Ο προφήτης της Ρωμηοσύνης καταπέλτης για τους ορθοδοξόσχημους ευσεβιστές εν Ελλάδι

Ο μακαριστός δογματολόγος π. Ιωάννης Ρωμανίδης υπήρξε ίσως ο βασικότερος παράγων της λύτρωσης της νεοελληνικής θεολογίας – της ορθόδοξης, υποτίθεται. μέχρι τις μέρες του – από τη βαβυλώνια αιχμαλωσία της στη δυτική χριστιανοσύνη. Οι προτεσταντικές ορθοδοξόσχημες παρεκκλησιαστικές οργανώσεις άλωναν ποιμαντικά την Ορθόδοξη Εκκλησία, την ίδια ώρα που η θεολογία η οποία διδασκόταν στα ορθόδοξα εγχώρια πανεπιστήμια ήταν σχολαστική, τουτέστιν ρωμαιοκαθολική! Ο μακαριστός Π. Τρεμπέλας, πρωτοκλασάτο στέλεχος των χριστιανικών οργανώσεων (Ζωή και έπειτα Σωτήρ) και διάσημος στα χρόνια του ακαδημαϊκός – με ό,τι αυτό συνεπάγεται – προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να θεωρηθεί ο π. Ρωμανίδης αιρετικός και να μη βρει πουθενά θέση καθηγητού – ακόμη και στον Αμερικής τον συκοφάντησε! - ενώ έκανε απεγνωσμένες προσπάθειες να απορριφθεί η διδακτορική διατριβή του π. Ιωάννου “το προπατορικό αμάρτημα”, οι οποίες ευτυχώς δεν τελεσφόρησαν. Και όλα αυτά, διότι ο παπα Γιάννης ο Καππαδόκης υποστήριζε την Ορθόδοξη Παράδοση (τον Παλαμά εν προκειμένω και τους Πατέρες της Εκκλησίας εν γένει), ενώ ο Τρεμπέλας τον Θωμά Ακινάτη και τον Άνσελμο Καντερβουρίας των Ρωμαιοκαθολικών μαζί με όλη (σχεδόν) τη σχολαστική λατινική θεολογία! Φρίξον ήλιε, δηλαδή...

Ίσως όλα τα παραπάνω θα ακούγονται σήμερα υπερβολές και κυήματα φαντασίας νοσηρού ή εμπαθούς νου, έλα μου όμως που είναι η δυσειδής πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα όμως της οποίας δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε άνευ ελαφρυντικών τους πρωταγωνιστές, διότι και σε ένα βαθμό δεν γνώριζαν την αλήθεια και σε άλλον έτσι τα είχαν διδαχθεί. Η ευθύνη τους αρχίζει από τη στιγμή που το φως προβάλλει και συ το αρνείσαι και μένεις στο σκοτάδι της πλάνης. Για όλα τα παραπάνω υπάρχουν ιστορικά ντοκουμέντα όπου καταγράφονται τα πάντα και αποδεικνύεται η νοσηρότητα της εποχής εκείνης μέσα από την οπτική συγχρόνων της και όχι μεταγενέστερων, πράγμα με ιδιάζουσα σημασία.

Σε βιβλίο που διαβάσαμε πρόσφατα[1] παρουσιάζεται μέσα από την αλληλογραφία Τρεμπέλα και Ρωμανίδη η θεολογική σύγκρουσή τους που είναι χαρακτηριστική για τα θεολογικά πράγματα και γράμματα του παρελθόντος αιώνος. Στο βιβλίο του μακαριστού παπα Γιώργη του Μεταλληνού “ο προφήτης της Ρωμιοσύνης προσωπογραφούμενος μέσα από άγνωστα ή λίγο γνωστά κείμενα” (εκδ. Αρμός 2021) έχουμε αλιεύσει αποκαλυπτικούς ιστορικοθεολογικούς μαργαρίτες από επιστολές του π. Ιωάννου. Από αυτό θα ακολουθήσουν και οι διαφωτιστικές παραπομπές που, για μια ακόμη φορά, δικαιώνουν όσους θεωρούν επικίνδυνες και ένοχες τις παρεκκλησιαστικές οργανώσεις κατά την πρόσφατη νεοελληνική εκκλησιαστική ιστορία. Έχουμε ξαναγράψει για την αντίθεση του οσίου Πορφυρίου απέναντι στον ευσεβισμό και την υπόγεια στήριξη που παρείχε στον Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ Τίκα τον οποίο προσπαθούσαν οι χριστιανοί των Οργανώσεων να εκθρονίσουν και να επαναφέρουν “ζωικό”, όπως είχαν πετύχει με τον προκάτοχό του κυρό Ιερώνυμο Κοτσώνη – το όνομά του θα το συναντήσουμε αμέσως παρακάτω μέσα από τα λεγόμενα Ρωμανίδη (μη σας ξενίσει η ορθογραφία του – εξηγείται λόγω της αγγλικής γλώσσας την οποία είχε μητρική).

“… Ώστε εκλόνησε τους περισσοτέρους καθηγητάς, οίτινες προς στιγμήν ενόμιζον ότι ο Τρεμπέλας είναι ο Ορθόδοξος και εγώ ο αιρετικός. Πάντως ο Καρμίρης και ο Μπόνης δεν συνεκινήθησαν σε τοιούτον βαθμόν, ώστε να χάσουν πάσαν επαφήν με την πραγματικότητα και συμμάζευσαν τους άλλους” (σελ. 104-105). Αλλού γίνεται πιο αποκαλυπτικός: “Ευρέθη ότι ο Τρεμπέλας εξέκλινε της πατερικής θεολογίας. Μη πήτε την λέξιν αιρετικός, αλλά μόνον ότι κατά τον Καρμίρην κλίνει προς την αίρεσιν… Φοβούμαι ότι ο Αρχιεπίσκοπος πέρνει το μέρος του Τρεμπέλα τυφλώς, χωρίς να γνωρίζη τα καθέκαστα… Έχει πολλή εμπιστωσύνη στον Τρεμπέλα και μακάρι να είχε τοιαύτην εμπιστωσύνην στους Πατέρας της Εκκλησίας” (σελ. 110-111). Πόση δύναμη άραγε είχαν οι Χριστιανικές Οργανώσεις την εποχή εκείνη…

Προβαίνει επίσης εμφατικά στη διάκριση του ορθόδοξου - πατερικού και του προτεσταντικού – οργανωσιακού πνεύματος: “Υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι παπάδες εδώ με ειλικρίνειαν και λαχτάρα να μάθουν την Ορθοδοξίαν των Πατέρων και να την εφαρμόσουν. Καταλαβαίνουν ότι έχουμε ξεφύγει, αλλά δεν γνωρίζουν ακριβώς από τι. Δι’ αυτό πολλά εξαρτώνται από τον νέον Αρχιεπίσκοπον. Εάν έχωμεν κανένα Κοτσώνη, θα σβύση μία ώρα ενωρίτερα η Ορθοδοξία, διότι θα γίνωμεν σαν τους Ουνίτας, τους έχοντας Ορθόδοξον λειτουργικήν παράδοσιν, αλλά αναγνωρίζοντας τον πάπαν. Έτσι έχομεν γίνει και ημείς. Αντί όμως να αναγνωρίζομεν τον πάπα, έχομεν γίνει η ουνία των προτεσταντών, δηλαδή προτεστάνται έχοντες την λειτουργικήν παράδοσιν των Ορθοδόξων” (σελ. 118). Πόσο γάντι ταιριάζει αυτό με τις διαπιστώσεις του Γιανναρά για τις Οργανώσεις αυτές…

