 |
| Κεντρική φωτό: «Δεν είμαι μέρος οποιουδήποτε woke κινήματος. Αν με ονομάζουν έτσι, είναι μόνο εκείνοι που επιδιώκουν να γελοιοποιήσουν και να υποτιμήσουν αυτό που λέω», επισημαίνει η Τζούντιθ Μπάτλερ. [Elliott Verdier/The New York Times] |
Αμερικανίδα φιλόσοφος και πανεπιστημιακή καθηγήτρια, από τους κορυφαίους στοχαστές στον τομέα της θεωρίας των φύλων. Με το έργο της, η Τζούντιθ Μπάτλερ επεξεργάζεται τα πεδία του φεμινισμού, της queer θεωρίας, της πολιτικής φιλοσοφίας και ηθικής. Ομως, για τις Ηνωμένες Πολιτείες του Τραμπ, για τη Ρωσία του Πούτιν, για «κάθε καθεστώς που αντιστρατεύεται τη συμπεριληπτική οργάνωση της κοινωνίας» όπως λέει η ίδια, η Μπάτλερ είναι δαίμονας που απειλεί την παραδοσιακή έννοια της οικογένειας. Είναι μια μάγισσα που διαφθείρει τα παιδιά μας, γι’ αυτό το ομοίωμά της πρέπει να καεί συμβολικά, όπως συνέβη στο Σάο Πάολο το 2017 έξω από το κτίριο όπου έδινε διάλεξη για τη δημοκρατία.
Ενδεχομένως τίποτε από τα παραπάνω δεν θα είχε συμβεί, αν το κριτικό βλέμμα της φιλοσόφου στα έργα των Ντε Μποβουάρ, Κρίστεβα, Φρόυντ, Λακάν, και κυρίως του Φουκό, είχε παραμείνει θέμα συζήτησης στους ακαδημαϊκούς κύκλους. Αντιθέτως, πολύ γρήγορα εκδηλώθηκε παγκόσμιο ενδιαφέρον για τις ιδέες της, όπως εκφράστηκαν στο βιβλίο «Αναταραχή φύλου» (1999), ιδέες που αποσυνδέουν τον καθορισμό του φύλου από τη βιολογία. Το ανθρώπινο φύλο κατασκευάζεται κοινωνικά, λέει η ίδια, εκφράζοντας συμπεριφορές που μαθαίνονται στο πλαίσιο της εκάστοτε κουλτούρας.
Σε διαφορετικές γλώσσες ανά τον κόσμο, το «Gender Trouble. Feminism and the Subversion of Identity» πούλησε περισσότερα από 100.000 αντίτυπα, αποτελεί καταστατικό κείμενο της queer θεωρίας και οι ιδέες του έχουν μεγάλη απήχηση στη νεότερη γενιά. Οσο για την Μπάτλερ, πριν κλείσει τα 70 της χρόνια αναγνωρίζεται διεθνώς ως ακρογωνιαίος λίθος στη meta συζήτηση για το φύλο, συμμετέχοντας παράλληλα σε ακτιβιστικές οργανώσεις υπέρ της ακαδημαϊκής ελευθερίας του λόγου, των δικαιωμάτων των μεταναστών και της ειρήνης μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης.
Καταχρηστικά, αλλά χωρίς ιδεολογικές συνδηλώσεις, η «Κ» στη συγκεκριμένη αποκλειστική συνέντευξη χρησιμοποιεί το θηλυκό γένος επιθέτων και αντωνυμιών όταν αναφέρεται στη φιλόσοφο. Η ίδια η Μπάτλερ αντιμετώπισε το λεκτικό «ατόπημα» να ονομαστεί «γυναίκα» με χιούμορ, κατανοώντας ίσως ότι σχετίζεται με τη δυσκολία της γραμματικής προσαρμογής στα ελληνικά, μια γλώσσα έντονα έμφυλη στην οποία το ουδέτερο γένος δεν χρησιμοποιείται –τουλάχιστον όχι ευρέως– για πρόσωπα. Προφανώς, η χρήση του γένους δεν σημαίνει αμφισβήτηση του δικαιώματος του αυτοπροσδιορισμού.
Συνέντευξη
– Γράψατε το βιβλίο «Ποιος φοβάται το φύλο;», αφού είχατε ήδη γίνει στόχος επιθέσεων ανά τον κόσμο. Είναι μια απάντηση στους πολεμίους της διαφορετικότητας;
– Με το βιβλίο επιδιώκω να δώσω έναν απολογισμό του δεξιού κινήματος ενάντια σε αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν «ιδεολογία του φύλου». Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, ο όρος επινοήθηκε για να τεθεί στην υπηρεσία ενός μηχανισμού κατήχησης ή και ολοκληρωτισμού. Οι συνέπειες αυτού του δεξιού κινήματος ήταν τεράστιες για συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες (φεμινίστριες, queer, τρανς, ιντερσέξ και μη δυαδικά άτομα), μια νομική επίθεση στα δικαιώματά τους που κλιμακώνεται. Στις ΗΠΑ, το φύλο δέχεται επίθεση από ένα προεδρικό διάταγμα που επιμένει ότι η εκπαίδευση, η υγειονομική περίθαλψη και το νομικό καθεστώς πρέπει να περιορίζονται σε μια υποτιθέμενη βιολογική διάκριση των φύλων – είναι άνδρας ή γυναίκα. Αλλά πρέπει να αναρωτηθούμε: ποια στρατηγική περιορισμού επιδιώκουν να επιτύχουν τέτοιες πολιτικές; Πιστεύουν ότι μπορούν να καταστρέψουν κοινωνικά κινήματα που έχουν αυξηθεί σε αριθμό και δύναμη μέσω μιας αυταρχικής επιταγής; Αν ναι, κάνουν λάθος.
– Με ποιους τρόπους η εβραϊκή οικογενειακή κληρονομιά και η προσωπική σας ζωή έχουν επηρεάσει την προσέγγισή σας στο φύλο και την ταυτότητα;
– Είναι πάντα δύσκολο να κάνει κανείς έναν απολογισμό του εαυτού του με αυτόν τον τρόπο. Είμαι βέβαιη ότι η εβραϊκή μου καταγωγή και η ιστορία της γενοκτονίας που υπέστη η οικογένεια της μητέρας μου με κάνουν ιδιαίτερα επικριτική απέναντι στην κρατική βία. Η εβραϊκή ιστορία της Ταλμουδικής αμφισβήτησης, που περιελάμβανε ανάλυση κειμένου και τεκμηριωμένη συζήτηση, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην άποψή μου για τη σκέψη και τη διδασκαλία. Πιθανότατα, το να κάνω «coming out» (σ.σ. δημόσια δήλωση σεξουαλικού προσανατολισμού ή ταυτότητας φύλου) στην ηλικία των 14 ετών μού έδωσε επίσης να καταλάβω πόσο ισχυρό και επιζήμιο μπορεί να γίνει το να σε ανακρίνουν και να σε ορίζουν δυνάμεις εκτός ελέγχου. Ημουν πολύ νέα όταν γίνονταν οι διαδηλώσεις ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ και θυμάμαι έντονα όταν οι διαδηλωτές φοιτητές πυροβολήθηκαν από αστυνομικούς. Ημουν τρομοκρατημένη και ήθελα μια επανάσταση, αλλά όταν με ρώτησαν τότε δεν ήξερα τι θα μπορούσε να είναι αυτή η επανάσταση.
Θα βλάψει τις ζωές μας. Οι απόψεις μου είναι απολύτως αντίθετες με τις απόψεις του Τραμπ για το φύλο. Αλλά οι προσπάθειές του για λογοκρισία, μόνο θα εντείνουν τα κοινωνικά μας κινήματα και, στο τέλος, θα πέσει από την εξουσία, αλλά όχι πριν καταφέρει να βλάψει τις ζωές μας.– Ως συγγραφέας, καθηγήτρια πανεπιστημίου και γυναίκα που έχει ήδη δαιμονοποιηθεί για τις ιδέες της, πώς αισθάνεστε στη χώρα των οπαδών του Ντόναλντ Τραμπ;
– Χαίρομαι που με αποκαλείτε «γυναίκα» – δεν ήμουν ποτέ σίγουρη ότι ανήκω σε αυτή την κατηγορία. Οι απόψεις μου είναι απολύτως αντίθετες με τις απόψεις του Τραμπ για το φύλο. Αλλά οι προσπάθειές του για λογοκρισία μόνο θα εντείνουν τα κοινωνικά μας κινήματα και, στο τέλος, θα πέσει από την εξουσία, αλλά όχι πριν καταφέρει να βλάψει τις ζωές μας. Επιδιώκει να περιορίσει το φύλο σε αυτό που αποκαλεί «βιολογικό φύλο», αλλά δεν έχει πραγματική γνώση των βιολογικών επιστημών και του τι έχουν να πουν για τα μεσοφυλικά άτομα. Ούτε ξέρει πως η ενδοκρινολογία και η γενετική δεν μπορούν να χαράξουν μια σταθερή γραμμή μεταξύ αυτών που έχουν οριστεί αρσενικά ή θηλυκά άτομα κατά τη γέννηση. Το έργο μου επιβεβαιώνει την ανθρώπινη πολυπλοκότητα, την πολυπλοκότητα του φύλου και της σεξουαλικότητας και επιβεβαιώνει τις συλλογικές ελευθερίες, που από μόνες τους έχουν τη δύναμη να φέρουν ένα δίκαιο και ισότιμο μέλλον.
– Συντηρητικές κοινότητες υποστηρίζουν ότι η τραμπική «πολιτιστική αντίδραση» θα «διορθώσει» τις υπερβολές της woke κουλτούρας. Τι λέτε γι’ αυτό;
– Δεν βλέπουμε απλώς μια «πολιτιστική αντίδραση», αλλά μια προσπάθεια εξάλειψης των βασικών ανθρωπίνων και συνταγματικών δικαιωμάτων για τα οποία πολλοί άνθρωποι αγωνίζονται εδώ και πολύ καιρό. Η κυβέρνηση Τραμπ υπόσχεται την αποκατάσταση μιας πρώην κοινωνικής τάξης, πράγμα που σημαίνει ότι δεν πρόκειται για «διορθωτική» ταλάντευση του εκκρεμούς. Καθόλου. Είναι μια προσπάθεια να διαγραφούν προοδευτικά, νομικά και πολιτικά κέρδη και να επανέλθουμε στην εποχή που τόσο η λευκή υπεροχή όσο και η ετεροκανονικότητα ήταν αδιαμφισβήτητες. Η απαγόρευση των βιβλίων, η εξάλειψη των δικαιωμάτων ίσης μεταχείρισης, η ποινικοποίηση τόσο των αμβλώσεων όσο και της τρανς ζωής και της νόμιμης διαμαρτυρίας είναι πολύ περισσότερα από μια πολιτιστική αντίδραση. Είναι η ενίσχυση του αυταρχικού κράτους εις βάρος των θεμελιωδών ελευθεριών, χρησιμοποιώντας την εξουσία του κράτους για να ορίσει ποιος υπάρχει και ποιος όχι, ποιος πρέπει να υπάρχει και ποιος όχι. Είναι αυταρχισμός, καθώς καταστρέφει τη συνταγματική δημοκρατία, τις βασικές ανθρώπινες ελευθερίες και τις απαιτήσεις της γης για επισκευή και αναγέννηση. Αυτό δεν «διορθώνει» τίποτα, αλλά απλώς ενισχύει το λάθος με τρόπο που θα χρειαστεί επίμονος συλλογικός αγώνας για να ξεπεραστεί και να αντιστραφεί.
Οπισθεν ολοταχώς. Η κυβέρνηση Τραμπ υπόσχεται την αποκατάσταση μιας πρώην κοινωνικής τάξης. Είναι μια προσπάθεια να διαγραφούν προοδευτικά, νομικά και πολιτικά κέρδη και να επανέλθουμε στην εποχή που τόσο η λευκή υπεροχή όσο και η ετεροκανονικότητα ήταν αδιαμφισβήτητες.
– Σας τρομάζει αυτή η πολιτική εξέλιξη, ως βασικό πρόσωπο του woke κινήματος νιώθετε ότι απειλείστε;
– Δεν είμαι μέρος οποιουδήποτε woke κινήματος. Αν με ονομάζουν έτσι, είναι μόνο εκείνοι που επιδιώκουν να γελοιοποιήσουν και να υποτιμήσουν αυτό που λέω. Οι κίνδυνοι που διατρέχω αυτή τη στιγμή είναι όμοιοι με πολλών άλλων. Εχω οικονομική ασφάλεια, αλλά οι διαμαρτυρόμενοι φοιτητές που μπορεί να απελαθούν δεν την έχουν. Εχω αμερικανική υπηκοότητα και πρόσβαση σε υποστήριξη. Ανησυχώ πολύ λιγότερο για τον εαυτό μου παρά για τους τρανς νέους που στερούνται φροντίδας, τους μετανάστες που απελαύνονται, την απώλεια χρηματοδότησης για την έρευνα για το κλίμα και την υγειονομική περίθαλψη, τη λογοκρισία στα σχολεία και τα πανεπιστήμια και την απώλεια εργασίας για τους θαρραλέους που αρνούνται να εφαρμόσουν αυτές τις φρικτές πολιτικές.
– Ποιος είναι κατά τη γνώμη σας ο αντίκτυπος του έργου σας στα φεμινιστικά και queer κινήματα στις Ηνωμένες Πολιτείες, ιδιαίτερα σε σχέση με τον πολιτικό ακτιβισμό;
– Δεν είμαι το κατάλληλο άτομο για να απαντήσω σχετικά με αυτό. Ισως υπάρχουν άλλοι που παρακολουθούν το θέμα, αλλά όχι εγώ. Εργάστηκα στις αρχές της δεκαετίας του 1990 με φεμινίστριες και queer μελετητές και ακτιβιστές που ενσωματώσαμε την αντιρατσιστική θεωρία και πολιτική στις ενέργειές μας διευρύνοντας παράλληλα την κατανόηση της σεξουαλικής εργασίας. Θεωρούσα τον εαυτό μου δημοκρατικό σοσιαλιστή, αλλά αυτό δεν ήταν ευρέως κατανοητό εκείνη την εποχή. Ανήκω στους πολλούς ανθρώπους που αμφισβήτησαν τον φεμινισμό για το ετεροκανονικό πλαίσιό του (σ.σ. θεωρεί δεδομένη την ετεροσεξουαλικότητα), ενώ παρέμειναν φεμινιστές. Ηταν μια περίοδος συνεργασίας και η επιρροή που είχαμε στην ακαδημαϊκή κοινότητα ή στη δημόσια ζωή αντικατόπτριζε μάλλον την αλληλεγγύη παρά τα ατομικά μας επιτεύγματα.
