Η ΣΟΦΙΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΟΛΟΒΙΕΦ (2)

 Συνέχεια από: Σάββατο 15 Μαρτίου 2025

 Η Ζωή τού απολύτου

Τίποτε ξένο δεν μπορεί να υπάρξει στο απόλυτα Ουσιώδες ή στο Θετικό Μηδέν, διότι έξω από αυτό υπάρχει μόνον το αρνητικό Μηδέν,τό απόλυτο Μηδέν. Από το άλλο μέρος το θετικό μηδέν ή η Ιδανική ενολότης δεν μπορεί να μην ποθεί και να μην στοχεύει να πραγματοποιήσει το σύμπαν τής δικής της δυνατότητος υπάρξεως ή πραγματοποιήσεως. [το απόλυτό του είναι δυνάμει που αναγκαίως περνά στο ενεργεία. Αντιθέτως από τον Αριστοτέλη, σύμφωνα με τον οποίο η πρώτη Αρχή είναι Ενέργεια. Οπισθοδρομεί στον τρόπο σκέψεως του Παρμενίδη η οποία είναι μονοσήμαντη]. Επιπλέον καθώς είναι ένα υποκείμενο και όχι μια ιδέα ή ένα όν, είναι Ικανό για αυτοκαθαρισμό και πρωτοβουλία. Γι’αυτό επιλέγει να εγκαταλείψει την δική του απλότητα και την απόλυτη μοναδικότητα, πολλαπλασιαζόμενο τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά.

Εσωτερικά πολώνεται σαν αυτό και το άλλο του, σάν το πρωτογενές μυστήριο και ο λόγος του, ή το πνεύμα του, ή η στοχαστική του εικόνα. Αλλά η ετερότης την οποία εισάγει στον εαυτό του το ουσιώδες, το υπαρκτό, δεν μπορεί να σημαίνει αποξένωση, άλλο, τρίωση ή ανεξαρτησία, διότι η συνέπεια θα είναι η πτώση στην ανυπαρξία, στο φανταστικό. Το άλλο είναι το ίδιο, ο εαυτός, αλλά φανερωμένος. Σαν τέλεια εικόνα του υπαρκτού ο Λόγος δεν μπορεί παρά να επαναλάβει την δομή τής πολικότητος. Γι’αυτό σχίζεται με την σειρά του σε μια ενεργητική αρχή, ή αρσενική, που είναι ο Λόγος ο αποκαλύπτων και σε μια Θηλυκή, παθητική αρχή, που είναι η σοφία-αποκάλυψη, που μπορούμε να την κατανοήσουμε τόσο σαν «δοχείο» η αναγκαία μεσότητα, όσο και σαν ύλη, πρωτογενές υλικό, ή περιεχόμενο της αποκαλύψεως.

Όπως ο Λόγος είναι στο ουσιώδες και είναι το ουσιώδες, αλλά αποκεκαλυμένο, έτσι και η σοφία είναι μέσα στον Λόγο και είναι ο Λόγος, αλλά ενσαρκωμένος. Όπως ο Λόγος και το ουσιώδες, και αυτή διπλασιάζεται σε άκτιστη σοφία και κτιστή, λαμβάνοντας ένα διπλό πρόσωπο, ένα στραμένο στον Λόγο και στο Ουσιώδες, τό δέ άλλο στον κόσμο. [όπως ο ΝΟΥΣ του Πλωτίνου. Η δεύτερη υπόσταση].

Το ουσιώδες δεν περιορίζεται στην εσωτερική πολικότητα, αλλά στην απόλυτα ελεύθερη πρωτοβουλία του και στον πόθο του για πραγματική, πολύμορφη, πλήρη φανέρωση, επιλέγει να κάνει ένα άλμα προς τα έξω, να βγει από τον εαυτό του και να μεταμορφώσει την εν δυνάμει ενολότητα τού Λόγου στο κοσμικό και αυτόνομο σώμα (αλλά όχι ανεξάρτητο) της σοφίας. Γεννιέται τοιαυτοτρόπως ένας «δεύτερος Θεός» [Γνωστικού Τύπου], ξεχωριστός από το αιώνιο ουσιώδες και παρ’όλα αυτά, καθόσον διαθέτει την θετικότητα (τής πραγματικότητας, της αξίας και του κάλλους) ταυτόσημο μ’ αυτό.

Είναι σωστό λοιπόν να πούμε πως η σοφία είναι το ζωντανό σώμα του Λόγου στον Θεό και έξω από τον Θεό. Είναι η Ουσία η αιωνίως ζωντανή τού Θεού και είναι επίσης και η κοσμική της εξωτερίκευση, που δεν είναι αιώνια, αλλά διαρκής, με μια αρχή, ένα γίγνεσθαι, μια Ιστορία, αλλά χωρίς ένα ακριβές τέλος, διότι το τέλος συμπίπτει με τήν ολοκλήρωση και η ολοκλήρωση με το ξανακύλισμα τού κόσμου στο ουσιώδες, με την επιστροφή του. Τού Χρόνου στην αιωνιότητα. Στο τέλος των χρόνων οι δύο σοφίες τής αρχής και τού τέλους, η άκτιστη και η κτιστή ή καλύτερα η κτιστότης, θα προστεθούν η μία πάνω στήν άλλη σε μια μοναδική μορφή και όπως λέει η Αποκάλυψη, «ο Θεός θα είναι όλος σε όλα» -ενεργεία, ακριβώς όπως πριν από το χρόνο όλα ήταν εν δυνάμει ένα στόν Θεό.

Η σοφία λοιπόν είναι η Ιδέα–δύναμις τής προόδου τής Θεοποιήσεως και ταυτοχρόνως και η επίτευξή της. Και δεν πρέπει να μας εκπλήσσει αυτός ο δυαλισμός, διότι κάθε ζωντανή πρόοδος είναι αυτοτελής, δηλ. αυτοπαράγεται, παρότι στην περίπτωση τής σοφίας προβληματίζει η οντολογική διαφορά ανάμεσα στο Ουσιώδες και τις πεπερασμένες υπάρξεις, ανάμεσα στον Θεό και τον κόσμο. Όπως επίσης στον ίδιο τον Θεό προβληματίζει το συνεκδεχόμενο τής υπερβατικότητος και της ενσαρκώσεως, στην επιβεβαίωση τού οποίου δεν μπορεί να υποχωρήσει ο Χριστιανισμός χωρίς να ματαιωθεί. Και ακριβώς αυτό το αδύνατο συνεκδεχόμενο, την συνδυνατότητα, προτίθεται να φέρει στην σκέψη η σοφιολογία και από εδώ πηγάζουν οι αναπόφευκτες ασάφειες και αντιφάσεις.

Ένας μεγάλος κίνδυνος που διατρέχουν και διέτρεξαν οι σοφιολογίες του Σολόβιεφ, του Μπουλγκάκοφ και του Φλωρένσκι, είναι η κατηγορία του Πανθεϊσμού. Τήν οποία αντιπαρέρχονται τονίζοντας την διαφορά ανάμεσα στον Πανθεϊσμό και τον Πανενθεϊσμό. Για τον Μπουλγκάκοφ δε η διαφορά αυτή αποτελεί αντίθεση. Οι εν λόγω θεολόγοι προσπάθησαν να αποφύγουν τον κίνδυνο η υπερβατικότητα τού Θεού να καταλήξει κάτι αποξενωμένο και χωρισμένο [όπως το ΕΝΑ του Παρμενίδη και σύμφωνα με την διδασκαλία του διαλόγου ‘Παρμενίδης’ του Πλάτωνος σχετικώς με το ΕΝΑ, το απόλυτο των Ρώσων].

Γι’ αυτό πρέπει να ξανασκεφτούμε και να μεταρρυθμίσουμε την υπερβατικότητα με την βοήθεια της ενσαρκώσεως και της αναστάσεως της σάρκας, που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την αθανασία της ψυχής των Ελλήνων. Πρέπει να αφελληνίσουμε και να Ιουδαΐσουμε τον Χριστιανισμό. Αυτή είναι η πρόθεση τής σοφιολογίας του Σολόβιεφ. 

Συνεχίζεται.

Πώς εξηγείται το φαινόμενο Σολόβιεφ; Με τον Φίχτε! Ο Φίχτε είναι ο πρώτος στοχαστής ο οποίος επινόησε ένα σύστημα το οποίο πιστοποιεί το απόλυτο χωρίς να εξέρχεται από την οπτική γωνία του πεπερασμένου, ο οποίος σκέπτεται μια φιλοσοφία του πεπερασμένου πνεύματος σαν την μοναδική δυνατή συνείδηση του απόλυτου!

Ο Φίχτε ελευθέρωσε τον δυτικό άνθρωπο από το επέκεινα του σχολαστικισμού. Προσφέροντας στο ενθάδε όλα τα περιεχόμενα της μεταφυσικής.

Με τον Φίχτε ολοκληρώνεται η απελευθέρωση του ανθρώπου από τον πάπα, και ο Σολόβιεφ, μεγάλος του τραγικός μαθητής, επιστρέφει όλες τις κατακτήσεις του Γερμανικού πνεύματος στον πάπα ξανά για να τον χρίσει κοσμοκράτορα! Τα Σα Εκ των Σων. Η πλέον κωμικοτραγική ιστορία του πνεύματος εκτυλίσσεται μπρος στα μάτια μας.

Ευχόμαστε να την συνειδητοποιήσουμε κάποτε.]

Αμέθυστος.