Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΒΑΛΤΕΡ ΚΑΣΠΕΡ - ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ

Walter Kasper

Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΕΝΩΜΕΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ.

Ο Γερμανός Βάλτερ Κάσπερ το 2005 χειροτονήθηκε Καρδινάλιος, ενώ απο το 2000 ήταν πρόεδρος της Παπικής επιτροπής για την ενότητα των Χριστιανών. Μ’αυτό το αξίωμα τον γνωρίσαμε δίπλα στον Ζηζιούλα, να ελίσσεται για την προσαρμογή του Ορθοδόξου δόγματος, στις παπικές απαιτήσεις πρωτείου και αλάθητου.

            Υπήρξε επιφανής θεολόγος, εκφραστής των αναγκαίων δογματικών αλλαγών, που αποφασίστηκαν στην δεύτερη Βατικάνειο σύνοδο, για να εκμοντερνιστούν οι αρχές της Λατινικής Εκκλησίας, και ο βασικός συντελεστής των διαλόγων που ξεκίνησαν με τις άλλες ομολογίες.

Και όμως ο Κάσπερ, όπως και ο Ζηζιούλας, όπως και ο Πάπας που τον διόρισε δέν είναι κάν Χριστιανός. Γι’αυτόν οι μαρτυρίες των Ευαγγελιστών δέν έχουν ιστορική αξία, και έτσι και ο Ιησούς Χριστός δέν ήταν Θεός και ανεκηρύχθη Θεός μόνον εξαιτίας της πίστης σ’αυτόν των πρώτων Χριστιανικών κοινοτήτων. Ακόμη και τα θαύματα είναι επινοήσεις. Ο Ιησούς δέν είναι παρά ο Μεσσίας και όχι ο αληθινός Υιός του Θεού, και εξέφρασε μόνον την ιδέα πώς ο Θεός φανερώθηκε και επικοινώνησε με καθοριστικό και απόλυτο τρόπο στην ιστορία του Ιησού. Ο Ιησούς ήταν μόνον ένας άνθρωπος, όπως ακριβώς τον μεταχειρίστηκε και η πρωτόγονη Εκκλησία, η οποία δέν πίστεψε ποτέ ούτε στην Ανάσταση του Ιησού. Ο Ιησούς έζησε τόσο ριζικά την πίστη του κενώνοντας τον εαυτό του απο το δικό του «Εγώ Θεός», προσφέροντας δώρο τον εαυτό του στον Πατέρα, ώστε ο Πατέρας τον έκανε μέτοχο της παντοδυναμίας του.

Όλα αυτά και πολλά άλλα που θα δούμε στην συνέχεια, περιέχονται στο βασικό κείμενο του Κάσπερ: «Ιησούς ο Χριστός». Jesus der Christus. Matthias-Grünewald-Verlag, Mainz 1974.

Όλες οι αιρέσεις του Ζηζιούλα και των Οικουμενιστών περιέχονται στα κείμενα και στις θέσεις του Κάσπερ, αποδεικνύοντας πώς οι Έλληνες σήμερα δέν είναι ικανοί να δημιουργήσουν ούτε αιρέσεις. Τα κείμενα και η αλαζονεία του Κάσπερ, όπως και του Ζηζιούλα αποτελούν την αποθέωση της επιστήμης της Θεολογίας. Μίας δημιουργικής Θεολογίας, απελευθερωμένης απο την Εκκλησία, και θεραπαινίδος της εξελίξεως. Οι οπαδοί της είναι όλοι άθεοι. Σ’αυτόν τον αθεϊσμό μετέχει σήμερα το σύνολο σχεδόν του κλήρου της Ορθοδοξίας.      

            Έτσι λοιπόν ο Α-θεος, η κεφαλή των ενωμένων Εκκλησιών μορφοποιείται ήδη στα κείμενα των μοντέρνων Θεολόγων.

