψαν. Τέσσερις χιλιάδες Έλληνες αυτοκτόνησαν εξαιτίας τής κρίσης, την οποία προκάλεσαν τεχνητά οι τοκογλύφοι. Τέσσερις χιλιάδες συνάνθρωποί μας θα ήταν σήμερα κοντά μας και δεν θα μιλούσαμε για ανθρωπιστική κρίση στην αυγή της τρίτης χιλιετίας. Τέσσερις χιλιάδες νεκροί ζητούν δικαίωση και αυτή δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Τέσσερις χιλιάδες νεκροί, οι οποίοι προέκυψαν από τις συνωμοσίες των διεθνών τοκογλύφων και των τοπικών χαφιέδων τους και οι οποίοι είναι αρκετοί για να κατηγορηθούν κάποιοι για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Όλα αυτά όμως δεν έγιναν ποτέ, γιατί απλούστατα ο λαός δεν μπορεί να αντιδράσει. Δεν μπορεί να ξεφύγει από τους "μονόδρομους" και τα "αδιέξοδα" στα οποία τον έχουν καθηλώσει οι δωσίλογοι. Δεν μπορεί να αντιδράσει, γιατί ο υπάρχων Συνταγματικός Νόμος είναι ένας παντελώς ανεπαρκής νόμος, ο οποίος επιτρέπει στον κάθε Βενιζέλο να τον καταλύει κατά το δοκούν. Ο φασισμός σήμερα είναι ορατός στην Ελλάδα και αυτό είναι κάτι παραπάνω από ορατό. Γιατί ειδικά σήμερα; Γιατί, αν μέχρι τώρα οι φασίστες κρύβονταν πίσω από μια δήθεν "δημοφιλία" των "εθναρχών", σήμερα δεν έχουν αυτό το πρόσχημα.
Κάποτε, δηλαδή, ο "καρκίνος" της Δημοκρατίας μας, είτε λεγόταν Καραμανλήδες είτε Παπανδρέου είτε Μητσοτάκηδες, αντιμετωπίζονταν ως αναγκαίο κακό, γιατί απλούστατα τους "επέβαλε" ο "κυρίαρχος" λαός στο πολιτικό προσκήνιο. Ακόμα κι όταν δεν τους έφτανε η "συμπάθεια" των οπαδών τους, τους "περίσσευε" δύναμη από την αντιπάθεια αυτών που τους μισούσαν. Με τον τρόπο αυτόν συντηρούνταν ο φασισμός στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Όμως, ακόμα κι αυτό σήμερα "χάθηκε". Με τις μνημονιακές τους πολιτικές έχασαν και τα πλέον φανατικά κομματόσκυλα. Παρ' όλα αυτά, όμως, τίποτε δεν αλλάζει και παραμένουν πανίσχυροι στις θέσεις τους.
Τώρα φαίνεται πλέον η αδυναμία του Συνταγματικού Νόμου να προστατεύσει τον πολίτη. Τώρα φαίνεται πως δεν είναι η κουτοπονηριά των κομματικοποιημένων οπαδών εκείνη, η οποία ήταν το πραγματικό πρόβλημα της "άρρωστης" Μεταπολίτευσης. Η κουτοπονηριά, η οποία όντως υπήρχε, ήταν απλά ένα "κάλυμμα" ενός πονηρού φασιστικού σχεδιασμού. Αποδεικνύεται πλέον πως και να θέλουμε, δεν μπορούμε να τους "ξεφορτωθούμε" όσο εύκολα νομίζαμε, ή τουλάχιστον όσο εύκολα μας "υπόσχεται" ο Συνταγματικός Νόμος ότι μπορούμε να το κάνουμε μέσω των εκλογών. Τα λεγόμενα "τζάκια" εξακολουθούν να κυριαρχούν σε ένα σύστημα στο οποίο θεωρητικά "κυρίαρχος" είναι ο λαός. Άνθρωποι "βασιλεύουν", χωρίς να επηρεάζονται από κανένα Σύνταγμα και κανέναν νόμο. Πρόσωπα μισητά πλέον όπως, ο Κώστας Καραμανλής, ο Γιώργος Παπανδρέου ή η Ντόρα Μητσοτάκη εξακολουθούν να ελέγχουν το πολιτικό σκηνικό και να "πληρώνονται" από το κράτος γι' αυτήν τους την αθλιότητα.
Ακόμα ηχεί στα αυτιά μας η "υπόσχεση-απειλή" της Ντόρας ότι, σε περίπτωση που ο κόσμος δεν θα ψήφιζε το κόμμα της, θα αποχωρούσε από την πολιτική. Αποχώρησε; Όχι βέβαια. Ο κόσμος την έδιωξε πομπωδώς από την "πόρτα" της Βουλής και αυτή ξαναμπήκε μέσα από το "παράθυρο". Το ίδιο συμβαίνει και με τον καταστροφέα Καραμανλή, ο οποίος μας οδήγησε στο Μνημόνιο και τώρα τον "ανασύρουν" σαν "καθαρή" δύναμη, που αποτελεί "εγγύηση" για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Παραμένει ατιμώρητος για τα εγκλήματά του και απολαμβάνει των προνομίων του Βουλευτή. Το ίδιο συμβαίνει και με τον μισητό εκλεκτό τής Goldman Sachs Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος ξεπούλησε τη χώρα, για να θησαυρίσουν οι τοκογλύφοι χορηγοί της οικογένειάς του. Ως "ξεπλυμένος" σε κάποια μυστηριώδη κολυμπήθρα του Σιλωάμ, "επέστρεψε", για να διεκδικήσει ξανά το κόμμα "του" και να πρωταγωνιστήσει στην πολιτική ζωή του τόπου.
Το "είδος" των "τζακιών" ξέρει να προστατεύει τα μέλη του και δεν τα αφήνει να χαθούν. Ο Παπανδρέου έσωσε τον Καραμανλή, ο οποίος είχε προηγουμένως σώσει τον Σαμαρά, ο οποίος με τη σειρά του έσωσε τον Παπανδρέου και βέβαια τη Ντόρα. Ο ένας προστατεύει τον άλλο και δεν τον αφήνει να χαθεί. "Εχθροί" για τα μάτια του κόσμου, ο οποίος αρέσκεται να βλέπει "ντέρμπι" και φίλοι σε όλες τις "υπόγειες" διασυνδέσεις. Με αυτόν τον τρόπο ποτέ και κανείς τους δεν μένει απροστάτευτος. Πάντα - έστω και την τελευταία στιγμή - καταφέρνουν και σώζονται, "τρυπώνοντας" μέσα στη Βουλή τής ασυλίας και της ασυδοσίας, μετατρέποντάς την στο μεγαλύτερο "πλυντήριο" φασιστών και προδοτών. Δεν χάνουν ποτέ μισθούς, δικαιώματα και βεβαίως ασυλία. Δεν έχουν ζήσει ούτε μία στιγμή της ζωής τους χωρίς την οικονομική και νομική κάλυψη και προστασία του "ιδιόκτητου" κράτους τους.
Στη χώρα, η οποία "εφηύρε" τη Δημοκρατία, αυτοί καταφέρνουν και είναι πιο "ίσοι" απ’ ό,τι θα μπορούσε να φανταστεί και ο πιο φασίστας. Πώς όμως τα καταφέρνουν; Εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία του Συνταγματικού Νόμου. Του Νόμου εκείνου, που, με βάση τον σχεδιασμό του πολιτεύματος, θα έπρεπε να εμποδίζει την εκδήλωση τέτοιων φαινομένων και όπως βλέπουμε δεν μπορεί να το κάνει ...Του Νόμου εκείνου, που τους επιτρέπει να δημιουργούν συνενόχους και να αλληλοπροστατεύονται, "αλώνοντας" τα θεσμικά όργανα της Ελληνικής Πολιτείας. Πώς να μην κυριαρχούν οι προδότες, όταν εξασφαλίζουν συνενόχους, οι οποίοι ψηφίζουν υπέρ ασυλιών και παραγραφών; Και μόνον να σκεφτεί κάποιος ότι ένα μεγάλο ποσοστό τον βουλευτών –οι οποίοι μας κυβερνάνε κι αποφασίζουν για το μέλλον μας - βρίσκεται σήμερα στη Βουλή και όχι στη Φυλακή, εξαιτίας όχι της αθωότητας του αλλά εξαιτίας της παραγραφής των εγκλημάτων τους, αντιλαμβάνεται το επείγον της ανάγκης της αναθεώρησης.
Είναι δηλαδή βέβαιο ότι κάποιοι γνωρίζουν εκ των έσω τις αδυναμίες τού Συνταγματικού Νόμου και παίζουν με τη Δημοκρατία μας. Δεν είναι τυχαίο που τα γνωστά ΜΜΕ "παίζουν" όχι μόνον με τα "μονοπώλια" της εξουσίας, αλλά και με τις "εναλλακτικές" λύσεις. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα "Ποτάμια" και "Δράσεις" με πολιτικά "λύματα" όλων των ειδών και αποχρώσεων μας απείλησαν ότι θα "κατακλύσουν" την πολιτική σκηνή. Μετά από τα γνωστά φασιστικά "δεκανίκια" τύπου ΚΚΕ και Χρυσής Αυγής, τα οποία τοποθέτησαν στη Βουλή, προκειμένου να φαίνεται ο φασισμός τους σαν δημοκρατικό "τόξο", παίζουν τώρα με όρους "τηλεπαιχνιδιού", προκειμένου να παρασύρουν τον κόσμο. Κανένας δεν εξυπηρέτησε περισσότερο τους φασίστες τής οικογενειοκρατίας από τους "τσαμπουκάδες" χρυσαυγίτες. Αυτός ήταν ο ρόλος τους και τον έπαιξαν πολύ καλά. Τόσο καλά, που επέτρεψαν στους Σαμαροβενιζέλους να εμφανίζονται σαν υπερασπιστές της Δημοκρατίας.
Όλα αυτά γίνονται, γιατί απλούστατα ο Συνταγματικός Νόμος δεν μπορεί να αποτρέψει το "βραχυκύκλωμα" τού συστήματος. Δεν υπάρχουν εκείνες οι συνθήκες, οι οποίες να επιτρέπουν στα ζωτικά "όργανα" τού δημοκρατικού μας συστήματος να λειτουργήσουν. Δεν επιτρέπει στις εξουσίες να παραμένουν μονίμως διαχωρισμένες και απόλυτα διακριτές μεταξύ τους. Ένα τεράστιο "καρκίνωμα", το οποίο οφείλεται στον κομματισμό, ο οποίος "ενώνει" τα πάντα σαν ρευστή κι ανεξέλεγκτη "χλαπάτσα" και τα μετατρέπει σε μια θεσμική "σούπα", η οποία γίνεται εύκολη λεία των φασιστών που παριστάνουν τους "Εθνοπατέρες".
Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, ότι δεν είναι και τόσο εύκολα τα πράγματα όταν πρέπει να ρυθμιστούν και να περιοριστούν τόσο μεγάλα συμφέροντα. Για να προτείνεις αλλαγές στο Σύνταγμα, θα πρέπει κατά πρώτον να κατανοείς τα προβλήματα που απαιτούν λύσεις και άρα πρέπει να αντιμετωπιστούν. Δεν μπορείς να προτείνεις λύσεις σε προβλήματα τα οποία είτε δεν κατανοείς είτε δεν υπάρχουν. Τα πάντα, δηλαδή, πρέπει να μπουν στη λογική της επίλυσης ενός προβλήματος. Πρέπει να βρεις την "ανάγκη" που εξυπηρετεί ένας Συνταγματικός Νόμος και να εντοπίσεις το πρόβλημα εκείνο, το οποίο κάνει αναγκαστική την αλλαγή τού εκ των δεδομένων ανεπαρκούς σημερινού νόμου.
Η ανάγκη, την οποία καλείται να καλύψει ο Συνταγματικός Νόμος, είναι μία και μοναδική. Να προστατεύσει τα συμφέροντα του λαού. Να προστατεύσει την ανεξαρτησία του κράτους του. Να προστατεύσει τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα των μελών του. Να προτείνει τους κανόνες εκείνους, οι οποίοι θα δώσουν την ιδανική κοινωνική λειτουργία, ώστε να παραχθεί το βέλτιστο αποτέλεσμα. Η Ανάγκη, δηλαδή, που καλείται να καλύψει ο Συνταγματικός Νόμος, είναι αυτή που περιγράφει το ίδιο στις βασικές του διακηρύξεις. Το σύνολο δηλαδή των Διατάξεων του Συνταγματικού Νόμου έχουν ως στόχο να υποστηρίξουν τις βασικές του διακηρύξεις. Ό,τι περιγράφεται μέσα σε αυτόν ως "κανόνας", έχει ως στόχο να μπορεί να παραχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα και το οποίο είναι αυτό που "αναγγέλλεται" στις βασικές του διατάξεις.
Από τη στιγμή λοιπόν που έχουμε μια φλέγουσα ανάγκη, η οποία, όπως καθημερινά διαπιστώνουμε, δεν ικανοποιείται, είναι δεδομένο ότι υπάρχει ανάλογο πρόβλημα και άρα επίσης φλέγον. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος πολιτικός επιστήμονας, για να καταλάβει ότι το Σύνταγμα της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας και των ατομικών δικαιωμάτων δεν λειτουργεί...
* ΠΗΓΗ: ΥΔΡΟΧΟΟΣ-ΕΑΜ Β'
elkeda.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου