Ένταση

Πριν η Ελλάδα καταφέρει να ορθώσει το ανάστημα της και να αποδείξει στα υπόλοιπα κράτη την αξία της, μια άλλη εσωτερική μάχη πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει. Είναι η μάχη μεταξύ αυτών που δεν θέλουν να λέγονται Έλληνες με αυτούς που λένε περήφανα πως είναι Έλληνες.

 Άρθρο

– του Γιώργου Μιχαήλ[1]

Η συναισθηματική αυτή ένταση την οποία έχουν δημιουργήσει τα πολιτικά κόμματα πρέπει να εκτονωθεί, πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε προσπάθεια ανασυγκρότησης της Ελλάδας. Είναι ξεκάθαρο πως σήμερα κυβερνούν την χώρα κάποιοι οι οποίοι δεν θέλουν να λέγονται Έλληνες. Ακόμα χειρότερα, απέναντι τους έχουν ταχτεί κάποιοι οι οποίοι υποδύονται το αντίθετο. Δεν πείθουν ωστόσο ότι βαθιά μέσα τους το πιστεύουν. Ούτε πείθουν πως έχουν αποφασίσει να θυσιάσουν τα προσωπικά τους συμφέροντα για το συμφέρον τους ελληνικού έθνους.

Μοιραία λοιπόν, οι φερόμενοι ως εκπρόσωποι του λαού, όπως και οι υποψήφιοι επόμενοι εκπρόσωποι του, έχουν δημιουργήσει ένα τεράστιο κενό μεταξύ αυτών και της πλειοψηφίας του κόσμου. Ένα κενό το οποίο συνέχεια αυξάνεται επικίνδυνα, μεγαλώνοντας και το κενό μέσα στις ψυχές των ανθρώπων.

Γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη να εκφράζει τις απόψεις του ελεύθερα και δυναμικά δια μέσου ενός πολιτικού ηγέτη. Γιατί αυτή είναι η έννοια της Δημοκρατίας. Αυτό σήμερα δεν συμβαίνει εξαιτίας της «σιωπηρής πόλωσης» που επικρατεί στο πολιτικό μας σύστημα.

Μια πόλωση μεταξύ του λαού και των κομμάτων η οποία μέρα με την μέρα αυξάνεται. Κανείς μας δεν μπορεί να σκεφτεί θετικά για οποιονδήποτε σύγχρονο πολιτικό. Γιατί κανένας σύγχρονος πολιτικός δεν εκφράζει τις σκέψεις και το συναίσθημα του κόσμου. Το πιο ανησυχητικό σημάδι δε είναι, «πως τα κόμματα μεταξύ τους έχουν δημιουργήσει τους δικούς τους άγραφους νόμους σε βάρος των πολιτών της χώρας».

Μιας και οι άγραφοι αυτοί νόμοι έχουν μοναδικό σκοπό να διαφυλάξουν τα συμφέροντα των κομμάτων. Η ύπαρξη τους έχει σαν μοναδικό σκοπό την προστασία των κομματικών μηχανισμών και των στελεχών τους. Αυτή δυστυχώς είναι η αλήθεια για όλες τις σημερινές παρατάξεις. Μιας και κανένα κόμμα δεν νοιάζεται για την ταλαιπωρία και την απελπισία των συμπατριωτών μας. Κανένα κομματικό στέλεχος δεν μπορεί να νιώσει στο πετσί του τον πόνο της νεολαίας.

Μιας νεολαίας κυριολεκτικά παρατημένης στο έλεος της. Χωρίς σκοπό, χωρίς αρχές, χωρίς μέλλον. Γιατί έτσι έχουν επιλέξει οι σημερινοί πολιτικοί. Την στιγμή πού οι νέοι, στις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές και άλλες προηγμένες οικονομικά χώρες, μεγαλώνουν χωρίς το άγχος των δικών μας παιδιών. Γνωρίζοντας πως η παιδεία της χώρας τους θα τους κατευθύνει σωστά. Ενώ το κράτος τους έχει εξασφαλίσει τις απαραίτητες θέσεις εργασίας. Τουλάχιστον για τους περισσότερους από αυτούς, ενώ για τους υπόλοιπους έχει στη διάθεσή τους τα απαραίτητα μέσα για να τις αποκτήσουν.

Την ίδια στιγμή, ανεξάρτητα από την καταγωγή του, ο κάθε πολίτης μαθαίνει να εντάσσεται στην κοινωνία της χώρας στην οποία μεγάλωσε χωρίς διαπολιτισμικά κόμπλεξ. Έτσι μαθαίνει από τις πρώτες τάξεις του σχολείου πως είναι: Γερμανός, Γάλλος ή Άγγλος. Συνάμα μαθαίνει να σέβεται την χώρα στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε.

Γιατί στα κράτη αυτά εφαρμόζεται μια πραγματική πολιτική «ένταξης και ενσωμάτωσης» των μεταναστών, ή των προσφύγων. Στην Ελλάδα αντίθετα, το κράτος υποβιβάζει καθημερινά τους Έλληνες σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας μέσα στην ίδια την πατρίδα τους. Από όλη αυτή την κατάσταση κερδίζουν όλοι έκτος από τουςΈλληνες.

Τα ανεπτυγμένα οικονομικά κράτη εισάγουν ανθρώπινο ταλέντο και εξάγουν προϊόντα. Η Ελλάδα χάνει το ανθρώπινο ταλέντο της και εισάγει σχεδόν τα πάντα. Εάν αυτό δεν είναι καταστροφή τότε αναρωτιέμαι τι άλλο, εκτός από τον πόλεμο, μπορεί να είναι. Η Δημοκρατία μας, χωρίς να το καταλάβουμε, κατάντησε το μέσον επιβίωσης πολιτικών και ολιγαρχιών. Μέσα και έξω από την Ελλάδα. Δεν υπάρχει ούτε σαν σκέψη η δημιουργία ενός ελεύθερου κράτους για τους πολίτες.

Ο σκοπός ύπαρξης της Δημοκρατίας μας είναι, «μόνο η εκμετάλλευση και η κλοπή του καρπού της εργασίας των πολιτών από ανθρώπους οι οποίοι ποτέ τους δεν εργάστηκαν». Πρέπει να αναρωτιέται κάποιος εάν ζούμε σε μια ελεύθερη χώρα. Το μόνο σίγουρο συμπέρασμα πάντως είναι ένα. Πως εκείνοι οι οποίοι έδωσαν στο παρελθόν την ζωή τους για την ελευθερία της Ελλάδας, δεν είχαν στο μυαλό τους την σημερινή εικόνα της πατρίδας μας.

Σε ένα κράτος στο οποίο η έννοια της προσωπικότητας έχει χάσει την αξία του, μόνο η ένταση μπορεί να καλλιεργείται στις  ψυχές των ανθρώπων. Όταν η ενέργεια και το ταλέντο του κάθε ανθρώπου εξισώνεται και χάνεται μέσα σε μια άμορφη μάζα, όπως σήμερα έχει καταντήσει η κοινωνία μας, τότε το αποτέλεσμα είναι ο κάθε ένας από εμάς να γίνεται εχθρός του άλλου.

Την ίδια στιγμή οι Ευρωπαίοι μας καλούν να θεωρούμε αδέλφια μας τους Γερμανούς, τους Γάλλους, τους Άγγλους και τώρα τελευταία τους Σκοπιανούς, αν όχι και τους Τούρκους, στον βωμό της Ενωμένης Ευρώπης. Μια Ενωμένη Ευρώπη, η οποία φυσικά καθόλου δεν ενδιαφέρεται για την εσωτερική αναταραχή και την στενοχώρια των Ελλήνων. Μια αναταραχή και μια στενοχώρια δικαιολογημένη.

Γιατί ξαφνικά έχουν οι Σκοπιανοί παραπάνω δικαιώματα από εμάς, όπως αυτό του «αποφασίζεις μέσω δημοψηφίσματος» την επικύρωση ή όχι της περίφημης «Συμφωνίας των Πρεσπών»; Γιατί ξαφνικά οι Τούρκοι και οι Αλβανοί προετοιμάζονται να εκμεταλλευτούν την τελική πτώση της Ελλάδας; Γιατί τουλάχιστον 1 στους 2 νέους φεύγει στο εξωτερικό και δεν ξαναγυρίζει; Γιατί η τσέπη των περισσότερων πολιτών αδειάζει κάθε μέρα και πιο πολύ; Γιατί η ανεργία παραμένει πάντα σε πολύ υψηλά επίπεδα;

Μιας και η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι μια και δεν θέλει να την ζήσει σε αυτό το περιβάλλον και με αυτόν τον τρόπο. Γιατί ο κάθε ένας από εμάς έχει από την φύση προικιστεί με τον χαρακτήρα ενός λιονταριού. Όμως τα λιοντάρια είναι περήφανα και δεν αντέχουν τον οποιοδήποτε περιορισμό.

Οι σφετεριστές της ελευθερίας μας είναι εκείνοι οι οποίοι πρέπει να φύγουν και όχι οι νέοι οι οποίοι αγαπούν την πατρίδα τους. Όποιος δεν θέλει να λέγεται Έλληνας δεν έχει και το δικαίωμα να ζητά την ψήφο των Ελλήνων. Ούτε έχει το δικαίωμα να αλλοιώσει την φυσική υπόσταση της Ελλάδας. Όποιος επίσης προσποιείται πως θέλει να λέγεται Έλληνας, δεν έχει το δικαίωμα να ξεγελά τον κόσμο στην πράξη. Πρέπει να ακουστούν καινούργιες καθαρές φωνές από ανθρώπους οι οποίοι δεν ντρέπονται να διατρανώσουν «πως είναι Έλληνες και αγαπούν την Ελλάδα και τους ανθρώπους της».