            «Μπορούμε να μιλήσουμε για μία πίστη του Ιησού; Στην πρός Εβραίους 12,2 έχουμε ένα κείμενο το οποίο μιλά ξεκάθαρα για μία πίστη του Ιησού. Γνωρίζουμε όλοι μας μία πίστη η οποία μετακινεί βουνά, ότι ο Ιησούς προσευχήθηκε για μας. Ο Ιησούς είναι απολύτως βέβαιος πώς ο Θεός τον ακούει και αυτή του η πίστη μετέχει της παντοδυναμίας του Θεού, αυτή η πίστη είναι η ύπαρξη του Θεού σε μας. Είναι μία μετοχή λοιπόν στον Θεό, η πίστη. Αυτός ο Ιησούς δέν είναι τίποτε καθ’εαυτός, αλλά είναι το πάν απο τον Θεό και για τον Θεό. Είναι λοιπόν η κενή μορφή,ο ανοιχτός χώρος της αγάπης του Θεού που μεταδίδεται. Η δωρεά του Ιησού στον Πατέρα προϋποθέτει την μετάδοση του Πατρός στον Ιησού. Η Χριστολογία που ακολούθησε δέν είναι τίποτε άλλο απο την ερμηνεία και την μετάφραση αυτού που βρίσκεται κρυμμένο στην υπακοή και στην υιϊκή προσφορά του Ιησού. Αυτό που έζησε ο Ιησούς πρίν το πάσχα, εκφράστηκε στην συνέχεια οντολογικά μετά το πάσχα».

            Πρός Τιτον 1,10: Διότι υπάρχουν πολλοί ανυπότακτοι, ματαιολόγοι και συσκοτισταί του νού. Μάλιστα εκείνοι που προέρχονται απο Ιουδαίους, οι οποίοι πρέπει να αποστομώνονται.

«Τα θαύματα, συνεχίζει ο Κάσπερ, είναι ανιστορικές διηγήσεις. Είναι δομημένα, στα Ευαγγέλια, με ανάλογο τρόπο με εκείνων της αρχαιότητος. Και τονίζει δέ, πώς πολλά θαύματα μπορούν να ερμηνευθούν σαν έργα του Δαίμονος».

ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΠΑΡΑΔΙΔΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ.

Είναι περίεργο επίσης για τον Κάσπερ, ότι κανένα Ευαγγέλιο της Κ.Δ. δέν αναφέρει ότι κάποιος είδε τον Χριστό να ανασταίνεται. Οι ομολογίες των Ευαγγελίων είναι μαρτυρίες που δημιουργήθηκαν από λαό που πίστευε.

(ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΛΩΝΟΣ ΤΩΝ ΦΑΡΙΣΑΙΩΝ. ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ. Σήμερα ο Κύριος ανακρίνεται και καταδικάζεται από τους διαδόχους των Εβραίων, τους νέους Αρχιερείς, Κάσπερ, Ζηζιούλα, Βαρθολομαίο).

ΑΧΟΣ ΒΑΡΥΣ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ ....Τον Βαραββά...Τον Βαραββά!

Δέν υπήρξε επίσης ποτέ και καμμία Ανάληψη, λέει ο σύγχρονος Καϊάφας, καθότι δέν υπήρξε ποτέ κάποια κάθοδος ή ενσάρκωση.

Και το καλύτερο! Σύμφωνα με τις σύγχρονες έρευνες της Ιστορικής Θεολογίας, μπορούμε ελεύθερα να αποκαταστήσουμε τον Νεστόριο. Ο οποίος αρνήθηκε την Θεία κυοφορία τής Παναγίας και το Αειπάρθενο της γεννήσεως του Κυρίου, όπως ακριβώς και ο δικός μας Γιανναράς, ο οποίος υπολογίζεται ακόμη σαν Χριστιανός απο τους μοντέρνους οπαδούς του!

Μ’αυτόν τον Αντίχριστο έγιναν συμπροσευχές, συλλείτουργα, τέθηκαν τα θεμέλια της μελλοντικής αγάπης που θα μας αγκαλιάσει ίνα ώσιν εν. Αυτός ο νέος Θεός λατρεύεται ήδη στα Ορθόδοξα Πατριαρχεία και Εκκλησίες, βοήθεια μας. Πώς λέει ο Ιγνάτιος Βόλου; Ο γλυκούλης του Αντιχρίστου; Η Εκκλησία είναι λόγος και δέν μπορεί να αρνηθεί τον διάλογο! Ιγνάτιε, ο διάλογος με τον Εωσφόρο είναι η υπέρτατη αμαρτία. Η σωτηρία μας είναι πόλεμος, δέν είναι κατανάλωση μεζέδων στους μπουφέδες.

Και υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που παρερμηνεύουν απολύτως την ύβρι και το ψεύδος του Οικουμενισμού! Δέν γνώριζε ο Πάπας την αντίχριστη πίστη του Κάσπερ, όταν τον ανακήρυττε Καρδινάλιο; Γιατί βεβαίωσε τους πιστούς πώς η εκλογή του Κάσπερ ήταν ένα πολύτιμο δώρο. Απο ποιόν; Για ποιόν; Και όμως έφτασε να τον φορτώσει και με τον τίτλο του πρίγκιπος της Αγίας Ρωμαϊκής Εκκλησίας.

