Η συμμαχία Αριστεράς και νεοφιλελευθερισμού έχει ως στόχο την επιστροφή μας στις φεουδαρχικές δομές
Από τονΑλκιβιάδη Κ. Κεφαλά
Ο καθηγητής Γκάι Στάντινγκ προσδιόρισε την προλεταριοποιημένη κοινωνική τάξη των «απασχολήσιμων», ανέργων και φτωχών ως «πρεκαριάτο». Η νέα τάξη αντικαθιστά σταδιακά την πάλαι ποτέ ισχυρή αστική τάξη, ενώ, σε αντίθεση με το παρελθόν, συμπεριλαμβάνει όλο και μεγαλύτερες πληθυσμιακές μάζες με πανεπιστημιακή μόρφωση που και αυτές αμείβονται εντός των ορίων της εξαθλίωσης. Το πρεκαριάτο επιβιώνει όχι μέσω της εργασίας, αλλά κυρίως με τα επιδόματα και την «ελεημοσύνη» των ελίτ.
Ταυτόχρονα ζει μέσα στον φόβο και στην ανασφάλεια, και συνεπώς βρίσκεται διαρκώς σε συναισθηματική και πνευματική σύγχυση, ώστε είναι αδύνατο να αντιδράσει. Το πρεκαριάτο είναι το αποτέλεσμα της τομής δύο ιδεολογικών γεωμετρικών τόπων, αυτού της Αριστεράς με τον νεοφιλελευθερισμό, που σήμερα σχηματοποιείται μέσω της ετερόκλητης συμμαχίας των.
Το πρώτο κοινό σημείο είναι η φανατική προσήλωση και των δύο πολιτικών τάσεων στην παγκοσμιοποίηση, και συνεπώς η εμμονή τους στη διάλυση του έθνους-κράτους, ενώ η δεύτερη κοινή δράση τους υλοποιείται με την πολιτική στήριξη στις παγκόσμιες οικονομικές ελίτ, που εξαϋλώνουν την αστική τάξη μέσω της απογύμνωσής της από κάθε περιουσιακό στοιχείο.
Οι πρακτικές και των δύο πολιτικών σχηματισμών στοχεύουν στο να επαναφέρουν την κοινωνία στις φεουδαρχικές δομές. Συνεπώς οι αριστερές και οι νεοφιλελεύθερες πρακτικές αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου πολιτικού νομίσματος.
Το πρώτο κοινό σημείο είναι η φανατική προσήλωση και των δύο πολιτικών τάσεων στην παγκοσμιοποίηση, και συνεπώς η εμμονή τους στη διάλυση του έθνους-κράτους, ενώ η δεύτερη κοινή δράση τους υλοποιείται με την πολιτική στήριξη στις παγκόσμιες οικονομικές ελίτ, που εξαϋλώνουν την αστική τάξη μέσω της απογύμνωσής της από κάθε περιουσιακό στοιχείο.
Οι πρακτικές και των δύο πολιτικών σχηματισμών στοχεύουν στο να επαναφέρουν την κοινωνία στις φεουδαρχικές δομές. Συνεπώς οι αριστερές και οι νεοφιλελεύθερες πρακτικές αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου πολιτικού νομίσματος.
Στον αντίποδα των σκοτεινών δυνάμεων της Αριστεράς και του νεοφιλελευθερισμού τοποθετείται το παγκόσμιο εθνικιστικό κίνημα, αυτό που οι οικονομικές ελίτ αποκαλούν ειρωνικά λαϊκισμός, εθνικισμός ή άκρα Δεξιά.
Τα εθνικιστικά κινήματα ανά την υφήλιο αγωνίζονται να επαναφέρουν την πολιτική αρχή του έθνους-κράτους και συνεπώς επιχειρούν να σώσουν την αστική τάξη από τον αφανισμό, επειδή αναγκαία και ικανή συνθήκη για να λειτουργεί το έθνος-κράτος είναι η ύπαρξη ισχυρής αστικής τάξης, αφού μόνο αυτή παράγει πολιτική, ιδέες, αξίες, ηθική, πλούτο και πολιτισμό.
