(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Στο Αγιοπαυλίτικο κάθισμα του Αγίου Σπυρίδωνος έμενε ένα γεροντάκι λαϊκός 90 ετών και διηγήθηκε το εξής:
“Στόν πόλεμο του ’40 ήμουν καπετάνιος σε πολεμικό πλοίο και ήμασταν ανοιχτά της Κέρκυρας.
“Στόν πόλεμο του ’40 ήμουν καπετάνιος σε πολεμικό πλοίο και ήμασταν ανοιχτά της Κέρκυρας.
Μας είχαν τελειώσει τα πολεμοφόδια, ήμασταν δηλαδή χωρίς άμυνα.
Μας επιτέθηκαν τότε δύο-τρία Γερμανικά “Στούκας” [είδος πολεμικών αεροπλάνων] και μη έχοντας άλλη ελπίδα, επικαλέσθηκα τον Θεό να μας βοηθήση.
Μας επιτέθηκαν τότε δύο-τρία Γερμανικά “Στούκας” [είδος πολεμικών αεροπλάνων] και μη έχοντας άλλη ελπίδα, επικαλέσθηκα τον Θεό να μας βοηθήση.
Είδα τότε στην πλώρη του πλοίου κάποιον με Αρχιερατική στολή και την μαγκουρίτσα του, και έδιωχνε τις βόμβες με την μαγκούρα του δεξιά-αριστερά.
Ενώ έριχναν πολλή ώρα αμέτρητες βόμβες δεν μπορούσαν να βρουν στόχο.
Τότε κατάλαβα ότι ο ήταν ο άγιος Σπυρίδων από την Κέρκυρα που μας βοήθησε, και δόξαζα τον Θεό και τον Άγιο.
Τότε κατάλαβα ότι ο ήταν ο άγιος Σπυρίδων από την Κέρκυρα που μας βοήθησε, και δόξαζα τον Θεό και τον Άγιο.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη παράδοση», Άγιον Όρος 2011.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου