Πού σου, θάνατε, το κέντρον; Πού σου, άδη, το νίκος; Ανέστη Χριστός και σύ καταβέβλησαι. Ανέστη Χριστός και πεπτώκασι δαίμονες. Ανέστη Χριστός και χαίρουσιν άγγελοι. Ανέστη Χριστός, και ζωή πολιτεύεται. Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος.
Και σε εκείνη την ατμόσφαιρα του λόγου του Αγίου Χρυσοστόμου επέστρεψε αργότερα η σκέψη μου ενώ βρισκόμασταν στην Τράπεζα της Μονής Σισσίων μετά την Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία.
Άρχισα να πηγαίνω πίσω, μια γενεά, δυο γενεές, πέντε, δέκα, πενήντα παππούδες πίσω, εβδομήντα, ογδόντα και να, βρίσκομαι στον Σωκράτη τον Αθηναίο, τον σοφό και δίκαιο, τον αμετακίνητο στην αρετή μέχρι θανάτου, τον Σωκράτη που στην Πολιτεία του Πλάτωνος (B, V , 362) λέει για τον Χριστό:
«Θα απογυμνωθεί απ’ όλα εκτός της δικαιοσύνης, διότι φτιάχτηκε αντίθετος στην ως τότε συμπεριφορά. Χωρίς να αδικήσει κανέναν θα δυσφημισθεί πολύ ως άδικος ώστε να βασανισθεί για την δικαιοσύνη και θα γεμίσει με δάκρυα εξαιτίας της κακοδοξίας αλλά θα μείνει αμετακίνητος μέχρι θανάτου και ενώ θα είναι δίκαιος θα θεωρείται άδικος για όλη του τη ζωή. Έχοντας τέτοιες διαθέσεις ο δίκαιος θα μαστιγωθεί, θα στρεβλωθεί, θα δεθεί, θα ανάψουν τα μάτια του και στα τελευταία του αφού πάθει κάθε κακό θα καρφωθεί πάνω σε πάσσαλο, και να ξέρεις ότι δεν είναι δίκαιο αλλά αφού έτσι το θέλει ας γίνει».
Πήρε άραγε και τον Σωκράτη μαζί του ο Χριστός, όταν αναστήθηκε;
Σε αυτό το ερώτημα μυστικά και κατ’ ιδίαν στάθηκε η σκέψη μου όταν δυνατή, με παρρησία ακούστηκε η φωνή του π. Γεράσιμου που στεκόταν απέναντι:
“Ναι ανέστησε και τον Σωκράτη”
Διάβασε την σκέψη μου και μου έδωσε απάντηση.
πηγή
ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ
Και σε εκείνη την ατμόσφαιρα του λόγου του Αγίου Χρυσοστόμου επέστρεψε αργότερα η σκέψη μου ενώ βρισκόμασταν στην Τράπεζα της Μονής Σισσίων μετά την Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία.
«Θα απογυμνωθεί απ’ όλα εκτός της δικαιοσύνης, διότι φτιάχτηκε αντίθετος στην ως τότε συμπεριφορά. Χωρίς να αδικήσει κανέναν θα δυσφημισθεί πολύ ως άδικος ώστε να βασανισθεί για την δικαιοσύνη και θα γεμίσει με δάκρυα εξαιτίας της κακοδοξίας αλλά θα μείνει αμετακίνητος μέχρι θανάτου και ενώ θα είναι δίκαιος θα θεωρείται άδικος για όλη του τη ζωή. Έχοντας τέτοιες διαθέσεις ο δίκαιος θα μαστιγωθεί, θα στρεβλωθεί, θα δεθεί, θα ανάψουν τα μάτια του και στα τελευταία του αφού πάθει κάθε κακό θα καρφωθεί πάνω σε πάσσαλο, και να ξέρεις ότι δεν είναι δίκαιο αλλά αφού έτσι το θέλει ας γίνει».
Σε αυτό το ερώτημα μυστικά και κατ’ ιδίαν στάθηκε η σκέψη μου όταν δυνατή, με παρρησία ακούστηκε η φωνή του π. Γεράσιμου που στεκόταν απέναντι:
“Ναι ανέστησε και τον Σωκράτη”
Διάβασε την σκέψη μου και μου έδωσε απάντηση.
πηγή
ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ
4 σχόλια:
Ἄν ἀνάστησε ὁ Χριστός τόν Σωκράτη, ποῦ τόν πῆγε; Ποῦ βρίσκεται τώρα ὁ Σωκράτης, ἔχει βγεῖ ἀπό τό μνῆμα του; Μᾶλλον θά πρέπει νά ἀνάστησε καί τόν Ἰούδα τότε ἀφοῦ «οὐδείς ἐπί μνήματος»! Καί ἄν τά μνήματα εἶναι κενά πῶς γίνεται στό νεκροταφεῖο τῆς περιοχῆς πού μένω οἱ πεθαμένοι νά βρίσκονται ἀκόμα μέσα στά μνήματα (ὅπως νομίζω δηλαδή γιατί δέν πῆγα νά δῶ). Μήπως κολλᾶμε στό γράμμα ζητώντας ἁπλοϊκά νά ἑρμηνεύσουμε ἐκφράσεις γραφικές ἤ τῆς ὑμνολογίας, μέ μυστικό νόημα πού ξεπερνᾶ τίς δυνατότητές μας; Μήπως τίς ράβουμε στά μέτρα μας δημιουργώντας δικές μας ληξιαρχικές λίστες, προλαμβάνοντας τίς ἐκπλήξεις τῆς μέλλουσας δημηγορίας; Ὁ σπερματικός λόγος πού ἔβαζε στό στόμα τῶν φιλοσόφων ἡ χάρις, ἦταν μέν ἀπό Θεοῦ ἀλλά δέν δέσμευε τήν ἐλευθερία τους νά κάνουν ἄλλες ἐπιλογές γιά τόν ἑαυτό τους. Ἔτσι ἀπό τή μιά προέλεγαν (αὐτό πού διατάχθηκαν νά ποῦν) ἀπό τήν ἄλλη ἐνεργοῦσαν αὐτόβουλα καί συχνά κάτω ἀπό τίς ἐπιταγές καινῶν δαιμονίων. Καθώς λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς (εἰδικά γιά τόν Σωκράτη) εἶχε μέσα του τό δαιμόνιο νά τόν συνοδεύει διά βίου καί σ’ αὐτό ἐπείθετο. Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ ἐπικρατοῦσα ἀνηθικότητα, ἡ παιδεραστία, οἱ ἄνομες ἐπιγαμίες Σωκράτη, Πλάτωνα καί ἄλλων ἐπιφανῶν φιλοσόφων.
Φίλε ο Αγιος Γρηγόριος δέν είναι Καντιώτης. Ακολούθησαν τόν Κύριο στόν Αδη όσοι είχαν αγαπήσει τό φώς. Η παράδοση τών Πατέρων τής Εκκλησίας τού Κυρίου κάνει λόγο γιά πρώτη Ανάσταση, τήν οποία γεύονται καί οι Αγιοι. Θές αναβάθμιση μέ πιό εξελιγμένα προγράμματα. Τό δαιμόνιο τού Σωκράτη δέν ήταν δαίμονας. Συνήθως τού έλεγε όχι, τόν κρατούσε έξω από τό φρόνημα τής εποχής του. Ηταν η φωνή τού νού του. Ο Αγιος έλεγε καί στούς Μωαμεθανούς ότι βρίσκονται σέ καλό δρόμο. Αυτή είναι μιά κοινή αλήθεια. Διαβάζουμε χωρίς νά κατανοούμε αυτό πού διαβάζουμε. Ούτε τό διάβασμα είναι εύκολη υπόθεση. Τό πνεύμα δέν κατοικεί στίς λέξεις. Τήν ίδια πληροφορία μάς δίνει καί ο Αγιος Νεκτάριος. Μήν παραδίδεσαι τόσο εύκολα σ' αυτά πού κατεβάζει η κεφαλή σου.
Φίλε, ἀφήνοντας κατά μέρος τούς χαρακτηρισμούς, μιά καί δίνεις τήν ἐντύπωση (καί δικαίωμά σου) πώς θέλεις τό διάλογο μέ δικές σου προδιαγραφές, πρίν κλείσω πρώϊμα θά μποροῦσες ἴσως ἐξερχόμενος ἀπό τά στερεότυπα τοῦ πολυάσχολου μπλόγκ σου νά διαπιστώσεις ὅτι δέν μιλάω γιά ΕΝΑΝ ἅγιο οὔτε γιά προσωπικές μου ἰδέες. Μᾶλλον ὅμως λάθος πόρτα χτύπησα.
Καί ἄν τά μνήματα εἶναι κενά πῶς γίνεται στό νεκροταφεῖο τῆς περιοχῆς πού μένω οἱ πεθαμένοι νά βρίσκονται ἀκόμα μέσα στά μνήματα (ὅπως νομίζω δηλαδή γιατί δέν πῆγα νά δῶ). Μήπως κολλᾶμε στό γράμμα ζητώντας ἁπλοϊκά νά ἑρμηνεύσουμε ἐκφράσεις γραφικές ἤ τῆς ὑμνολογίας, μέ μυστικό νόημα πού ξεπερνᾶ τίς δυνατότητές μας;
Αυτές δέν είναι προσωπικές σου ιδέες φίλε. Εχεις δίκαιο. Είναι μαλακίες.
Δημοσίευση σχολίου