Δέν είναι όλα ξεκάθαρα; Συνεχίστε Χριστιανοί να κοινωνάτε απο τους Αντίχριστους! Να δούμε πώς θα ξεπλυθείτε!

            Στις 3 Μαρτίου του 2000, ο Κάσπερ, διορίζεται πρόεδρος του Παπικού συμβουλίου για την ενότητα των Χριστιανών. Και αναλαμβάνει τον διάλογο της Λατινικής Εκκλησίας με τον Οικουμενισμό. Είχε επιτύχει πρίν απο αυτή την αποστολή την κοινή συμφωνία περί του δόγματος της δικαιώσεως με τους Μεταρρυθμιστάς, καταργώντας και την τελευταία λεπτομέρεια Χριστιανισμού του Βατικανού δηλαδή την σωτηρία διά των έργων της πίστεως, τοποθετώντας στην θέση της, την Λουθηρανική ομολογία της σωτηρίας, μόνον διά της πίστεως.

            Η Δευτέρα Βατικάνειος σύνοδος, όχι της καθολικής εκκλησίας,άς τό προσέξουμε, στην ανακοίνωσή της για τον Οικουμενισμό, δέν ισχυριζόταν πώς η Καθολική Εκκλησία ήταν η Εκκλησία του Ιησού Χριστού ούτε επανέλαβε την πεποίθησί της ότι η Εκκλησία και ο παπισμός ταυτίζονται, αλλά βεβαίωνε πώς η Εκκλησία του Ιησού Χριστού ενυπάρχει (subsistit) μέσα στην Καθολική Εκκλησία, και είναι πραγματοποιημένη σ’αυτή. Προσθέτοντας πώς βρίσκονται και έξω απο την ορατή πραγματικότητα του Βατικανού, στοιχεία της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού. Ακριβώς όπως το εξέφρασε ο Κάσπερ : ο Θεός φανερώθηκε και επικοινώνησε με καθοριστικό και απόλυτο τρόπο στην ιστορία του Ιησού. Δηλαδή ο Χριστός δέν είναι ο Υιός του Θεού όπως και η Καθολική Εκκλησία δέν είναι η Εκκλησία του Κυρίου αλλά εκφράζει στην ιστορία της, την ιδέα του Χριστού για την Εκκλησία, δηλαδή για την συνέχιση του έργου του.

Εν’ολίγοις ο οικουμενισμός του Βατικανού διαφοροποιείται πλήρως απο την Καθολική Εκκλησία. Το ίδιο συμβαίνει σήμερα και με τα Ορθόδοξα πατριαρχία. Ο Βαρθολομαίος πήρε στα χέρια του το μέλλον της Εκκλησίας. Η Κωσταντινούπολη με την Αγιά Σοφιά και την Θεολογική σχολή της Χάλκης, και με τον ναό των Ιεροσολύμων,καί τό Βατικανό, θα αποτελούν την Ιστορική Αγία Τριάδα.Τήν Οικουμενική εκκλησία. 

Όλες οι Σύνοδοι δηλαδή μέχρι την Βατικάνειο, σκοπό τους είχαν την διατήρηση της Μίας Καθολικής Εκκλησίας και την επιστροφή σ’αυτή των αιρετικών. Αυτό τον σκοπό είχαν και οι σύνοδοι της Λατινικής Εκκλησίας. Οικουμενισμός μέχρι τότε σήμαινε Επιστροφή! Ο Κάσπερ λοιπόν καταργεί ότι ίσχυε μέχρι την στιγμή εκείνη λέγοντας: «Η παλιά έννοια του Οικουμενισμού της επιστροφής άλλαξε, τοποθετώντας στην θέση της, μία κοινή πορεία, η οποία κατευθύνει τους Χριστιανούς πρός το τέλος της Εκκλησιαστικής Ευχαριστίας, της κοινής Ευχαριστίας, που γίνεται κατανοητή σάν ενότης τής διαφορετικότητος, σαν μία ξανα συμβιβασμένη ενότητα της διαφορετικότητος. Ο Οικουμενισμός δέν πραγματοποιείται πλέον με την εγκατάλειψη των παλιών παραδόσεων μας. Καμμία Εκκλησία δέν μπορεί να εγκαταλείψει τις παραδόσεις της. Δέν μπορούμε να πετάξουμε μακρυά εκείνο που διατηρήσαμε και φέραμε μέχρι σήμερα μαζί μας (την Ιστορία μας) και καμμιά Εκκλησία δέν μπορεί να το κάνει.

Χρειάζεται επομένως ένας νέος σχεδιασμός της πίστεως και των μυστηρίων. Ένας νέος σχεδιασμός που θα ενώνει τις διαφορές.

 Όπως βλέπουμε καθαρά λοιπόν δέν αντιμετωπίζουμε πλέον ψευδοπροφήτες του Κυρίου, αλλά αληθινούς προφήτες του Αντιχρίστου.

Και φτάνει λοιπόν ο Κάσπερ μέχρι του σημείου να απειλεί τους Χριστιανούς: «όποιος επιθυμεί να επιστρέψει στο παρελθόν, θα εγκαταλείφθεί απο το Άγιο Πνεύμα».

Ο Κάσπερ είχε συγκρουστεί Θεολογικά με τον Ράτζινγκερ, στο θέμα της σχέσεως τής Καθολικής, Οικουμενικής πλέον, Εκκλησίας, με τις τοπικές Εκκλησίες. Στα μέρη μας την διαμάχη μετέφερε ο Ζηζιούλας σαν τάξη ανάμεσα στον πρώτο επίσκοπο και τις τοπικές επισκοπές. Ο Κάσπερ λοιπόν είχε αποφανθεί: «Η οικουμενική Εκκλησία δέν είναι το αποτέλεσμα μίας κοινωνίας των Εκκλησιών, αλλά στο Ουσιαστικό της μυστήριο, είναι μία πραγματικότης η οποία προηγείται οντολογικώς και χρονικώς, απο κάθε ιδιαίτερη Εκκλησία».

«Η προΰπαρξη της Εκκλησίας δέν ανήκει μόνον στην Οικουμενική ή Καθολική Εκκλησία, αλλά επίσης και στις συγκεκριμένες Ιστορικές Εκκλησίες, οι οποίες θεμελιώνονται με τον ίδιο τρόπο στο αιώνιο μυστήριο του Θεού».

Και πώς μάχονται οι Καθολικοί διαμαρτυρόμενοι στην πανουργία του Κάσπερ; Με την ουσία του Κληρικαλισμού! Συμφωνώντας. Βεβαίως, λένε, η Καθολική Εκκλησία προηγείται οντολογικώς κάθε τοπικής. Διότι σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Ιωάνη (20,22) ο Χριστός έδωσε το Άγιο Πνεύμα στην Εκκλησία πρίν απο την Ανάληψί του! «Ειρήνη να είναι μαζί σας, καθώς έστειλε εμένα ο Πατήρ και εγώ στέλλω εσάς. Όταν είπε αυτό, εφύσησε είς το πρόσωπον και τους λέγει. Λάβετε πνεύμα Άγιον, εάν συγχωρήσετε....»

Αυτό είναι το Filioque, που δημιούργησε τον κληρικαλισμό. Την πραγματικότητα της Εκκλησίας πρίν την εμφάνισή του Οικουμενισμού. Το πνεύμα Άγιον, αντιθέτως απο τους Πατέρες, όπως τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά, το ερμηνεύουν σαν το Άγιο Πνεύμα. Και καταργούν και οι Ορθόδοξοι την πεντηκοστή! Ομολογώντας υπογείως ότι το μοναδικό περιεχόμενο του Κυρίου είναι το Άγιο Πνεύμα. Διότι ο Χριστός δέν είναι Θεός; Δέν είναι πνεύμα ο Θεός;

Αυτή η πραγματικότης του κληρικαλισμού, είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην αντιμετώπιση του Οικουμενισμού. Η Ορθοδοξία πέφτει απο την ανοησία και την αλλαζονεία του κλήρου.

Έτσι λοιπόν Ράμφοι, Γιανναράδες, Ζηζιούλες, Αγουρίδοι, Ακαδημίες του Βόλου, Ζουμπούλια της Θεολογίας και επίσκοποι του Ιερώνυμου, προϋπάρχουν στα αντίχριστα κείμενα του Κάσπερ.

Είναι όλοι τους Αντίχριστοι και λόγω του κληρικαλισμού δέν έχουμε καμμία δυνατότητα ούτε να τους κατανοήσουμε ούτε να τους αντιμετωπίσουμε.

Αμέθυστος.