– Εχετε συμμετάσχει σε διάφορες πολιτικές δράσεις: το κίνημα Occupy Wall Street (2011) που εξέφραζε την αντίθεσή του στην κοινωνική και οικονομική ανισότητα, τις εκστρατείες Boycott, Divestment and Sanctions που αποσκοπούσαν να απομονώσουν οικονομικά, πολιτιστικά και πολιτικά το Ισραήλ. Πώς συνδέονται αυτές οι ενέργειες με τις ηθικές και πολιτικές διαστάσεις του έργου σας για το φύλο;
– Ο καθένας μας διακατέχεται από ποικίλες επιθυμίες και επηρεάζεται από διαφορετικές μορφές εξουσίας. Ετσι, αν με ρωτήσουν αν μπορώ να θέσω όλες τις ενέργειές μου κάτω από ένα και μόνο πανό ή αν είμαι πάντα συνεπής, δεν έχω να δώσω ικανοποιητικές απαντήσεις. Νομίζω ότι οι άνθρωποι πρέπει να μπορούν να αποφασίζουν τον τρόπο διακυβέρνησης του κόσμου όπου ζουν. Πιστεύω ότι πρέπει να ζουν χωρίς φόβο για τη βία και ότι το κράτος πρέπει να αφοσιωθεί στην παροχή υγειονομικής περίθαλψης, οικονομικά προσιτής και εξαιρετικής εκπαίδευσης, υποδομών δηλαδή που μας επιτρέπουν να ζούμε και να αναπνέουμε. Η εδραίωση του πλούτου μεταξύ των πολύ λίγων καταστρέφει τη δυνατότητα βιώσιμης ζωής για έναν διαρκώς αύξοντα αριθμό ανθρώπων. Ποια ζωή λογίζεται ως θλιβερή; Οι ζωές ποιων έχουν σημασία; Υποθέτω ότι αυτές οι ερωτήσεις δικαιολογούν τους αγώνες που αναφέρατε.
Πηγή: Καθημερινή
Υπάρχουν κομμάτια που μοιάζουν να γράφονται μόνα τους με ευκολία, άλλα θέλουν κόπο, προσοχή σε κάθε λέξη, σε κάθε έννοια. Κάποια βγαίνουν με πόνο στα δάχτυλα που χτυπούν στο πληκτρολόγιο, λες και κάθε πλήκτρο ήταν ένα χτύπημα που δέχτηκε, ένα μαχαίρι. Αυτό συμβαίνει με αυτό, ο τίτλος του οποίου ήδη υποφέρει, η βεβαιότητα ότι ζεις σε έναν εφιάλτη, με τον θυμό της ανικανότητας και την αίσθηση της ενοχής που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να αλλάξεις τα πράγματα, εκτός από το να τα κάνεις γνωστά, ως φωνὴ βοῶντος στην έρημο.
Ναι, υπάρχουν εργοστάσια τρανσέξουαλ παιδιών και μια μέρα κάποιος θα πρέπει να απαντήσει στην ανθρωπότητα και στον Δημιουργό για το κακό που κάνουν. Διαβάσαμε στο διαδίκτυο μερικά αποσπάσματα από ένα πρόσφατο γαλλικό βιβλίο, La fabrique de l'enfant trans-genre, γραμμένο από δύο γνωστούς ψυχολόγους και γιατρούς, τη Céline Masson και την Caroline Eliacheff, που δεν έχει μεταφραστεί στα ιταλικά. Η κυκλοφορία του προκάλεσε τις συνηθισμένες ψευδοθύελλες μέσων ενημέρωσης που προκαλούν έντεχνα επαγγελματίες μεσολαβητές, τις οποίες ακολούθησαν αμέσως ακτιβιστές από ορισμένους τομείς του πολύχρωμου LGBTQI ουράνιου τόξου (και ούτω καθεξής και ούτω καθεξής). Η αστυνομία της σκέψης, την οποία οι συντάκτες του βιβλίου αποκαλούν Santa In-queer-sitione, δουλεύει σε πλήρη ταχύτητα, πήρε το όνομά της από μία από τις λέξεις στο σεξουαλικά ορθό Newspeak. Στην πραγματικότητα, λαμβάνει χώρα ο συνηθισμένος σάλος λογοκρισίας, μισαλλοδοξίας και εξαγριωμένου μίσους που συνόδευε, πριν από μήνες, την κυκλοφορία του Nobody is born in the wrong body, ένα άλλο αντίθετο βιβλίο για το αμφιλεγόμενο θέμα της (πραγματικής ή υποτιθέμενης) δυσφορίας φύλου.
Οι συγγραφείς καταγγέλλουν, με την ακρίβεια του νυστεριού του χειρουργού, το τρανς παραλήρημα που έχει εισβάλει στις ζωές αγοριών και παιδιών, ξεκινώντας από την νεο-γλώσσα οργουελικού τύπου με την οποία αντιμετωπίζεται το πολύ λεπτό ζήτημα της τρανσεξουαλικότητας, που έχει γίνει κεντρικό στην τρελή -ή εγκληματικής; – ατζέντα της μετανεωτερικότητας, που φαίνεται να υπαγορεύεται από τις τρεις μάγισσες του Μάκβεθ.
Η δυσφορία φύλου είναι η αναντιστοιχία μεταξύ βιολογικού φύλου και του ψυχολογικού, ή αντιλαμβανόμενου, φύλου. Η επιστήμη και η κοινή λογική συμφωνούσαν πάντα -εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις που αντιμετωπίζονται με ευαισθησία, λεπτότητα και ενσυναίσθηση- ότι το ψυχολογικό φύλο είναι λάθος (συγχωρέστε μου τον όρο). Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων το πρόβλημα είναι ακριβώς ψυχολογικό και πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοιο, ειδικά στη σύνθετη (πολύπλοκη) φάση της εφηβείας, τη μετάβαση μεταξύ παιδικής ηλικίας και ενηλικίωσης κατά την οποία η φυσική εμφάνιση και το ενδοκρινικό σύστημα αλλάζουν και η προσωπικότητα ωριμάζει. Ο καθένας μας είναι μάρτυρας της σύγχυσης εκείνης της μοιραίας περιόδου της ζωής, στην οποία – ταυτόχρονα – «δεν είμαστε πια και δεν είμαστε ακόμα».
Η πιο ευνοϊκή στιγμή, λοιπόν, για τους νέους μάγους να δώσουν το τελευταίο χτύπημα, το οριστικό, για την αποδόμηση και την καταστροφή της προσωπικής, οικείας ταυτότητας των νέων γενεών. Το νέο τρανς-λεξικό, ενάντια στα στοιχείας και την κοινή λογική, βεβαιώνει ότι –όπως και σε όλα τα άλλα πεδία της ατομικής και συλλογικής προσωπικότητας– είναι η φύση που παρεξηγείται, καί καλείται για την περίσταση βιολογία. Η σεξουαλική ταυτότητα που μας έχει αναθέσει η τύχη ή ο Θεός δεν έχει πλέον σημασία, μετράει αυτό που νιώθουμε ότι είμαστε.
Οι Masson και ο Eliacheff ξεκαθαρίζουν από την αρχή ότι δεν θέλουν να ασχοληθούν με την κατάσταση των τρανσέξουαλ ενηλίκων. Υπήρχαν ανέκαθεν και είναι απολύτως θεμιτό να σεβόμαστε τις αποφάσεις τους, οι οποίες αποτελούν μέρος της άσκησης της ελευθερίας, ακόμα κι όταν δεν το καταλαβαίνουμε και μερικές φορές μας απωθούν. Οι συγγραφείς κάνουν λόγο για το «δικαίωμα στην αδιαφορία», δηλαδή στο να περνάνε απαρατήρητοι, οι τρανσέξουαλ. Το γιγάντιο πρόβλημα προκύπτει για τους ανηλίκους και τα παιδιά, εναντίον των οποίων γίνεται μια εκστρατεία ψεύδους, κατήχησης, εθισμού και διαπαιδαγώγησης, η οποία είναι ακόμη πιο ένοχη καθώς στρέφεται εναντίον ατόμων που είναι εύθραυστα λόγω ηλικίας και λόγω της πιθανής, παροδικής σύγχυσης στην προσωπική και σεξουαλική ταυτότητα, και αντί να αντιμετωπίζεται ως αυτό που είναι – ένας καρπός της συγκεκριμένης εποχής της ζωής που πρέπει να δίνεται στοργική προσοχή, με στόχο την άρση παθολογιών (όταν υπάρχουν) – αξιοποιείται για να τροποποιήσει την αντίληψη του εαυτού μέχρι τις ακραίες συνέπειες. Οι οικογένειες και η κοινωνία έχουν το άχαρο καθήκον να υπερασπιστούν τους νεότερους ακόμη και από τον εαυτό τους και από επιθυμίες ή προτιμήσεις που είναι, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, εφήμερες, προσωρινές.
Αντίθετα, σήμερα τονίζονται στιγμές ή ιδιοτροπίες (καπρίτσια) μετατρέποντάς τες σε επιθυμίες (και μετά σε δικαιώματα!) με το πρόσχημα της λεγόμενης ψυχικής μετάβασης. Είναι μια μάχη τεράστιας εμβέλειας, στην οποία κανείς δεν μπορεί να ενδώσει ή να υποχωρήσει ούτε μια ίντσα, αψηφώντας κάθε κίνδυνο. Ξεκινά με την αλλαγή του ονόματος, το «ψευδώνυμο» με το οποίο θέλει κανείς να τον αποκαλούν, που γίνεται συνήθης πρακτική σε ορισμένα ιταλικά σχολεία και τελειώνει με την επιθετική χορήγηση πολύ ισχυρών φαρμάκων και σε πολλές περιπτώσεις με ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων. Όλα υπό την προστατευτική πτέρυγα της θεσμικής αναγνώρισης.
