Το ότι φορώ το πετραχήλι δεν με κάνει καλύτερό σου

π.Παύλος Παπαδόπουλος 

Το ότι φορώ το πετραχήλι δεν με κάνει καλύτερό σου. Να το θυμάσαι αυτό, όχι για να απαξιώσεις το χάρισμα της ιεροσύνης αλλά για να μην με δεις ποτέ ως δικαστή σου και απομακρυνθείς.
Το πετραχήλι πάνω του φέρει μερικά κρόσια που συμβολίζουν τους ανθρώπους που ο Θεός μού εμπιστεύτηκε μέσα από το Μυστήριο της Εξομολογήσεως αλλά και γενικότερα μέσα από την ενορία που διακονώ. 
Τόσο βαθιά λοιπόν είσαι στην ζωή μου, τόσο αχώριστα πορευόμαστε πλέον σ'αυτήν την πνευματική προσπάθεια· τόσο πολύ που σε φορώ επάνω μου όταν λειτουργώ, ότι κάνω παράκληση, όταν διαβάζω την συγχωρετική ευχή. Σε φέρω πάνω μου ως κάτι αναπόσπαστο πλέον από την αιωνιότητά μου.
Το ότι φορώ το πετραχήλι δεν με κάνει καλύτερό σου, σου το ξαναλέγω. Ποτέ μην με δεις με ντροπή και ενοχή, γιατί δεν είμαι εδώ για να σε τιμωρήσω αλλά για να σε αγκαλιάσω, δεν είμαι εδώ για να σε κατακρίνω αλλά για να σε συμφιλιώσω με τον Φιλάνθρωπο Θεό. Να το θυμάσαι αυτό. Το πετραχήλι, με κάνει φίλο και συνοδοιπόρο σου, πατέρα σου ακόμα κι αν με περνάς και μερικά χρόνια...σε κάνει τέκνο μου και έννοια μου.

πηγή
https://proskynitis.blogspot.com/

yiorgosthalassis

Η ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΠΕΛΠΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ ΝΑ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΘΕΙ ΣΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ.ΕΠΙΝΟΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΟΤΙ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΦΙΛΙΩΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΜΕΣΑΖΟΝΤΑ  Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΣΩΣΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕΙ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ.
ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΤΑΥΤΙΣΤΗΚΕ ΤΟ ΔΙΑΚΟΝΗΜΑ ΜΕ ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ; ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ. ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΚΤΟΠΙΣΕ ΟΛΑ ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. 
ΕΙΝΑΙ ΑΥΘΥΠΑΡΚΤΗ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

Αμέθυστος