ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ ΑΓΓΕΛΙΚΟΥΔΗΣ - Β ΜΕΡΟΣ (ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ 22)

(ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ Α ΜΕΡΟΣ)

O Doctor Angelicus συναντά τον Κάλλιστο Αγγελικούδη

Ο Κάλλιστος Αγγελικούδης αναλύει και σχολιάζει 
  το κατά των Ελλήνων βιβλίο του Θωμά Ακινάτη

Περί θείας απλότητος και διαφοράς ουσίας και ενέργειας

400. « Είναι αναγκαίο να γνωρίζη ο Θεός τα άλλα, όχι όμως και να τα θέλη ». Κι ακόμα˙ « δεν θέλει αναγκαστικά ο Θεός τα άλλα, θέλει όμως αναγκαστικά ο Θεός τον εαυτό του ». Δεν θέλει άρα με μιάν ενέργεια θελήσεως ο Θεός και τον εαυτό του και τα άλλα. « Ο Θεός θέλει με μιάν ενέργεια και τη δική του αγαθότητα και τα άλλα ». Αν θέλη με μιάν ενέργεια ο Θεός και τη δική του αγαθότητα και τα άλλα, είναι φανερό, ότι φιλεί ( αγαπά ) και με μιαν ενέργεια και τον εαυτό του και τα άλλα. Αλλά δεν το επιτρέπει αυτό ο ίδιος πάλι ο Θωμάς˙ δεν θέλει να θέλη, όχι μόνο στα θεία και σ’ αυτά που ονομάζει άλλα, αλλά και σ’ αυτά μόνα τα άλλα με μιαν ενέργεια ο Θεός. Γιατί λέει˙ « ο Θεός φιλεί κατ’ εξοχήν τις νοερές ουσίες ». Κι αν φιλή, είναι φανερό, ότι και θέλει, γιατί απ’ το θέλειν προέρχεται η φιλία. Θέλει λοιπόν κατ’ εξοχήν ανάμεσα στα άλλα τις νοερές ουσίες ο Θεός˙ κι αν θέλη κατ’ εξοχήν, είναι φανερό, ότι δεν θέλει με μιάν και την ίδιαν ενέργεια τα πάντα. Κι αν δεν θέλη με μιάν ενέργεια τα πάντα, δεν θέλει πολύ περισσότερο τον εαυτό του και τα άλλα με μιάν ενέργεια.

401. Και είναι και κατ’ άλλον τρόπο απ’ τα εξαιρετικά άτοπα να θέλη τη φυσική του αγαθότητα, την άναρχη και αΐδια, και τα άλλα κτιστά και άχρονα, που είναι τόσο πολύ απομακρυσμένα απ’ τον Θεό, με μιάν ενέργεια ο Θεός. Κι αν θέλη με μιάν ενέργεια και τη δική του αγαθότητα και τα άλλα, είναι φανερό, ότι είναι και τα ποιήματα άναρχα και θα γίνουν αΐδια σύμφωνα με την αγαθότητα του Θεού , που είναι ακριβώς εξαιρετικά άτοπο. Δεν « θέλει » άρα « με μιάν ενέργεια και τη δική του αγαθότητα και τα άλλα ο Θεός ».

402. « Τα γνωρίζει όλα με μιάν ενέργεια ο Θεός ». Αυτό ανήκει σε κείνους που έχουν αποφασίσει να αδικούν τις θείες Γραφές. Γιατί όχι μόνο δεν γνωρίζει τα πάντα με μιάν ενέργεια ο Θεός, αλλ’ ούτε και μόνους τους ανθρώπους. « Έγνω γαρ Κύριος τους όντας αυτού » ( Β΄Τιμ. β΄19 ), λένε οι θείες Γραφές˙ κι αυτούς που αποκλείει άθλια απ’ τον νυμφώνα ο Κύριος, « ουκ οίδα » λέει « υμάς » ( Ματθ. κε΄12 ), παρ’ όλο που είναι βέβαια όλα μπροστά στα μάτια ( ενώπια ) του Θεού. Αλλά είναι φανερό, ότι δεν γνωρίζει με μιάν ενέργεια γνώσης τους πάντες. Γνωρίζει και καθιστά γνήσιους ( γνησιεύεται ) τους φίλους και οικείους ως φίλους και οικείους, γνωρίζει δε και τους αμαρτωλούς κι αυτούς που έχουν εκπέσει απ’ το θείο θέλημα ως τέτοιους. Και είναι άλλο αυτό και άλλο εκείνο.