Οι συγγραφείς του βιβλίου υπογραμμίζουν τον άθλιο κακόβουλο ρόλο των κοινωνικών δικτύων, τα οποία έχουν γίνει το πιο επικίνδυνο «εικονικό» σημείο συνάντησης για αυτοαναγνώριση, χειραγώγηση και συμμόρφωση που τροφοδοτείται από ορδές ενδιαφερόμενων επιρροών, συχνά αμειβόμενους πράκτορες εκείνων που τροφοδοτούν την αποδόμηση και την αποταυτοποίηση των αγοριών μας. Τα νέα μέσα ενημέρωσης είναι ένα αγαπημένο μέρος για μονόδρομη προπαγάνδα υπέρ της εφηβικής και ακόμη και της βρεφικής τρανσεξουαλικότητας.
Υπάρχουν πολλοί trans-influencers που μιλούν για τις απολαύσεις της αλλαγής φύλου στο Instagram, το YouTube και το Tik Tok, όταν δεν ενθαρρύνουν άμεσα τον ακρωτηριασμό. Δώδεκα τομείς της επιρροής των κοινωνικών δικτύων υπέρ των τρανσέξουαλ υποδεικνύονται στο βιβλίο. Μεταξύ αυτών, η αποδοχή σε μια νέα κοινότητα (ή μάλλον κοινόβιο) που έχει γίνει μια ουσιαστική στιγμή για τους περισσότερους, η μεταμοντέρνα ιεροτελεστία της μύησης, η ξέφρενη χρήση του Newspeak, με αποκορύφωμα την αποδοχή νέων όρων και φράσεων στην ακαδημαϊκή γλώσσα και την ενημέρωση λεξικών με βάση τό φάντασμα τών «queer» μελετών [ΕΚΚΕΝΤΡΙΚΏΝ], η ακλόνητη πίστη στο παράλογο και η προπαγάνδα της θυματοποίησης. Τέλος, ένας μοναδικός εκδημοκρατισμός του σεξουαλικού ενστίκτου στον οποίο κάθε ορμή, πράξη ή φαντασίωση που είναι «επιθυμητή» πρέπει επίσης να είναι εφικτή με την τεχνητή παραγωγή τεστοστερόνης και ορμονών του φύλου. Παρεμπιπτόντως, οι δύο γιατροί δείχνουν τη συνεχή αύξηση των κερδών της φαρμακοβιομηχανίας και ενός κλάδου της υγείας, το όνομα του οποίου θα πρέπει να ανανεωθεί, αφού δεν έχει καμία σχέση με θεραπεία, υγεία ή σωματική ευεξία. Εν ολίγοις, το εργοστάσιο των τρανσέξουαλ παιδιών βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, με τη συνεργασία εκπαιδευτικών τομέων, σχολείων, influencers, γιατρών, μέρους του πολιτικού συστήματος και του πολιτιστικού μηχανισμού. Το βιβλίο ολοκληρώνεται με τη δήλωση ότι τίποτα από αυτά πού προσπαθούν νά μάς πεισουν νά πιστέψουμε και θεωρείται σίγουρο δεν είναι τέτοιο:«Το να παίρνεις μια φαντασίωση για μια επιθυμία και να πιστεύεις ότι είναι εφικτή, θετική, ακίνδυνη, είναι πηγή σύγχυσης και όχι ασφάλειας».
Ερευνήσαμε για περισσότερες πληροφορίες. Τό κεντρικό Σχολείο Φίλων της Φιλαδέλφειας, για παράδειγμα, έχει μεταξύ των παιδαγωγών της έναν διαπρεπή παιδαγωγό πεπεισμένο ότι καθένας από αυτούς είναι «ένα σεξουαλικό ον ελεύθερο να πειραματιστεί με τις πολυάριθμες ετικέτες που καθορίζουν τις διαφορετικές σεξουαλικές συμπεριφορές, μια καλή αρχή γιατί επιτρέπουν σε κάποιον να ταυτιστεί έχοντας περισσότερες εμπειρίες, δοκιμάζοντας περισσότερες καταστάσεις». Υποστηρίζει επίσης ότι κάθε ενήλικας πρέπει να εκπαιδεύει τα παιδιά σχετικά με τη «μεταμορφωτική σεξουαλικότητα». Εάν οι λέξεις στο ανεστραμμένο λεξιλόγιο εξακολουθούν να έχουν νόημα, μεταμορφωτική σημαίνει «που σχετίζεται με τη μεταμόρφωση, αυτό που έχει την ιδιότητα και τη λειτουργία του μετασχηματισμού». Δηλαδή, πρέπει να μετατρέψουμε τον εαυτό μας -και κυρίως νέους και παιδιά- σε σεξουαλικά ρευστά, «τρανς» όντα. Ταυτόχρονα, κανονικοποιούμε την παιδεραστία και τη σεξουαλικότητα των παιδιών. Ιδέες που δεν μεταφέρονται από περίεργους ή διαταραγμένους ανθρώπους, αλλά από υποκείμενα που τοποθετούνται στην καρέκλα: επομένως η εξουσία είναι σε συμφωνία μαζί τους. Ας αφήσουμε την έρευνα για τα κίνητρα της εξουσίας σε άλλη περίπτωση και ας μείνουμε στα γεγονότα. Αναλαμβάνεται ενεργής δράση για να προκληθεί η σύγχυση της πιο οικείας ταυτότητας των πρόσφατων γενεών. Για να το περιγράψουμε, δεν μπορούμε να βρούμε άλλες λέξεις εκτός από το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Στη Δύση μυρίζουν τη συμφωνία και ανοίγουν κλινικές τρανς γιά μωρά. Ένας πρώην διευθυντής, τρομοκρατημένος από αυτά που είδε και έκανε, κατήγγειλε το κέντρο όπου εργαζόταν, αποκαλύπτοντας ότι «τα φάρμακα που εμποδίζουν την εφηβεία έχουν ωθήσει όλο και περισσότερους ανηλίκους να προσπαθήσουν να αυτοκτονήσουν. Και τα αγόρια που μετάνιωσαν για την αλλαγή φύλου αντιμετωπίζονταν σαν θύματα πανώλης/πανούκλας».
Αν σας αρέσει να ζείτε σε έναν πολιτισμό αυτού του τύπου, καθίστε, αφού κοιτάξετε στα μάτια τα παιδιά σας ή οποιοδήποτε παιδί παίζει σε δημόσιους κήπους. Να ξέρετε όμως ότι η επέμβαση έρχεται από ψηλά. Το Ίδρυμα Ροκφέλερ και το Ίδρυμα Edmond de Rothschild (οι φιλάνθρωποι-καπιταλιστές…) έχουν δημιουργήσει ειδικά προγράμματα και ενώσεις για την προώθηση της ιδεολογίας του φύλου. Η θέαση των τηλεοπτικών σειρών, μια ματιά στα ψυχαγωγικά προγράμματα, στις εμπορικές διαφημίσεις αρκούν για να επαληθεύσουμε πώς διαφημίζεται χωρίς αντίλογο όλο τό 24ωρο. Η σιωπή είναι όμορφη για το φεστιβάλ του Σαν Ρέμο. Στο μεταξύ, οι θεωρίες του φύλου μπαίνουν στα σχολεία, ακόμη και στα δημοτικά, παρά το γεγονός ότι οι θεσμοί συνεχίζουν να το αρνούνται. Μια εμβληματική περίπτωση ήταν η ιστορία του φτωχού Brian Reimar, που γεννήθηκε αρσενικός, καί εκπαιδεύτηκε από ριζοσπαστικούς συμπεριφοριστές ψυχολόγους να αναγνωρίσει τον εαυτό του ως γυναίκα. Τέλειο ινδικό χοιρίδιο (πειραματόζωο): μετά την απώλεια του πέους κατά λάθος κατά τη διάρκεια μιας επέμβασης περιτομής, του δόθηκε το όνομα Μπρέντα. Ο μέντοράς της –ας το πούμε– ήταν ο John Money, ένας από τους πρώτους υποστηρικτές της ιδέας ότι η σεξουαλική ταυτότητα είναι μόνο ένα κοινωνικό κατασκεύασμα, που προωθείται από τη λεσβία υπερφεμινίστρια φιλόσοφο Judit Butler. Ο Money δήλωσε ότι είχε κάνει τον Reimer να αποδεχτεί τη νέα προϋπόθεση - έχαιρε μεγάλης εκτίμησης στην αμερικανική υψηλή κοινωνία, πρότεινε επιχειρήματα υπέρ του «ανοιχτού» γάμου και του «ρευστού» φύλου, καθώς και του δωρεάν πειραματισμού κάθε σεξουαλικής επιθυμίας, ακόμη και της πιο ακραίας, σε καταξιωμένα συνέδρια και μοδάτα κείμενα. Το 1980 ισχυρίστηκε στο Time ότι μια εμπειρία παιδεραστίας «δεν έχει απαραίτητα αρνητική επίδραση στο παιδί». Ο Money παρέμεινε ισόβιος αγαπημένος του κατεστημένου, κέρδισε βραβεία και διακρίσεις και ίδρυσε την πρώτη κλινική που άλλαζε την ταυτότητα φύλου, γεγονός που γιορτάζεται με έμφαση από τον κυρίαρχο Τύπο. Το πείραμα με τον άτυχο Brian/Brenda τελείωσε πολύ άσχημα: ανεξάρτητοι ψυχολόγοι ανακάλυψαν και απέδειξαν τις κακουχίες του: ο άτυχος άνδρας δεν είχε νιώσει ποτέ Μπρέντα και αυτοκτόνησε το 2004 σε ηλικία τριάντα οκτώ ετών. Υπάρχουν πολυάριθμες περιπτώσεις επανεξέτασης ατόμων που έχουν πειστεί για αλλαγή φύλου στην εφηβεία. Οι περιπτώσεις δεύτερων σκέψεων όσων πείστηκαν να αλλάξουν φύλο στην εφηβεία είναι πολλές.
Αυξάνεται η συνταγογράφηση πολύ ισχυρών, πανάκριβων φαρμάκων με σοβαρές παρενέργειες, με αρνητικές επιπτώσεις για τους ασθενείς αλλά με εξαιρετικά οικονομικά αποτελέσματα για τους παραγωγούς, ειδικά αφού η συνταγή, στις πιο «προηγμένες» χώρες, λαμβάνεται με την απλή, αμφίσημη διάγνωση της δυσφορίας του φύλου. Σύμφωνα με τον Ιταλικό Οργανισμό Φαρμάκων, που αναφέρεται στο περιοδικό Scienza e Vita του Νοεμβρίου 2018, το φαρμακολογικό μπλοκάρισμα της εφηβείας και των ορμονών του φύλου θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τον ορισμό και τη λειτουργικότητα των τμημάτων του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνα για τη δόμηση της σεξουαλικής ταυτότητας. Ως εκ τούτου, θα υπήρχε μια καταστροφική λανθασμένη αναντιστοιχία (ανακολουθία) μεταξύ της φυσικής και της γνωστικής ανάπτυξης. Το ίδιο πανίσχυρο αμερικανικό διαγνωστικό στατιστικό εγχειρίδιο ψυχικών διαταραχών DSM-V (χρηματοδοτούμενο από την Big Pharma) αναφέρει ότι έως και το 98 τοις εκατό των αγοριών με σύγχυση φύλου και το 88 τοις εκατό των κοριτσιών αποδέχονται το βιολογικό τους φύλο στο τέλος της εφηβείας. Το να τα γεμίσεις με ανασταλτικά φάρμακα σημαίνει αναστολή φυσικών και γνωστικών διεργασιών, καθώς και δυσκολία ή αδυναμία, στην ενήλικη ζωή, στην σύλληψη παιδιών: ο κύκλος κλείνει.
Η απογοήτευση είναι μεγάλη, η επιθυμία να φύγω σε ένα ανύπαρκτο αλλού είναι τεράστια και να ουρλιάξω, όπως σε παλιά ταινία, σταμάτα τον κόσμο, θέλω να κατέβω.
ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΥ ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ ΤΟ ΧΑΟΣ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΘΕΟΣ. ΤΟ ΤΕΛΟΣ.
ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΕΤΕΡΟΤΗΤΟΣ ΠΟΥ ΑΦΗΣΕ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΓΟΝΟΥΣ ΤΟΥ Ο ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ ΚΑΙ ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΝΑ ΕΡΕΥΝΗΣΟΥΝ.
ΠΩΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΧΟΡΤΑΣΤΙΚΑ Ο ΡΑΜΦΟΣ;
"Στὸ ἐνυπόστατο διαβάζουμε τὸ πρόσωπο ὡς εὐρύτερη δική μας ἐπιφάνεια μεταξὺ τοῦ ἀτομικοῦ Ἐγὼ καὶ τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου. Τοῦτο ἐνθαρρύνει μιὰν ἐσωτερικὴ ἀντοψία καὶ οἰκοδομεῖ νέον ὁρίζοντα ὑπάρξεως, διὰ τοῦ ὁποίου εἰσερχόμεθα στὸν ἱστορικὸ χρόνο χωρὶς νὰ τραυματίζωμε τὸν ἑαυτό μας καὶ τὴν παράδοσι, ἐπιτρέπει να σκεφθοῦμε μιὰν ἐσωτερικότητα διάπλατη πρῶτα στην πληρότητα τοῦ εὖ ζῆν καὶ δευτερευόντως μόνο στην ηθική του χρέους. Μ' ἄλλα λόγια: Μπορούμε νὰ ὑπολογίζουμε ἀντὶ τῆς παραδοσίμου ἀποχῆς καὶ στερήσεως, ἑδραζομένης εἰς τὴν τάχα ἐγγενῆ ἁμαρτωλότητα τοῦ Ἐγώ, σὲ μιὰ ἀσκητικὴ τῆς πλησμονῆς, ἡ ὁποία νὰ προϋποθέτη σε καλλιέργεια μορφῶν ἀνθρωπίνης ἐκφράσεως, ὅπου ἡ συνείδησι βαθαίνει τὸν κόσμο της ἀξιώνοντας ἀπαύστως τὸ ἀληθινό"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου