.
Απόσπασμα από το βιβλίο: Ο ΑΣΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΟΥΔΑΣ
πρεσβ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΤΑΤΣΗ
πρεσβ. ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΤΑΤΣΗ
Ο Γέροντας, παρόλο που η ασκητικότητά του ήταν παραδεκτή από όλους, αντιμετώπισε πολλές φορές την μανία των ζηλωτών του Αγίου Όρους και τα πικρά σχόλια των ζηλότυπων μοναχών, των εγγύς και των μακράν. Ήταν μέσα στο σχέδιο του Θεού να πικραθεί από τους ίδιους τους αγιορείτες. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι μέσα στο Άγιον Όρος δεν υπήρχαν μοναχοί που τον αγαπούσαν και τον συμβουλεύονταν. Κάθε άλλο.
Δεκάδες μοναχοί περνούσαν από το ταπεινό κελί του για να πουν τους λογισμούς τους και να πάρουν τη γνώμη του. Αλλά και μετά την κοίμηση του Γέροντα εκδηλώθηκαν αντιδράσεις, που απέδειξαν για μια ακόμα φορά, ότι υπάρχουν άνθρωποι που φορούν το μοναχικό ράσο και ενώ θα έπρεπε να είχαν πνευματική ευαισθησία και να είναι προσεκτικοί σε κάθε τι που λένε και γράφουν, πέφτουν πολύ χαμηλά και αποκαλύπτουν τον ψυχικό τους κόσμο που είναι σπήλαιο ληστών.
α’. Η μανία των ζηλωτών
Οι ζηλωτές, παλαιοημερολογίτες με ου κατ’ επίγνωσιν ζήλο και έμμονες ιδέες, κατέκριναν το Γέροντα, γιατί δεν ακολουθούσε τη δική τους γραμμή στο θέμα των σχέσεων με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ζητούσαν να διακόψει κάθε σχέση μ’ αυτό, να μην μνημονεύει τον Πατριάρχη και να διαφωτίζει τους επισκέπτες του σχετικά με τους κινδύνους που αντιμετωπίζει η Ορθοδοξία από τον Πατριάρχη και τις ενέργειές του.
Οι άνθρωποι αυτοί αδιαφορούσαν εντελώς για τη μεγάλη πνευματική προσφορά του Γέροντα, για τη μέριμνα του να καλλιεργηθούν οι άνθρωποι σύμφωνα με το ορθόδοξο ήθος, για την καλή ανησυχία που έσπερνε στους ανθρώπους, για την παρηγοριά που τους έδινε, για την προσευχή που έκανε για τους πονεμένους, για την μεγάλη του ασκητικότητα, με δύο λόγια για την ευλογημένη παρουσία του στο Άγιον Όρος. Ήθελαν σώνει και καλά ο Γέροντας να αρνηθεί την Εκκλησία και να γίνει ένας τυφλός ζηλωτής.
Ενδεικτικά αναφέρουμε δύο περιπτώσεις: Το περιοδικό «Άγιος Αγαθάγγελος Εσφιγμενίτης», της μονής Εσφιγμένου, που κρίνει τους πάντες και τα πάντα και μόνο τον εαυτό του ξεχνάει, σε κάποιο σχόλιο του που φέρει τον τίτλο «Και μετά θάνατον επιζήμιος ο π. Παΐσιος ο αγιορείτης», λέγει και τα εξής: «Παρεκτραπέντος αυτού, εις την Ορθόδοξον Πίστιν των Πατέρων μας, επλάνει τον λαόν του Θεού, όστις ήρχετο εκ περάτων της γης να τον συμβουλευθή και συνεβούλευεν αυτούς να ακολουθούν αιρετικούς ποιμένας». Και επειδή είχε πληροφορηθεί το καλό περιοδικό ότι επρόκειτο να κυκλοφορήσουν και βιογραφίες του Γέροντα, ανησυχούσε γιατί και μετά την κοίμησή του θα ήταν επικίνδυνος. Μάλιστα προέτρεπε τους βιογράφους και αρθρογράφους να μην επιβαρύνουν την ψυχή τους με το να γράφουν για την ανύπαρκτη αγιότητα του π. Παϊσίου.