403. Γι’ αυτό και λέει ο ιερός Παύλος˙ « τότε δε γνώσομαι, καθώς και επεγνώσθην » ( Α΄ Κορινθ. ιγ΄ 12 ). Πολλοί μεν θα γίνουν άγιοι, δεν θα είναι όμως όλοι στην ίδια στάση και τάξη, κατά τον Θεολόγο Γρηγόριο ( Λόγος 32 ). Η δε διαφορά αυτή τής στάσης και τάξης, είναι φανερό ότι ( θα προέλθη…) απ’ αυτόν που πρόκειται να κρίνη και να αποδώση στον καθένα κατά τα έργα του, κατά την προπαρασκευή τής καθαρότητάς του, κατά τη θερμή ( ζέουσα ) επιστροφή του προς τον Θεό. Όπως θα γίνουν λοιπόν αυτά με την ενέργεια διαφορετικής κρίσης από μιάν κρίση, έτσι γνωρίζει με διαφορετικές ενέργειες απ’ τη μια του γνώση τα πάντα ο Θεός, κι όχι με μιάν ενέργεια, όπως νομίζει ο Θωμάς. Κι ακόμα˙ πολλοί μεν θα είναι άγιοι, θα είναι δε η διαφορά τους στη δόξα, όπως λέει ο ιερός Παύλος, όπως ακριβώς « αστήρ αστέρος διαφέρει εν δόξη » ( Α΄Κορινθ. ιε΄ 41 ), την οποία δόξα δεν θα την πάρουν απ’ τον εαυτό τους, αλλ’ απ’ τον Θεό όσοι την επιτύχουν ( οι επιτυχείς ). 
  404. Από πού θα είναι λοιπόν η διαφορά εκείνης της δόξας στους αγίους, παρά απ’ το ότι γνωρίζει τα πάντα με διαφορετική ενέργεια γνώσης ο Θεός ; Γιατί στον καθένα, λέει, όπως διαμοίρασε ( εμέρισε ) ο Θεός. Κι όταν δίνη στον άνθρωπο πνεύμα σοφίας, και σ’ άλλον πνεύμα γνώσης, σ’ άλλον χαρίσματα ιαμάτων και απλώς στον κάθε έναν διαφορετική δωρεά του πνεύματος ( Α΄Κορινθ. ιβ΄9,10 ), το κάνει αυτό με διαφορετικό λόγο γνώσης και κρίση ασφαλέστατη, γνωρίζοντας γιά τί είναι άξιος ο καθένας. Και η διαφορά των δωρεών δείχνει ολοφάνερα διαφορετική ενέργεια της θείας γνώσης σε όλα. Δεν αληθεύει άρα λέγοντας ο Θωμάς, ότι γνωρίζει τα πάντα με μιάν ενέργεια ο Θεός. 

405. « Δεν γνωρίζει κάτι άλλο πέρα απ’ τον εαυτό του ο θείος νους, που να είναι τελείωση γι’ αυτόν, όπως συμβαίνει σε κάτι που είναι πρωταρχικά γνωστό ». Νά που δίνει και παρά τη θέλησή του τάξη στη γνωστική ενέργεια του Θεού. Γιατί αν είναι το πρωταρχικά γνωστό ο Θεός, θα υπάρχη αναγκαστικά και δευτερευόντως γνωστό και τρίτως και καθεξής. Είναι μεν πρωταρχικά γνωστός στον εαυτό του ο Θεός, όπως υποθέτει κι ο Θωμάς, αλλά εννοεί και πρωταρχικά τις αγγελικές δυνάμεις και τους ουράνιους θεούς κατά τον Θεολόγο Γρηγόριο. Και είναι πολλή, σ’ εκείνες τις ουράνιες δυνάμεις, και η στάση και η τάξη και η διαφορά, και τα εποίησε όπως θέλησε αυτά ο Θεός. Τα θέλησε διαφορετικά και έχουν γίνει διαφορετικά αυτά εξ ανάγκης, έχει δε η διαφορετική θέληση και διαφορετική αναγκαστικά νόηση και γνωστική ενέργεια. Θέλοντας δε πολλά και διαφορετικά – για τα διαφορετικά και πολλά θελητά – ο Θεός, νοεί και πολλά και διαφορετικά με πολλές και διαφορετικές ενέργειες της θείας γνώσης. Δεν αληθεύει άρα λέγοντας ο Θωμάς, ότι γνωρίζει τα πάντα με μιάν ενέργεια ο Θεός.

