ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΛΟΥΚΑ: Η Εκκλησία συνεχίζει να σπέρνει τον λόγο του Θεού κι ας πολεμείται.

(Λουκ. 8.5-15)

«Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον αὐτοῦ».

Μία εἰκόνα τῆς ἀνθρωπίνης ζω­ῆς μᾶς παρου­σιά­ζει τό σημερινό εὐ­αγ­γελικό ἀνά­­γνωσμα. Μία εἰκό­να πού μπορεῖ οἱ περισσότεροι ἀπό ἐμᾶς, οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας, νά τήν ἔχουμε ξε­χάσει ἤ νά τήν ἔχουμε ἀπωθήσει, δέν παύει ὅμως νά ἐκφράζει μία χρήσιμη καί ἀναγκαία πραγματι­κό­τητα τῆς ζωῆς μας.

«Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον αὐτοῦ».

Ἡ ζωή καί ἡ ἐπιβίωση τοῦ ἀν­θρώ­που ἐξαρτᾶται ἄμεσα ἀπό τούς καρ­πούς τῆς γῆς. Προϋπόθεση ὅ­μως γι᾽ αὐτούς τούς καρπούς εἶ­ναι ἡ σπορά. Δέν μπορεῖ νά ὑπάρ­ξει καρποφορία, ἐάν δέν προη­γη­θεῖ ἡ σπορά. Δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει καρ­­πός, ἐάν δέν ὑπάρξει σπόρος, ἐάν δέν ὑπάρξει σπορέας.

Εἴτε βλέπουμε τόν σπορέα νά σπεί­­ρει τόν σπόρο του, εἴτε δέν τόν βλέπουμε, γιατί ὁ σύγχρονος τρόπος τῆς ζωῆς μας μᾶς ἔχει ἀπο­μα­κρύνει ἀπό τή φύση ἤ ἔχει με­τα­­βάλλει τόν τρόπο τῆς σπορᾶς, ἡ σπορά καί ὁ σπόρος εἶναι ἀπα­ραί­τητα γιά νά δώσει ἡ γῆ τούς καρ­πούς πού θρέφουν τόν ἄν­θρω­πο καί τόν συντηροῦν στή ζωή. Δέν μποροῦμε νά ἀγνοοῦμε τή σπορά. Δέν μποροῦμε νά ἀμφισβητήσουμε τήν ἀξία καί τήν χρησιμότητά της. Δέν μποροῦμε νά ἀρνηθοῦμε τήν προσ­φορά τοῦ σπορέως καί τή ση­μα­σία τοῦ σπόρου. Καί αὐτό δέν ἰσχύει μόνο γιά τή σπορά τῶν φυ­σι­­κῶν σπόρων καί τόν σπορέα τους, ἀλλά ἰσχύει καί γιά τή σπορά τοῦ πνευματικοῦ σπόρου καί τούς πνευματικούς σπορεῖς του.

Στή σημερινή εὐαγγελική παρα­βο­­λή ὁ Χριστός χρησιμοποιεῖ τό παράδειγμα τοῦ σπορέως καί τῆς σπορᾶς, πού εἶναι οἰκεῖο στούς ἀκρο­ατές του, γιά νά μιλήσει γιά τήν πνευματική σπορά, γιά τή σπο­ρά τοῦ θείου λόγου, τήν ὁποία ἐγ­καινίασε ὁ ἴδιος στόν κόσμο.

Τό πρόσωπο τοῦ σπορέα πού ἐξέρ­χεται γιά νά σπείρει τόν σπό­ρο του ταυτίζεται μέ τό πρό­σωπο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ πού ἦρ­θε στόν κόσμο γιά νά σπείρει τόν δικό του σπόρο, τόν λόγο καί τό εὐαγγέλιό του στίς ψυχές τῶν ἀν­θρώπων. Ταυτίζεται ὅμως καί μέ ὅλους ἐκείνους πού συνέχισαν τό ἔργο τοῦ θείου σπορέως καί ἔσπει­ραν ἀνά τούς αἰῶνες τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ταυτίζεται μέ τούς ἁγίους καί θεοφόρους πατέρες τῆς Ζ´ ἐν Νι­καίᾳ Οἰκουμενικῆς Συνό­δου, τή μνήμη τῶν ὁποίων ἑορ­τά­ζει σήμε­ρα ἡ Ἐκκλησία μας. Ταυ­τί­ζεται μέ τά πρόσωπα ὅλων ἐκεί­νων πού δια­κονοῦν στό γεώργιο τῆς Ἐκ­κλη­­σίας καί σπέρνουν τόν σπό­ρο τοῦ Εὐαγγελίου καί τοῦ θείου λό­γου στόν κόσμο. Διότι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι αὐτή πού συνε­χίζει τό ἔργο τοῦ σπο­ρέ­ως τῆς εὐ­αγ­γελικῆς παραβολῆς καί στή ση­μερινή ἐποχή, ἔστω καί ἐάν κά­ποιοι δέν βλέπουν τό ἔργο της. Ἔστω καί ἐάν κάποιοι ἀγνοοῦν τήν πνευματική σπορά της. Ἔστω καί ἐάν κάποιοι ἀμφισβητοῦν καί ἀρ­νοῦνται τή σημασία καί τήν ἀξία πού ἔχει ὁ σπόρος τοῦ Εὐ­αγ­γελίου γιά τόν σύγχρονο ἄνθρω­πο. Ἔστω καί ἐάν κάποιοι ἀντι­δροῦν στό ἔρ­γο τῆς σπορᾶς τῆς Ἐκ­κλησίας καί θέλουν νά τό ἀκυ­ρώσουν μέ διά­φο­ρους τρόπους.

Ἡ Ἐκκλησία μας, ἀδελφοί μου, θά συνεχίσει τό ἔργο τῆς σπορᾶς τοῦ θείου λόγου. Θά συνεχίσει νά σπέρνει τόν σπόρο τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ εὐαγγελίου του, γιατί γνω­­­ρίζει καί πιστεύει ὅτι ὁ Χρι­στός εἶναι «ὁ ἄρτος ὁ ζῶν», καί μό­νο αὐτός μπορεῖ νά θρέψει τίς ψυ­χές τῶν ἀνθρώπων πού πει­νοῦν καί λιμοκτονοῦν ἀπό τήν ἔλλειψή του. Γιατί ὁ σύγχρο­νος ἄνθρωπος δέν πεινᾶ μόνο γιά τόν ἄρτο καί τήν τροφή πού συν­τηρεῖ τό σῶμα του, πεινᾶ πολύ πε­ρισ­σό­τερο γιά τήν πνευματική τρο­φή πού προσφέρει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί εἶναι ἀπαραίτητη καί σέ αὐ­τούς πού ἔχουν τά ὑλικά ἀγαθά καί σέ ἐκείνους πού τά στεροῦν­ται. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος πεινᾶ γιά τή δικαιοσύνη καί τήν ἰσότητα πού μπορεῖ νά προσ­φέρει μόνο ὁ Χριστός, διότι οἱ ἄν­θρωποι, καί ὅταν ἀκόμη ὑπόσχο­ν­ται τή δικαιοσύνη, δέν μποροῦν νά τήν διασφαλίσουν.

Ἡ Ἐκκλησία μας θά συνεχίσει νά σπείρει τόν θεῖο σπόρο, γιατί πι­στεύει στή ἀναγκαιότητά του γιά τόν ἄνθρωπο καί δέν ἐπηρεάζεται ἀπό ἐκείνους πού τήν ἀμφισβη­τοῦν. Θά συνεχίσει νά τόν σπέρνει μέ­σα ἀπό τό ἔργο της, τό λειτουρ­γι­κό, τό ποιμαντικό, τό κατηχη­τικό, τό φιλανθρωπικό, τό κοινω­νι­κό. Θά συνεχίσει νά τόν σπέρνει μέ τήν παρουσία της μέσα στόν κό­­σμο, γιατί καί μόνο αὐτή δια­δί­δει τόν σπόρο τοῦ θείου λόγου. Θά συνεχίσει νά τόν σπέρ­νει καί νά ἀπευθύνει στούς ἀν­θρώ­πους τήν πρόσ­κληση νά τόν δεχθοῦν, ἐπιση­μαίνοντας τούς κιν­δύνους πού ἐπεσή­μανε καί ὁ Κύριος στή ση­με­ρινή εὐαγγελική πα­ρα­βολή, τούς κινδύνους νά πέ­σει ὁ σπόρος στήν πέτρα ἤ μέσα στά ἀγκάθια ἤ νά τόν ἁρπάξουν τά πε­τεινά τοῦ οὐ­ρα­­νοῦ. Θά συνεχίσει νά μᾶς προ­τρέπει νά προετοιμάσουμε τήν ψυ­χή μας γιά τή σπορά του, νά τόν δεχθοῦμε καί νά προστατεύσουμε ὥστε νά μήν συμπνιγεῖ καί νά μήν ξεραθεῖ, ἀλλά νά καρποφορήσει μέσα μας.

Σέ ἐμᾶς, ἀδελφοί μου, ἐπαφίεται τί θά κάνουμε καί πῶς θά δε­χθοῦ­με τόν σπόρο τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτή τήν εὐθύνη καλεῖται νά ἀναλάβει ὁ καθέ­νας μας προσωπικά καί κατά τό νέο ἐκκλησιαστικό ἔτος. Ἄς μήν ἀφήσουμε τόν σπόρο νά πάει χαμένος, ἀλλά ἄς φροντίσουμε ὥστε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά ἀποδώσει καρπό καί στή δική μας ψυχή. Ἀμήν.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων

imverias

ΣΧΟΛΙΟ: Ταυτίζεται η εκκλησία μέ τόν σπορέα; Καί τήν γή η οποία θά δεχθεί τόν λόγο ποιός τήν ετοιμάζει; Ποιός μεριμνά γι' αυτή; Δέν πέφτει ο σπόρος στήν ψυχή. Η ψυχή είναι πολυμερής. Τό έργο τής εκκλησίας είναι νά αναδείξει τήν γή η οποία μπορεί καί μόνον αυτή νά δεχθεί τόν σωτήριο Λόγο. Ταυτίστηκε η εκκλησία μέ τόν Κύριο καί χάθηκε στό πουθενά. Εγκατέλειψε τόν ασκητικό της σκοπό, τήν τήρηση τών Εντολών καί τόν αγώνα τών αρετών καί έχασε τήν θέση της στόν κόσμο, προσφέροντας απλώς κενούς λόγους στούς άρχοντες τού κόσμου τούτου.

Αμέθυστος