Ο χαιρετισμός του Οικουμενικού Πατριάρχου στην Διημερίδα “Ομοούσιον τω Πατρί”

Χαιρετισμός τῆς Α. Θ. Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου εἰς τήν Διημερίδα «Ὁμοούσιον τῷ Πατρί» (Μαράσλειος Σχολή, 12 Μαρτίου 2025)

Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι,
Ἐξοχώτατε κύριε Πρέσβυ, Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος ἐν τῇ Πόλει,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες Ὀφφικιάλιοι,
Ἐλλογιμώτατοι εἰσηγηταί,
Ἐκλεκτοί παρόντες,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,......

Ἡ σύγκλησις τῆς ἐν Νικαίᾳ Συνόδου ἀποτελεῖ κορύφωσιν τῆς «ἀρχεγόνου συνοδικότητος» καί τῆς «οἰκουμενικῆς συνειδήσεως» τῆς Ἐκκλησίας, ταυτοχρόνως δέ καί ἀνάδυσιν μιᾶς νέας συνοδικῆς δομῆς καί πρακτικῆς, αὐτῆς τῆς «Οἰκουμενικῆς Συνόδου». Ἡ πόλις τοῦ Κωνσταντίνου, ἡ ἐγκαινιασθεῖσα πέντε ἔτη μετά τήν Σύνοδον τῆς Νικαίας, ἔμελλε νά καταστῇ τό κέντρον τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ὅπου συνῆλθον τέσσαρες Οἰκουμενικαί Σύνοδοι, καθοριστικαί διά τήν ταυτότητα καί τήν πορείαν τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ κόσμῳ, καί ὅπου ἔχει τήν ἀμετακίνητον Καθέδραν του τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ἀκοίμητος φρουρός τῆς ἀνοθεύτου Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως καί τῶν πατρῴων παραδόσεων......

Ὡς γνωστόν, ὁ ὅρος ὁμοούσιος εἶναι «ἄγραφος» καί εἶχε χρησιμοποιηθῆ ὑπό αἱρετικῶν, ὅπως ὁ Σαβέλλιος καί ὁ Παῦλος ὁ Σαμοσατεύς. Καθώς ὅμως ἡ Σύνοδος ἐθεώρει τόν ἑαυτόν της αὐθεντικόν φορέα τῆς ἀεί ζώσης ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἐμπειρίας καί παραδόσεως τῶν Ἀποστόλων, καί ἐν ἀκλονήτῳ πίστει ὅτι μόνος ὁ ὁμοούσιος τῷ Πατρί Θεός Λόγος, «Θεός ἀληθινός ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ», διανοίγει, διά τῆς σαρκώσεώς Του, εἰς τόν ἄνθρωπον τήν ὁδόν τῆς θεώσεως, δέν ἐδίστασε νά εἰσαγάγῃ τόν ὅρον αὐτόν εἰς τό Σύμβολόν της, διατρανώσασα τήν τελείαν θεότητα τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Πατρός, ὅς «ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν» (Μέγας Ἀθανάσιος). Εἰς τόν «ἐκπληκτικόν ὅρον» θέωσις, ὅπως σημειώνει ὁ μακαριστός π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ, «δέν ὑπάρχει τίποτε τό «φυσιοκρατικό» ἤ πανθεϊστικό… Θέωσις δέν σημαίνει τίποτε περισσότερο ἀπό μιά ἐσωτερική κοινωνία τῶν ἀνθρωπίνων προσώπων μέ τόν ζωντανό Θεό. Τό νά εἶσαι μέ τόν Θεό σημαίνει νά ἐνοικεῖς «ἐν Αὐτῷ» καί νά συμμερίζεσαι τήν τελειότητά Του» («Ἡ ἀθανασία τῆς ψυχῆς», εἰς τό ἔργον τοῦ ἰδίου, Δημιουργία καί Ἀπολύτρωση, ἐκδ, Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 1983, σ. 275).

Ἔργον τῆς θεολογίας εἶναι ἡ ἀποκάλυψις τῆς σωτηριο-λογικῆς διαστάσεως ἐν παντί. Ἡ ὀρθή κατανόησις τῶν δογμάτων τῆς πίστεώς μας καί ἡ ἑρμηνεία των μέ ὑπαρξιακούς ὅρους ἀπαιτεῖ, ὁμοῦ μετά τῆς μετοχῆς εἰς τό ἐκ-κλησιαστικόν γεγονός, εὐαισθησίαν καί γνήσιον ἐνδιαφέρον διά τόν ἄνθρωπον καί τάς περιπετείας τῆς ἐλευθερίας του. Ἐν τῇ ἐννοίᾳ ταύτῃ, ἡ διατράνωσις τῆς πίστεώς μας εἰς τον Τριαδικόν Θεόν καί εἰς τόν ἐνανθρωπήσαντα Θεόν Λόγον, τόν Κύριον καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου Ἰησοῦν Χριστόν, ὀφείλει νά συνοδεύηται ἀπό τήν ἔμπρακτον ἀνταπόκρισίν μας εἰς τήν προτροπήν Αὐτοῦ νά καταστῶμεν «πλησίον» τῶν ἐμπεσόντων εἰς τούς ληστάς καί τῶν ἐν ἀνάγκαις «ἐλαχίστων ἀδελφῶν» Του, μετά τῶν ὁποίων ἐταυτίσθη ὁ Κύριος, συνδέσας τήν αἰώνιον σωτηρίαν μας μετά τοῦ «ἐμοί ἐποιήσατε» (Ματθ. Κε’, 41).

Ο χαιρετισμός του Οικουμενικού Πατριάρχου στην Διημερίδα "Ομοούσιον τω Πατρί" - Φως Φαναρίου

Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΔΟΓΜΑΤΩΝ ΜΕ ΥΠΑΡΞΙΑΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΔΙΑ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ. ΟΠΩΣ ΔΕ ΟΜΟΛΟΓΗΣΕ  Ο ΗΣΥΧΑΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ. 

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΤΗΣ ΕΥΧΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Ο ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥΣ. 

ΘΑ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΑΥΤΗ Η ΜΙΚΡΗ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ ΠΟΛΥ ΣΥΝΤΟΜΑ ΗΜΩΝ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ.