Ἡ ἀπάντηση σ' ὅλα τα ἀρρωστημένα νεοεποχίτικα περὶ «ἒμφυλων ταυτοτήτων» ἀπὸ τὸν Ἅγιο Παΐσιο

Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου Λόγοι Δ´, Οἰκογενειακή Ζωή, ἐκδ. Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου «Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος» Σουρωτή Θεσσαλονίκης 2003, σσ. 79-80.

Ἡ ἀγάπη τῆς μάνας

Μιά φορά, Γέροντα, μᾶς εἴπατε ὅτι μέ τήν ἀγάπη ὁ ἄνθρωπος μεγαλώνει, ὡριμάζει.

- Δέν φθάνει νά ἀγαπάη κανείς τόν ἄλλον· πρέπει νά τόν ἀγαπάη περισσότερο ἀπό τόν ἑαυτό του. Ἡ μάνα ἀγαπάει τά παιδιά της περισσότερο ἀπό τόν ἑαυτό της. Μένει νηστικιά, γιά νά ταΐση τά παιδιά της, ἀλλά νιώθει μεγαλύτερη εὐχαρίστηση ἀπό ἐκεῖνα. Τά παιδάκια τρέφονται ὑλικά καί ἡ μητέρα πνευματικά. Ἐκεῖνα ἔχουν τήν ὑλική γεύση, ἐνῶ αὐτή ἔχει τήν πνευματική ἀγαλλίαση.

Μιά κοπέλα, πρίν παντρευτῆ, μπορεῖ νά κοιμᾶται μέχρις τίς δέκα τό πρωί καί νά θέλη καί τό γάλα της νά τό ἑτοιμάζη ἡ μάνα της. Βαριέται νά κάνη καμμιά δουλειά. Τά θέλει ὅλα ἕτοιμα· θέλει ὅλοι νά τήν περιποιοῦνται. Ἀπαιτήσεις ἀπό τήν μάνα, ἀπαιτήσεις ἀπό τόν πατέρα, καί ἐκείνη νά ἔχη τό χουζούρι της.

Ἐνῶ ὑπάρχει στήν φύση της ἡ ἀγάπη, δέν ἀναπτύσσεται, γιατί συνέχεια δέχεται βοήθεια καί εὐλογίες ἀπό τήν μάνα της, ἀπό τόν πατέρα της, ἀπό τά ἀδέλφια της. Ἀπό τήν στιγμή ὅμως πού γίνεται μάνα, μοιάζει μέ μηχανάκι πού, ὅσο ζορίζεται, τόσο φορτίζεται, γιατί δουλεύει συνέχεια ἡ ἀγάπη. Πρῶτον σιχαινόταν, ὅταν ἄγγιζε κάτι βρώμικο, καί ἔπαιρνε μοσχοσάπουνα γιά νά πλυθῆ. Ὕστερα, ὅταν λερώνεται τό παιδάκι καί πρέπη νά....

τό καθαρίση, λές καί πιάνει... μαρμελάδες!

Δέν σιχαίνεται. Πρῶτα, ἄν τήν ξυπνοῦσες, φώναζε, γιατί τήν ἐνόχλησες. Ὕστερα, ὅταν κλαίη τό παιδί, ὅλη νύχτα ξενυχτάει καί δέν δυσκολεύεται. Τό φροντίζει καί χαίρεται. Γιατί; Γιατί παύει νά εἶναι παιδί. Ἔγινε μάνα καί ἦρθε ἡ θυσία, ἡ ἀγάπη.

Ἡ μητέρα μάλιστα φθάνει νά ἔχη περισσότερη ἀγάπη καί θυσία ἀπό τόν πατέρα, γιατί στόν πατέρα δέν δίνονται πολλές εὐκαιρίες, γιά νά θυσιάζεται. Βασανίζεται, κοπιάζει περισσότερο μέ τά παιδιά, ἀλλά παράλληλα φορτίζεται ἀπό τά παιδιά. Δίνει-δίνει, γι᾽ αὐτό συνέχεια παίρνει. Ὁ πατέρας οὔτε βασανίζεται τόσο πολύ μέ τά παιδιά, ἀλλά οὔτε φορτίζεται, γι᾽ αὐτό καί ἡ ἀγάπη του δέν εἶναι ὅση τῆς μητέρας.

Πόσες μητέρες ἔρχονται μέ κλάματα καί μέ παρακαλοῦν: «Κάνε προσευχή, Πάτερ, γιά τό παιδί μου». Τί ἀγωνία ἔχουν! Λίγοι ἄνδρες μοῦ λένε: «Κάνε προσευχή, παραστράτησε τό παιδί μου». Νά, καί σήμερα μιά μητέρα μέ τί λαχτάρα ἡ φουκαριάρα ἔσπρωχνε τά παιδιά της ‒ὀκτώ εἶχε‒ καί τά ἔβαζε στήν σειρά, γιά νά πάρουν ὅλα εὐλογία. Ἕνας πατέρας δύσκολα θά τό ἔκανε αὐτό. Καί ἡ Ρωσία ἀπό τίς μητέρες κρατήθηκε. Ἡ πατρική ἀγκαλιά, ὅταν δέν ἔχη Χάρη Θεοῦ, εἶναι ξερή. Ἐνῶ ἡ μητρική ἀγκαλιά, ἀκόμη καί ὅταν δέν ἔχη Θεό, ἔχει γάλα. Τό παιδί ἀγαπᾶ τόν πατέρα του καί τόν σέβεται, ἀλλά μέ τήν στοργή καί τήν τρυφερότητα τῆς μητέρας αὐξάνει πιό πολύ ἡ ἀγάπη του καί πρός τόν πατέρα.

orthodoxia-ellhnismos

ΣΧΟΛΙΟ: Σήμερα δυστυχώς ταυτίζουμε τήν Γυναίκα μέ τό θήλυ καί τόν Ανδρα μέ τό άρσεν. Χάθηκε η ανθρώπινη φύσις η οποία δέν ταυτίζεται μέ τήν φύση. Αυτή τήν ανίερη ταυτότητα τήν πληρώνουμε πολύ ακριβά. Καί αντί η ζωή μας νά περπατά τήν οδό τής διακρίσεως, σέρνεται στήν οδό τής ταυτίσεως, τής άγνοιας, σέ αναζήτηση ταυτότητος.

Αμέθυστος