O ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΣΟΦΙΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
Ο Σολόβιεφ υπήρξε ο πρώτος και ο μεγαλύτερος Ρώσος φιλόσοφος και παραμένει ακόμη. Πρίν από αυτόν στην Ρωσία υπήρχαν μόνον θρησκευτικοί κήρυκες. Το 1875 επισκέπτεται το Λονδίνο, όπου στην βιβλιοθήκη του Βρετανικού Μουσείου μελετά τις Βέδες και τους Έλληνες Πατέρες. Στην διάρκεια αυτών των μελετών, βρίσκει ανοιχτό στο αναγνωστήριο της βιβλιοθήκης, ένα βιβλίο, το οποίο πλησιάζει με μια ακατανίκητη έλξη. Ήταν μια σύντομη έκθεση της Καμπάλα. Εκεί συναντά σκέψεις που είχε ήδη βρεί σε διάφορους συγγραφείς αλλά και σκέψεις που υπήρχαν και στον ίδιο. Βρίσκει σε καθαρή έκφραση τις πεποιθήσεις του για το ανυπόστατο των δυαλισμών, όπως ύλη-μορφή, Φύση-πνεύμα, είναι-γίγνεσθαι, νόηση-συναίσθημα(ή πίστη), φιλοσοφία-ζωή. Τέλος τον πολλαπλασιασμό τού μοναδικού, αιωνίου, αληθινού ουσιώδους, στο πλήθος των πεπερασμένων όντων και στην ακολουθία των Ιστορικών Εποχών. Θεωρουμένου σαν αναγκαία πραγματοποίηση [ήδη ο Κύριος και η Εκκλησία αποξενώνονται] τής απείρου δυνάμεώς του [τού απολύτου]. Βρίσκει την Ιερότητα τής υπάρξεως, ακόμη και στις καθημερινές της μορφές, που οφείλεται στην Ιερατική λειτουργία ανάμεσα στον Ουρανό και την γή, στην οποία κάθε άνθρωπος έχει πρόσβαση και έφεση, λόγω της Θεανδρικής του φύσεως [το σύγχρονο πρόσωπο]. Την εν δυνάμει αγιότητα τής ύλης και την τάση της να πνευματοποιηθεί, αλλά πάνω απ'όλα την ύπαρξη και πραγματικότητα μιάς διπλής σοφίας, η οποία στην Καμπάλα ονομάζεται σοφία της αρχής και του τέλους (δημιουργό και δημιουργημένη). Εδώ όμως, σαν μια κάποια συγχρονότητα αποκτά και και την δεύτερη καθοριστική εμπειρία τής Σοφίας. Έχει την δεύτερη συνάντηση. Έτσι στην διάρκεια μιας πνευματιστικής συνάντησης, η όμορφη γυναίκα κυκλωμένη από φώς, η αιώνια μνηστή του στην οποία θα μείνει πάντοτε πιστός, τον διατάσσει να πάει στην Αίγυπτο και υπακούει. [Καλά κανένας δεν βλέπει την μεγάλη πλάνη; Αυτό το ένδυμα φωτός δυστυχώς είναι ο θεμέλιος λίθος του Οικουμενισμού, που διαλύει τα πάντα, φέρνοντας ταχύτατα κοντά μας τον Αντίχριστο]. Φτάνοντας στην Αίγυπτο εισδύει βιαστικά στην έρημο αναζητώντας νομαδικές φυλές που θα μπορούσαν να έχουν διατηρήσει στην μνήμη τους την αρχαία σοφία, Ίχνη της οποίας βρήκε στους γνωστικούς, στην ερμητική Θεοσοφία και στους καμπαλιστές. [Ανήκει στους αναζητητές της αλήθειας, οι οποίοι μαζί με την Μπλαβάτσκυ και τον Γκουρτζίεφ, μας άλλαξαν τα φώτα, διδάσκοντας τον δρόμο του πονηρού ανθρώπου.]
Συνάντησε λοιπόν πραγματικά τους Βεδουϊνους, αλλά σαν γνήσιοι απόγονοι της Γνωστικής σοφίας τον χτυπούν ανελέητα και τον καταληστεύουν, αφήνοντάς τον αναίσθητο στην έρημο. Σαν συνέρχεται στην μέση της νύχτας τού εμφανίστηκε η ΣΟΦΙΑ. Και αναγνωρίζει αυτή την φορά, δασκαλεμένος ήδη από την Καμπάλα, την Βιβλική βασίλισσα που κατοικεί ένα ψηλό παλάτι με επτά χρυσές κολόννες και στο στήθος της φέρει όλο αυτό που είναι, που υπήρξε και θα είναι: την μορφή και την ρίζα της ΟΛΟΤΗΤΟΣ, του "ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ". [Αυτό το όραμα θα χρησιμοποιηθεί στην συνέχεια από τον Μπουλγκάκοφ για να μας περιγράψει τον Χριστό σαν αυτόν που αποκαλύπτει και σαν αυτόν που φέρει, που μεταφέρει, το Άγιο Πνεύμα. Παρομοίως και ο Λόσκι. Συναντώντας την αποκρυφιστική διδασκαλία του Ιωακείμ ντα Φιόρε, περί της Οικονομίας του Αγίου Πνεύματος και της υπερβάσεως τής Εποχής του Χριστού].
Ο αληθινός πατέρας του Οικουμενισμού λοιπόν θέτει σαν σκοπό τής κοσμικό-Ιστορικής προόδου την εγκαθίδρυση της ΕΝΟΤΗΤΟΣ. Η πρόοδος αυτή ξεκίνησε με την δημιουργία τού Αδάμ την πτώση του και την έλευση τού Νέου Αδάμ, του Ιησού Χριστού, του Λόγου του Θεού που ενανθρώπησε για να σώσει τον κόσμο, με τον Θάνατό του και την Ανάσταση.
Αυτή η πρόοδος συνεχίζει μέχρι σήμερα και θα συνεχίζει μέχρι το τέλος, μέχρι την μεταμόρφωση του κόσμου και της Ιστορίας, όταν ο Θεός και ο κόσμος θα είναι ένα μόνον πράγμα. Ενώ όμως, μέχρι την εμφάνιση του Αδάμ η πρόοδος ήταν αποκλειστικά στα χέρια του Θεού, από εκείνο το σημείο και έπειτα είναι Θεανθρώπινη. Οι επιλογές τού ανθρώπου είναι καθοριστικές για την μοίρα της κτίσεως. [Τι βαρειές ευθύνες μάς ρίχνεις στις πλάτες καημένε Σολόβιεφ, μ'αυτή την θεανθρωπότητα. Τις αντέχουμε δεν τις αντέχουμε. Πάντως εδώ μέσα κατοικούν οι Αρχιερείς της νεοορθοδοξίας, από τον Ζηζιούλα και τον Βαρθολομαίο, μέχρι τον Γιανναρά]. Ξεκινά λοιπόν αυτός ο μεγαλύτερος Ρώσος Φιλόσοφος το έργο του κλέβοντας την Σοφία από τους Έλληνες. Διότι η Σοφία είναι λέξη Ρωσική, για πολλούς λόγους, λέει: Ιστορικά διότι η Αγία Σοφία τής Κωνσταντινουπόλεως έγινε η αιτία τού προσηλυτισμού των Ρώσων στην Ορθοδοξία. Και πνευματικά, διότι το Κίεβο π.χ. είναι γεμάτο Εκκλησίες αφιερωμένες στην Σοφία του Θεού ή στην Αγία Σοφία, όπως και οι αντίστοιχες λαμπρές εικόνες της Σοφίας, όπως του Novgorod. Πρέπει να προσθέσουμε όμως και τον Φιλοσοφικό Λόγο. Διότι από το ένα μέρος μια παράδοση της Ορθοδοξίας αρνείται οποιαδήποτε σπουδαιότητα στην οικονομία της σωτηρίας, στην Σοφία, από το άλλο όμως υπάρχει μια νέα παράδοση Θεολόγων φιλοσοφούντων ως επί το πλείστον, οι οποίοι ερμηνεύουν φιλελεύθερα την ορθόδοξη παράδοση, επιθυμώντας να τονίσουν την Ιδιαιτερότητα και την πρωτοτυπία της Ρωσικής παραδόσεως απέναντι στην Βυζαντινή, αποσκοπώντας στην απελευθέρωση τους από την Βυζαντινή πνευματικότητα και κληρονομιά.