406.Γιατί λέει αλλού, ανατρέποντας όπως το συνηθίζει τα δικά του, κι ο ίδιος˙ « γνωρίζει όλα όσα υπάρχουν στον ίδιον σύμφωνα με την ενεργητική δύναμη ο Θεός, επειδή είναι αυτός η αρχή τού κάθε όντος. Έχει άρα δική του γνώση για όλα τα πράγματα ». Και πάλι˙ « είναι φανερό, ότι καθόσον είναι παντελώς ( απολελυμένως ) τέλεια η θεία ουσία, μπορεί να εκλαμβάνεται ως ιδιαίτερος λόγος για το κάθε τι. Μπορεί λοιπόν να έχη σύμφωνα μ’ αυτήν ιδιαίτερη γνώση για όλα ο Θεός. Κι επειδή διακρίνεται ο ιδιαίτερος λόγος τού ενός απ’ τον ιδιαίτερο λόγο του άλλου, είναι δε η διάκριση αρχή πλήθους, είναι αναγκαίο να νοούμε κάποια διάκριση κι ένα πλήθος λόγων στον θείο νου. Απομένει λοιπόν να μην είναι περισσότεροι ή διακεκριμένοι οι λόγοι των πραγμάτων στον θείο νου, παρά μόνον καθόσον γνωρίζει ο Θεός τα πράγματα, που μπορούν να εξομοιωθούν με περισσότερους και διαφορετικούς τρόπους μ’ αυτόν. Και γι’ αυτό λέει ο Αυγουστίνος, ότι έχει ποιήσει με διαφορετικό λόγο ο Θεός τον άνθρωπο και με διαφορετικό τον ίππο˙ και λέει πως υπάρχουν ως πλήθος οι λόγοι των πραγμάτων στον θείο νου ». 

407. Αν γνωρίζη λοιπόν ο Θεός τα πράγματα, που μπορούν να εξομοιωθούν με περισσότερους και διαφορετικούς τρόπους μ’ αυτόν, και υπάρχει πλήθος διάκρισης των λόγων των όντων στον θείο νου, είναι φανερό, ότι υπάρχει και πλήθος νοήσεων. Γιατί δεν υπάρχει λόγος, που να μην έχη και νόηση. Είναι φανερό λοιπόν, ότι είναι ψευδές και άστοχο αυτό που λέει ο Θωμάς, ότι « γνωρίζει τα πάντα με μιαν ενέργεια ο Θεός ».