Αλλά και στο περιοδικό «Αγιορείτης» κατηγορείται ο Γέροντας, όπως και όλοι οι σύγχρονοι Γέροντες, γιατί ποτέ δεν συμβούλεψαν «κάτι που να προστατεύει τους πιστούς από τας αντορθοδόξους ενεργείας του Οικουμενικού πατριάρχου και των δορυφόρων του. Ουδέποτε! Δια θέματα πίστεως ετήρουν σιγήν, σιγήν ένοχον και κατάκριτον κατά τους αγίους Πατέρας». Και αμφισβητώντας τα χαρίσματα που είχαν, ο συντάκτης του σχολίου λέγει ότι δεν αποτελούσαν κριτήριο Ορθοδοξίας, αλλά «είχον γίνει παίγνιον του πονηρού, αφού τίποτα από τα λεγόμενά τους δεν εναρμονίζεται προς τον Πατερικόν, αντιαιρετικόν λόγον, γενόμενοι αιτία να παραμένουν τόσαι ψυχαί εις την κοινωνίαν της αιρέσεως».
Δεν χρειάζεται να σχολιάσουμε τα ανωτέρω αποσπάσματα, γιατί είναι άδικα και προπαντός εμπαθή. Τα αναφέραμε μόνο για να φανεί ότι ο Γέροντας αντιμετώπιζε όσο ζούσε την μανία των ζηλωτών, οι οποίοι συνεχίζουν την τακτική τους και μετά την κοίμηση του.
β’. Η πικρία των ζηλότυπων
Εκτός από τους ζηλωτές υπήρχαν και οι ζηλότυποι, οι μοναχοί εκείνοι που πικραίνονταν από τη μεγάλη φήμη του Γέροντα, από το αδιάκοπο ποτάμι των ανθρώπων που κατηφόριζε στην Παναγούδα, από τα διάφορα θαυμαστά γεγονότα που διηγούνταν οι προσκυνητές, από την ακτινοβολία της αγίας του μορφής. Και δεν ήταν λίγοι αυτοί. Έτσι ακούγαμε συχνά να λένε ότι ο Γέροντας ήταν μάγος, ότι εντυπωσίαζε τον κόσμο με τα διάφορα μαγικά που έκανε, ότι τη νύχτα με το φακό αναμμένο επικοινωνούσε με τα πονηρά πνεύματα κ.λπ.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι κάποτε ο Γέροντας μου είχε πει με βαθιά πικρία για τις κατηγορίες αυτές: «Τι να σου πω, παπά μου, εγώ δεν προλαβαίνω να κάνω καμιά δουλειά την ημέρα από τον κόσμο που περνάει. Έτσι αναγκάζομαι το βράδυ με το φακό να κάνω κάτι. Θέλω να πλύνω ένα ράσο και αναγκάζομαι να το πλένω με αναμμένο το φακό τη νύχτα. Και βλέπουν οι αδελφοί από τα κελιά και λένε ο Παΐσιος κάνει μάγια. Τι να πω;».
Άλλοι πάλι τον κατηγορούσαν ως φιλοχρήματο. Έλεγαν ότι ο κόσμος που πηγαίνει εκεί, μπαίνει μέσα στην εκκλησία και ρίχνει ένα σωρό χρήματα. Και γι’ αυτή την κατηγορία μου είχε πει: «Ξέρεις δεν ανοίγω το κελί να περάσουν μέσα οι επισκέπτες, για να προσκυνήσουν, παρόλο που έτσι πρέπει να γίνεται. Δεν θέλω να πουν ότι ανοίγω για να αφήνουν χρήματα». Και τα έλεγαν αυτά μικρόψυχοι αγιορείτες πατέρες, που ασφαλώς γνώριζαν ότι ο Γέροντας ήταν ακτήμων. Και απτή απόδειξη ήταν το γεγονός ότι ποτέ δεν εισέπραττε τις ταχυδρομικές επιταγές που του έστελναν. Πάντα τις επέστρεφε.
