Η ακραία παρακμή της Ελλάδας

Επειδή ο οικονομικός πόλεμος είναι αθέατος, σε αντίθεση με το συμβατικό, είναι εύλογη η δειλία της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων – ειδικά όταν η χώρα έχει δεθεί χειροπόδαρα και οι Πολίτες μοιάζουν με φυλακισμένους που δέχονται τεράστιες πιέσεις από έναν παντοδύναμο κατασταλτικό μηχανισμό.

«Δεν μπορώ πια να βλέπω την αξία να ζητιανεύει, τα μηδενικά να κορδώνονται από ξιπασιά, την τιμή περιφρονημένη, την αρετή εμπορευμένη, την τελειότητα παραπεταμένη, την δύναμη σακατεμένη, το τάλαντο να παίρνει μαθήματα από την βλακεία, την αλήθεια γελοιοποιημένη, το καλό υποδουλωμένο στο κακό. Τα λόγια αυτά αποδίδονται στο Σαίξπηρ, χωρίς να προσδιορίζεται όμως σε ποιο από τα έργα του αναφέρονται.

Οι τάσεις και οι αντιλήψεις τώρα που διαμορφώνονται στην ελληνική κοινωνία, η οποία παραμένει προληπτική, οπισθοδρομική, αλαζονική, κομπλεξική και βαθειά αμόρφωτη, θα καταστούν η κύρια αιτία της ακραίας παρακμής της. Διότι στο μέτρο που η ελίτ της χώρας την εγκαταλείπει, τελικά ποιοι θα μείνουν στην Ελλάδα; Με ποιους πρωτοπόρους δημιουργούς η χώρα θα μπορέσει να αναπτυχθεί πολιτιστικά, οικονομικά και κοινωνικά; Ποιο μέλλον θα έχει η ελληνική εκπαίδευση όταν τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας είναι ορμητήρια κουκουλοφόρων, λαθρεμπόρων και μπράβων της νύχτας;

Η Ελλάδα, όπως προκύπτει από πρόσφατη διεθνή έρευνα, έχει πλέον πολύ σοβαρό πολιτιστικό και ψυχολογικό πρόβλημα, πέρα από την οικονομική καθίζηση της. Αντιμετωπίζει έτσι, σοβαρό κίνδυνο πλήρους περιθωριοποίησης σε έναν κόσμο όπου η φαιά ουσία και η γνώση είναι κυρίαρχες πρώτες ύλες.

Στην σημερινή Ελλάδα, n είσοδος των νέων στις κοινωνίες των γνώσεων είναι πρωτίστως πράξη ηρωισμού. Το εκπαιδευτικό μας οικοδόμημα έχει, εδώ και χρόνια, καταληφθεί από αμαθείς εχθρούς της σκέψης, της ελευθερίας και της δημιουργικότητας. Οι νέοι, σε όλα τα επίπεδα, είναι έρμαιο ανθρώπων, οι οποίοι, στην μεγάλη τους πλειοψηφία, θα διέπρεπαν ως στρατοπεδάρχες. Συνεπώς, στην Ελλάδα το μέλλον πεθαίνει. Και, ατυχώς, κανείς δεν καταλαβαίνει πώς και γιατί.

Ακόμα χειρότερα, η κοινωνία μας παρακολουθεί με εγκληματική απάθεια και αδράνεια την καταστροφή της παιδείας από σπείρες αμαθών και εχθρών των γνώσεων, στους οποίους σκύβει δουλικά το κεφάλι. Έτσι, πέρα από την οικονομική κατάρρευση της χώρας, έρχεται και η πνευματική της χρεοκοπία. Και αυτή η τελευταία είναι πολύ χειρότερη από την όποια πρόσκαιρη οικονομική δυσπραγία. Για να μπορέσει η χώρα να ξαναμπεί στο δρόμο της ανάπτυξης, θα πρέπει να διαθέτει ισχυρά πνευματικά εφόδια, είδος εν ανεπάρκεια σήμερα.

Γνωστή έρευνα που πραγματοποίησε για το θέμα της φυγής Ελλήνων εκτός Ελλάδος η εταιρεία ICAP λέει πολλά. Συγκεκριμένα, η εταιρεία απευθύνθηκε σε 1.268 Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό. Σύμφωνα με τις απαντήσεις τους διαπιστώνεται ότι οι κύριοι λόγοι που τούς οδήγησαν στην μετανάστευση είναι, σε ποσοστό 41%, η έλλειψη αξιοκρατίας στην χώρα και η διαφθορά. Ακολουθούν η οικονομική κρίση (34%) και οι καλύτερες προοπτικές που υπάρχουν στο εξωτερικό (33%).

Αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό από την ποσοστιαία κατανομή των Ελλήνων που εγκαταλείπουν τα πάτρια εδάφη με κριτήριο το επίπεδο σπουδών τους. Συγκεκριμένα, το 9% διαθέτει διδακτορικό, το 55% κατέχει μεταπτυχιακό δίπλωμα σπουδών, το 20% πτυχίο πανεπιστημίου (ΑΕΙ), ένα 10% περίπου πτυχίο ΤΕΙ και μόνον το 6% δεν κατέχει πτυχίο. Ηλικιακά, στην ομάδα που έχει τα ηνία της μετανάστευσης βρίσκονται σε ποσοστό 35% οι νέοι από 30 έως 35 ετών και στην δεύτερη θέση, σε ποσοστό 28%, οι νέοι από 25 έως 30 ετών» (A.Π.).

Άποψη

Αναμφισβήτητα ο τρόπος, με τον οποίο περιγράφει τη σημερινή Ελλάδα ο παραπάνω συγγραφέας, είναι ακραία εφιαλτικός – ενώ πραγματικά δεν προλαβαίνουμε να απαντάμε σε τέτοιου είδους κείμενα, τα οποία βρίθουν σε πάρα πολλά ΜΜΕ. Όλα αυτά βέβαια από εκείνη τη στιγμή και μετά που η χώρα μας, η οποία κυβερνάται τις τελευταίες δεκαετίες κυριολεκτικά από «συμμορίες» (αφού διαφορετικά δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί το βρώμικο κομματικό-πελατειακό κράτος που δημιουργήθηκε και ανδρώθηκε σχετικά πρόσφατα), υπερχρεώθηκε, οδηγήθηκε ύπουλα στα δίχτυα του ΔΝΤ, χρεοκόπησε με το PSI και επισφραγίσθηκε η χρεοκοπία της με το τρίτο μνημόνιο – με το οποίο αντιστράφηκε το δημοψήφισμα των Πολιτών της από μία κυβέρνηση που μάλλον «φυτεύτηκε» προσχεδιασμένα για να ολοκληρώσει τη «σφαγή», δολοφονώντας μεταξύ άλλων την τελευταία ελπίδα των Ελλήνων.

Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα σήμερα είναι δεμένη χειροπόδαρα, βάλλεται από παντού η ιστορία και ο πολιτισμός της, κινδυνεύει η εδαφική της ακεραιότητα από πολλές πλευρές, δρομολογείται η αλλοίωση του πληθυσμού της ενώ διώκονται οι επιχειρήσεις και νέοι της στο εξωτερικό – αδυνατώντας να επιβιώσουν υπό τις συνθήκες που έχουν επιβληθεί εκ μέρους των δυνάμεων οικονομικής κατοχής της. Έχουμε δε γράψει πως η περιθωριοποίηση της σημερινής νεολαίας, η απομάκρυνση της από την πολιτική λόγω των διεφθαρμένων, υποτελών στους ξένους κομμάτων και η μαζική εγκατάλειψη της χώρας, αποτελεί το νούμερο ένα κοινωνικό μας πρόβλημα – το οποίο οδηγεί στην αυτοχειρία μας ως Έθνος (πηγή).

Εκτός αυτού πως σχεδόν όλα τα ελληνικά κόμματα, εντός ή εκτός της Βουλής, αδιαφορούν εντελώς για τη χώρα – ενδιαφερόμενα αποκλειστικά και μόνο για τις κρατικές επιχορηγήσεις, για τους βουλευτικούς μισθούς και για τα υπόλοιπα προνόμια της εξουσίας. Ότι υιοθετούν λοιπόν το ίδιο ακριβώς μοντέλο λειτουργίας με τους προκατόχους τους – αν και δηλώνουν άλλα στις επίσημες εμφανίσεις τους. Επομένως, οι πραγματικές εναλλακτικές λύσεις διακυβέρνησης είναι ανύπαρκτες, πόσο μάλλον όταν δεν επιτρέπεται η πρόσβαση στην Πολιτική σε κανέναν έντιμο και ικανό Έλληνα – εάν δεν αποδεχθεί προηγουμένως το υπάρχον «status quo» και εάν δεν συμβιβαστεί με αυτά που απαιτεί το σύστημα.

Ως εκ τούτου, μπορεί μεν να είναι αληθινό ένα μεγάλο μέρος αυτών που αναφέρονται στην εισαγωγή του κειμένου από το συγγραφέα, αλλά το ζητούμενο είναι η λύση – ενώ δεν είναι εκτός τόπου και χρόνου η διαπίστωση του Θουκυδίδη, σε μία άλλη εποχή της ιστορίας της Ελλάδας, σύμφωνα με την οποία τα εξής: «Ο λαός σιωπούσε και κανείς δεν μιλούσε, επειδή ήταν φοβισμένος και έβλεπε πως οι συνωμότες ήταν πολλοί».

Αν και ανήκουμε λοιπόν σε αυτούς που έχουν κατηγορήσει πολλές φορές τους Έλληνες για έλλειψη αντίδρασης, τονίζοντας πως «κανένας δεν μπορεί να αγνοήσει έναν αποφασισμένο λαό, αλλά όλοι ποδοπατούν έναν τρομοκρατημένο λαό», είμαστε υποχρεωμένοι να παραδεχθούμε πως πράγματι είναι πολλοί οι συνωμότες – ενώ διαθέτουν μία πανίσχυρη εγχώρια πέμπτη φάλαγγα, αποτελούμενη από μεγάλα κόμματα, από ΜΜΕ, καθώς επίσης από ένα διακριτό μέρος της εγχώριας ελίτ.

Με δεδομένο δε το ότι, ο οικονομικός πόλεμος είναι αθέατος, σε αντίθεση με το συμβατικό, είναι εύλογη η δειλία της συντριπτικής πλειοψηφίας των Πολιτών – ειδικά όταν δέχονται τόσο μεγάλες πιέσεις, ευρισκόμενοι αντιμέτωποι με έναν παντοδύναμο κατασταλτικό μηχανισμό, ο οποίος διαθέτει κάθε είδους όπλα και πάρα πολλά πλοκάμια. Όσον αφορά την έλλειψη αξιοκρατίας και τη διαφθορά που ωθούν κυρίως τους νέους να μεταναστεύσουν, αποτελούν βασικό συστατικό του μηχανισμού εξουσίας – ένα από τα όπλα του δηλαδή, με τα οποία παραμένει στο απυρόβλητο.

Συμπερασματικά λοιπόν η μάχη είναι άνιση, ενώ εφόσον το αποφάσιζε κανείς δεν θα ήταν καθόλου εύκολο να την κερδίσει – οπότε η κοινωνία μας που πράγματι «παρακολουθεί με εγκληματική απάθεια και αδράνεια τη (σκόπιμη) καταστροφή της παιδείας από σπείρες αμαθών και εχθρών των γνώσεων, στους οποίους σκύβει δουλικά το κεφάλι», δεν είναι εντελώς αδικαιολόγητη.

Ως εκ τούτου, πρέπει μεν κανείς να υποδεικνύει συνεχώς το πρόβλημα στους Έλληνες, την πανώλη από την οποία υποφέρουν, αλλά οφείλει να είναι υπομονετικός έως ότου δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες – συμβάλλοντας όσο καλύτερα μπορεί σε αυτήν ακριβώς τη δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών που θα επιτρέψουν στους Έλληνες να ανακτήσουν την ελευθερία τους. Που θα μπορέσουν να διώξουν τόσο τις ξένες, όσο και τις εγχώριες συμμορίες που λυμαίνονται την πατρίδα τους – έχοντας διαφθείρει τους πάντες με στόχο την ακραία παρακμή της Ελλάδας, για να μπορούν να την ελέγχουν και να την εκμεταλλεύονται ευκολότερα.

Βασίλης Βιλιάρδος
analyst