Για την λογική λοιπόν η σοφία είναι ένα απαραίτητο στοιχείο στην διαλεκτική ζωή του Απολύτου. Ανήκει ας πούμε στην βιολογία. Βεβαίως είναι αλήθεια πως το απόλυτο υπερβαίνει την λογική μας, αλλά είναι επίσης αλήθεια πως αυτό δεν εμποδίζει να έχουμε μια διαίσθησή του ή μια άμεση εμπειρία ή ένα συναίσθημα και πως μπορούμε να συνθέσουμε την ζωή τού απολύτου ξεκινώντας από τις γνώσεις μας των κτιστών και πεπερασμένων όντων, τα οποία αναφέρονται όλα στο απόλυτο. Πρέπει λοιπόν να καθορίσουμε πώς πρέπει να είναι η συμπεριφορά τού απολύτου, εάν τα πεπερασμένα συμπεριφέρονται όπως γνωρίζουμε και εάν το περιεχόμενο τής εμπνεύσεως ή της αμέσου εμπειρίας είναι εκείνο που βιώνουμε, με όλες του τις εμπλοκές. Η πρώτη διαδικασία, επαγωγική, υποθετική, ανήκει στην μεταφυσική. Η δεύτερη, απαγωγική, συμπερασματική, ανήκει στην λογική. Η πρώτη λειτουργεί σαν πειραματική επιβεβαίωση τής δεύτερης. Είναι πρώτη για μας, αλλά δεύτερη καθαυτή. Η δεύτερη μάς προσφέρει τις κατηγορίες που είναι απαραίτητες να κατανοήσουμε αληθινά την εμπειρική πραγματικότητα, για να επανασυνάγουμε τα φαινόμενα στα Ουσιώδη τους, ή όπως έλεγαν οι Πατέρες για να ανακαλύψουμε κάτω από τα φαινόμενα τις μυστικές μορφές των πραγμάτων, τις αυθεντικές τους σημασίες. Η σοφιολογία είναι όλο αυτό μαζί: μια πράξη πίστεως, μια άμεση έμπνευση, μια θεωρία που απαιτεί να είναι συνεπής ως προς το νόημα του κόσμου και τής Ιστορίας του.
Στην συνέχεια θα δούμε την απαγωγή της ζωής του Απολύτου και την διαδικασία της. Διότι και ο Σολόβιεφ, ταυτίζει τον Θεό με το Απόλυτο, όπως και ο Γερμανικός Ιδεαλισμός.
Συνεχίζεται.
Αμέθυστος.
Ο Σολόβιεφ υπήρξε ο πρώτος και ο μεγαλύτερος Ρώσος φιλόσοφος και παραμένει ακόμη. Πρίν από αυτόν στην Ρωσία υπήρχαν μόνον θρησκευτικοί κήρυκες. Το 1875 επισκέπτεται το Λονδίνο, όπου στην βιβλιοθήκη του Βρετανικού Μουσείου μελετά τις Βέδες και τους Έλληνες Πατέρες. Στην διάρκεια αυτών των μελετών, βρίσκει ανοιχτό στο αναγνωστήριο της βιβλιοθήκης, ένα βιβλίο, το οποίο πλησιάζει με μια ακατανίκητη έλξη. Ήταν μια σύντομη έκθεση της Καμπάλα. Εκεί συναντά σκέψεις που είχε ήδη βρεί σε διάφορους συγγραφείς αλλά και σκέψεις που υπήρχαν και στον ίδιο. Βρίσκει σε καθαρή έκφραση τις πεποιθήσεις του για το ανυπόστατο των δυαλισμών, όπως ύλη-μορφή, Φύση-πνεύμα, είναι-γίγνεσθαι, νόηση-συναίσθημα(ή πίστη), φιλοσοφία-ζωή. Τέλος τον πολλαπλασιασμό τού μοναδικού, αιωνίου, αληθινού ουσιώδους, στο πλήθος των πεπερασμένων όντων και στην ακολουθία των Ιστορικών Εποχών. Θεωρουμένου σαν αναγκαία πραγματοποίηση [ήδη ο Κύριος και η Εκκλησία αποξενώνονται] τής απείρου δυνάμεώς του [τού απολύτου]. Βρίσκει την Ιερότητα τής υπάρξεως, ακόμη και στις καθημερινές της μορφές, που οφείλεται στην Ιερατική λειτουργία ανάμεσα στον Ουρανό και την γή, στην οποία κάθε άνθρωπος έχει πρόσβαση και έφεση, λόγω της Θεανδρικής του φύσεως [το σύγχρονο πρόσωπο]. Την εν δυνάμει αγιότητα τής ύλης και την τάση της να πνευματοποιηθεί, αλλά πάνω απ'όλα την ύπαρξη και πραγματικότητα μιάς διπλής σοφίας, η οποία στην Καμπάλα ονομάζεται σοφία της αρχής και του τέλους (δημιουργό και δημιουργημένη). Εδώ όμως, σαν μια κάποια συγχρονότητα αποκτά και και την δεύτερη καθοριστική εμπειρία τής Σοφίας. Έχει την δεύτερη συνάντηση. Έτσι στην διάρκεια μιας πνευματιστικής συνάντησης, η όμορφη γυναίκα κυκλωμένη από φώς, η αιώνια μνηστή του στην οποία θα μείνει πάντοτε πιστός, τον διατάσσει να πάει στην Αίγυπτο και υπακούει. [Καλά κανένας δεν βλέπει την μεγάλη πλάνη; Αυτό το ένδυμα φωτός δυστυχώς είναι ο θεμέλιος λίθος του Οικουμενισμού, που διαλύει τα πάντα, φέρνοντας ταχύτατα κοντά μας τον Αντίχριστο]. Φτάνοντας στην Αίγυπτο εισδύει βιαστικά στην έρημο αναζητώντας νομαδικές φυλές που θα μπορούσαν να έχουν διατηρήσει στην μνήμη τους την αρχαία σοφία, Ίχνη της οποίας βρήκε στους γνωστικούς, στην ερμητική Θεοσοφία και στους καμπαλιστές. [Ανήκει στους αναζητητές της αλήθειας, οι οποίοι μαζί με την Μπλαβάτσκυ και τον Γκουρτζίεφ, μας άλλαξαν τα φώτα, διδάσκοντας τον δρόμο του πονηρού ανθρώπου.]
Συνάντησε λοιπόν πραγματικά τους Βεδουϊνους, αλλά σαν γνήσιοι απόγονοι της Γνωστικής σοφίας τον χτυπούν ανελέητα και τον καταληστεύουν, αφήνοντάς τον αναίσθητο στην έρημο. Σαν συνέρχεται στην μέση της νύχτας τού εμφανίστηκε η ΣΟΦΙΑ. Και αναγνωρίζει αυτή την φορά, δασκαλεμένος ήδη από την Καμπάλα, την Βιβλική βασίλισσα που κατοικεί ένα ψηλό παλάτι με επτά χρυσές κολόννες και στο στήθος της φέρει όλο αυτό που είναι, που υπήρξε και θα είναι: την μορφή και την ρίζα της ΟΛΟΤΗΤΟΣ, του "ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ". [Αυτό το όραμα θα χρησιμοποιηθεί στην συνέχεια από τον Μπουλγκάκοφ για να μας περιγράψει τον Χριστό σαν αυτόν που αποκαλύπτει και σαν αυτόν που φέρει, που μεταφέρει, το Άγιο Πνεύμα. Παρομοίως και ο Λόσκι. Συναντώντας την αποκρυφιστική διδασκαλία του Ιωακείμ ντα Φιόρε, περί της Οικονομίας του Αγίου Πνεύματος και της υπερβάσεως τής Εποχής του Χριστού].
Ο αληθινός πατέρας του Οικουμενισμού λοιπόν θέτει σαν σκοπό τής κοσμικό-Ιστορικής προόδου την εγκαθίδρυση της ΕΝΟΤΗΤΟΣ. Η πρόοδος αυτή ξεκίνησε με την δημιουργία τού Αδάμ την πτώση του και την έλευση τού Νέου Αδάμ, του Ιησού Χριστού, του Λόγου του Θεού που ενανθρώπησε για να σώσει τον κόσμο, με τον Θάνατό του και την Ανάσταση.
Αυτή η πρόοδος συνεχίζει μέχρι σήμερα και θα συνεχίζει μέχρι το τέλος, μέχρι την μεταμόρφωση του κόσμου και της Ιστορίας, όταν ο Θεός και ο κόσμος θα είναι ένα μόνον πράγμα. Ενώ όμως, μέχρι την εμφάνιση του Αδάμ η πρόοδος ήταν αποκλειστικά στα χέρια του Θεού, από εκείνο το σημείο και έπειτα είναι Θεανθρώπινη. Οι επιλογές τού ανθρώπου είναι καθοριστικές για την μοίρα της κτίσεως. [Τι βαρειές ευθύνες μάς ρίχνεις στις πλάτες καημένε Σολόβιεφ, μ'αυτή την θεανθρωπότητα. Τις αντέχουμε δεν τις αντέχουμε. Πάντως εδώ μέσα κατοικούν οι Αρχιερείς της νεοορθοδοξίας, από τον Ζηζιούλα και τον Βαρθολομαίο, μέχρι τον Γιανναρά]. Ξεκινά λοιπόν αυτός ο μεγαλύτερος Ρώσος Φιλόσοφος το έργο του κλέβοντας την Σοφία από τους Έλληνες. Διότι η Σοφία είναι λέξη Ρωσική, για πολλούς λόγους, λέει: Ιστορικά διότι η Αγία Σοφία τής Κωνσταντινουπόλεως έγινε η αιτία τού προσηλυτισμού των Ρώσων στην Ορθοδοξία. Και πνευματικά, διότι το Κίεβο π.χ. είναι γεμάτο Εκκλησίες αφιερωμένες στην Σοφία του Θεού ή στην Αγία Σοφία, όπως και οι αντίστοιχες λαμπρές εικόνες της Σοφίας, όπως του Novgorod. Πρέπει να προσθέσουμε όμως και τον Φιλοσοφικό Λόγο. Διότι από το ένα μέρος μια παράδοση της Ορθοδοξίας αρνείται οποιαδήποτε σπουδαιότητα στην οικονομία της σωτηρίας, στην Σοφία, από το άλλο όμως υπάρχει μια νέα παράδοση Θεολόγων φιλοσοφούντων ως επί το πλείστον, οι οποίοι ερμηνεύουν φιλελεύθερα την ορθόδοξη παράδοση, επιθυμώντας να τονίσουν την Ιδιαιτερότητα και την πρωτοτυπία της Ρωσικής παραδόσεως απέναντι στην Βυζαντινή, αποσκοπώντας στην απελευθέρωση τους από την Βυζαντινή πνευματικότητα και κληρονομιά.
Για την λογική λοιπόν η σοφία είναι ένα απαραίτητο στοιχείο στην διαλεκτική ζωή του Απολύτου. Ανήκει ας πούμε στην βιολογία. Βεβαίως είναι αλήθεια πως το απόλυτο υπερβαίνει την λογική μας, αλλά είναι επίσης αλήθεια πως αυτό δεν εμποδίζει να έχουμε μια διαίσθησή του ή μια άμεση εμπειρία ή ένα συναίσθημα και πως μπορούμε να συνθέσουμε την ζωή τού απολύτου ξεκινώντας από τις γνώσεις μας των κτιστών και πεπερασμένων όντων, τα οποία αναφέρονται όλα στο απόλυτο. Πρέπει λοιπόν να καθορίσουμε πώς πρέπει να είναι η συμπεριφορά τού απολύτου, εάν τα πεπερασμένα συμπεριφέρονται όπως γνωρίζουμε και εάν το περιεχόμενο τής εμπνεύσεως ή της αμέσου εμπειρίας είναι εκείνο που βιώνουμε, με όλες του τις εμπλοκές. Η πρώτη διαδικασία, επαγωγική, υποθετική, ανήκει στην μεταφυσική. Η δεύτερη, απαγωγική, συμπερασματική, ανήκει στην λογική. Η πρώτη λειτουργεί σαν πειραματική επιβεβαίωση τής δεύτερης. Είναι πρώτη για μας, αλλά δεύτερη καθαυτή. Η δεύτερη μάς προσφέρει τις κατηγορίες που είναι απαραίτητες να κατανοήσουμε αληθινά την εμπειρική πραγματικότητα, για να επανασυνάγουμε τα φαινόμενα στα Ουσιώδη τους, ή όπως έλεγαν οι Πατέρες για να ανακαλύψουμε κάτω από τα φαινόμενα τις μυστικές μορφές των πραγμάτων, τις αυθεντικές τους σημασίες. Η σοφιολογία είναι όλο αυτό μαζί: μια πράξη πίστεως, μια άμεση έμπνευση, μια θεωρία που απαιτεί να είναι συνεπής ως προς το νόημα του κόσμου και τής Ιστορίας του.
Στην συνέχεια θα δούμε την απαγωγή της ζωής του Απολύτου και την διαδικασία της. Διότι και ο Σολόβιεφ, ταυτίζει τον Θεό με το Απόλυτο, όπως και ο Γερμανικός Ιδεαλισμός.
Συνεχίζεται.
Αμέθυστος.
1 σχόλιο:
Η ''Σοφία'' μας θέλει ''Καλοσυνάτους'' ...
http://theodotus.blogspot.com/2015/05/blog-post.html
Δημοσίευση σχολίου