Βαρθολομαίε …
σιγά πήρες φόρα…
Πρόσεξε μην σε βγάλει σε κατηφόρα.
Δήλωσε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος:
"Μᾶς ἠρώτησε κάποιος, κατὰ τρόπον προκλητικόν, πρό
τινων ἐτῶν: Παναγιώτατε, ἔχετε τὴν Διασποράν. Διατὶ θέλετε καὶ τὰς Νέας Χώρας;
Καὶ ἀπηντήσαμεν ἀμέσως καὶ εὐθέως: Διότι μᾶς ἀνήκουν. Ἀνήκουν εἰς τὴν Μητέρα
σας μαρτυρικὴν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία ἔδωσε τὸ αἷμα της δι᾿ αὐτάς, διὰ νὰ μείνουν ἐπαρχίαι
Ἑλληνικαί˙ τὰς ἐπροστάτευσε κατὰ τὸν Μακεδονικὸν ἀγῶνα καὶ πάντοτε, διαχρονικῶς.
Ἀποτελοῦν ἀναπόσπαστον τμῆμα τῆς πνευματικῆς καὶ κανονικῆς δικαιοδοσίας τῆς Ἐκκλησίας
Κωνσταντινουπόλεως. Ἡ σχέσις μας δὲν εἶναι ποσῶς ἐθιμοτυπική, εἶναι πολλῷ μᾶλλον
εὐχαριστιακή, λειτουργική.
Οἱ ποιμενάρχαι τῶν Μητροπόλεων τούτων εἶναι
προσφιλεῖς ἀδελφοὶ Ἱεράρχαι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐνῷ συμμετέχουν εἰς
τὴν διοίκησιν τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τὴν ὁποίαν αἱ Ἱεραὶ
Μητροπόλεις των συναποτελοῦν ὁμοῦ μετ᾿ ἐκείνων τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος,
συμφώνως καὶ πρὸς τὸν Καταστατικὸν Χάρτην αὐτῆς.
Προτρεπόμεθα καὶ παρακαλοῦμεν ἀδελφικῶς ὅπως οἱ Ἱερώτα-τοι
Ἱεράρχαι οὗτοι ἔχωσι πλήρη συνείδησιν τοῦ γεγονότος ὅτι ἀνήκουν δικαιωματικῶς εἰς
τὴν Ἱεραρχίαν τῆς πρωτοθρόνου Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τοῦθ᾿ ὅπερ ἀποτελεῖ
δι᾿ αὐτοὺς ὑψίστην τιμὴν καὶ τοῦτ᾿ αὐτὸ προνόμιον, τὸ ὁποῖον πολλοὶ θὰ ἐζήλευον."
Τιμή είναι, όχι όμως και προνόμιο. Όλοι οι Αρχιερείς
του Θρόνου Κωνσταντινουπόλεως, θα επιθυμούσαν να είναι υπάλληλοι της Ελληνικής
Δημοκρατία, με τα προνόμια που τους προσφέρει.
Ακόμα δεν θα είχαν τον φόβο να τους
πετάξεις σε μια νύχτα.
13 σχόλια:
Αν εκλεγεί ο Σύριζα κυβέρνηση,θα θέσει θέμα Συντάγματος.Τότε τα άρθρα που αφορούν την Εκκλησία και τις Νέες χώρες θα καταργηθούν. Η ευκαιρία είναι μοναδική γιά το Πατριαρχείο να διεκδικήσει υπό την άμεση πλέον δικαιοδοσία του τις Μητροπόλεις των Νέων χωρών. Αυτό θα σημάνει την συρρίκνωση της Εκκλησίας της Ελλάδος. Το σχέδιο υποστηρίζεται από τους Αμερικάνους όπως υποστηρίζεται και το Πατριαρχείο και ο Τσίπρας.
Ταύτα και μένω και μακάρι να διαψευσθώ.
π. Ματθαίος
Ολα όσα ξέραμε τελειώνουν παππούλη. Η φιλαρχία διαλύει πραγματικά τίς ψυχές. Είμαστε σέ κατάληψη. Δέν συνεννοούμαστε πλέον. Δέν υπάρχει κέντρο. Κάτι κοινό. Ολα είναι αιτία πολέμου. Ακόμη καί τά εκκλησιαστικά αξιώματα.
Μπορεί και στο νέο Σύνταγμα να συμπεριληφθούν.
Ανακοίνωσε κάτι σχετικό ο Σύριζα;
-Νόμιζα ότι οι Αμερικάνοι υποστηρίζουν την Αγία Δεξιά!
-Μπορεί ο Σαμαράς με τα πατερ ημών να μας γλιτώσει!
Παρεμπιπόντως, η κατάργηση της ελλαδικής εκκλησίας μπορεί να βγει και σε καλό.
ΚΣΝ
Η Ελλάδα ήταν τελικά εμπόδιο στην επέλαση της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Ολα συνδέονται μεταξύ τους.
Ενταξη στην Ε.Ε. , υπερδανεισμός δημόσιος και ιδιωτικός, δωροδοκία πολιτικών και προώθησή τους στη μασονία, οικονομική κρίση και ανατροπή δεδομένων.
Πέρασμα σε άθεες κυβερνήσεις, "καθαρών" πολιτικών, και συρρίκνωση εκκλησίας.
Τελευταίο στάδιο: πλήρης αποχριστιανοποίηση, "γάμος" ομοφυλόφιλων,ευθανασία, καύση νεκρών,διαχωρισμός εκκλησίας-κράτους, κατάργηση μισθού ιερέων, κάρτα πολίτη ,κατάργηση χρήματος και πορεία ολοταχώς προς το χάραγμα.Ολα εκπληρώνονται όπως έχουν προφητευτεί μέχρι κεραίας.
Μ.Π.
Προς ΚΣΝ
Δεν αντέχω κι εγώ την υποκρισία και τη σαπίλα των υποτιθέμενων χριστιανικών κυβερνήσεων όμως κοίτα τώρα τι συμβαίνει...ο ουροβόρος όφις, σύμβολο αποκρυφισμού, τρώει τώρα την ουρά του, κατακαίει αυτό που ο ίδιος δημιούργησε, για να φτάσει στο αποκορύφωμα της επιτυχίας του το πέρασμα σε "δίκαιους" και "καθαρούς" και φυσικά άθεους.
Δεν είναι τυχαίο που όλα τα νεοεποχίτικα site μερα-νύχτα κατηγορούν το παλιό σάπιο κατεστημένο και επαγγέλονται το πέρασμα στη χρυσή "νέα εποχή".
Μ.Π.
H μόνη ελπίδα τής εκκλησίας καί τών χριστιανών είναι νά επιστρέψουμε στόν Κύριο. Διότι σήμερα πιστεύουμε στούς παπάδες.
Προς ΚΣΝ
"Μπορεί να βγει και σε καλό"...
Ναι, ίσως να ξεκαθαρίσει αυτή η κατάσταση, ποιοί είναι γνήσιοι εργάτες του Θεού, και ποιοί δημόσιοι υπάλληλοι.Αν και έχει δίκιο ο αμέθυστος, πρέπει να "απεξαρτηθούμε" κάποτε..
Μ.Π.
Ας διαβάσουμε τουλάχιστον μέ προσοχή από τό ''ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ'' τού Σμέμαν, τίς σελίδες,36-41, καί 486-488. Θάφτηκε γιά ευνόητους λόγους. Πολύτιμο καί γιά τά κακώς κείμενα καί γιά τά ''καλώς'', τής εκκλησίας.
Δεν τον είχα ξανακούσει.Διάβασα όσα πρόλαβα.Αντιλεγόμενη περίπτωση.Λέει μόνο αλήθειες όσο κι αν είναι γυμνές και καμια φορά αποκρουστικές.Εντοπίζει το πρόβλημα όταν λέει "η αγωνία μας οριοθετείται στον προσδιορισμό τυποποιημένων μορφών ζωής,όπου κυριαρχεί η ασφάλεια του σχήματος αλλά λείπει ο Θεός που ντύνει τη γύμνια των ανθρώπων" ή όταν αποκαλύπτει τη στρέβλωση που έχει συμβεί(σε όσους έχει συμβεί) λέγοντας "ο πιστός πλέον σώζεται εντός μιας ειδωλολατρικής εσωτερικότητας που εξερχόμενη φτάνει μέχρι τον επίσκοπο και όχι τον Θεό".Τον χαρακτηρίζεις μή χριστιανό.Δεν ξέρω αν μπορώ να συμφωνήσω.Μάλλον "εισπράτω" μια τεράστια αγωνία για γνησιότητα και αλήθεια καταστάσεων, η οποία ίσως στην πορεία να απέδωσε καρπούς.Αυτό δηλ. που διαβάζουμε είναι ίσως η περίοδος της αυτοσυνειδησίας του και δε μπορούμε να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα.Εκτός αν κι εσύ αναφέρεσαι στο συγκεκριμένο στάδιο.
Μ.Π.
Αναφέρομαι κυρίως στόν προηγούμενο Σμέμαν ο οποίος υπήρξε τό πρότυπο τού Νέου Ορθοδόξου. Είναι τίμιος.Αλλά δέν κατόρθωσε-δέν πρόφτασε, νά συνθέσει τά συμπεράσματά του, πού θά ήταν πολύτιμα γιά τήν εποχή μας καί στήν συνέχεια τό ημερολόγιο αυτό αγνοήθηκε.Πρόφτασε όμως νά εντοπίσει τό σημερινό πρόβλημα τής πίστεώς μας. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΑΞΙΜΑΛΙΣΤΗΣ, ΕΙΠΕ, ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΠΑΙΤΕΙ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ.
Από το “Ημερολόγιο” του Αλεξάνδρου Σμέμαν
«Τετάρτη, 10 Σεπτεμβρίου, 1980
Γενικά, νιώθω όλο και πιο αποξενωμένος, απομακρυσμένος απ’ όσα έχω να κάνω. Παίζω όλους μου τους ρόλους – Σεμινάριο, θεολογία, Εκκλησία, Ρώσοι εμιγκρέδες, αλλά κυριολεκτικά «ρόλους». Δεν ξέρω πώς ν’ αποτιμήσω αυτούς τους ρόλους, τί είναι. Ίσως απλή τεμπελιά, ίσως κάτι βαθύτερο. Για να είμαι τίμιος, δεν γνωρίζω. Το μόνο που ξέρω είναι πως αυτή η αποξένωση δεν με κάνει δυστυχισμένο. Ουσιαστικά είμαι αρκετά ευχαριστημένος με τη μοίρα μου και δεν θα ήθελα κάποια άλλη. Κατά κάποιο τρόπο, μου αρέσει ο καθένας απ’ αυτούς τους ρόλους, ο καθένας απ’ αυτούς τους κόσμους, και μάλλον θα έπληττα αν τους στερούμουν. Αλλά δεν μπορώ να ταυτιστώ μαζί τους. Σκέφτομαι χονδρικά ως εξής: έχω μια εσωτερική ζωή, αλλά η πνευματική μου κρατιέται χαμηλά. Ναι, έχω πίστη, αλλά με ολοκληρωτική απουσία ενός προσωπικού μαξιμαλισμού, τον όποιο τόσο προφανώς απαιτεί το Ευαγγέλιο.
Απ’ την άλλη πλευρά όλα όσα διαβάζω για την πνευματική ζωή, όλα όσα βλέπω στους ανθρώπους που τη ζουν, κάπως με ερεθίζουν. Τί συμβαίνει; Είναι αυτοάμυνα, είναι φθόνος γι’ αυτούς που τη ζουν, και γι’ αυτό μια επιθυμία να τη δυσφημίσω; Κατόπιν, τυχαία, διάβασα ένα απόσπασμα από τον άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο για την ανάγκη να μισήσεις το σώμα σου, και αμέσως ένιωσα πως όχι μόνο ό,τι χειρότερο υπάρχει μέσα μου, αλλά και κάτι άλλο είναι που δεν συμφωνεί μ’ αυτό, που δεν το δέχεται.
Απλά ερωτήματα για μια απλή επίγεια ανθρώπινη ευτυχία: για τη χαρά που ξεπερνά τον φόβο του θανάτου• για τη ζωή στην οποία μας έχει καλέσει ο Θεός. για το γιατί και το πώς λάμπει ο ήλιος• για το ποιοι είναι οι ορίζοντες της Λαμπέλ, οι απαλοί λόφοι της που σκεπάζονται από δένδρα, ο απέραντος ουρανός της και οι λαμπρές ακτίνες του ήλιου. Απλά ερωτήματα!»
Για να δούμε λοιπόν, ο άνθρωπος, ο χριστιανός ο οποίος βάπτισε τη Θ. Ευχαριστία εσχατολογία τί είναι, όταν αντιμετωπίζει τα έσχατα ερωτήματα! Την αλήθεια!
Λέει: έχω μια εσωτερική ζωή, αλλά δεν έχω πνευματική. Έχω πίστη, αλλά με ολοκληρωτική απουσία ενός προσωπικού μαξιμαλισμού, τον οποίο όμως, απαιτεί το Ευαγγέλιο! Ας δούμε ποια είναι η πίστη του: Για μια απλή επίγεια ευτυχία, για τη χαρά που ξεπερνά τον φόβο του θανάτου, για τη ζωή στην οποία μας έχει καλέσει ο Θεός, για το γιατί και το πώς λάμπει ο ήλιος!
Για μια ζωή που μας έχει καλέσει ο Θεός, όχι ο Χριστός. Εάν η χαρά ξεπερνά τον φόβο του θανάτου (ένας τρυφερός Βουδισμός στην πραγματικότητα, γιατί ο Βουδισμός είναι ένα σύστημα με το οποίο γλιτώνουμε από τον φόβο του θανάτου) τότε Γιατί η Ενανθρώπιση; Ο άνθρωπος που θα στηρίξει με την ευχαριστιακή του εκκλησιολογία την νέα Εκκλησία δεν είναι καν Χριστιανός. Το πρόβλημα δεν είναι αυτό βεβαίως. Και ποιος είναι Χριστιανός; Ο αληθινός Χριστιανός πρώτος τον λίθον βαλέτω! Γιατί όμως δεν το καταλαβαίνει; Γιατί δεν ανησυχεί με τα ίδια του τα λόγια; Γιατί ενώ ομολογεί πως δεν έχει αυτό που απαιτεί το Ευαγγέλιο, αμέσως μετά μιλά για ανθρώπινη ευτυχία και την εμφανίζει σαν εναλλακτική, λογική, αξιοθαύμαστη, γεμάτη αγάπη συγκρίνοντάς τη με τη ζωή του Αγίου Συμεών, τον οποίο κατακρίνει μόνο από ένα απόσπασμα; Είναι δυνατόν αυτή η προχειρότης να στηρίξει Εκκλησία; Αυτή η αδιαφορία; Μας συμφέρει όλους, αυτή είναι η αλήθεια! Και τον σκύλο χορτάτο και την πίττα ολόκληρη.
Η εσχατολογία λοιπόν, η οποία μεταλλάσσει την Εκκλησία μεταφέροντας το νόημα και τον αγώνα μας, από την ζωή, στην ύπαρξη, μέσω του αγαπητού Σμέμαν, συνάντησε απροσκάλεστα τα έσχατα ερωτήματα της ζωής, αυτά που είχε σκοπό η εσχατολογία ακριβώς να αποφύγει.
Και τα αποτελέσματα είναι θλιβερά όπως βλέπουμε! Το υποκείμενο δεν μπορεί να εκκλησιαστεί. Μπορεί να υπάρξει μόνον σε τέλεια, ολοκληρωμένη, παντοτινή, σίγουρη κατάσταση. Δεν αντέχει το Γίγνεσθαι, την αβεβαιότητα, το κατά Χάριν, την πίστη πραγμάτων ου βλεπομένων. Θέλει αποδείξεις και πνεύμα εμπιστοσύνης.
«Τρίτη, 2 Φεβρουαρίου, 1982
Ο κληρικαλισμός δημιουργεί ασφυξία• ανάγει ένα μέρος του εαυτού του σ’ ολόκληρο τον ιερό χαρακτήρα της Εκκλησίας• μεταβάλλει τη δύναμή της σε ιερή εξουσία για να ελέγχει, να καθοδηγεί, να διοικεί• σ’ εξουσία για να επιτελεί μυστήρια, και γενικά, μετατρέπει την κάθε εξουσία σε «θεόσδοτη εξουσία»! Ο κληρικαλισμός αποσπά κάθε «ιερότητα» από τους λαϊκούς: αποδείξεις; το τέμπλο, η θεία Κοινωνία (μόνο κατόπιν αδείας), η Θεολογία...
Και όσο περισσότερο ο κληρικαλισμός «κληρικοποιεί» (η παραδοσιακή εικόνα του επισκόπου ή του ιερέα – που επιτείνεται από τα ρούχα του, τα μαλλιά του, κ.λπ., κι ο επίσκοπος από τις πανάκριβες στολές!), τόσο περισσότερο η ίδια η Εκκλησία θα εκκοσμικεύεται, θα υποτάσσεται πνευματικά σ’ αυτόν τον κόσμο. Στην Καινή Διαθήκη, ο ιερέας παρουσιάζεται ως ο ιδανικός λαϊκός. Σχεδόν όμως αμέσως μετά αρχίζει ο αυξανόμενος ριζικός χωρισμός του από τους λαϊκούς• κι όχι μόνο χωρισμός, αλλά αντίθεση κι αντιπαράθεση προς τους λαϊκούς…
Ο ιερέας αντί να είναι ο «τύπος των πιστών» (Α' Τιμοθ. 4, 12), εμφανίζεται με την εικόνα του «κυρίου πάσης ιερότητος» (master of all sacrality) που ξεχωρίζει από τους πιστούς, που διανέμει τη χάρη κατά βούληση.
Αυτή είναι η ρίζα της αντίθεσης στη συχνή θεία Κοινωνία από κάποιους κληρικούς – η προστασία της θείας Κοινωνίας με την εξομολόγηση, την άφεση, με την «εξουσία που μου έχει δοθεί...» κ.λπ. Είναι σαφές πως αυτός ο αγώνας μεγαλώνει τώρα υπό την επίδραση κάποιων κληρικών πού έχουν καταληφθεί από την εξουσία τους, από την «ιερότητά» τους. Τίποτε δεν απειλεί τόσο την εξουσία τους όσο η επιστροφή της Ευχαριστίας στην Εκκλησία, η αναγέννησή της ως το «Μυστήριο της Εκκλησίας», κι όχι ως ένα από «τα μέσα εξαγιασμού...».
Η τραγωδία της θεολογικής παιδείας βρίσκεται στο γεγονός πως νέοι άνθρωποι που θέλουν να γίνουν ιερείς αναζητούν –συνειδητά ή ασυνείδητα– αυτόν τον χωρισμό, αυτή την εξουσία, αυτό το ανέβασμα πάνω από τους λαϊκούς. Η δίψα τους αυτή ενισχύεται και γεννάται από ολόκληρο το σύστημα της θεολογικής παιδείας, τον κληρικαλισμό. Πώς μπορεί να τους κάνει κανείς να καταλάβουν, όχι μόνο με το μυαλό τους, αλλά μ’ ολόκληρη την ύπαρξή τους, πως πρέπει ν’ απομακρυνθούν από την εξουσία, από κάθε εξουσία, η οποία υπήρξε ανέκαθεν ένας πειρασμός που προέρχεται πάντοτε από τον Διάβολο; Ο Χριστός μάς απελευθέρωσε απ’ αύτη την εξουσία –«εδόθη μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης...» (Ματθ., 28,18)– αποκαλύπτοντας το Φως της εξουσίας ως εξουσία αγάπης και Ουσιαστικής αυτοπροσφοράς. Ο Χριστός δεν έδωσε στην Εκκλησία «εξουσία», αλλά το Άγιο Πνεύμα: «Λάβετε Πνεύμα Άγιον...». Η εξουσία, εν Χριστώ, επέστρεψε στον Θεό, κι ο άνθρωπος θεραπεύτηκε από το «διοικείν και διατάζειν».
Στο εξηκοστό πρώτο έτος της ζωής μου, ξαφνικά αναρωτιέμαι: Πώς τα πάντα έχουν τόσο πολύ διαστρεβλωθεί; Και φοβούμαι!»
Πιστεύω ότι ωφελούμαστε όλοι με αυτά που διαβάζουμε.Κάποια πράγματα ξεκαθαρίζουν μέσα μας και μπαίνουν σε τάξη.Αρκεί αυτό να οδηγήσει σε διόρθωση.
Μ.Π.
Δημοσίευση σχολίου