Ο Heidegger η αλεπού.

Ο Heidegger η αλεπού

Hannah Arendt: Denktagebuch, 1953

O Heidegger λέει με μεγάλη περηφάνεια: Οι άνθρωποι λένε πως ο Heidegger είναι αλεπού». Υπάρχει η αληθινή ιστορία τής αλεπούς που λέγεται Heidegger: μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια αλεπού, που τόσο λίγη πονηριά είχε, ώστε πιανόταν διαρκώς στις παγίδες, αλλά δεν μπορούσε να κατονομάσει την διαφορά μεταξύ παγίδας και μη-παγίδας. Η αλεπού αυτή έπασχε και από μια άλλη αδυναμία. Η γούνα της είχε κάποιο πρόβλημα, και έτσι δεν είχε καμιά φυσική προστασία εναντίον των δυσχερειών που παρουσιάζει η ζωή τής αλεπούς. Αφού ξόδεψε την νεότητά της τριγυρίζοντας τις παγίδες τών ανθρώπων, και αφού δεν έμεινε ούτε ένα κομμάτι τής γούνας της σώο, η αλεπού αυτή αποφάσισε να αποτραβηχτεί από τον κόσμο τών αλεπούδων, και κίνησε να φτιάξει ένα καταφύγιο για τον εαυτό της. Μέσα στην τρομακτική της άγνοια για την διαφορά παγίδας και μη-παγίδας, παρά την εκτεταμένη της εμπειρία με τις παγίδες, τής ήρθε μια ιδέα εντελώς νέα και ανήκουστη για τις αλεπούδες: κατασκεύσε το καταφύγιο της μέσα σε μια παγίδα. Η ίδια κάθισε μέσα, την πλάσαρε σαν καταφύγιο, όχι λόγω πονηριάς, αλλά επειδή νόμιζε πως οι παγίδες τών άλλων ήταν στην πραγματικότητα τα καταφύγιά τους-και τότε αποφάσισε να γίνει πονηρή με τον τρόπο της, και να εξοπλίσει το καταφύγιο για τους άλλους, το οποίο έφτιαξε για τον εαυτό της και η οποία μόνο σε αυτήν ταίριαζε. Αυτό πάλι έδειχνε την άγνοια της για τις παγίδες: κανείς δε θα πήγαινε στην παγίδα της, γιατί η ίδια καθόταν μέσα. Αυτό την ενοχλούσε. Όλοι ξέρουν, πως παρά την πονηριά τους, όλες οι αλεπούδες κάποτε πιάνονται. Γιατί μια παγίδα-ιδιαίτερα μία την οποία κατασκεύασε μια αλεπού με εμπειρία στις παγίδες μεγαλύτερη από κάθε άλλης αλεπούς- να μην ταυτίζεται με μια παγίδα που έφτιαξαν άνθρωποι  και κυνηγοί; Προφανώς διότι αυτή η παγίδα δεν φανέρωνε τον εαυτό της αρκετά καθαρά ως παγίδα! Και έτσι η αλεπού μας διακόσμησε όμορφα την παγίδα της, και κρέμασε σημάδια που έλεγαν ξεκάθαρα: «Ελάτε εδώ, όλοι. Αυτή η παγίδα είναι η πιο όμορφη στον κόσμο». Από την στιγμή εκείνη ήταν ξεκάθαρο πως καμιά αλεπού δε θα μπορούσε να βρεθεί κατά λάθος εκεί. Παρόλα αυτά, ήρθαν πολλοί. Γιατί αυτή η παγίδα ήταν το καταφύγιο τής αλεπούς μας, και εάν ήθελες να την επισκεφθείς στο σπίτι της, έπρεπε να μπεις στην παγίδα της. Όλοι, εκτός από την αλεπού μας, βγήκαν πάλι έξω από την παγίδα. Ήταν κομμένη και ραμμένη, κυριολεκτικά, στα μέτρα της. Αλλά η αλεπού που ζούσε στην παγίδα είπε περήφανα: «Τόσοι πολλοί με επισκέπτονται στην παγίδα μου, και έχω γίνει η καλύτερη αλεπού απ’ όλες». Και υπάρχει κάποια αλήθεια σ’ αυτό: κανείς δεν γνωρίζει καλύτερα την φύση τής παγίδας από εκείνον που κάθεται μέσα στην παγίδα για όλη του την ζωή.

Αμέθυστος