Η αστική τάξη συμβάλλει στην κατά το μάλλον ή ήττον δίκαιη κατανομή του πλούτου σε εθνικό επίπεδο μέσω των ιδεών, της κατοχής περιουσιακών στοιχείων που εξαλείφει τον φόβο και ενισχύει την ατομική και τη συλλογική αυτοπεποίθηση, καθώς και με την κατανομή και τη διάχυση της εργασίας που ανταμείβει τον εργαζόμενο αντί να τον φορολογεί χυδαία. Η ανίερη συμμαχία της Αριστεράς και των νεοφιλελεύθερων δυνάμεων επιχειρεί να διαλύσει την αστική τάξη και μέσω της μαζικής εγκατάστασης στον αστικό και τον κοινωνικό ιστό αλλοεθνών πληθυσμών με διαφορετική κουλτούρα, οι οποίοι όχι μόνο διαλύουν την αγορά εργασίας, αλλά και αδυνατούν να συμμετάσχουν στον πολιτισμό «της αγοράς, της βιβλιοθήκης και του θεάτρου», όπως αυτός διαμορφώθηκε εδώ και 2.000 χρόνια μέσα στον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Αυτός είναι ο λόγος που οι κλασικές σπουδές διαρκώς υποβιβάζονται στην Ελλάδα, μέχρι να εξαφανιστούν εντελώς. Η εμβόλιμη εγκατάσταση ετερόκλητων πολιτισμικών στοιχείων στον αστικό χώρο δημιουργεί επιπροσθέτως ένα ισχυρότατο πολιτιστικό σοκ στην αστική τάξη, που σήμερα πλέον, μετά τη μαζική εισβολή των επήλυδων, παρατηρεί αμήχανη τα σύμβολα της πάλαι ποτέ ισχύος και της ευημερίας της να εξαϋλώνονται.
Ο σκοπός των δυνάμεων του ερέβους είναι η δημιουργία μιας πνευματικά εξαθλιωμένης και αποχαυνωμένης «πρεκαριατικής» κοινωνίας, η οποία θα επιβιώνει αποκλειστικά από τα επιδόματα των ελίτ, ενώ ταυτόχρονα ο πολυεθνικός χαρακτήρας της νομοτελειακά θα αυξάνει τις κοινωνικές αντιθέσεις και συνεπώς θα είναι αδύνατο να υπάρξουν μελλοντικές έξοδοι διαφυγής από την κόλαση του κοινωνικού γκέτο.
Τα αριστερά και τα νεοφιλελεύθερα πολιτικά κόμματα αποτελούν, λοιπόν, μια καλά αμειβόμενη γραφειοκρατική τάξη που σκοπό έχει να εξαφανίσει τους αστούς και τα σύμβολά τους, ώστε να μπορέσει ανενόχλητη να μεταβιβάσει τον πλούτο τους στις ολιγάριθμες οικονομικές ελίτ και τις τσέπες της.
Τα εθνικιστικά κινήματα ανά την υφήλιο αγωνίζονται να επαναφέρουν την πολιτική αρχή του έθνους-κράτους και συνεπώς επιχειρούν να σώσουν την αστική τάξη από τον αφανισμό, επειδή αναγκαία και ικανή συνθήκη για να λειτουργεί το έθνος-κράτος είναι η ύπαρξη ισχυρής αστικής τάξης, αφού μόνο αυτή παράγει πολιτική, ιδέες, αξίες, ηθική, πλούτο και πολιτισμό.