Άλλοι πάλι μόλις ξημέρωνε και έβλεπαν τους προσκυνητές να κατηφορίζουν προς την καλύβη του Γέροντα, έλεγαν με ειρωνεία ότι πρωί – πρωί ανοίγει το κατηχητικό σχολείο ο Παΐσιος. Και άλλοι πάλι παραξενεύονταν από την τακτική των προσκυνητών να επιμένουν να δουν «έναν αγράμματο καλόγερο, που τίποτα το ιδιαίτερο δεν είχε να προσφέρει». Υπήρχαν τέλος και πολλοί λόγιοι και καταρτισμένοι μοναχοί, οι οποίοι ασχολούνταν με τα της Ιεράς Κοινότητας, που δεν θέλησαν ποτέ να κατηφορίσουν προς το κελί του Γέροντα, γιατί πίστευαν ότι η φήμη του Γέροντα ήταν υπερβολική και μάλλον επρόκειτο περί πλάνης. Αλλά έτσι συμβαίνει πάντα. Δεν είναι εύκολο να δεχτείς έναν άγιο άνθρωπο, την ώρα που εσύ ο ίδιος έχεις εγκαταλείψει τον προσωπικό σου αγώνα ή έχεις πέσει στην παγίδα της πνευματικής αυτάρκειας.
Τελικά αποδείχτηκε ότι οι κοσμικοί άνθρωποι είχαν καθαρότερη καρδιά και γι’ αυτό έτρεχαν κοντά στο Γέροντα και ωφελούνταν πνευματικά.
Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον (ανενεργός σύνδεσμος)
ΚΑΙ ΟΜΩΣ Η ΜΑΝΙΑ ΤΩΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΞΕΠΕΡΑΣΕ ΚΑΘΕ ΧΥΔΑΙΟΤΗΤΑ. ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΑΝΟΧΗ ΟΛΩΝ ΣΤΙΣ ΒΡΩΜΕΡΕΣ ΥΒΡΕΙΣ ΤΟΥΣ.
Αμέθυστος
15 σχόλια:
Περί ζήλου και ζηλωτή (Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως)
Περί του κατ’ επίγνωση ζηλωτή
Ο χαρακτήρας του κατ’ επίγνωση ζηλωτή είναι αυτός που λατρεύει, γεμάτος ενθουσιασμό για την πίστη του, τον Θεό, και φυλάει με αυστηρότητα τον νόμο Του.
Ακολουθεί ευλαβικά τις πατρικές παραδόσεις και εργάζεται με πολλή θέρμη για τη δόξα του ονόματός Του. Είναι εραστής των έργων που αξίζουν τον έπαινο και γεμάτος πόθο βιάζεται να μιμηθεί τα καλά. Βαδίζει με πολλή προθυμία τον δρόμο της αρετής και επιδιώκει με ζήλο τις άριστες των ασχολιών.
Ο κατ’ επίγνωση ζηλωτής είναι φίλος κάθε καλού, αγαπάει και ποθεί όλες τις αρετές. Διακαίεται από τον πόθο να διαδώσει τον θείο λόγο, με σκοπό τη στερέωση της πίστης, την ευόδωση του έργου της Εκκλησίας, τη μεγαλύτερη επίδοση του θείου κηρύγματος, την αποκατάσταση της βασιλείας του Θεού πάνω στη γη.
Ο κατ’ επίγνωση ζηλωτής πάντοτε εργάζεται, πάντοτε κινείται, πάντοτε βρίσκεται σε δράση. Ο ζήλος του τόσο περισσότερο φλέγεται και αναζωπυρώνεται, όσο περισσότερο πασχίζει για το αγαθό, όσο περισσότερο αγαπάει τον Θεό.