408.« Αυτό που πρωταρχικά θέλει η θεία θέληση είναι η ουσία του Θεού ». Κι ακόμα˙ « είναι η θεία ουσία αυτό για το οποίο υπάρχει πρωταρχικά η θεία θέληση ». Νά που υπάρχει και στη θεία θέληση τάξη, όπως ακριβώς και στη νόηση. Αν είναι λοιπόν το πρώτο θελητό ο Θεός, είναι τα άλλα το λιγότερο δευτερευόντως θελητά, για να μην πω πολυμερώς. Δεν αληθεύει άρα λέγοντας αλλού ο Θωμάς˙ « θέλει με μια και την ίδια ενέργεια της θέλήσης και τον εαυτό του και τα άλλα ο Θεός ». « αυτό που πρωταρχικά και καθ’ εαυτό νοείται απ’ τον Θεό δεν είναι κανένα άλλο παρά ο ίδιος ». Κι ακόμα˙ « γνωρίζει πρωταρχικά και καθ’ εαυτόν μόνον τον εαυτό του ο Θεός ». Κι ακόμα˙ « απομένει λοιπόν να μην είναι τίποτα γνωστό πρωταρχικά και καθ’ εαυτό απ’ τον Θεό, παρά μόνον η ουσία του ». Αποδείξαμε προηγουμένως, ότι τα διαφορετικά νοητά στον Θεό γνωρίζονται και διαφορετικά απ’ αυτόν. Και η διαφορετική γνωστική ενέργεια του Θεού έχει ποιήσει διαφορετικά ως προς τον Θεό τα όντα, όπως λέει και η αγία Γραφή˙ συ ηθέλησας πάντα τα όντα ούτω γενέσθαι και εγένετο ούτω ( Α΄Κορινθ. ιβ΄9.10 ). Και προηγείται απ’ τη θέληση η νόηση, και έχουν αναγκαστικά οι διαφορετικές θελήσεις και διαφορετικές τις νοήσεις. Δεν αληθεύει άρα λέγοντας ο Θωμάς, ότι « τα γνωρίζει όλα με μιαν ενέργεια ο Θεός ».

409. « Θέλει με μιαν ενέργεια και τη δική του αγαθότητα και τα άλλα ο Θεός ». Και λέει πάλι, θέλοντας να ανατρέψη από συνήθεια τα δικά του˙ « επειδή δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο χωρίς τα άλλα η θεία αγαθότητα και δεν προστίθεται τίποτα σ’ αυτήν με τα άλλα, δεν υπάρχει σ’ αυτήν καμμιά ανάγκη να θέλη τα άλλα, έτσι όπως θέλει τη δική της αγαθότητα ». Κι ακόμα˙ « έχει αποδειχθή πιο πάνω πως θέλει ο Θεός το δικό του είναι και τη δική του αγαθότητα, όπως ακριβώς ένα αρχικό αντικείμενο ». Αλλά δεν υπάρχουν τα άλλα ως αρχικό αντικείμενο στη θέληση του Θεού, πώς θα υπάρχουν λοιπόν τα πολλά και ποικίλα και διάφορα ; Δεν είναι άρα, όπως λέει κι ο ίδιος εδώ, αναγκαίο να θέλη τα άλλα με τον ίδιον τρόπο ο Θεός , όπως θέλει τη δική του αγαθότητα. 

410. Είναι ψέμμα άρα αυτό που λέει ο Θωμάς, ότι « θέλει με μιαν και την ίδιαν ενέργεια θελήσεως και τον εαυτό του και τα άλλα ο Θεός˙ σε κάθε ενέργεια της θέλησης παραβάλλεται το θελητό προς αυτόν που θέλει, όπως ακριβώς αυτός που κινεί προς το κινούμενο. Αν υπάρχη λοιπόν κάποια ενέργεια θελήσεως, σύμφωνα με την οποία θέλει τον εαυτό του, και διαφορετική σύμφωνα με την οποία θέλει τα άλλα, θα υπάρχη σ’ αυτήν κάτι άλλο που κινεί τη θεία θέληση, που είναι ακριβώς αδύνατο ». Είναι μάλλον αδύνατο και άτοπο, αυτό ακριβώς που λες εσύ εδώ. Και γίνεσαι αμέσως κι από κοντά σ’ αυτό μάρτυρας, αποφαινόμενος ως κατ’ εξοχήν ελεεινός ή κατ’ εξοχήν γελοίος. Γιατί λες˙ « δεν μάχεται το πλήθος αυτών που θέλει ο Θεός, την απλότητά του ». « Οδηγείται ( φέρεται ) μετά η θεία θέληση στα θελητά, που δεν γίνεται με διαφορετικό τρόπο, παρά καθόσον υπάρχουν αυτά στον Θεό ή στον νου του ».