Η διανοητική μόλυνση την οποία οι περισσότεροι από εμάς έχουμε υποστεί είναι ξεκάθαρη. Δεν φταίμε εμείς ωστόσο. Φταίει το γεγονός πως τα μηνύματα τα οποία δεχόμαστε είναι μολυσματικά και αλλοιώνουν την σκέψη μας. Αυτό το οποίο πρέπει να καταλάβουμε είναι πως δεν ζούμε αιώνια. Μέσα στην αιωνιότητα της ιστορίας, το οποιοδήποτε σύγχρονο μήνυμα είναι καταδικασμένο να χαθεί στη λήθη. Έχοντας την ίδια στιγμή σβηστεί από την μνήμη των επομένων ανθρώπων.

Μόνο τρείς έννοιες έχουν σημασία εδώ και χιλιετίες ολόκληρες. Αδελφότητα και πατριωτική αλληλεγγύη. Ότι και να χωρίζει δυο αδέλφια, ένα μόνο γεγονός κάποια στιγμή θα τα ενώσει. Το γεγονός πως είναι αδέλφια. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να καλλιεργηθεί ξανά στις καρδιές μας. Αρκεί να φέρουμε στο νου μας την Ελλάδα στην οποία μεγαλώσαμε. Όταν ακόμα δεν είχε αλλοιωθεί πλήρως η ψύχη της. Είμαι δε σίγουρος πως όσοι κάνουν την συγκεκριμένη σκέψη αυτή τη στιγμή, μόνο νοσταλγία μπορεί να αισθανθούν.

Αυτό σημαίνει πως η σημερινή πορεία μας δεν είναι σωστή. Αυτό σημαίνει πως η σημερινή πορεία μας είναι καταστροφική. Πρέπει όμως να αλλάξει. Όχι για εμάς, αλλά για τους επόμενους. Όπως ακριβώς έπραξαν σε ιστορικές στιγμές οι προηγούμενοι από εμάς. Η συναισθηματική ένταση είναι φανερή μέσα στην κοινωνία μας.

Σχεδόν 50 τοις εκατό είναι το ποσοστό αποχής των ψηφοφόρων στις εκλογές την τελευταία δεκαετία. Γιατί ο κόσμος δεν έχει άλλη διέξοδο. Δεν μπορεί να αντιδράσει αλλιώς. Όλα αυτά τα χρόνια, στη θέση του «Πρωθυπουργού», κάθισαν άνθρωποι οι οποίοι ουσιαστικά δεν είχαν – ούτε έχουν εκλεγεί – από την πλειοψηφία του λαού. Δια μέσου ενός χωρίς όρια «διεθνισμού», η αγαπημένη μας πατρίδα και εμείς οι ίδιοι καταντήσαμε μαριονέτες των οικονομικά ισχυρών ξένων κρατών.

Επίλογος

Η αποχή από τις εκλογές και η απαξίωση των σύγχρονων πολιτικών, αποτελούν έναν τρόπο εκτόνωσης αυτής της έντασης συναισθημάτων. Δεν αποτελούν ωστόσο τη λύση. Η λύση στην κατάσταση στην οποία έχουμε υποπέσει μπορεί να δοθεί, «μόνο από κάποιον ο όποιος είναι αποφασισμένος να συνεχίσει την ιστορία της Ελλάδας».

Κάποιον ο όποιος θα επαναφέρει το γόητρο των αρχών πάνω στις οποίες βασίζεται η υπόσταση μας. Μόνον τότε θα αποκτήσουμε ξανά, σαν λαός, τον σεβασμό για τον οποίο ο κάθε ένας από εμάς καθημερινά αγωνίζεται.

Όσο και αν μας πνίγουν τα συναισθήματα πρέπει να είμαστε δυνατοί και να αναμένουμε την πολυπόθητη στιγμή της λύτρωσης. Τα συναισθήματα αυτά είναι που θα μας οδηγήσουν στην λύτρωση. Γιατί χωρίς αυτά δεν μπορεί να λεγόμαστε άνθρωποι. Συλλογικότητα, θέληση και πίστη ως το τέλος.

[1] Ο Γεώργιος Μιχαήλ είναι επιχειρηματίας, στέλεχος ναυτιλιακής εταιρείας και συγγραφέας του βιβλίου Πολικός Αστέρας, Αθήνα, εκδόσεις Κύπρης, 2017.

analyst