Ο ζηλωτής αυτός, ενώ κοπιάζει, δεν αποθαρρύνεται· ενώ εργάζεται, δεν αποκάμνει· ενώ πονάει, δεν αισθάνεται την κούραση· ενώ δαπανάται, δεν εξαντλείται και δεν γκρινιάζει, αλλά πάντα ακμαίος και ζωηρός, εύθυμος και θαρραλέος, εξορμά προς νέα εργασία. Φλεγόμενος από τον ένθεο ζήλο του, ζητά να επεκτείνει τις ενέργειές του σε όλη την ανθρωπότητα.
Ο κατ’ επίγνωση ζηλωτής, ορμώμενος από την αγάπη του προς τον Θεό και τον πλησίον, ό,τι κάνει, το κάνει με αγάπη και αυταπάρνηση. Δεν κάνει τίποτα που να μπορεί να επιφέρει θλίψη στον πλησίον του. Ο ζήλος του ενέχει φωτισμό και επίγνωση.
Τίποτα δεν τον εξωθεί σε παρεκτροπή.
Χαρακτηριστικά γνωρίσματα του κατ’ επίγνωση ζηλωτή είναι η θερμή αγάπη του προς τον Θεό και τον πλησίον, η πραότητα, η ανεξικακία, η διάθεση για ευεργεσία και η ευγένεια των τρόπων.
Ο κατ’ επίγνωση ζηλωτής είναι ο τύπος του αληθινού χριστιανού.
Χαρακτήρας του μη κατ’ επίγνωση ζηλωτή
Αυτός που δεν είναι κατ’ επίγνωση ζηλωτής, έχει μεν ζήλο, αλλά δεν έχει επίγνωση. Ξεγελιέται μέσα στις σκέψεις και τις ενέργειές του, δήθεν εργαζόμενος για τη δόξα του Θεού, ενώ παραβαίνει τον νόμο που θέλει να αγαπάει τον συνάνθρωπο.
Ο μη κατ’ επίγνωση ζηλωτής, πάνω στη θέρμη του ζήλου του πράττει τα αντίθετα απ’ αυτά που λέει ο θείος νόμος και το θείο θέλημα.
Διαπράττει ακόμη και το κακό, αν νομίζει ότι απ’ αυτό θα έλθει ό,τι εκείνος θεωρεί καλό και αγαθό.
Ο ζήλος του μη κατ’ επίγνωση ζηλωτή είναι φωτιά που καταστρέφει, «πυρ καταναλίσκον».
Μπροστά πηγαίνει η καταστροφή και πίσω του έρχεται η ερήμωση.
Ο μη κατ’ επίγνωση ζηλωτής εύχεται στον Θεό να ρίξει φωτιά και να κατακάψει όλους όσους δεν δέχονται τις αρχές και τις πεποιθήσεις του.
Τέτοιου είδους ανθρώπους τους χαρακτηρίζει το μίσος και ο επίμονος θυμός, η εμπαθής αντίσταση προς το αληθινό νόημα του θείου νόμου, η παράνομη επιμονή προκειμένου να υπερασπισθεί τα δικά του φρονήματα, ο παράφορος ζήλος να ντροπιάσει τους πάντες, η φιλοδοξία, η φιλονικία, η έριδα, το φιλοτάραχο.
Ο μη κατ’ επίγνωση ζηλωτής είναι άνθρωπος ολέθριος.
Μοναχός Αρσένιος: Τα δύο άκρα: οικουμενισμός και ζηλωτισμός
https://www.vimaorthodoxias.gr/eipan/monachos-arsenios-ta-dio-akra-ikoumenismos-ke-zilotismos/
Εναν αιώνα σχεδόν τώρα οι πιστοί, άς πούμε, ασχολούνται μέ τά ημερολόγια καί στήν εκκλησία δέν άλλαξε τίποτε. Δέν άλλαξε η εκλογή τών επισκόπων, τών ιερέων, δέν άλλαξε ο τρόπος τής βάπτισης, δέν ξανασυνδέθηκε μέ τήν κατήχηση,μαζί μέ τόν γάμο εγκαταλείφθηκαν στήν μανία τού βίντεο,τό κυριακό σώμα έμεινε κυριακό μέ μοναδική του μέριμνα τά χρυσά στολίδια τών επισκόπων καί τών γυναικών. Ο οικουμενισμός παραμένει μιά κενή λέξη, αφού δέν μπορεί νά φωτισθεί από τήν δογματική μας διδσκαλία. Καί όλα αυτά θυσιάστηκαν γιά τήν ομολογία πίστεως στό ημερολόγιο. Ενα ημερολογιακό τό οποίο ξεκίνησε παράλληλα μέ τήν εμφάνιση τού κομμουνισμού καί μέσα στήν αδιαφορία καί τήν άγνοια έφτασαν σήμερα αυτοί οι δύο παράλληλοι τρόποι διαφθοράς τού φρονήματος, τής ηθικής καί τής αντρικής τιμής νά συμπίπτουν καί νά ενώνονται στίς ομοιούσιες κεφαλές τής διοικήσεώς μας, αντκαθιστώντας τό έμβλημα τής δόξης τού ανθρώπινου πολιτισμού, τόν δικέφαλο αετό μέ τήν κεφαλη τού κοράκου ή ακόμη καί μέ τήν διχαλωτή γλώσσα τού εωσφορικού όφεος.Καί συνεχίζουμε νά ασχολούμαστε καί νά καταναλώνουμε τήν πίστη μας στίς ημερολογιακές ανοησίες. Δέν είμαστε πλέον λογικά όντα, τί νά περιμένουμε.
Ο καταστροφικός ζηλωτισμός δεν υπάρχει μόνο στο παλαιό ημερολόγιο αλλά και στους πάσης φύσεως αποτειχισμένους τυπικά ή όχι, ή κρυπτο-αποτειχισμένους.
Οι νεοημερολογίτες ζηλωτές μη κατ΄επίγνωση, είναι πιο επικίνδυνοι από τους παλαιοημερολογίτες γιατί οι δεύτεροι είναι αναγνωρίσιμοι, ενώ οι πρώτοι παρουσιάζονται ως «αντιοικουμενιστές», «μέσα στην ενότητα της Εκκλησίας», ενώ είναι απλώς σχισματικοί, και με όσα λένε απομακρύνουν τους ανθρώπους από την Εκκλησία και τα Ιερά μυστήρια, νομίζοντας ότι έτσι θα καταπολεμήσουν τον οικουμενισμό, ενώ στην ουσία τον τρέφουν αφού η Εκκλησία διαλύεται.
Οι αποτειχισμένοι είναι υποκριτές. Η τελευταία εκδοχή τού φαρισαισμού. Εκμεταλλεύονται τήν μεταφυσική θέση τών νεοελλήνων : είσαι ό,τι δηλώσεις καί υποδύονται τούς πιστούς, τούς θεολόγους, τούς μεσσίες, τούς αγίους. Κατέστρεψαν ότι είχε απομείνει από τούς παλαιοημερολογίτες, όπως ο Τσίπρας καταστρέφει ότι είχε σωθεί στόν εμφύλιο. Τό τέλειο άλλοθι τών οικουμενιστών, αλλά καί οι οικουμενιστές τό τέλειο άλλοθι τών αποτειχισμένων προκειμένου νά κρύψουν τό έγκλημά τους αμφότεροι.
νομιζω αμεθυστε, και πρεπει να τονιστει, οτι μετα απο την ελευση του ζητηματος της σχισματικης σεκτας της Ουκρανιας στα ελληνικα πραγματα, ηδη η Κυπρος εκλινε γονυ τω Βααλ, οι αποτειχισμενοι θα κανουν θραυση. Κριμα αλλα θα παρουν κοσμο στο λαιμο τους. Οσοι ακουν Βαρθολομαιος και φτυνουν στον κορφο τους, πολυ φοβαμαι οτι με τα σκοταδια που μεσουρανουν, θα πεσουν στα χερια των ζησοτρικαμηναδων αμαχητι.
Δεν άλλαξε ο τρόπος βάπτισης;Αυτά οι Ιεχωβάδες τα λένε.
Διάλυσαν την Εκκλησία;Αυτά τα λένε οι αντίχριστοι.
Το μικρό ποίμνιο ξύπνησε,όχι για ημερολόγια και μαλακίες,αλλά γιατί πρόδοσαν την πίστη μας,όπως και οι ξιπασμένοι βουλευτές πρόδοσαν την πατρίδα.
Μόνο ο διάβολος δεν το θέλει αυτό.Ο πατήρ Θεόδωρος Ζήσης μας αναπαύει στην Θεσσαλονίκη.Δεν τους αναγνωρίζει όπως εσύ ριλάξ.Λίγο σεβασμός!
Ετσι φαίνεται φίλε.Αλλά δέν έχουν συλλάβει ακόμη οι Ελληνες ότι καί οι αποτειχισμένοι έχουν καθαιρεθεί.Οτι μοιάζουν πολύ στήν κενότητα τών ουκρανών τού Ποροσένκο. Θά τούς βαρεθούν γρήγορα. Είναι σπουδαιοφανείς. Δέν πατάνε πουθενά. Ο Τσίπρας πάτησε γερά στόν Αντρέα. Καί ο Μυτιληναίος δέν είναι Αντρέας. Θά γευτούν καί αυτοί τήν εφήμερη δόξα πού προσφέρει ο Εωσφόρος στούς οπαδούς του. Τό πρόβλημα είναι σήμερα ότι οι Ελληνες λατρεύουν τήν αυτοπροβολή. Θά τελειώσουμε άσχημα αυτό είναι γεγονός Κάτι θά μείνει όμως. Αυτή τή στιγμή η παγκόσμια σκηνή είναι μιά φρικτή μεξικάνικη κυνομαχία. Θά φαγωθούν μόνοι τους όμως.
Πάνω στη σύγχυση της έννοιας του Χριστιανού από τους οικουμενιστές που την παρουσίαζαν με αγαπολογικό τρόπο, εμφανίστηκε το αντίπαλο δέος, οι παλαιοημερολογίτες και αργότερα οι κάθε είδους αποτειχισμένοι, που με πρόταγμα την «αλήθεια της πίστεως» (την δογματική χωρίς το περιεχόμενο και το σκοπό της που είναι η Αγιότητα), αποτέλειωσαν την έννοια της λέξης Χριστιανός.
Η έννοια διασώθηκε από τους Αγίους μας στα χρόνια του οικουμενισμού που μας οδηγούν απλανώς.
Ο «αληθινός Χριστιανός» που προτάσσουν οι κάθε είδους ζηλωτές μη κατ΄επίγνωση είναι η δική τους εικόνα και ομοίωση, και όχι του Θεού.Όπως την περιγράφει ο Άγιος Νεκτάριος.
Κουτοπόνηροι, χωρίς αγαθές σκέψεις, αγιομάχοι, εμπαθείς, θυμώδεις, υπερόπτες, εξουθενωτές των πάντων, φιλόνικοι φιλοτάραχοι ολιγόπιστοι, και εύκολα θύματα των δαιμόνων που τους υποβάλουν τις σκέψεις που θέλουν.
Υποτίθεται ότι «προσπαθούν να προστατέψουν τους ανθρώπους από τον οικουμενισμό», δηλαδή από την επαφή με την αγαπολογική πλάνη χωρίς την αλήθεια, όταν οι ίδιοι με πρόταγμα την αλήθεια χωρίς την διάκριση, τους κάνουν υιούς γεέννης διπλότερον αυτών!
Θα πάρουν κόσμο στο λαιμό τους, και έχουν πάρει ήδη.Υπάρχουν περιπτώσεις που άλλαξαν 2-3 παρατάξεις αποτειχισμένων και άλλες τόσες παλαιοημερολογιτών και δεν αναπαύονται πουθενά.
Το πνεύμα στο εξω-εκκλησιαστικό πεδίο είναι το πνεύμα της υπερηφάνειας, και αρχηγός των υπερηφάνων είναι ο διάβολος.
10.57 Σάς επαναπαύει ο Ζήσης; Είναι μεγάλος!!!
8.10 Μέ τόν Μυτιληναίο εισήγαγαν τήν αποκαλυπτική θρησκεία τής Αμερικής, η οποία στηρίζεται στήν έκσταση. Είναι νεοπεντηκοστιανικού περιεχομένου, περιλαμβάνει όλες τίς θεραπευτικές εκστατικές εκδηλώσεις, τύπου σαμανισμού, κατοχής από τό πνεύμα. Ο Καντιώτης π.χ. είναι ο πρώτος διδάξας καί γι' αυτό στίς ομιλίες του κάποια στιγμή υψώνει υστερικά τήν φωνή του. Είναι οι στιγμές επαφής μέ τό πνεύμα. Τότε οι άνθρωποι λυτρώνονται φεύγουν από τό εγώ τους καί τραβάνε ήσυχοι τό κουπί τής εβδομάδος. Σήμερα εμφανίζεται τό φαινόμενο στά πνευματικοπαίδια του, τόν Αεράκη, στήν Γατζέα, στόν Τρικαμηνά, τό είχε υιοθετήσει καί ο Μυτιληναίος. Καί ο Πρεβέζης. Αφήνουν νά εννοηθεί ότι εκείνες τίς στιγμές δέχονται τό Αγιο Πνεύμα. Στήν Χαβάι σφάζουν κοκκόρια, εδώ σφάζονται σάν κοκκόρια. Η καθολική θεολογία μιλά γιά επανανακάλυψη τού Αγίου Πνεύματος.Στήν Αμερική έχουν ήδη τηλεοπτικούς προφήτες θεραπευτές τής αυθυποβολής. Εδώ έχουμε ήδη αστέρια τού βίντεο. ΝεοΜοντανιστές μάς δουλεύουν άγρια.
Αυτόν τόν εκστατικό λόγο εισήγαγε ο Αντρέας καί τόν μιμείται μέ τήν φωνή του ο Τσίπρας. Στήν πολιτική τήν έκσταση αυτή τήν ονομάζουν άμεση επαφή μέ τόν λαό. Επίσης λαικισμό τών λαοπλάνων.
Η έκσταση αυτή οφείλεται στήν έλλειψη ΝΟΥ. Στήν νεοορθοδοξία ονομάζεται επαφή μέ τόν άλλον, ΠΡΟΣΩΠΟ. Στήν πολιτική απαιτεί βαθειά υποβλητική φωνή. Χρησιμοποιείται καί στίς διαφημίσεις. Στήν κηρυγματική ωφελεί η λεπτή παιδική φωνή, δίπλα στό υστερικό διαπασών. Μιμείται τήν πυρετώδη έμνευση.
Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, π. Σεραφείμ Ρόουζ και σχισματικός ζηλωτισμός
https://www.oodegr.com/oode/orthod/paleoimerologites/istorika_sxismatikwn_1.htm
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ!ΕΙΔΙΚΑ ΣΕ ΟΤΙ ΑΦΟΡΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ ΠΟΥ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ΟΙ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ!
Ευχαριστούμε φίλε. Δυστυχώς όλα δείχνουν ότι υπάρχει ένα κυρίαρχο δαιμονικό στοιχείο στούς παλαιοημερολογίτες καί στούς αποτειχισμένους. Πού τούς στοιχειώνει, μέ τήν φαντασίωση περί αληθινής εκκλησίας καί μέ τήν κατάκριση.
Δημοσίευση σχολίου