411. Το να φέρεται (οδηγείται) δε η θεία θέληση, δηλαδή να κινείται και να ενεργή όμοια και αδιάφορα στο πλήθος των διαφόρων θελητών, θα ήταν απ’ τα αμήχανα. Γιατί φερόμενη (οδηγούμενη) προς τα έξω και τα όντα η θεία θέληση, συμπλέκεται πάντα με τη θεία σοφία, όπως λες πάλι και συ, ότι « δεν ορίζεται με έναν τρόπο καθ’ εαυτήν στα αιτιατά η θεία θέληση, παρά απ’ την τάξη της δικής της σοφίας ». Και όπου υπάρχει η θεία σοφία, εκεί θεωρείται και το ποικίλο και παντοδαπό˙ όπως φέρεται (οδηγείται) λοιπόν η θεία θέληση, που είναι μια, με ποικίλες και παντοειδείς κινήσεις ενεργειών προς τα έξω και τα όντα, έτσι φέρεται (οδηγείται) και η θεία σοφία, που είναι μια, με τις ποικίλες και παντοειδείς ενέργειές της επί τα (στα) θελητά. Γι’ αυτό και δεν θέλει με μιάν ενέργεια της θελήσεως και τον εαυτό του και τα άλλα ο Θεός, αλλά τον εαυτό του μεν με μια, τα άλλα δε με μύριες και παντοειδείς κινήσεις ενεργειών. 

Σχόλιο: Τα πλοκάμια του Οικουμενισμού!

Μετά την κάποια εξοικείωσή μας με την Ορθόδοξη Θεολογία μέσω του Κάλλιστου Αγγελικούδη, και την ερμηνεία της περιπέτειας τής απελευθερώσεώς μας από τους Τούρκους, μέσα στην Ιστορία, διά του Κωστή  Παπαγιώργη, μπορούμε να δούμε την τραγική ιστορία τής Εκκλησιαστικής μας περιπέτειας, του αγώνος και του πολέμου των πιστών, που έχει περιέλθει πλέον στα ερμηνευτικά χέρια των Οικουμενιστών. Ας δούμε σήμερα τον πιο ύπουλο από τους Οικουμενιστές, το αριστερό χέρι του Ζηζιούλα, τον Λουδοβίκο, ο οποίος έχει πείσει τους πάντες ότι είναι διδάσκαλος Ορθοδοξίας. Υπάρχει λοιπόν ήδη από το 2010, εκδοθέν από τον Άρμο, ένα αποκαλυπτικό κείμενό του με τον εντυπωσιακό τίτλο: « Ο Μόχθος της Μετοχής, Είναι και Μέθεξη στον Γρ. Παλαμά και τον Θωμά Ακινάτη». Σ' αυτή την μελέτη δεν χρησιμοποίησε τον Κάλλιστο Αγγελικούδη, τον τελευταίο πατερικό μας Θεολόγο και φτάνει να γράψει τα εξής παράδοξα. 
«Ο Γρηγόριος επιχείρησε να ανοίξει τον Ησυχασμό στην Πατερική Θεολογία για να τον θεμελιώσει και να τον διασώσει.» Ο Ησυχασμός λοιπόν κάτι καινοφανές που έπρεπε να κεντρωθεί στο κυρίως σώμα της Εκκλησίας. Σχεδόν μια αίρεση, την οποία έσωσε ο Παλαμάς. και συνεχίζει: Μετά το βιβλίο της Anna Williams, The Ground of Union: Deification in Aquinas and Palamas, που προσπαθεί να εξομοιώσει τους δύο συγγραφείς, εμφανίσθηκε το βιβλίο του David Bradshaw, Aristotle, East and West: Metaphysics and the Division of Christendom, το οποίο τονίζει υπερβολικά την αντιπαράθεση τους. 
Στην μελέτη λοιπόν που παρουσίασε ερευνά τις βαθύτερες δομές της σκέψεως των δύο συγγραφέων αποσκοπώντας στην πιθανότητα μιας σύνθεσης μεταξύ τους. 
Σύμφωνα με την διαλεκτική του Χέγκελ, η οποία σχηματικά αποδίδεται σαν θέση- αντίθεση-σύνθεση. Αυτή η "Ορθοδοξία" των συγχρόνων συγγραφέων, πηγάζει από τον Γερμανικό διαλεκτικό διαφωτισμό και κυριαρχεί πλεόν με τα ίδια τραγικά αποτελέσματα που είχε ο διαφωτισμός του Κοραή στήν παιδεία τού Γένους! 
Αμέθυστος