Η ιεραποστολική δράση σε βάρος του ησυχαστικού πνεύματος. Και πάλι ο λόγος του πατρός κοφτερός: “Προσεπάθησε να αρχίση ένα μοναστηράκι εδώ, αλλά η κεφαλή τον ημπόδισαν. Θέλουν δράσι. Υποστηρίζουν τους ζωικούς, αλλά όχι τους πραγματικούς καλογήρους. Ο Θεός όμως είναι πιο δυνατός από όλους και οι νερόβραστοι θα πέσουν. Βλέπετε έχομεν παιδιά ηρωικά που θα ακολουθήσουν τον δρόμον της Ορθοδόξου παραδόσεως και δεν θα δελεασθούν από τους αιρετικούς και τα γλυκανάλατά τους συστήματα… Λέγεται ότι (η Βασίλισσα των Ελλήνων) συνιστά εις τους εδώ προύχοντας τον Κοτσώνη ως Αρχιεπίσκοπον. Ο Θεός να μας ελεήση. Επίσης ψιθυρίζεται ότι θα έλθη ο Τρεμπέλας να διδάξη στην Θεολογικήν Σχολήν. Ο Θεός να μας λυπηθή. Τόσο αμαρτωλοί είμεθα που πρέπει να έχωμεν αιρετικούς να μας ποιμαίνουν;” (σελ. 129).

“Τώρα πολλοί, και μάλιστα πολλοί μεταξύ της νεολαίας, θέλουν μοναστήρι τύπου Αγίου Όρους και όχι δράσεως, πράγματα ζωικού πνεύματος. Δόξα τω Θεώ, η νεολαία εδώ ίσως έχει πολύ ξεφύγει, αλλά της αρέσουν τα ανδροηρωικά των ασκητών και θεωρούν την συναισθηματικήν ευσέβειαν τύπου Ζωής ως κάτι το γυναικείο και θηλυπρεπές” (σελ. 146).

Θα μου πείτε. Και γιατί όχι οι οργανωσιακοί και ναι στα ησυχαστήρια και στον μοναχισμό; Θα απαντήσω μέσα από την επικαιρότητα. Πόσοι ελκύονται στην Ορθοδοξία μέσα από τους καλόγηρους αγίους (βλ. τον όσιο Παΐσιο που μέχρι και στην τηλεόραση καθηλώνει) και πόσοι έμειναν μέσα στις παρεκκλησιαστικές σέκτες; Η συζήτηση αυτή όμως είναι μεγάλη και δεν χωράει στο μικρό αυτό άρθρο…

Κ. Νούσης
Λάρισα, 15/3/2025
[1]https://www.stgeorgepa.gr/index.php/thema/orthodoxi-theologia/arthra/6847-egxeiridion-allilografia-p-i-romanidi-kai-p-trempela

Πατερικός: Ο προφήτης της Ρωμηοσύνης καταπέλτης για τους ορθοδοξόσχημους ευσεβιστές εν Ελλάδι

ΜΗΔΕΝΑ ΠΡΟ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ ΜΑΚΑΡΙΖΕ

ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟ ΛΟΓΟΥ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΜΕ ΣΑΝ ΕΙΔΩΛΑ ΚΑΙ ΤΟΤΕΜ ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ ΤΟΝ ΦΛΩΡΟΦΣΚΙ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΠΡΟΤΙΜΗΣΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΡ. ΠΑΛΑΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ ΟΠΩΣ Ο ΒΑΡΑΒΒΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΑΒΥΛΩΝΕΙΟ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΥΠΟΤΑΞΕΙ ΣΤΗΝ Β' ΒΑΤΙΚΑΝΕΙΟ ΣΥΝΟΔΟ ΕΙΧΑΝ ΤΡΑΓΙΚΟ ΤΕΛΟΣ. 

Ο ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΕ ΤΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΚΑΙ ΕΙΣΗΓΑΓΕ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ, Ο ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΤΟΥ ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΙΣΜΟΥ, Ο ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ, ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟ, ΔΗΛ. ΚΑΤΑΡΓΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ  ΚΑΙ Ο ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΕΙΣΑΓΕΙ ΤΟΝ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΥ ΠΕΙΣΜΕΝΟΣ ΟΤΙ ΟΙ ΑΚΡΟΑΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΟΥΝ ΑΠΟ ΝΟΗΤΙΚΗ ΥΣΤΕΡΗΣΗ. ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΛΩΡΟΦΣΚΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΑΣ ΤΟ ΕΠΑΝΑΛΑΒΟΥΜΕ.

Παρά τίς επίμονες προσπάθειές του προς το αντίθετο, ο Φλωρόφσκυ ήταν, κατά την περιγραφή του Francois Rouleau για τον Kireevsky, ένας «αντί-ιδεαλιστής μορφωμένος από τον ιδεαλισμό»206. Οι επικριτές της σύγχρονης Ορθόδοξης θεολογίας οφείλουν να υπερβούν το κοινό στερεότυπο ότι, ενώ ο Bulgakov ήταν έρμαιο του ιδεαλισμού και ποικίλων στρεβλών δυτικών πηγών, η θεολογία τού Φλωρόφσκυ, αντίθετα, υπήρξε ένα αμιγώς πατερικό προϊόν. Ο Φλωρόφσκυ, όπως είχε παρατηρήσει ο Rowan Williams για τον Lossky παλαιότερα, «συνεχίζει να διαβάζει τους Πατέρες με ρωσικά μάτια»207. Κάτι τέτοιο δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει. Όπως παρατηρήσαμε εν συντομία, η θεολογία του Φλωρόφσκυ αποτελεί εξίσου ένα προϊόν τού γερμανικού ιδεαλισμού, που είχε διαποτίσει τη ρωσική σκέψη, όπως συμβαίνει άλλωστε, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε, με το μεγαλύτερο μέρος τής σύγχρονης Ορθόδοξης θεολογίας.

To παραπάνω γεγονός δεν προκαλεί έκπληξη, εάν λάβουμε υπόψη μας κυρίως την προηγούμενη μόρφωση τού Φλωρόφσκυ, που έδινε έμφαση στον Ρομαντισμό καί στην μετα-καντιανή φιλοσοφία, αν δεν υπήρχε η πατερικη περιβολη του Φλωρόφκσυ καί η επίθεσή του εναντίον τής Ρομαντικής καί ιδεαλιστικής κληρονομιάς στη θεολογία των συγχρόνων του. Ούτε αυτό θα έπρεπε να είναι απαραίτητα αρνητικό, στο βαθμό πού το μεγαλύτερο μέρος τής ρωμαιοκαθολικής (ressourcement) θεολογίας ως επιστροφής στις ρίζες καί μέσω αυτής η Β' Βατικανή Σύνοδος αντλούν από τις ίδιες πηγές. Αυτό πού είναι κρίσιμο για τη σύγχρονη Ορθόδοξη θεολογία -και στο σημείο αυτό δεν υπάρχει διαφοροποίηση από τίς υπόλοιπες θεολογικές παραδόσεις- είναι να αναγνωρίσει ότι η θεολογική ανάγνωση των Πατέρων γίνεται πάντα μέσα στον ερμηνευτικό ορίζοντα τής κάθε εποχής. Το σημερινό κοσμοείδωλο κυριαρχείται από το Δυτικό πολιτισμό, έτσι ώστε οι διάφορες ξένες πηγές από τον Ιδεαλισμό, στη συνέχεια τον Υπαρξισμό καί τελικά μέχρι την έποχή μας με τη μόδα τής ερμηνευτικής, τον μετά-φιλελευθερισμό καί μετά-δομισμό, λειτουργεί αναπόφευκτα ως πρίσμα με βάση το οποίο ο θεολόγος ερμηνεύει τους Πατέρες και επαναπροσδιορίζει δημιουργικά το μυστήριο της προ-νεωτερικής πίστης για τις ανάγκες της μετα-νεωτερικής έποχής μας. Στο σημείο αυτό δεν θα πρέπει να έχουμε ενδοιασμούς, εάν ως ορθόδοξοι θεολόγοι, θέλοντας να παραμένουμε πιστοί στις ρίζες τής εκκλησιαστικής παράδοσης, δεν αποκρύπτουμε διαρκώς την σχετική εξάρτησή μας από τη δυτική σκέψη καί κουλτούρα για την διατύπωση της αποστολικής παρακαταθήκης. Αυτό πού είναι ζωτικής σημασίας δεν είναι η αποσιώπηση ή άρνηση τής ξένης επιρροής, διότι μία τέτοια άρνηση απλά αυξάνει τη δυναμική της, καθώς την καθιστά ασύνειδη.

Αυτό πού προτείνουμε είναι ότι, ενδεχομένως, το μέλλον τής Ορθοδοξίας δεν βρίσκεται σε ό,τι έχει καταντήσει μία κορεσμένη αντανακλαστική κίνηση πού επιδιώκει να συλλάβει απεγνωσμένα το αμιγώς ανατολικό (ΣτΜ. ορθόδοξο) φρόνημα, το οποίο είναι διαθέσιμο, κατά κάποιο τρόπο σφραγισμένο ερμητικά εναντι τής μετά το Μέγα Σχίσμα Δύσης, μέσα στους Πατέρες καί τη λειτουργική παράδοση (π.χ. η «οντολογία των Καππαδοκών», η «ευχαριστιακή εκκλησιολογία» καί «η πατερική εξηγητική»), διαχωρίζοντας την ίδια στιγμή τον εαυτό της από ό,τι διαφορετικό, αλλότριο, δηλαδή δυτικό. Αντίθετα, η εκκλησιαστική ταυτότητα μπορεί να ανακαλυφθεί εάν κατορθώσουμε να κατανοήσουμε καί μέσα σε ό,τι, εκ πρώτης όψεως, μοιάζει τελείως αλλότριο, ακόμη καί εχθρικό, ποιοί είμαστε. Θα μπορούσαμε τότε να ανακαλύψουμε την ανατολικο-ορθόδοξη ταυτότητά μας μέσα από μία θετική συνάντηση με ο,τιδήποτε δυτικό. Σε αυτό συμπεριλαμβάνεται όχι μόνο η δυτική Χριστιανοσύνη, αλλά κατ’ επέκταση, καί η σύγχρονη φιλοσοφία, οι μη χριστιανικές παραδόσεις καί, πολύ περισσότερο, οι επιστήμες. Συνεπώς, μπορούμε να γνωρίζουμε τον εαυτό ως πράγματι Ανατολικό ή Ορθόδοξο ακριβώς μέσα από τη θετική συνάντηση με ο,τιδήποτε δεν είμαστε καί στο σημείο αυτό η Ορθόδοξη θεολογία θα έπραττε συνετά αν αντέστρεφε το παράδειγμα του Φλωρόφσκυ καί μέσα από την αναγνώριση του γεγονότος ότι, αναζητώντας τον εαυτό μας, εξαρτώμαστε από τον άλλο. Μέσα από αυτή την κοινή συνάντηση-αναγνώριση, ανακαλύπτουμε πραγματικά που ανήκει η καρδιά μας. «Η Ανατολή είναι η Δύση -για να παραλλάξουμε τον Kipling-, η Δύση είναι η Ανατολή καί το ζεύγος κάποτε θα σμίξει»215, με συνέπεια τα δύο μέρη να εμπλακούν σέ μία συνεχή καί δημιουργική ένταση, σέ μία ταύτιση των άκρων. Για να λάβουμε ένα παράδειγμα από την Ανατολή, αναγνωρίζουμε τον Φλωρόφκσυ ως έναν όντως ανατολικό θεολόγο, κυρίως στα σημεία που αυτός μεταλλάσσει αριστουργηματικά τον δυτικό θεολόγο Möhler στον τρόπο πού αυτός διαβάζει τούς Πατέρες. Έτσι, ο Φλωρόφσκυ, έστω κι ασυνείδητα, διαποτίζει τη νεοπατερική του σύνθεση με τον Schelling, με αποτέλεσμα να αποτελεί έναν κρυπτο-ρομαντικό, παραμένοντας, εντούτοις, απόλυτα πατερικός. Ή για να χρησιμοποιήσουμε ένα άλλο παράδειγμα, πού υπογραμμίζει τον εξέχοντα ρόλο του Παλαμισμού στην Ορθόδοξη θεολογία μετά απο τη δεκαετία του ’20. Κατανοούμε πληρέστερα τον Γρηγόριο Παλαμά στα σημεία κυρίως όπου χρησιμοποιεί216, το έργο του Αυγουστίνου, De Trinitate;;;. Περαιτέρω, αντιλαμβανόμαστε κατά τον πλέον οξυδερκή τρόπο τον Χρήστο Γιανναρά μόνο όταν διακρίνουμε τον μοναδικό τρόπο που μετάλλαξε τον Heidegger καί τον ρωμαιοκαθολικό περσοναλισμό υπό το πρίσμα του Παλαμά, ώστε ο ίδιος να πλησιάζει, ανεπίγνωστα, τον Αυγουστίνο.

Ο Φλωρόφσκυ φαίνεται ότι συμφωνεί με μία τέτοια διαλεκτική προσέγγιση στο τέλος του έργου του, Σταθμοί της Ρωσικής Θεολογίας217. 

Ο Φλωρόφσκυ φαίνεται ότι συμφωνεί με μία τέτοια διαλεκτική προσέγγιση στο τέλος του έργου του, Σταθμοί της Ρωσικής Θεολογίας217. Γράφει ότι η Ορθόδοξη θεολογία, επιστρέφοντας στους Πατέρες, δεν σημαίνει ότι εγκαταλείπει την παρούσα εποχή, δεν αποδρά άπο τήν ιστορία, ούτε και φυγομαχεί από το πεδίο της μάχης. Η Ορθόδοξη ανατολική θεολογία, ισχυρίζεται, οφείλει όχι μόνο να διατηρήσει την πατερική εμπειρία, αλλά επίσης να την ανακαλύψει και να την ζωογονήσει, στηριζόμενη στις δικές της δυνάμεις. Σε αυτή τη διαδικασία ανεύρεσης της ταυτότητάς της, την κίνηση της άπεξάρτησης από τη μη Ορθόδοξη Δύση, δεν θα πρέπει να αποξενωθεί από την τελευταία. Και τούτο διότι κάθε διάσταση απο τη Δύση δεν απελευθερώνει πραγματικά την Ορθοδοξία. Οφείλει να περάσει από τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες της, χωρίς να σαστίζει μπροστά τους, αλλά εξετάζοντάς τες δημιουργικά και μεταμορφώνοντάς τες, να δίνει μαρτυρία για μία καινή πραγματικότητα, δημιουργώντας ένα καινό όραμα για μία Ορθόδοξη Ανατολή που εκπληρώνει το μέλλον δημιουργικά• ένα έγχείρημα που οφείλει να επιτύχει. Μόνο με τον τρόπο αυτό, με την εύσπλαχνική συμ-πάθεια της Ανατολής προς τη Δύση, ανακαλύπτοντας το αντίθετο μέσα της θα μπορεί «να υπάρξει ένα αξιόπιστο μονοπάτι προς την επανένωση του διεσπασμένου χριστιανικού κόσμου». Τα δυτικά σφάλματα δεν είναι δυνατον να αναιρεθούν απλώς ή να άπορριφθούν από την Ορθόδοξη Ανατολή, αλλά αυτή οφείλει να τα «ξεπεράσει με μία καινή, δημιουργική πράξη», τοποθετώντας τον εαυτό της μέσα στη δυτική τραγωδία και μεταμορφώνοντάς την εκ των ένδον218. Ωστόσο, μία τέτοια πράξη μπορεί να επιτευχθεί μόνο εάν οι Ορθόδοξοι μπορέσουν να διακρίνουν ότι είναι συνδεδεμένοι στενά με τη Δύση, και οχι απλά ότι είναι δυτικά πρόσωπα αποξενωμένα από τις ανατολικές εκκλησιαστικές ρίζες τους, μέσα σε μία κοινωνία που είναι ριζικά εκδυτικισμένη. Πρέπει να αναγνωρίσουν ότι, ως προς τις ρίζες τους, είναι Δυτικοί, χωρίς, ωστόσο να απεμπολούν με οποιοδήποτε τρόπο την ανατολική ιδιαιτερότητά τους, την ελεύθερη θεμελίωσή τους στο πνεύμα και τη λατρεία των Ανατολικών Πατέρων. Ενας νέος τέτοιος δρόμος στην ορθόδοξη θεολογία φαίνεται ότι βρίσκεται εν τη γενέσει του. Ιδιαίτερα σημαντική είναι εδώ η εκ νέου ανάγνωση της θεολογικής ιστορίας μας ως μία πολύ περισσότερο περίπλοκη και αντιφατική αφήγηση και όχι απλώς ως θριαμβολογία της νέο-πατερικής θεολογίας, ο Παλαμισμός καί ο αποφατισμός μακριά από το σκοτάδι της δυτικής αιχμαλωσίας. Στην γραμμή αύτή, κάποιος θα μπορούσε να άνακαλέσει ένα μέρος της νέας ορθόδοξης κριτικής αξιολόγησης της σημαντικής κληρονομιάς του Bulgakov και της σοφιολογίας, όπου υποστηρίζεται ότι o Bulgakov προτείνει ενα δικό του είδος «νέο-πατερικής σύνθεσης», όπως επίσης και το αυξανόμενο ενδιαφέρον για την ιστορικο-γενετική καταγωγή της νεοπατερικής σύνθεσης219. Ίσως τότε η μέρα εγγίζει, όπου θα μπορέσουμε να οραματιστούμε, όπως πρόσφατα πρότεινε ο Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος σε μία ομιλία του στο Ορθόδοξο θεολογικό σεμινάριο του Αγίου Βλαδιμήρου, εναν δημιουργικό συνδυασμό των «σχολών» (έναν όρο τον οποίο επικρίνει ως μη άκριβή, εάν χρησιμοποιηθεί με εναν αρτηριοσκληρωτικό τρόπο, με την έννοια ότι οι στοχαστές έχουν περισσότερα κοινά παρά διαφορές) της «νεοπατερικής σύνθεσης» και αυτό που αποκαλείται ποικιλοτρόπως ως «ρωσική θρησκευτική φιλοσοφία», «Ρωσική σχολή» και «ρωσική θρησκευτική αναγέννηση». Μία τέτοια σύνθεση θα αποτελούσε επανεξέταση της νέο-πατερικής σύνθεσης που ύπερβαίνει την διχοτόμηση των δύο «σχολών» και προχωρά πέραν των δύο θεολογικών ρευμάτων σε ενα φρέσκο όραμα της ορθόδοξης θεολογίας για τον 21ο αιώνα, που θα συνδυάζει στοιχεία κι από τις δύο σχολές χωρίς να περιορίζεται σε κάποια από τις δύο220. Θα ήταν, συμπληρώνοντας τις απόψεις του Μητροπολίτη, ένα όραμα που θα είναι ταυτόχρονα πλήρως πατερικό, λαμβάνοντας υπόψη τους Πατέρες Ανατολής και Δύσης και επομένως οχι στενά ελληνιστικό, και θα ενσωματώνει συνειδητά και κριτικά την μαρτυρία αμφιλεγόμενων προσωπικοτήτων, όπως οι Solov’ev, Florensky, Berdyaev καί Bulgakov και μη ορθοδόξων στοχαστών άπο τον Barth, τον Balthasar καί τον Heidegger, τον Whitehead καί τον Buber μέχρι τους Pannenberg, Marion, Derrida, Habermas καί Eisenstadt, και θά εμπλέκεται σε διάλογο με την σύγχρονη και μετανεωτερική σκέψη, έτσι ώστε να μπορεί να μιλά αυθεντικά επί παντός επιστητού, για θέματα πολιτισμού, πολιτικής και βιοηθικής, μέχρι τις χρήσεις και καταχρήσεις του καπιταλισμού και της σύγχρονης επιστήμης.

Αυτό λοιπον που χρειάζεται η σύγχρονη Ορθόδοξη θεολογία, δεν είναι ο «πολιτικός ησυχασμός»221, που ακολουθώντας μία μορφή του παραδείγματος που ανιχνεύσαμε στον Φλωρόφσκυ, δαιμονοποιεί τη Δύση με νέους και πιο εξωτικούς τρόπους. Αντίθετα, η αναγκαία «στροφή» στην Ορθόδοξη σκέψη μπορεί να ονομαστεί, σε σχέση προς την χαλκηδόνια ερμηνευτική αρχή, ως «πολιτική περιχώρηση». Μία τέτοια πολιτική περιχώρηση θα υποστήριζε ότι η εκκλησιαστική ταυτότητα μπορεί να διαμορφωθεί κατάλληλα μόνο μέσα από την ευσυνείδητη και προληπτική θεολογική ενασχόληση με τον Άλλο, πάνω στη βάση της παράδοσης. Θα αποτελούσε επανεξέταση της νεοπατερικής μεθοδολογίας, που θα εδραζόταν στην ενασχόληση με το corpus της ανατολικής Πατρολογίας και τη Λειτουργία, αφού μία Ορθόδοξη θεολογία που θα πορευόταν «πέρα από τους Πατέρες» θα ήταν αντιφατική. Επομένως, αυτό για το οποίο κάνουμε λόγο δεν αφορά σε μία «μεταρρύθμιση» της σύγχρονης ορθόδοξης ακαδημαϊκής θεολογίας, αλλά σε μία ανανέωση και επανεξέταση αυτής της θεολογίας μέσω μιας συγκαιρινής στον 21ο αιώνα έπιστροφής στους Πατέρες. Στην Ορθοδοξία η βασική θεολογική μας στάση οφείλει να είναι πάντοτε ότι βρισκόμαστε στην αρχή της κατανόησης των Πατέρων, πάντοτε στην αρχή, δηλαδή στην αφετηρία κατά τη θεώρησή τους, ανανεώνοντας το πνεύμα μέσα στον δικό τους κόσμο (τη ζωή, το φρόνημα, την θεωρία και την εμπειρία της Εκκλησίας), στο βαθμό που συλλογίζονται τον Λόγο της ζωής που αποκαλύπτεται στις Γραφές. Επί του παρόντος, το νέο αυτό νέο-πατερικο παράδειγμα, η επανεξέταση τόσο της νέο-πατερικής σύνθεσης όσο και της κληρονομιάς του Φλωρόφσκυ, θα καλούσε την Ορθόδοξη θεολογία να ξεπεράσει τη στείρα διπολικότητα Ανατολής και Δύσης, την οποία συναντά κανείς σε μεγάλο μέρος της θεολογίας στον απόηχο του Φλωρόφσκυ. Η Δύση, πλέον, δεν αποτελεί κάτι εξωτικά Αλλότριο, έναν βάρβαρο, τον οποίο πάντα προσμένουμε ως μία βολική λύση στην έλλειψη τόλμης εκ μέρους μας ως προς την πνευματική μας επιβεβαίωση. Μία τέτοια θεολογία, με βεβαιότητα είναι μετα-φλωρόφσκια θεολογία, επειδή ακριβώς απορρίπτει αυτο το αρνητικό παράδειγμα που συναντάται στον Φλωρόφσκυ και σε συγγραφείς μετά απ’ αυτόν, αλλά μεταφέρει το κεντρικό δραμα της θεολογίας του για την νέα παγκόσμια δυτική πραγματικότητα, στην οποία βρίσκεται η Εκκλησία. Επομένως, όπως κι ο Φλωρόφσκυ αρχικά αντιμετωπίζει τους Πατέρες ως πηγή για τη σκέψη της, πηγή από την οποία αντλεί και προς την οποία κατευθύνει το δράμα της, χωρίς, ωστόσο, να εγκλωβίζεται σε δουλική παπαγαλία όρων, σε ρουτίνα πράξεων, από την οποία δεν μπορεί να παρεκκλίνει χωρίς να πέφτει στην αίρεση και στην απαγόρευση ενασχόλησης ή και οικειοποίησης ετερόδοξων σκέψεων. Πρόκειται για μία ελευθερία εν εξαρτήσει, μία νέα πατερική σκέψη προορισμένη για μία Ορθοδοξία που δεν είναι πλέον δέσμια στα Βυζαντινά μνημεία του δικού της μεγαλείου, σαν ένα ζώο που αργοπεθαίνει. Πάνω από όλα, μία τέτοια νέα θεολογία θα έβλεπε τη Δύση όχι μόνο ως αδερφή και φίλη, αλλά ως την ίδια της τη ζωή. Η Δύση θα γινόταν πλέον αντιληπτή εκ νέου ως η βάση για την αυτο-εξερεύνηση και αυτο-ανακάλυψη της Ορθοδοξίας ως Ανατολής, μέσω της οποίας φτάνει στο σημείο από το οποίο ξεκίνησε και γνωρίζει τον εαυτό της για πρώτη φορά.