Η αστική τάξη συμβάλλει στην κατά το μάλλον ή ήττον δίκαιη κατανομή του πλούτου σε εθνικό επίπεδο μέσω των ιδεών, της κατοχής περιουσιακών στοιχείων που εξαλείφει τον φόβο και ενισχύει την ατομική και τη συλλογική αυτοπεποίθηση, καθώς και με την κατανομή και τη διάχυση της εργασίας που ανταμείβει τον εργαζόμενο αντί να τον φορολογεί χυδαία. Η ανίερη συμμαχία της Αριστεράς και των νεοφιλελεύθερων δυνάμεων επιχειρεί να διαλύσει την αστική τάξη και μέσω της μαζικής εγκατάστασης στον αστικό και τον κοινωνικό ιστό αλλοεθνών πληθυσμών με διαφορετική κουλτούρα, οι οποίοι όχι μόνο διαλύουν την αγορά εργασίας, αλλά και αδυνατούν να συμμετάσχουν στον πολιτισμό «της αγοράς, της βιβλιοθήκης και του θεάτρου», όπως αυτός διαμορφώθηκε εδώ και 2.000 χρόνια μέσα στον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Αυτός είναι ο λόγος που οι κλασικές σπουδές διαρκώς υποβιβάζονται στην Ελλάδα, μέχρι να εξαφανιστούν εντελώς. Η εμβόλιμη εγκατάσταση ετερόκλητων πολιτισμικών στοιχείων στον αστικό χώρο δημιουργεί επιπροσθέτως ένα ισχυρότατο πολιτιστικό σοκ στην αστική τάξη, που σήμερα πλέον, μετά τη μαζική εισβολή των επήλυδων, παρατηρεί αμήχανη τα σύμβολα της πάλαι ποτέ ισχύος και της ευημερίας της να εξαϋλώνονται.
Ο σκοπός των δυνάμεων του ερέβους είναι η δημιουργία μιας πνευματικά εξαθλιωμένης και αποχαυνωμένης «πρεκαριατικής» κοινωνίας, η οποία θα επιβιώνει αποκλειστικά από τα επιδόματα των ελίτ, ενώ ταυτόχρονα ο πολυεθνικός χαρακτήρας της νομοτελειακά θα αυξάνει τις κοινωνικές αντιθέσεις και συνεπώς θα είναι αδύνατο να υπάρξουν μελλοντικές έξοδοι διαφυγής από την κόλαση του κοινωνικού γκέτο.
Τα αριστερά και τα νεοφιλελεύθερα πολιτικά κόμματα αποτελούν, λοιπόν, μια καλά αμειβόμενη γραφειοκρατική τάξη που σκοπό έχει να εξαφανίσει τους αστούς και τα σύμβολά τους, ώστε να μπορέσει ανενόχλητη να μεταβιβάσει τον πλούτο τους στις ολιγάριθμες οικονομικές ελίτ και τις τσέπες της.
Η αστική τάξη στην Ελλάδα έχει δύο επιλογές. Η πρώτη είναι να οδηγηθεί αδιαμαρτύρητα στα κρεματόρια της ανεργίας, της πρεκαριατοποίησης ή της μετανάστευσης μέσω της διαιώνισης στην εξουσία των ίδιων πολιτικών σχηματισμών.
Η δεύτερη επιλογή της είναι να αντιδράσει πολιτικά, έστω και την τελευταία στιγμή, φέρνοντας στην εξουσία έναν «Ελληνα Σαλβίνι», λύση όμως που είναι πολύ δύσκολη έως αδύνατη να υλοποιηθεί, επειδή, σε αντίθεση με την Ιταλία, η αστική τάξη στην Ελλάδα είναι ρηχή και μιμητική, ενώ στερείται παντελώς κουλτούρας, παράδοσης και πατίνας, και συνεπώς δεν διαθέτει ταξική συνείδηση, ώστε να απεξαρτηθεί από την πολιτική χυδαιότητα που την εξαϋλώνει.
Η δεύτερη επιλογή της είναι να αντιδράσει πολιτικά, έστω και την τελευταία στιγμή, φέρνοντας στην εξουσία έναν «Ελληνα Σαλβίνι», λύση όμως που είναι πολύ δύσκολη έως αδύνατη να υλοποιηθεί, επειδή, σε αντίθεση με την Ιταλία, η αστική τάξη στην Ελλάδα είναι ρηχή και μιμητική, ενώ στερείται παντελώς κουλτούρας, παράδοσης και πατίνας, και συνεπώς δεν διαθέτει ταξική συνείδηση, ώστε να απεξαρτηθεί από την πολιτική χυδαιότητα που την εξαϋλώνει.
*Διδάκτωρ Φυσικής του πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου