Πηγή: Αντρέα Ανσαλόνι
Το πιο εντυπωσιακό πράγμα σχετικά με τη δολοφονία του Τσάρλι Κερκ δεν είναι ότι μπορεί να υπάρχει κάποιος τρελός στην Αμερική που να πιστεύει ότι είναι φυσιολογικό να πυροβολεί έναν πατέρα (πιθανώς) επειδή δεν βλέπει τα πράγματα όπως τα βλέπει.
Αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι η αντίδραση των «καλών» (ακόμα και στη δική μας χώρα): τερατοποίηση του θύματος, ειρωνεία, δικαιολογίες, αν όχι αγαλλίαση.
Ένα σαφές, κρυστάλλινο μίσος, αλλά τώρα τόσο βαθιά ριζωμένο στην «αριστερή» κοσμοθεωρία που δεν γίνεται πλέον καν αντιληπτό ως τέτοιο.
Ανυποψίαστος, φυσιολογικός, καθημερινός. Αν ο Κερκ ήταν πραγματικά όπως τον παρουσιάζουν (εξτρεμιστής, μισαλλόδοξος, βίαιος), ίσως να ήταν ακόμα ζωντανός.
Αυτό που μισούν περισσότερο αυτοί οι άνθρωποι είναι το να εκτίθενται για την υποκρισία τους ως αντιρατσιστές που μισούν την ποικιλομορφία, ως δημοκράτες που απαιτούν σιωπή από όσους διαφωνούν, ως ορθολογιστές γεμάτους τοτέμ και ταμπού, ως διανοούμενοι που δεν ενδιαφέρονται για τους άλλους, ως φεμινίστριες που περιφρονούν τις αδέσμευτες γυναίκες και (συχνά) ψαχουλεύουν τις πρακτικές ασκήσεις.
Και το πιο τρομακτικό με τον Τσάρλι Κερκ ήταν ότι έφερε αυτή την αποκάλυψη στους ναούς τους: φοιτητικές συνελεύσεις σε αμερικανικά πανεπιστήμια που είχαν καταστραφεί από τις δεισιδαιμονίες του Γουόκ.
Δεν ξέρω αν ο Τσάρλι Κερκ ήταν άγιος ή όχι. Ξέρω ότι ήταν ένας νεαρός οικογενειάρχης που υποστήριζε τις ιδέες του (με τις οποίες κάποιος μπορεί να συμφωνεί ή να μην συμφωνεί) με το μοναδικό όπλο της διαλεκτικής, όπως γίνεται στη δημοκρατία.
Όποιος χαίρεται, δικαιολογεί ή χλευάζει τη δολοφονία ενός πολιτικού αντιπάλου αποδεικνύει ότι δεν ξέρει καν περί τίνος πρόκειται.
Πόσο ακόμη σκοπεύουμε να επιτρέπουμε στον δημόσιο διάλογο να παραμένει όμηρος ανθρώπων που σκέφτονται έτσι;
Αυτό που μισούν περισσότερο αυτοί οι άνθρωποι είναι το να εκτίθενται για την υποκρισία τους ως αντιρατσιστές που μισούν την ποικιλομορφία, ως δημοκράτες που απαιτούν σιωπή από όσους διαφωνούν, ως ορθολογιστές γεμάτους τοτέμ και ταμπού, ως διανοούμενοι που δεν ενδιαφέρονται για τους άλλους, ως φεμινίστριες που περιφρονούν τις αδέσμευτες γυναίκες και (συχνά) ψαχουλεύουν τις πρακτικές ασκήσεις.
Και το πιο τρομακτικό με τον Τσάρλι Κερκ ήταν ότι έφερε αυτή την αποκάλυψη στους ναούς τους: φοιτητικές συνελεύσεις σε αμερικανικά πανεπιστήμια που είχαν καταστραφεί από τις δεισιδαιμονίες του Γουόκ.
Δεν ξέρω αν ο Τσάρλι Κερκ ήταν άγιος ή όχι. Ξέρω ότι ήταν ένας νεαρός οικογενειάρχης που υποστήριζε τις ιδέες του (με τις οποίες κάποιος μπορεί να συμφωνεί ή να μην συμφωνεί) με το μοναδικό όπλο της διαλεκτικής, όπως γίνεται στη δημοκρατία.
Όποιος χαίρεται, δικαιολογεί ή χλευάζει τη δολοφονία ενός πολιτικού αντιπάλου αποδεικνύει ότι δεν ξέρει καν περί τίνος πρόκειται.
Πόσο ακόμη σκοπεύουμε να επιτρέπουμε στον δημόσιο διάλογο να παραμένει όμηρος ανθρώπων που σκέφτονται έτσι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου