Το πρώτο μοντέλο, προκειμένου να εγκαθιδρυθεί, απαιτεί τεράστια κρατική βία και απαγόρευση κάθε αντίθετης άποψης. Το δεύτερο μοντέλο απαιτεί όσο το δυνατόν λιγότερη κρατική παρέμβαση και πλήρη επικράτηση του κάθε ατόμου ανάλογα με τη δύναμή του, τον πλούτο του και γενικά τις διάφορες ικανότητές του.
Στο πρώτο και προκειμένου να επιτευχθεί η απόλυτη εξίσωση μεταξύ των ανθρώπων, επικρατούν ολοκληρωτικά καθεστώτα και ηγέτες δικτάτορες, ενώ στο δεύτερο επικρατεί ο τύπος του ανθρώπου - μαφιόζου ο οποίος προκειμένου να εξασφαλίζει όσο το δυνατόν περισσότερο πλούτο και εξουσία, δεν διστάζει προ ουδενός εγκλήματος.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το πρώτο μοντέλο είναι αυτό του εφαρμοσμένου κομμουνισμού, ενώ το δεύτερο, αυτό του απόλυτου άκρατου φιλελευθερισμού.
Μεταξύ αυτών των δύο μοντέλων έχει αναπτυχθεί μια ολόκληρη γκάμα όλων των αποχρώσεων. Από τον βαθύτερο σοσιαλισμό μέχρι τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό. Το αποτέλεσμα όλων αυτών των πειραματισμών, οδήγησε στην υποχώρηση του εθνικού κράτους και στην ανάπτυξη του σημερινού εκτρώματος της παγκοσμιοποίησης, η οποία ελέγχεται από μια μικρή ισχυρά διαπλεκόμενη διεθνή ολιγαρχία.
Ολόκληρη ή πιο πάνω γκάμα όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων, που αναπτύχθηκε μεταξύ των δύο άκρων, δεν άλλαξε καθόλου ένα πράγμα, τουναντίον βασίστηκε απόλυτα πάνω του και αυτό είναι το πολιτικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, όπου οι πολίτες είναι απομονωμένοι από την πολιτική εξουσία και απλά εκλέγουν (ετεροκατευθυνόμενοι από τα ΜΜΕ) τα πολιτικά πρόσωπα.
Τι πρέπει να γίνει
Εννοείται ότι η λύση θα πρέπει να είναι το μέτρο και όχι τα ακραία κοινωνικοοικονομικά συστήματα, όμως θα πρέπει επιτέλους να στρέψουμε την προσοχή μας πάνω σ’ αυτό το πράγμα που μας κρύβουν επιμελώς. Να συνειδητοποιήσουμε ότι το από αιώνων ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, δεν ανταποκρίνεται πλέον στις σημερινές εντελώς διαφορετικές συνθήκες και ότι θα πρέπει να εισάγουμε μέσα του περισσότερη λαϊκή συμμετοχή και λαϊκό έλεγχο ως ασφαλιστικές δικλείδες, για μια υγιή κοινωνικοοικονομική ζωή.
Αυτή η προοπτική δεν έχει ακόμα πέσει στο τραπέζι ή δεν την αφήνουν να πέσει και νομίζω ότι προς αυτή τη λύση θα πρέπει να κινηθούμε.
Πέτρος Χασάπης
Εννοείται ότι η λύση θα πρέπει να είναι το μέτρο και όχι τα ακραία κοινωνικοοικονομικά συστήματα, όμως θα πρέπει επιτέλους να στρέψουμε την προσοχή μας πάνω σ’ αυτό το πράγμα που μας κρύβουν επιμελώς. Να συνειδητοποιήσουμε ότι το από αιώνων ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, δεν ανταποκρίνεται πλέον στις σημερινές εντελώς διαφορετικές συνθήκες και ότι θα πρέπει να εισάγουμε μέσα του περισσότερη λαϊκή συμμετοχή και λαϊκό έλεγχο ως ασφαλιστικές δικλείδες, για μια υγιή κοινωνικοοικονομική ζωή.
Αυτή η προοπτική δεν έχει ακόμα πέσει στο τραπέζι ή δεν την αφήνουν να πέσει και νομίζω ότι προς αυτή τη λύση θα πρέπει να κινηθούμε.
Πέτρος Χασάπης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου